இந்தியா சீனாவுடன் அதிகார ஏற்றத்தாழ்வை அங்கீகரிக்க வேண்டும்

சி.ராஜா மோகன், கட்டுரையாளர்

Modi - Xi Jinping meeting in Chennai: இரு நாடுகளின் தலைவர்களுக்கிடையேயான சந்திப்புகளைச் சுற்றியுள்ள வழக்கமான அதிருப்திக்கு மத்தியிலும்கூட இந்தியா சீனாவுடனான உறவு ஒரு கடினமான தருணத்தை கடந்து செல்வதைப் பார்ப்பது கடினம் அல்ல. இந்தியாவும் சீனாவும் உலகை மாற்றுவது பற்றிய பேச்சு எப்போதும் தங்கள் உறவுகளில் வளர்த்துக் கொண்டிருக்கும் தொடர்ச்சியான கட்டமைப்பு சிக்கல்களை மறைக்கிறது. சீனாவுடனான உறவை நிர்வகிப்பது இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கைக்கு மிகப்பெரிய சோதனையாகிவிட்டால், பிரதமர் நரேந்திர மோடிக்கும் சீன அதிபர் ஜீ ஜின்பிங்கிற்கும் இடையிலான இரண்டாவது முறைசாரா உச்சி மாநாடு பெய்ஜிங்கை நோக்கிய டெல்லியின் ராஜதந்திரத்தின் போக்குகளைப் பிரதிபலிக்கும் ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பமாகும்.

முதலாவதாக ஒரு அமைப்பின் மீது பொருளை வைத்து பந்தயம் கட்டுவதும், அதிக அளவு ஈடுபாடு காட்டுவதும் ஆபத்து. அது குறிப்பிடத் தக்க விளைவுகளை ஏற்படுத்தும். கடந்த ஆண்டு மோடி ஒரு நிம்மதியான இடத்தில் இரண்டு நாட்கள் ஜீ ஜின்பிங்குடன் செலவழிக்க வுஹானுக்குச் சென்றபோது நடந்த, அனைவரையும் திகைக்க வைத்த முறைசாரா உச்சிமாநாட்டின் புதுமை இப்போது தேய்ந்து போய்விட்டது. காஷ்மீர் முதல் வர்த்தகம் மற்றும் பலதரப்பு சவால்கள் வரை - இருதரப்பு உறவை சூழ்ந்திருக்கும் கட்டமைப்பு பதட்டங்களின் வரம்பை சமாளிக்க முறைசாரா உச்சிமாநாடும் அதற்கு போதுமானதாக இல்லை என்பதை நிரூபிக்கிறது.

மூன்று தசாப்தங்களுக்கு முன்னர் அவர்கள் உறவுகளை இயல்பாக்க முயன்றதால், பிரதமர் ராஜீவ் காந்தி பெய்ஜிங்கிற்குச் சென்றபோது, அடிப்படை வேறுபாடுகளை நிவர்த்தி செய்ய இரு தரப்பினரும் வெவ்வேறு வழிமுறைகளை பரிசோதித்துள்ளனர். அவர்கள் 1988-இல் வெளியுறவு செயலாளர்களின் மட்டத்தில் ஒரு உரையாடலுடன் தொடங்கினர். அதை 2003 இல் அதிகாரம் பெற்ற சிறப்பு பிரதிநிதிகளாக உயர்த்தினர். அது மிக சமீபத்தில் முறைசாரா உச்சி மாநாடுகள் ஆகியிருக்கிறது. டெல்லியுடனான இஸ்லாமாபாத்தின் போட்டியில் எல்லை தகராறு, வர்த்தக பற்றாக்குறை மற்றும் பாகிஸ்தானுக்கு சீனாவின் வளர்ந்து வரும் ஆதரவு இவற்றால் எதுவும் தீர்க்க முடியவில்லை.

இரண்டாவதாக, மிக உயர் மட்டத்தில் போதுமான தொடர்பு குறைபாடுகள் இனி ஒரு பிரச்சினையாக இருக்காது. 20 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்தியா அல்லது சீனாவின் தலைவர்கள் வேறு நாட்டிற்கு பயணம் செய்தபோது அது அரிதாகவே இருந்தது. 21 ஆம் நூற்றாண்டில், இந்தியப் பிரதமர் பெரும்பாலும் பிரதமர் அல்லது சீன அதிபரை பார்க்க ஓடுகிறார். மேலும், கிழக்கு ஆசிய உச்சி மாநாடு (ஈ.ஏ.எஸ்), ஷாங்காய் ஒத்துழைப்பு அமைப்பு (எஸ்.சி.ஓ), போன்ற பிராந்திய மற்றும் சர்வதேச அமைப்புகளின் இடைவெளி குறித்து பேச்சுவார்த்தை நடத்துகிறார். மேலும், ஆசியாவில் தொடர்பு மற்றும் நம்பிக்கையை வளர்ப்பதற்கான நடவடிக்கைகள் (சி.ஐ.சி.ஏ) மாநாடு, ரஷ்யா - இந்தியா - சீனா ஃபோரம், பிரிக்ஸ் மாநாடு, ஜி 20 மாநாடு ஆகியவற்றில் பேச்சுவார்த்தை நடத்துகிறார். பேச்சுவார்த்தைகளின் அதிர்வெண் உறவை எதிர்கொள்ளும் சிக்கல்களைத் தீர்க்கும் திறனை மேம்படுத்தவில்லை.

மூன்றாவதாக, இந்தியாவிற்கும் சீனாவிற்கும் இடையிலான தற்போதைய சிக்கல்கள் பரஸ்பர புரிந்துணர்வு இல்லாததால் அல்ல. இரண்டு ஆசிய ஜாம்பவான்களின் விரிவான தேசிய சக்தியின் இடைவெளி விரிவடைவதே பிரச்சினை. சீனாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியானது, இப்போது சுமார் 14 டிரில்லியன் டாலராக உள்ளது, இது இந்தியாவை விட கிட்டத்தட்ட ஐந்து மடங்கு பெரியது. இந்தியாவுடையது 2.8 டிரில்லியன் டாலராக உள்ளது. சீனாவின் ஆண்டு பாதுகாப்பு செலவு 250 பில்லியன் டாலர். இது இந்தியாவை விட நான்கு மடங்கு பெரியது. செலவினத்தின் அளவை விட, சீனா தனது ஆயுதப்படைகள் மற்றும் உயர் பாதுகாப்பு அமைப்பின் நவீனமயமாக்கலில் இந்தியாவை விட முன்னிலையில் உள்ளது. இந்த அதிகார ஏற்றத்தாழ்வு இராஜதந்திர வரிசையில் ஒரு விரும்பத்தகாத உண்மையாக மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது. இந்தியாவைப் மகிழ்விக்க சீனா எந்த அழுத்தத்திலும் இல்லை. அல்லது, இன்னும் துல்லியமாக அது இந்தியாவை அதிருப்தி அடையச் செய்ய முடியும். அது அணுசக்தி வழங்கும் குழுவில் இந்தியாவின் உறுப்பினர் தகுதியை தடுத்து கேள்வி கேட்திலோ அல்லது இந்தியாவின் காஷ்மீர் நடவடிக்கையை எதிர்ப்பது அதை ஐ.நா. பாதுகாப்பு கவுன்சிலுக்கு கொண்டு செல்வதாக இருந்தாலும், அது வுஹான் சந்திப்பிலும் மாறவில்லை. சென்னையிலும் அது பெரிய அளவில் மாறாது.

