இந்தியா ‘வளர்ந்த’ நாடாக மாற என்ன செய்ய வேண்டும்? சவால்கள் என்ன?

Udit Misra

India as a ‘developed’ country: where we are, and the challenges ahead, explained: பிரதமர் நரேந்திர மோடி தனது சுதந்திர தின உரையில், நாடு சுதந்திரம் அடைந்த 100 ஆண்டுகளைக் கொண்டாடும் 2047 ஆம் ஆண்டுக்குள் ஐந்து சபதங்களை இந்தியர்களை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டார். அடுத்த 25 ஆண்டுகளில் இந்தியா வளர்ந்த நாடாக மாற வேண்டும் என்பதே முதல் சபதம் என்று பிரதமர் கூறினார். மேலும், இது ஒரு "பெரிய தீர்மானம்" என்றும் பிரதமர் கூறினார். இது எதை குறிக்கிறது?

"வளர்ந்த" நாடு என்றால் என்ன?

வெவ்வேறு உலகளாவிய அமைப்புகளும் ஏஜென்சிகளும் நாடுகளை வெவ்வேறு விதமாக வகைப்படுத்துகின்றன. ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் ‘உலகப் பொருளாதார நிலை மற்றும் வாய்ப்புகள்’ நாடுகளை மூன்று பரந்த பிரிவுகளாக வகைப்படுத்துகிறது: வளர்ந்த பொருளாதாரங்கள், மாற்றத்தில் உள்ள பொருளாதாரங்கள் மற்றும் வளரும் பொருளாதாரங்கள். இந்த யோசனை " நாட்டின் அடிப்படை பொருளாதார நிலைமைகளை பிரதிபலிக்கும்", ஆனால் பிரிவுகள் "பிராந்திய வகைப்பாடுகளுடன் கண்டிப்பாக சீரமைக்கப்படவில்லை". எனவே, அனைத்து ஐரோப்பிய நாடுகளும் "வளர்ந்த நாடுகள்", மற்றும் அனைத்து ஆசிய நாடுகளும் "வளரும்" நாடுகள் என்பது போல் இல்லை.

இதையும் படியுங்கள்: 2002 குஜராத் கலவர கூட்டுப் பலாத்கார வழக்கு; யார் இந்த பில்கிஸ் பானோ?

பொருளாதார நிலைமைகளின்படி நாடுகளை வகைப்படுத்த, ஐக்கிய நாடுகள் சபை உலக வங்கியின் வகைப்படுத்தலைப் பயன்படுத்துகிறது (தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நாடுகளுடன்), இது தனிநபர் மொத்த தேசிய வருமானத்தை (GNI) அடிப்படையாகக் கொண்டது (தற்போதைய அமெரிக்க டாலர்களில்).

ஆனால் ஐ.நாவின் "வளர்ந்த" மற்றும் "வளரும்" என்ற பெயரிடல் குறைவாகவும் மிகக் குறைவாகவும் பயன்படுத்தப்படுகிறது, மேலும் அடிக்கடி சிக்கலுக்கு உள்ளாகிறது. முன்னாள் அமெரிக்க ஜனாதிபதி டொனால்ட் டிரம்ப் சீனாவை "வளரும்" நாடு என்று வகைப்படுத்துவதை விமர்சித்திருந்தார், இதனால் சீனா உலக வர்த்தக அமைப்பில் சில நன்மைகளை அனுபவிக்க முடிந்தது. சீனா ஒரு "வளரும்" நாடாக இருந்தால், அமெரிக்காவையும் ”வளரும் நாடாக ஆக்க" வேண்டும், என்று டிரம்ப் கூறினார்.

ஆனால் ஐக்கிய நாடுகளின் வகைப்பாடு ஏன் சிக்கலுக்கு உள்ளாகிறது?

ஐநா வகைப்பாடு மிகவும் துல்லியமானது அல்ல என்றும், அது வரையறுக்கப்பட்ட பகுப்பாய்வு மதிப்பைக் கொண்டது என்றும் வாதிடலாம். தரவரிசை 3 இல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள முதல் மூன்று நாடுகளான அமெரிக்கா, இங்கிலாந்து மற்றும் நார்வே ஆகியவை மட்டுமே வளர்ந்த நாடு பிரிவில் அடங்கும். ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் கூற்றுப்படி 31 வளர்ந்த நாடுகள் உள்ளன. "மாற்றத்தில் உள்ள பொருளாதாரங்கள்" என்ற வகையில் உள்ள 17 நாடுகளைத் தவிர மற்ற அனைத்தும், "வளரும்" நாடுகளாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன, விகிதாச்சாரத்தின் அடிப்படையில், சீனாவின் தனிநபர் வருமானம் சோமாலியாவை விட நார்வேயுடன் நெருக்கமாக உள்ளது. சீனாவின் தனிநபர் வருமானம் சோமாலியாவை விட 26 மடங்கு அதிகமாக உள்ளது, அதே சமயம் நார்வேயின் தனிநபர் வருமானம் சீனாவை விட ஏழு மடங்கு அதிகம்.

பின்னர் உக்ரைன் போன்ற நாடுகள் தனிநபர் GNI $4,120 ஐ கொண்டுள்ளன. (சீனாவின் மூன்றில் ஒரு பங்கு) அவை "மாற்றத்தில் உள்ள பொருளாதாரங்கள்" என்று குறிப்பிடப்படுகின்றன.

இந்தியாவின் நிலை என்ன?

விளக்கப்படம் 2 காட்டுவது போல், இந்தியா தற்போது வளர்ந்த நாடுகள் என்று அழைக்கப்படும் நாடுகளை விடவும் மற்றும் சில வளரும் நாடுகளை விடவும் மிகவும் பின்தங்கி உள்ளது. பெரும்பாலும், மதிப்பீடு மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியின் (மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி) முழுமையான அளவில் இருக்கும். அந்த அளவீட்டில், இந்தியா உலகின் மிகப்பெரிய பொருளாதாரங்களில் ஒன்றாகும், அமெரிக்காவும் சீனாவும் வெகு தொலைவில் இருந்தாலும் கூட.

இருப்பினும், "வளர்ந்த" நாடாக வகைப்படுத்த, ஒரு நாட்டின் மக்களின் சராசரி வருமானம் மிகவும் முக்கியமானது. தனிநபர் வருமானத்தில், இந்தியா வங்காளதேசத்தை விட பின்னே உள்ளது. சீனாவின் தனிநபர் வருமானம் இந்தியாவை விட 5.5 மடங்கும், இங்கிலாந்தின் தனிநபர் வருமானம் கிட்டத்தட்ட 33 மடங்கும் ஆகும்.

தனிநபர் வருமானத்தில் உள்ள ஏற்றத்தாழ்வுகள் பெரும்பாலும் வெவ்வேறு நாடுகளில் ஒட்டுமொத்த வாழ்க்கைத் தரத்தில் காட்டப்படுகின்றன. இதை வரைபடமாக்குவதற்கான ஒரு வழி, மனித வளர்ச்சிக் குறியீட்டில் (HDI) இந்தியா மற்றும் பிற நாடுகளின் மதிப்பெண்களைப் பார்ப்பது ஆகும், இது மூன்று காரணிகளைப் பார்த்து இறுதி மதிப்பை அடையும் ஒரு கூட்டுக் குறியீடு: அவை, குடிமக்களின் ஆரோக்கியம் மற்றும் நீண்ட ஆயுள், அவர்கள் பெறும் கல்வியின் தரம் மற்றும் அவர்களின் வாழ்க்கைத் தரம்.

HDI அளவீடுகளில் இந்தியா குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றம் செய்துள்ளது. உதாரணமாக, இந்தியாவில் பிறக்கும் போது ஆயுட்காலம் (HDI இன் துணை அளவீடுகளில் ஒன்று) 1947 இல் சுமார் 40 ஆண்டுகளில் இருந்து இப்போது சுமார் 70 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது. முதன்மை, இடைநிலை மற்றும் மூன்றாம் நிலை ஆகிய மூன்று நிலைகளிலும் கல்வி சேர்க்கையில் இந்தியாவும் மாபெரும் முன்னேற்றம் கண்டுள்ளது.

இன்னும் செல்ல வேண்டிய தூரம் எவ்வளவு?

வளர்ந்த நாடுகள் அல்லது சீனாவுடன் ஒப்பிடும் போது, ​​இந்தியா கடக்க வேண்டிய தூரம் இன்னும் கணிசமாக உள்ளது. உலக வங்கியின் 2018 ஆம் ஆண்டுக்கான இந்தியா குறித்த ஆய்வு அறிக்கை கூறியது: “வாங்கும் திறன் சமநிலை (PPP) அடிப்படையில் உலகின் மூன்றாவது பெரிய பொருளாதாரமாக இந்தியா இருந்தாலும், மற்ற நடுத்தர வருமானம் அல்லது பணக்கார நாடுகளில் உள்ளவர்களுடன் ஒப்பிடும்போது பெரும்பாலான இந்தியர்கள் இன்னும் ஏழைகளாகவே உள்ளனர். பத்து சதவிகித இந்தியர்கள் மட்டுமே, உலகளாவிய நடுத்தர வர்க்கத்தினருக்கான தினசரி செலவினங்களில் பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்படும் $10 (PPP) அளவை விட அதிகமாக நுகர்வு அளவைக் கொண்டுள்ளனர்.”

மேலும், "நுகர்வுக்கான உணவுப் பங்கு போன்ற பிற அளவீடுகள், இந்தியாவில் உள்ள பணக்காரக் குடும்பங்கள் கூட பணக்கார நாடுகளில் உள்ள ஏழைக் குடும்பங்களின் நிலைகளை அடைய அவர்களின் மொத்த நுகர்வு கணிசமான விரிவாக்கத்தைக் காண வேண்டும் என்று கூறுகின்றன."

2047ல் இந்தியா எவ்வளவு சாதிக்க முடியும்?

இந்த மதிப்பீட்டைச் செய்வதற்கான ஒரு வழி, மற்ற நாடுகள் அங்கு செல்ல எவ்வளவு நேரம் எடுத்தது என்பதைப் பார்ப்பது. உதாரணமாக, தனிநபர் வருமான அடிப்படையில், நார்வே 56 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, அதாவது 1966 ஆம் ஆண்டில் இந்தியாவின் தற்போதைய நிலையில் இருந்தது.

இந்தியாவை சீனாவுடன் ஒப்பிடுவது மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும். 2007 இல் சீனா அந்த இலக்கை எட்டியது. கோட்பாட்டளவில், 2007 மற்றும் 2022 க்கு இடையில் சீனா வளர்ந்ததைப் போல இந்தியா வேகமாக வளர வேண்டுமானால், சீனா இப்போது இருக்கும் இடத்திற்கு இந்தியா வர இன்னும் 15 ஆண்டுகள் ஆகும். ஆனால், சீனாவின் தற்போதைய தனிநபர் வருமானம் பல தசாப்தங்களுக்கு முன்னர் வளர்ந்த நாடுகளால் அடையப்பட்டது. அவை, 1987 இல் இங்கிலாந்து, 1979 இல் அமெரிக்கா மற்றும் நார்வே.

இந்தியாவின் தற்போதைய HDI மதிப்பெண் (0.64) 1980 இல் இருந்த எந்த வளர்ந்த நாடுகளிலும் இருந்ததை விட மிகக் குறைவாக உள்ளது. சீனா 2004 இல் 0.64 அளவை எட்டியது, மேலும் 0.75 அளவை எட்ட 13 ஆண்டுகள் கூடுதலாக ஆனது. இங்கிலாந்து 1980 இல் அந்த நிலையில் இருந்தது.

உலக வங்கியின் 2018 அறிக்கை, 2047க்குள் இந்தியா எதைச் சாதிக்க முடியும் என்று குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

"இந்திய சுதந்திரத்தின் நூற்றாண்டு ஆன 2047-ல், குறைந்தது இந்தியாவின் பாதி குடிமக்கள் உலகளாவிய நடுத்தர வர்க்கத்தின் வரிசையில் சேரலாம். பெரும்பாலான வரையறைகளின்படி, குடும்பங்கள் சிறந்த கல்வி மற்றும் சுகாதாரப் பாதுகாப்பு, சுத்தமான நீர், மேம்பட்ட சுகாதாரம், நம்பகமான மின்சாரம், பாதுகாப்பான சூழல், மலிவு விலையில் வீடுகள் மற்றும் ஓய்வு நோக்கங்களுக்காக செலவழிக்க போதுமான விருப்பமான வருமானம் ஆகியவற்றைக் கொண்டிருப்பதை இது குறிக்கும்.

ஆனால் இது நடப்பதற்கான ஒரு முன்நிபந்தனையையும் அது வகுத்தது: "இந்த அபிலாஷைகளை நிறைவேற்றுவதற்கு, தீவிர வறுமைக் கோட்டிற்கு மேலான வருமானம் தேவை, அத்துடன் பரந்த அளவில் மேம்பட்ட பொது சேவை வழங்கல் தேவை."

இதைக் கண்ணோட்டத்தில் பார்க்க, கடந்த கணக்கின்படி, 2013 ஆம் ஆண்டு நிலவரப்படி, இந்தியாவில் 218 மில்லியன் மக்கள் கடுமையான வறுமையில் வாழ்கின்றனர். இது இந்தியாவை உலகிலேயே அதிக எண்ணிக்கையிலான ஏழைகள் வசிக்கும் இடமாக மாற்றியது.

தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil