அமைச்சர்களின் தனிப்பட்ட கருத்துக்கு அரசு பொறுப்பேற்க முடியாது – உச்ச நீதிமன்றம்

Ananthakrishnan G

அரசு விவகாரங்கள் தொடர்பான அறிக்கையாக இருந்தாலும், அதன் அமைச்சர்கள் கூறும் கருத்துக்களுக்கு அரசு பொறுப்பேற்க முடியாது என்று உச்ச நீதிமன்றம் செவ்வாய்க்கிழமை தீர்ப்பளித்தது. சட்டப்பிரிவு 19 (1) (a) இன் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்டுள்ள பேச்சு சுதந்திரம் மற்றும் கருத்துரிமையை, ஏற்கனவே விதி 19 (2) இல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதைத் தவிர வேறு எந்த கூடுதல் காரணங்களாலும் கட்டுப்படுத்த முடியாது என்று நீதிமன்றம் கூறியது.

“அரசின் எந்தவொரு விவகாரத்திலும் அல்லது அரசாங்கத்தைப் பாதுகாப்பதற்காகவும் அமைச்சர் ஒருவர் கூறும் அறிக்கையை, கூட்டுப் பொறுப்புக் கொள்கையின் மூலம் அரசாங்கத்தின் கருத்துக்களாக கூற முடியாது,” என அரசியல் சாசன பெஞ்சில் உள்ள ஐந்து நீதிபதிகளில், நீதிபதிகள் எஸ் அப்துல் நசீர், பி.ஆர் கவாய், ஏ.எஸ் போபண்ணா மற்றும் வி ராமசுப்ரமணியன் ஆகிய நான்கு நீதிபதிகள் கூறினர்.

இதையும் படியுங்கள்: கண்ணியத்திற்கான உரிமையை மறுக்கும் வெறுப்பு பேச்சு: நீதிபதி நாகரத்னா

பெரும்பான்மை நீதிபதிகளின் கருத்தை எழுதிய நீதிபதி ராமசுப்பிரமணியன், “கூட்டுப் பொறுப்பு என்பது அமைச்சர்கள் குழுவின் பொறுப்பு. அமைச்சர்கள் குழு கூட்டாக எடுக்கும் முடிவுகளுக்கு ஒவ்வொரு தனி அமைச்சரும் பொறுப்பு. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், கூட்டுப் பொறுப்பின் ஓட்டம் என்பது அமைச்சர்கள் குழுவிலிருந்து தனிப்பட்ட அமைச்சர்களுக்கு. இந்த ஓட்டம் தலைகீழாக இல்லை, அதாவது தனிப்பட்ட அமைச்சர்களிடம் இருந்து அமைச்சர்கள் குழுவுக்கு அல்ல”, என்று எழுதினார்.

முந்தைய வழக்குச் சட்டங்களைக் குறிப்பிட்ட நீதிமன்றம், பின்வருவனவற்றைக் கூறியது: “(i) கூட்டுப் பொறுப்பு என்பது அடிப்படையில் ஒரு அரசியல் கருத்து; (ii) கூட்டுப் பொறுப்பு மந்திரி சபையின்; மற்றும் (iii) அத்தகைய கூட்டுப் பொறுப்பு அரசின் மக்கள் மன்றம்/சட்டமன்றத்திற்கு உள்ளது. பொதுவாக, அத்தகைய பொறுப்பு எடுக்கப்பட்ட முடிவுகளுடன் தொடர்புடையது; மற்றும் செய்யப்படாத புறக்கணிப்பு மற்றும் ஆதாய செயல்கள். மக்கள் மன்றத்திற்கு/சட்டமன்றத்திற்கு வெளியே அமைச்சர் ஒருவர் வாய்மொழியாக வெளியிடும் எந்தவொரு அறிக்கைக்கும் கூட்டுப் பொறுப்பு என்ற கருத்தை விரிவுபடுத்த முடியாது”.

தனித் தீர்ப்பில், பெஞ்சில் உள்ள ஐந்தாவது நீதிபதியான நீதிபதி பி.வி நாகரத்னா, ஒரு அமைச்சரின் தனிப்பட்ட கருத்துக்களுக்கு அரசாங்கம் பொறுப்பேற்க முடியாது என்றாலும், அந்த அறிக்கை அரசாங்கத்தின் கருத்துகளையும் உள்ளடக்கியிருந்தால் அத்தகைய பொறுப்பு இருக்கும் என்று கூறினார்.