நான்காவதாக, அமெரிக்க-சீனா உறவுகளில் தற்போதைய பதட்டங்கள் பெய்ஜிங்கை இந்தியாவுக்கு விரும்பத்தக்கதாக மாற்ற ஊக்குவிக்கக்கூடும் என்ற டெல்லியின் தொடர்ச்சியான நம்பிக்கை. அந்த எதிர்பார்ப்பு தவறானது. அமெரிக்க-சீனா உறவுகளில் ஆழமடைந்து வரும் நெருக்கடி, பெய்ஜிங்கின் டெல்லி அணுகுமுறையில் சிறிய வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இந்த நகர்வு வெளிப்படையாக எதிர் திசையில் உள்ளது. சீனாவைப் பொறுத்தவரை, இன்று அமெரிக்காவுடன் ஒரு ஒப்பந்தத்தை குறைப்பதே முதன்மையான மூலோபாய முன்னுரிமை. அடுத்த ஆண்டில் அமெரிக்க அதிபர் டொனால்ட் ட்ரம்புடனான பிரச்சினையை ஜீ ஜின்பிங்கால் சரிசெய்ய முடியாவிட்டால், 2020 இறுதியில் தேர்தலில் டிரம்ப் தோற்கடிக்கப்படுவார் என்றும் 2021 ஆம் ஆண்டில் அவரது ஜனநாயகக் கட்சியின் வாரிசி சமாளிப்பது மிகவும் எளிதாக இருக்கும் என்றும் அவர் நம்புவார். சீன முன்னுரிமை என்பது வாஷிங்டனுடனான பெய்ஜிங்கின் உறவுகளில் ஈடுபட்டுள்ள பங்குகளின் அளவையும் தீவிரத்தையும் கருத்தில் கொண்டு அமெரிக்கா ஆச்சரியப்படக்கூடாது. வாஷிங்டனுடனான முக்கோண உறவில் டெல்லி பெய்ஜிங்குடனான அதன் செல்வாக்கை அதிகமாக மதிப்பிடுகிறது. துரதிர்ஷ்டவசமாக இந்தியா பெரும்பாலும் அமெரிக்கா மற்றும் அதன் நட்பு நாடுகளுடனான கூட்டுறவை தானாக முன்வந்து கட்டுப்படுத்தத் தேர்வு செய்தது. இது டெல்லியின் கட்டுப்பாடு பெய்ஜிங்கில் எந்தவொரு மூலோபாய பாராட்டுக்கும் அல்லது இந்தியாவிற்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் இடையிலான மோதல்களில் நடுநிலை வகிக்க வேண்டிய அவசியத்திற்கு வழிவகுக்கவில்லை. அதிகார விதிகள் அடிப்படையில் கறாராகப் பார்த்தால், சீனாவின் யுக்தி தர்க்கரீதியானதாகத் தோன்றுகிறது - இந்தியாவைப் பற்றிய அதனுடைய நிலைப்பாட்டில் எந்தவொரு அக்கறையையும் கைவிடாமல் இந்தியாவை வைத்திருப்பது என்று அது செயல்படுகிறது.

உலகளாவிய பிரச்சினைகளில் சீனாவுடனான ஒத்துழைப்பு இருதரப்பு சச்சரவுகளை மேம்படுத்துவதற்கான நிலைமைகளை உருவாக்கும் என்பது டெல்லியில் ஐந்தாவது நீண்டகால ஊகம். இது மூன்று விஷயங்களில் தவறாக மாறியது. உலகளாவிய பிரச்சினைகளில் சீனாவுக்கு இந்தியா அளிக்கும் ஆதரவு, பாகிஸ்தானின் எல்லை தாண்டிய பயங்கரவாதம், இந்தியாவுடைய ஆர்வங்கள் போன்ற பலதரப்பு பிரச்சினைகளில் பெய்ஜிங்கின் மறுபரிசீலனைக்கு வழிவகுக்கவில்லை அல்லது இருதரப்பு மோதல்களைத் தீர்ப்பதை எளிதாக்கவில்லை. இன்னும் மோசமான விஷயம் என்னவென்றால், பெய்ஜிங்குடனான உலகளாவிய பிரச்சினைகளில் பெரும் நிலைப்பாடு, துணைக் கண்டம் மற்றும் இந்தியப் பெருங்கடலில் சீனாவின் விரைவான பிராந்திய முன்னேற்றத்தை இந்தியா அறியாமல் செய்திருக்கலாம்.

இறுதியாக, மோடியின் இராஜதந்திரத்தை அவரது முன்னோடிகளிடமிருந்து வேறுபடுத்தும் ஒன்று இருந்தால், அது அதிகாரத்தைப் பாராட்டுவதும் சர்வதேச உறவுகளில் அதன் மையத்தன்மையும் ஆகும். அவர் பிரதமராக பொறுப்பேற்றபோது, சீனத் தலைமையுடன் ஒருவித புரிதலைப் பெறுவதற்கான தனது திறனைப் பற்றி மோடி நம்பிக்கையுடன் இருந்தார். குஜராத் முதல்வராக இருந்த காலத்தில் சீனர்களுடன் அவர் மேற்கொண்ட விரிவான ஈடுபாடு அவரை சீனாவுக்கு இதமாக்கியது.

இந்த கட்டுரையை கீழே உள்ள இணைப்பில் ஆங்கிலத்தில் படிக்கலாம்:

https://indianexpress.com/article/opinion/columns/narendra-modi-xi-jinping-meeting-india-china-relation-jammu-kashmir-6063189/

கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் நடந்த எவ்வளவோ பிரச்னைகளை மறந்து கவலைப்படாமல் இந்தியாவுக்கு எந்தவொரு குறிப்பிடத்தக்க நெகிழ்வுத்தன்மையையும் நிரூபிக்க ஜீ ஜின்பிங்கை வற்புறுத்துவதில் உள்ள சிரமத்தை மோடி நம்பியிருக்கலாம். டெல்லியின் இந்த புதிய யதார்த்தவாதம், சீனாவின் சவாலை உணர்ச்சிவசம் அல்லது நம்பத்தகாத எதிர்பார்ப்புகள் இல்லாமல் அணுகுவதை சாத்தியமாக்குகிறது. அதிக பலம் கொண்ட சீனாவுடன் புத்திசாலித்தனமாக மல்யுத்தம் செய்ய இந்தியாவை தயார்படுத்தவும் இது உதவ வேண்டும்.

பெய்ஜிங்குடனான அதிகார ஏற்றத்தாழ்வை அங்கீகரிப்பது, சீனாவுடனான மூலோபாய சமத்துவம் பற்றிய நீண்டகால மாயைகளிலிருந்தும், அதனுடன் ஒரு புதிய உலகளாவிய ஒழுங்கை உருவாக்குவது பற்றிய தவறான நம்பிக்கையிலிருந்தும் டெல்லியை விடுவிக்க வேண்டும். இதையொட்டி, சென்னையில் இந்தியாவின் முயற்சியை இருதரப்பு பிரச்சினைகள் - குறிப்பாக எல்லை தகராறு, வர்த்தக பற்றாக்குறை மற்றும் பிராந்திய உள்கட்டமைப்பின் வளர்ச்சி ஆகியவற்றில் சீனாவுடனான வேறுபாடுகளைக் குறைப்பதற்கான சிறிய மற்றும் நடைமுறை நடவடிக்கைகளில் கவனம் செலுத்த உதவும். சிறியதாக சிந்திப்பது சீனாவின் உறவை ஒரு பெரிய கட்டமைப்பிற்குள் கொண்டுவருவதற்கான இந்தியாவின் இராஜதந்திர பாரம்பரியத்திற்கு நீண்ட கால தாமதத்தை அளிக்கும்.

சி.ராஜா மோகன், கட்டுரையாளர், இயக்குனர்,

தெற்காசிய ஆய்வுகள் நிறுவனம், சிங்கப்பூர் தேசிய பல்கலைக்கழகம்