காபூலை கைப்பற்றிய தலிபான்கள்; இந்தியா செய்ய வேண்டியது என்ன?

தலிபான்கள், ஞாயிற்றுக்கிழமை காபூலின் வெளி மாவட்டங்களுக்குள் நுழைந்து, இஸ்லாமிய குடியரசு அரசாங்கத்துடன் உள்ளவர்களுக்கு எதிராக ஒரு சூனிய வேட்டை நடத்த விரும்பவில்லை என்று ஒரு முறையான அறிவிப்பை வெளியிட்டு, 'மாற்ற செயல்முறை' முடிவடையும் வரை காத்திருந்தனர். 6 மாதங்களுக்கு ஒரு மாற்று அல்லது இடைக்கால அரசாங்கத்தை அமைப்பதற்கான முயற்சிகளின் அறிக்கைகள், 9/11 க்குப் பிறகு 2001 ஆம் ஆண்டு முதல் ஆப்கானிஸ்தானில் அமெரிக்காவின் 'பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போர்' மற்றும் 2004 இல் இஸ்லாமிய குடியரசோடு, நாட்டின் சோதனை ஆகியவற்றிலிருந்து அடுத்த கட்டத்திற்கு வந்துள்ளதை குறிக்கின்றன.

மனிதாபிமான மற்றும் நீண்ட கால அரசியல் காரணங்களுக்காக தற்போதைய நெருக்கடியில் இந்தியா முதலில் கருத்து கூற வேண்டும்.

சரணடைதல் ஏன்?

காபூலில் இருந்து வரும் முதற்கட்ட அறிக்கைகள், பதற்றம் மற்றும் டூம்ஸ்டே பயங்களை விவரிக்கின்றன, ஆனால் நகரத்தில் கடுமையான வன்முறை வெடிப்புகள் இல்லை. மற்ற சண்டை பகுதிகளில் இருந்து காபூலில் உள்ள நடைபாதைகள் மற்றும் பூங்காக்களில் தஞ்சம் புகுந்த நூறாயிரக்கணக்கான உள்நாட்டில் இடம்பெயர்ந்தவர்களின் உடனடி சவால் மிகப்பெரிய மனிதாபிமான நெருக்கடியாகும். இரண்டாவது தாலிபான்களிடமிருந்தோ அல்லது அவர்களின் ஆதரவாளர்களிடமோ உயிருக்கு பயப்படுபவர்களுக்கு பாஸ்போர்ட் மற்றும் விசாவுக்கான பீதி மற்றும் அவசரம். அவசரகால விசாக்கள் மற்றும் அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகும் இந்தியாவுக்கு நெருக்கமானவர்களை வெளியேற்றுவதற்கு, இந்தியா வசதி செய்ய வேண்டும். வன்முறை மற்றும் அரசியல் துன்புறுத்தல் வெடிப்பதை எதிர்பார்த்து இருக்க வேண்டும். அரசியல், குடிமை, பொருளாதார மற்றும் மனித உரிமைகள் மற்றும் வாய்ப்புகள் மற்றும் ஊடக சுதந்திரங்களை அனுபவித்த ஆப்கானிஸ்தான் பெண்கள் மற்றும் இளைஞர்கள் இந்த மாற்றத்தில் மிகப்பெரிய இழப்பாளர்கள்.

இந்தியாவில் உள்ள பார்வையாளர்களின் மனதில் மூன்று கேள்விகள் மேலோங்குகின்றன. முதலில், 300,000-350,000 வீரர்களைக் கொண்ட அமெரிக்கா மற்றும் நேட்டோவின் பயிற்சி பெற்ற ஆப்கானிய ராணுவம் மற்றும் காவல் துறையின் மொத்த சரணடைதலுக்கு என்ன காரணம்? லஷ்கர்கா, ஹெராட் மற்றும் தலோகான் ஆகிய இடங்களை விட்டு விட்டாலும் மற்ற இடங்களில் எதிர்ப்பின்றி சரணடைய கிளர்ச்சியாளர்கள் சுமார் 60,000 என மதிப்பிடப்படுகிறதா? இரண்டாவதாக, பேச்சுவார்த்தை அரசியல் தீர்வுக்காக காத்திருக்காமல் நிபந்தனையின்றி தனது துருப்புக்களை வெளியேற்றுவதற்கான அமெரிக்கவின் முடிவை அது நிகழும் வேகத்தைத் தவிர கிட்டத்தட்ட முற்றிலும் கணிக்கக்கூடிய விளைவுகளைப் பற்றி என்ன விளக்க முடியும்? மூன்றாவது, தாலிபான்கள் குறித்து இந்தியாவின் தயக்கத்திற்கான விளக்கம் என்ன?, இந்தியா என்ன செய்ய முடியும்?

முதல் கேள்விக்கான எந்தவொரு உறுதியான அல்லது முழுமையான பதில்களுக்கும் இது நேரமில்லை. செப்டம்பர் 2019 தேர்தல்களில் ஜால்மே கலீல்சாத் தலைமையிலான அமெரிக்க அமைதி செயல்முறை தாலிபான்களுடனான அமெரிக்க ஒப்பந்ததை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தியது என்பதில் சந்தேகம் இல்லை. தேர்தலில் செயல்படாத அரசு வென்றது; முக்கிய பாதுகாப்பு அமைச்சகங்களில், குறிப்பாக பாதுகாப்பு அமைச்சகத்தில் நியமனங்களை தவறாக நிர்வகிப்பது போல, பெருகிய முறையில் மதிப்பிழந்த கானி அரசாங்கம் பிரச்சனையின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது.

ஜனாதிபதி அஷ்ரப் கானிக்கு அமெரிக்க ஆதரவை திரும்பப் பெறுவதற்கான தெளிவான அறிவிப்புகள் மற்றும் தகவல்கள் இருந்தபோதிலும், ஆப்கானிஸ்தான் இராணுவம் தயாராக இல்லை மற்றும் திடீர் தலிபான் தாக்குதலில் சிக்கியது. வான் ஆதரவு, ஆயுத அமைப்புகள், உளவுத்துறை போன்றவற்றுக்காக அமெரிக்காவின் தொழில்நுட்பச் சார்பு, அவர்கள் எச்சரித்தபடி உண்மையிலேயே வெளியேறுவார்கள் என்ற உளவியல் மறுப்பு, இராணுவ வியூகம் இல்லாதது, மோசமான பொருட்கள் மற்றும் தளவாடங்கள், ஈடுசெய்ய முடியாத மற்றும், செலுத்தப்படாத சம்பளம், பாண்டம் ரோல்ஸ் மற்றும் துரோகம், கைவிடுதல் மற்றும் மனச்சோர்வின் உணர்வு ஆகியவை அனைத்தும் இதில் பங்கு வகித்தன.

அமெரிக்காவுடன் பொறுப்பு

மிக முக்கியமாக, ஆப்கானிஸ்தானில் மேற்கு நாடுகளின் தியாகங்கள் இருந்தபோதிலும், அவர்களின் தோல்விக்கு கட்டமைப்பு காரணங்களும் இருந்தன, பொறுப்பு அமெரிக்கா மற்றும் நேட்டோவிடம் இருந்தது. பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான யுத்தத்தின் அமெரிக்க வரையறைக்கு ஏற்றவாறு, நேட்டோ தரத்திற்கு இத்தகைய இராணுவத்தை வளர்ப்பதற்கான காரணங்களுக்காக, ஆப்கானிஸ்தான் தேசிய இராணுவம் உண்மையில் போதுமான அளவு பிரதேசத்தை பாதுகாக்கும் திறன் கொண்ட ஒரு தேசிய இராணுவத்தின் இயல்பான பண்புகளுடன் பயிற்சி பெறவில்லை. கரடுமுரடான நிலப்பரப்புக்கான இயக்கம், பீரங்கி, கவசம், பொறியியல், தளவாடங்கள், நுண்ணறிவு, விமான ஆதரவு போன்றவை; மற்றும் அதற்காக வடிவமைக்கப்பட்ட காலாட்படை பட்டாலியன்கள் மற்றும் கோட்பாடுகள் போன்றவை. மாறாக, நகர்ப்புற பயங்கரவாத தாக்குதல்களின் இலக்குகளை மீட்டெடுப்பதற்காக சிறப்புப் படைகளின் பிரிவுகளில் பெரும்பாலான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன, அதில் அவர்கள் தங்களை வியக்கத்தக்க வகையில் விடுவித்தனர், ஆனால் தாக்குதல் நடவடிக்கைகள் அல்ல. மொத்தத்தில், பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போருக்கு அவர்கள் போதுமான அளவு முதலீடு செய்தனர், ஆனால் ஆப்கானிஸ்தானின் பாதுகாப்புக்கு இல்லை என்றாலும், தாலிபான்களை வளர்ப்பதில் பாகிஸ்தானின் பங்கில் இருவருக்குமான தொடர்பை அது நன்கு அறிந்திருந்தது.

ஏஎன்ஏ வளர்ச்சி குன்றியிருப்பதை உறுதி செய்வதற்காக பாகிஸ்தானின் ஊடாக கள தொடர்புகளில் அமெரிக்கா சார்ந்திருப்பதையும் பாகிஸ்தான் ஆதரித்தது. இதை அறிந்த ஆப்கான் அதிகாரிகள், மற்ற நாடுகளை அத்தகைய உபகரணங்களுக்காக அணுகினர், ஆனால் ஒன்றோடொன்று செயல்பட ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை மற்றும் அவை நேட்டோ தரநிலை அளவிற்கு இல்லை. பாகிஸ்தானில் தலிபான்கள் மீண்டும் ஒன்றிணைந்து, அமெரிக்கா வெளியேறும்போது தெளிவாக இந்த பலவீனத்தை பாகிஸ்தான் மாஸ்டர் மைண்ட்ஸ் பயன்படுத்தினர். இதன் விளைவாக, குறைந்த எண்ணிக்கையிலான ஆப்கானிய சிறப்புப் படை கமாண்டோ பிரிவு, ஆப்கானிஸ்தான் மற்றும் வெளிநாட்டு போராளிகளுடன் பாகிஸ்தான் படையெடுப்புக்கு எதிராக போராட வேண்டியிருந்தது. ஆனால் ஒரு பகுதியிலிருந்து மற்றொரு பகுதிக்கு போதுமான ஆதரவு இல்லை.

இரத்தம், புதையல் மற்றும் கூட்டாளிகளுக்கான 20 வருட முதலீட்டை உண்மையில் கைவிடுவதற்கான அமெரிக்க நோக்கங்கள் மிகவும் குழப்பமானவை. முதலாவதாக, சோவியத் தலையீடு முடிவடைந்து சோவியத் யூனியனின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு, அமெரிக்கா உண்மையில் ஆப்கானிஸ்தானை மூலோபாய முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக கருதவில்லை. ஆப்கானிஸ்தானில் அதன் $ 1 டிரில்லியன் முதலீடு மற்றும் ஆப்கானிஸ்தானின் கனிம வளத்தைப் பற்றிய விழிப்புணர்வுக்காக, அமெரிக்கா உண்மையில் ஆப்கானிய பொருளாதாரத்தில் முதலீடு செய்யவில்லை அல்லது இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு அதன் தலையீடுகளுக்குப் பிறகு ஐரோப்பா, கிழக்கு ஆசியா மற்றும் பின்னர் வளைகுடாவின் எண்ணெய் பொருளாதாரங்களில் செய்ததைப் போல அதன் பொருளாதார செல்வாக்குடன் (இந்தியா உட்பட) ஒருங்கிணைக்க முயற்சிக்கவில்லை.

மத தீவிரவாதம் மற்றும் பயங்கரவாதத்துடன் உள்ளார்ந்த தொடர்புடைய தாலிபான் மத அடிப்படைவாதத்திற்கு எதிரான மருந்தாக ஆப்கான் ஜனநாயகத்தில் அது முதலீடு செய்யவில்லை. முரண்பாடாக, ஆப்கானிஸ்தானின் 'ஜனநாயகம்' அதன் தோல்வியாக சித்தரிக்க மேற்கத்திய முயற்சிகள் இருந்தபோதிலும், தலிபான்கள் வெளியேற்றப்பட்ட 20 வருடங்கள், அதன் அனைத்து குறைபாடுகளுக்கும், ஆப்கானிஸ்தானின் சமீபத்திய வரலாற்றில் மிகவும் நம்பிக்கைக்குரிய காலங்களில் ஒன்றாக கல்வி விதிமுறைகள் மற்றும் திறன் மேம்பாடு இருந்தது, இதில் இந்தியாவும் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. அகதிகளை எடுத்துக் கொண்டால், அகதிகள் மற்றும் வெளிநாட்டவர்களின் நிகர வருவாய் இருந்த ஒரு காலம் இது, இப்போது தொடங்கிய அகதிகளின் வெளியேற்றம் அல்ல.

சீனாவுக்கான சின்ஜியாங், இந்தோ-பசிபிக் மற்றும் பிற இடங்களில், ரஷ்யாவிற்கான மத்திய ஆசிய குடியரசுகள் மற்றும் மேற்கில் ஈரான் ஆகியவற்றைக் கட்டுப்படுத்தும் பணியில் ஈடுபட்டுள்ள, மூலோபாய இடத்தை ஆப்கானிஸ்தானில் அதன் முக்கிய மூலோபாய போட்டியாளர்களின் மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடிய அடித்தளத்தில் அமெரிக்கா ஏன் விட்டுக்கொடுக்க வேண்டும் என்பது மிகவும் குழப்பமாக உள்ளது. ஆப்கானிஸ்தானில் அமெரிக்க தலையீட்டின் ஒரு முரண்பாடு என்னவென்றால், ஆப்கானிஸ்தானை அதன் எதிரிகளுக்கு எதிராக மூலோபாயமாக பிராந்தியத்தில் பயன்படுத்துவதை விட, அது அவர்களுக்கு தலிபான்களுக்கு எதிரான பாதுகாப்பை திறம்பட விரிவுபடுத்தியது.

ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்து விலகுவதற்கான முடிவின் பின்னணியில் உள்ள முதன்மையான உந்துதல் முடிவற்ற யுத்தத்தின் சோர்வு அல்ல, ஆனால் அல்-காய்தாவுக்கு எதிரான தீவிரவாத எதிர்ப்பு நடவடிக்கையாக மாற்றியமைக்கப்பட்ட ஒரு குளிர்-இரத்தம் கொண்ட முடிவு, அது ஒரு வரையறுக்கப்பட்ட அளவுக்கு விரிவடைந்தது. ஜனாதிபதி பராக் ஒபாமாவின் 'எழுச்சி' வரை ஈராக் அனுபவத்திலிருந்து எழுந்த எதிர்-கிளர்ச்சி நடவடிக்கை, ஒபாமாவிடம் இருந்து ட்ரம்ப்புக்கு ஒரு இழுபறி மற்றும் பயிற்சிப் பணியில், இறுதியாக, சீனா, ரஷ்யா, ஈரான் மற்றும் ஆப்கானிஸ்தான், மத்திய ஆசிய குடியரசுகள் மற்றும் இந்தியா ஆகியவற்றுடன் இணைந்த சேதமாக பாகிஸ்தானை சமநிலைப்படுத்தி இந்த பிராந்தியத்தை சீர்குலைக்க, அமெரிக்க-தலிபான் ஒப்பந்தம் மற்றும் அதை திரும்பப் பெறுவதன் மூலம் தலிபான்களைப் பயன்படுத்தி ஒரு புலனாய்வு நடவடிக்கை சட்டப்பூர்வமாக்கப்பட்டு எளிதாக்கப்பட்டது.

இந்தியாவிற்கு அடுத்து என்ன

இறுதியாக, இந்த சூழ்நிலைகளில் இந்தியா என்ன செய்ய வேண்டும்? காபூலில் தலிபான்கள் கைப்பற்றிய நிலையில், இந்தியாவில் தலிபான்களுடன் பேசலாமா வேண்டாமா என்ற பழைய விவாதம் இப்போது கல்விசார்ந்தது. தலிபான்கள் சூனிய வேட்டை இருக்காது என்றும், அது ஒரு இடைநிலை செயல்முறையை மதிக்கும் என்றும், அது "எதிர்கால இஸ்லாமிய அமைப்பு ... அனைவருக்கும் ஏற்றது" போல் செயல்படும் என்றும் அறிவித்துள்ளனர்.

நாம் திறந்த மனதுடன் இருக்க வேண்டும், நிலைமாற்ற செயல்முறையின் போதும் அதற்குப் பிறகும் அவர்கள் உண்மையில் என்ன செய்கிறார்கள் என்று காத்திருந்து பார்க்கவும், இஸ்லாமிய குடியரசின் முற்போக்கான கொள்கைகள் மற்றும் கடந்த 20 ஆண்டுகளின் லாபங்களுக்கு ஏற்ப அவர்கள் எவ்வளவு உள்ளடங்குகிறார்கள் என்பதை மதிப்பிடுங்கள், தலிபான் ஆட்சி, மற்றும் இஸ்லாமிய 'எமிரேட்' என்ற அவசர அங்கீகாரத்திற்குள் செல்வதற்கு முன் நமது பாதுகாப்பு தேவை, இது பிராந்தியம், உலகம் மற்றும் அமெரிக்காவிற்கு ஆழமான விளைவுகளை ஏற்படுத்தும்.

கட்டுரையாளர்

கௌதம் முகோபதயா, ஐஎஃப்எஸ், ஆப்கானிஸ்தானுக்கான தூதர் (2010-13) மற்றும் சிரியா மற்றும் மியான்மர் உட்பட இந்திய தூதரகங்கள் மற்றும் தூதரகங்களில் பல்வேறு பதவிகளில் பணியாற்றியுள்ளார். நவம்பர் 2001 இல் ஆப்கானிஸ்தானில் தலிபான்கள் வெளியேற்றப்பட்டதைத் தொடர்ந்து, அவர் அந்த மாதம் காபூலில் உள்ள இந்திய தூதரகத்தை மீண்டும் திறந்தார்.