"ஒரு அமைச்சர் இரண்டு நிலைகளில் அறிக்கைகளை வெளியிடலாம் - முதலில், அவரது தனிப்பட்ட திறன் மற்றும் இரண்டாவது, அரசாங்கத்தின் பிரதிநிதி என்ற முறையில் அவரது அதிகாரப்பூர்வ நிலையில். முதல் நிலையைப் பொறுத்தவரை, அரசாங்கத்திற்கு எந்த ஒரு பொறுப்பும் கூறப்படக்கூடாது. இரண்டாம் நிலை அறிக்கைகள் அரசின் எந்தவொரு விவகாரத்திலும் கண்டறியப்படலாம் அல்லது அரசாங்கத்தைப் பாதுகாக்கும் நோக்கில் வெளியிடப்படலாம். இத்தகைய அறிக்கைகள் இழிவுபடுத்துவதாகவோ அல்லது தரக்குறைவாகவோ இருந்தால், அந்தக் கருத்து அவற்றை வெளியிப்படுத்தும் தனிப்பட்ட அமைச்சரின் தனிப்பட்ட கருத்துக்களை மட்டுமின்றி, அரசாங்கத்தின் கருத்துகளையும் உள்ளடக்கியதாக இருந்தால், குறிப்பாக கூட்டுக் கோட்பாட்டின் பார்வையில், அத்தகைய அறிக்கைகள் அரசாங்கத்திற்கு பொறுப்பு கூறப்படலாம்,” என்று கூறினார்.

"இருப்பினும், அத்தகைய அறிக்கைகள் ஒரு தனிப்பட்ட அமைச்சரின் தவறான கருத்துக்கள் மற்றும் அரசாங்கத்தின் கருத்துக்களுடன் ஒத்துப்போகவில்லை என்றால், அவை தனிப்பட்ட முறையில் கூறப்படும், அது அரசாங்கத்தினுடையது அல்ல" என்று நீதிபதி நாகரத்னா கூறினார்.

2016 ஆம் ஆண்டு புலன்ஷாஹர் கற்பழிப்பு வழக்கு தொடர்பாக உத்திரபிரதேச முன்னாள் அமைச்சர் அசம் கான் கூறிய கருத்துக்கள் மற்றும் 2016 மற்றும் 2017 ஆம் ஆண்டுகளில் கேரள சி.பி.எம் தலைவரும், அப்போதைய அமைச்சருமான எம்.எம்.மணியின் பெண்களுக்கு எதிரான கருத்துக்கள் ஆகியவற்றின் பின்னணியில், பொதுப் பணியாளர்களுக்கு பேச்சு சுதந்திரம் எவ்வளவு உள்ளது என்பது குறித்த குறிப்புக்கு பதிலளிக்கும் போது நீதிமன்றம் இவ்வாறு கூறியது.

எவ்வாறாயினும், பிரிவு 19 (1) (a) இன் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட பேச்சு சுதந்திரம் மற்றும் கருத்துரிமையை ஏற்கனவே 19 (2) இல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதைத் தவிர வேறு எந்த கூடுதல் காரணங்களாலும் கட்டுப்படுத்த முடியாது என்பதை ஐந்து நீதிபதிகளும் ஒப்புக்கொண்டனர்.

“சட்டப்பிரிவு 19 (2) இல் உள்ள பேச்சு சுதந்திரத்தை கட்டுப்படுத்துவதற்கான அடிப்படைகள் முழுமையானவை. மற்ற அடிப்படை உரிமைகளை கோருதல் என்ற போர்வையில் அல்லது இரண்டு அடிப்படை உரிமைகள் என்ற போர்வையில் ஒருவருக்கொருவர் போட்டியிடும் உரிமைகோரலின் கீழ், பிரிவு 19 (2) இல் காணப்படாத கூடுதல் கட்டுப்பாடுகளை விதி 19 (1) (அ) வழங்கிய உரிமையைப் பயன்படுத்துவதற்கு விதிக்க முடியாது," என்று பெஞ்ச் கூறியது.

“எந்தவொரு நிகழ்விலும், சட்டப்பிரிவு 19 இன் பிரிவு (2) இன் அடிப்படையில் எந்தவொரு தடையையும் விதிக்கும் சட்டம் அரசால் மட்டுமே செய்யப்பட முடியும், நீதிமன்றத்தால் அல்ல. அரசியலமைப்புத் திட்டத்தில் எதிர்பார்க்கப்படும் நீதிமன்றத்திற்கான பங்கு என்பது, அடிப்படை உரிமைகள் கோவிலுக்குள் கட்டுப்பாடுகள் நுழைவதைக் கண்டிப்பாகச் சரிபார்க்க ஒரு வாயில்காப்பாளராக (மற்றும் மனசாட்சியைக் காப்பவராக) இருக்க வேண்டும். நீதிமன்றத்தின் பங்கு, சட்டரீதியான கட்டுப்பாடுகளால் வரையறுக்கப்பட்ட அடிப்படை உரிமைகளைப் பாதுகாப்பதே தவிர, கட்டுப்பாடுகளைப் பாதுகாத்து உரிமைகளின் எஞ்சிய சலுகைகளை உருவாக்குவது அல்ல. பிரிவு 19 இன் பிரிவு (2) (i) தற்போதுள்ள எந்தவொரு சட்டத்தின் செயல்பாட்டையும் சேமிக்கிறது; மற்றும் (ii) அரசால் ஏதேனும் சட்டத்தை உருவாக்குதல். எனவே, ஏற்கனவே கண்டுபிடிக்கப்பட்டதை விட ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட கட்டுப்பாடுகளைச் சேர்ப்பது எங்கள் வேலை இல்லை, என்று நீதிமன்றம் கூறியது.

"அரசு அல்லது அதன் கருவிகளைத் தவிர வேறு நபர்களுக்கு எதிராகவும் 19, 21 பிரிவுகளின் கீழ் ஒரு அடிப்படை உரிமையை அமல்படுத்த முடியும்" என்றும் பெரும்பான்மைத் தீர்ப்பு கூறியது.

எவ்வாறாயினும், ஹேபியஸ் கார்பஸ் (ஆட்கொணர்வு மனு) விவகாரங்களில் அரசியலமைப்பு நீதிமன்றங்களை அணுக முடியும் என்றாலும், தனியார் குடிமக்களால் பிற உரிமைகளை மீறுவதற்கான தீர்வு பொதுவான சட்ட நீதிமன்றங்களில் இருக்கும் என்று நீதிபதி நாகரத்னா கருதினார்.

தனியார் ஒருவரால் பொதுச் சட்ட உரிமையை மீறுவதற்கான தீர்வு பொதுச் சட்டத்தின் கீழ் உள்ளது, அரசியலமைப்பின் கீழ் அல்ல என்று நீதிமன்றம் கடந்த காலங்களில் வகுத்துள்ளது என்று நீதிபதி நாகரத்னா சுட்டிக்காட்டினார்.

“பொதுச் சட்டத்தில் உள்ள உரிமைகள், 19 அல்லது 21 வது பிரிவுகளின் கீழ் உள்ள அடிப்படை உரிமைகளுக்கு அவற்றின் உள்ளடக்கத்தில் ஒத்ததாகவோ அல்லது ஒரே மாதிரியாகவோ இருக்கலாம். எவ்வாறாயினும், 19 மற்றும் 21 வது பிரிவின் கீழ் உள்ள அடிப்படை உரிமைகள், பொருந்தக்கூடிய சட்டத்தின்படி சட்டப்பூர்வமாக அங்கீகரிக்கப்பட்ட உரிமைகளைத் தவிர, அரசியலமைப்பு நீதிமன்றங்களின் முன் நியாயமானதாக இருக்காது. இருப்பினும், பொதுவான சட்டப் பரிகாரங்களைத் தேடுவதற்கு அவை அடிப்படையாக இருக்கலாம். ஆனால் அரசியலமைப்பின் 21 வது பிரிவின் அடிப்படையில் ஒரு தனிப்பட்ட நபருக்கு எதிராக கோரப்பட்டால், ஹேபியஸ் கார்பஸ் ரிட் வடிவில் தீர்வு அரசியலமைப்பு நீதிமன்றத்தின் முன் இருக்க முடியும், அதாவது உயர்நீதி மன்றத்தில் 226வது பிரிவு அல்லது உச்ச நீதிமன்றத்தின் முன் 142வது பிரிவுடன் 32வது பிரிவு எடுத்துக் கொள்ளப்படும்," என்று அவர் கூறினார்.

பெரும்பான்மையான நீதிபதிகள் தங்கள் தீர்ப்பில் கூறியது, “அரசியலமைப்பின் மூன்றாம் பகுதியின் கீழ் ஒரு குடிமகனின் உரிமைகளுக்கு முரணான ஒரு அமைச்சரின் வெறும் அறிக்கையானது, அரசியலமைப்பு உரிமைகளை மீறுவதாகவும், அரசியலமைப்புச் சீர்கேடாக நடவடிக்கை எடுக்கக்கூடியதாகவும் ஆகாது. ஆனால் அத்தகைய அறிக்கையின் விளைவாக, ஒரு நபருக்கு அல்லது குடிமகனுக்கு தீங்கு அல்லது இழப்பை ஏற்படுத்தக்கூடிய அதிகாரிகளால் ஏதேனும் புறக்கணிப்பு அல்லது கமிஷன் செய்யப்பட்டால், அது அரசியலமைப்புச் சித்திரவதையாக நடவடிக்கை எடுக்கலாம்,” என்றது.

நீதிபதி நாகரத்னாவின் தீர்ப்பில், “ஒரு நபர் அல்லது குடிமகனுக்கு தீங்கு விளைவிக்கும் அல்லது இழப்பை ஏற்படுத்தும் ஒரு பொது அதிகாரியின் அறிக்கையை அரசியலமைப்புச் சீர்கேடாகக் கருதுவது விவேகமானதல்ல. விளைந்த தீங்கு அல்லது இழப்பின் தன்மைக்கு ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் கடுமை இருக்க வேண்டும்”. என்று கூறினார்.

தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil