இசை என்பது எமோஷன் என உண்மையாக காட்டியவர் ஜெயச்சந்திரன்

எனக்குப் பாடும் ஆர்வத்தைக் கவனித்த என் பெற்றோர், எனக்கு எட்டாவது வயதில் அருகில் இருந்த ஆசிரியரிடம் இசை வகுப்பில் சேர்த்தார்கள். திரைப்படப் பாடல்களுக்குப் பதிலாக ச, ரி, கா போன்ற எழுத்துக்களை வெவ்வேறு வழிகளில் உச்சரிக்க மட்டுமே கற்றுக் கொடுத்தார்கள் என்பதை உணரும் வரை நான் உற்சாகமாக இருந்தேன்.

எனது ஏமாற்றத்தை நான் தெரிவித்தபோது, ​​என்னைச் சுற்றியிருந்தவர்கள் இசையைக் கற்றுக்கொள்வதற்கான அடித்தளம் என்றும், இதில் தேர்ச்சி பெற்றால் திரைப்படப் பாடல்களைப் பாடுவது எளிதாகிவிடும் என்றும் விளக்கினர். சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, என் ஆசிரியர் என்னைப் போன்ற வளர்ந்து வரும் திறமைகளை வெளிப்படுத்த ஒரு நிகழ்ச்சியை ஏற்பாடு செய்தார். அந்த நிகழ்ச்சிக்காக எனக்கு ஒரு திரைப்படப் பாடலைக் கற்றுக் கொடுத்தார்.

பழைய பாடலாக இருந்தாலும் அதை விரும்பி நடித்தேன். வாரங்கள் கழித்து, நிகழ்வின் வீடியோ பதிவு எங்களுக்கு கிடைத்தது. ஆனால் ஏதோ ஒன்று உணர்ந்தது - நான் நினைத்தபடி ஒலிக்கவில்லை. அமைதியான உள்ளத்துடன் கூடிய மெல்லிசைப் பாடல், நான் பாடும் போது மெல்லியதாகவும் உயிரற்றதாகவும் ஒலித்தது. அப்போது நான் ஒரு வேளை பாடகராக இல்லையோ என்று தோன்றியது.

இருந்தாலும் நான் வருத்தப்படவில்லை. மாறாக, அசல் பின்னணிப் பாடகர் எவ்வளவு சிரமமின்றி பாடலை உயிர்ப்பித்திருக்கிறார் என்பது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. நான் தேடி கடைசியில் அவருடைய பெயரைக் கண்டுபிடித்தேன்... இதற்கு முன்பு, பி ஜெயச்சந்திரன் மற்றும் ஜி தேவராஜன் இசையமைத்த கலிதோழன் (1966) என்ற பாடலின் “மஞ்சளில் முங்கித்தோற்றி” பாடலைக் கேட்டிருந்தேன்.

எந்தவொரு நபரின் மறைவும் ஒருபோதும் நிரப்ப முடியாத வெற்றிடத்தை விட்டுச் சென்றாலும், ஜெயச்சந்திரனின் மறைவு நாடு முழுவதும் உள்ள இசை ஆர்வலர்களுக்கு, குறிப்பாக மலையாளிகள் மற்றும் தமிழர்களிடையே ஆழ்ந்த தனிப்பட்டது. எண்ணற்ற பழம்பெரும் பின்னணிப் பாடகர்கள் எங்களிடம் இருந்தபோதிலும், இசையில் குறைபாடற்ற இயக்கம் மற்றும் உணர்ச்சிகள் அதிகம் என்பதை உண்மையாகவே நமக்குக் காட்டியவர். அவரது பாடல்கள் சரியாக இல்லை என்பதல்ல, ஆனால் முழுமையால் மட்டுமே ஒரு பாடலை மறக்கமுடியாது என்பதை அவர் புரிந்துகொண்டார்; மற்றும் ஆன்மா இல்லாத ஒரு பாடல் பாடலே இல்லை, அது எவ்வளவு சுருதியாக இருந்தாலும் சரி.

1984 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த தமிழ்த் திரைப்படமான வைதேகி காத்திருந்தாள் பற்றிய ஒரு பிரபலமான கதை உள்ளது - தேனி, கம்பத்தில் உள்ள ஒரு திரையரங்கில் ஒவ்வொரு நாளும் திரையிடப்பட்ட "ராசாத்தி உன்ன" பாடல் காட்டு யானைகளை தியேட்டருக்கு அருகில் இழுத்துச் சென்றதாக கூறப்படுகிறது.

அமைதியாக காட்டிற்குத் திரும்புவதற்கு முன் பாடல் முடியும் வரை அவர்கள் தங்கியிருப்பார்கள். இந்தக் கதை உண்மையாக இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், அது இருந்திருந்தால் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை - குறிப்பாக இசை விலங்குகள் மீது ஏற்படுத்தக்கூடிய தாக்கத்தைப் பற்றிய பல ஆய்வுகளைக் கருத்தில் கொண்டது. 

நிச்சயமாக, மெய்சிலிர்க்க வைக்கும் படைப்பின் பெரும்பகுதி “இசைஞானி” இளையராஜா மற்றும் பாடலாசிரியர் வாலி ஆகியோருக்குச் செல்கிறது. ஆனால் இதைப் பற்றி யோசித்துப் பாருங்கள் - எல்லா காலத்திலும் மிகவும் கொண்டாடப்பட்ட தமிழ் மெல்லிசைகளில் ஒன்று தமிழரால் பாடப்பட்டது அல்ல, மாறாக மலையாளி ஜெயச்சந்திரனால் பாடப்பட்டது.

நிச்சயமாக, அவரது தமிழ் உச்சரிப்பு ஒரு தாய்மொழியுடன் பொருந்தாமல் இருக்கலாம், இளையராஜாவும் இதைப் பற்றி யோசித்திருக்க வேண்டும்; ஆனாலும் அந்தப் பாடல் நம் இதயங்களில் பதிந்திருக்கிறது, மேலும் ஜெயச்சந்திரன் பாடும் ஒவ்வொரு பாடலுக்கும் உயிரையும் உணர்ச்சியையும் அனாயாசமாக சுவாசித்து, “பாவ காயகன்” என்ற சொற்பொழிவைச் சம்பாதித்த அவரது அசாதாரணத் திறனே காரணம்.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க:   P Jayachandran: The singer who showed us that music is about emotions, and not perfection