எதிர்த்து போராடுவது தான் என் வாழ்க்கை – இயக்குனர் பா.ரஞ்சித்

Shubhra Gupta

‘My life is resistance’: Pa Ranjith: கடந்த மாதம் நடந்த 75வது கேன்ஸ் திரைப்பட விழாவில் பங்கேற்ற கணிசமான இந்தியக் குழுவில் இருந்தவர்களில் பா.ரஞ்சித்-ம் ஒருவர், நான் அவரை கேன்ஸ் அமைப்பில் சந்தித்தேன்: ஒரு ஸ்விஷ் படகின் மேல் தளத்தில், அவரது வரவிருக்கும் வேட்டுவம் படத்தின் போஸ்டர் காட்சிப்படுத்தப்பட்டது.

அது ஒரு கணம். 39 வயதாகும் ரஞ்சித் பாண்டுரங்கன், தனித்துவமான பார்வையும் குரலும் கொண்ட திரைப்படத் தயாரிப்பாளராகப் பெயர் பெற்றவர். அவருடைய தனிப்பட்ட வாழ்க்கை மற்றும் அரசியல், எப்போதும் தலித் என்ற அவரின் சொந்த அனுபவங்கள் வழியே ஊடுருவி ஆழமாக இணைக்கப்பட்டுள்ளது.

பா.ரஞ்சித் 2012 ஆம் ஆண்டு காதல் கலந்த நகைச்சுவை திரைப்படமான அட்டகத்தி மூலம் இயக்குனராக அறிமுகமானார், அதன்பிறகு அரசியல் அதிரடி கதையான மெட்ராஸ் (2014) திரைப்படத்தை உருவாக்கினார், மேலும் விரைவில் ரஜினிகாந்தை கபாலி (2016) மற்றும் காலா (2018) ஆகிய படங்களில் ஒப்பந்தம் செய்தார். இந்த இரண்டு படங்களில் நட்சத்திரத்தின் உயரமான உருவம் கதைக்களத்தின் நலனுக்காக பயன்படுத்தப்பட்டது. 2021 ஆம் ஆண்டில், அவர் சர்பட்டா பரம்பரை என்ற கிளர்ச்சியூட்டும் குத்துச்சண்டை படத்தை இயக்கினார், அதில் அவர் வட சென்னையில் உள்ள போட்டி குத்துச்சண்டை குலங்களின் வரலாற்றை ஆராய்ந்தார், அதில் வெகுஜன கதைக்களத்தில் நிறைந்திருந்தார். தற்போது, ​​அவர் தனது பேனரான நீலம் புரொடக்ஸன்ஸின் கீழ் இளம் இயக்குனர்களுக்கு வழிகாட்டுதல் உட்பட பல படங்களில் பணிபுரிந்து வருகிறார்.

இதையும் படியுங்கள்: பாடகி சின்மயி இன்ஸ்டாகிராம் கணக்கு முடக்கம்.. இதுதான் காரணம்!

ஒடுக்கப்பட்ட கதாபாத்திரங்கள் மற்றும் கதைகளில் வெளிச்சம் போடுவதில் அவரது தனி கவனம் அவரை இன்று இந்திய சினிமாவில் மிகவும் சுவாரஸ்யமான குரல்களில் ஒருவராகவும், தமிழ்நாட்டில் தலித் கலாச்சார இயக்கத்தின் எழுச்சியின் முன்னோடியாகவும் ஆக்குகிறது. "ரஞ்சித் ஒரு புதிய இலக்கணத்தை உருவாக்கியுள்ளார், இது பாப் கலாச்சாரத்தின் முழுமையான வெட்டு விளிம்பை உள்ளடக்கியது. ஒரு தளத்தை உருவாக்குவதே எனது வேலை. மேலும், அவர்கள் சொல்வது போல், அடுத்தவர்களுக்கு கைக்கொடுக்க, ”என்று தயாரிப்பாளரும் நெருங்கிய கூட்டாளியுமான அதிதி ஆனந்த், எங்களின் உரையாடல் முடிந்த பிறகு பேசுவதற்காக காத்திருக்கும் கூட்டத்திற்கு அவரைப் பற்றி கூறுகிறார்.

இந்த நேர்காணலில், திரைப்பட இயக்குனர் பா.ரஞ்சித் தனது பயணம், சாதியின் திகைப்பூட்டும் ஏற்றத்தாழ்வுகளுக்கு அவரது பதில் மற்றும் மக்களை இணைக்கும் திரைப்படங்களை எவ்வாறு உருவாக்குகிறார் என்பதைப் பற்றி பேசுகிறார். நேர்காணலின் முக்கிய பகுதிகள் இங்கே:

உங்களுக்கு எப்போது ஜாதி பற்றிய விழிப்புணர்வு வந்தது?

இந்தக் கேள்விகள் என் குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே என்னைத் துன்புறுத்துகின்றன. பள்ளிக்குச் செல்லும்போதும், வயல்களில் நடந்து செல்லும்போதும், நான் யார் என்று யோசித்துக்கொண்டே இருந்தேன். நான் ஏன் ஒதுக்கப்பட்டவன்? நான் ஏன் எனது கிராமத்திற்கு வெளியே வாழ வற்புறுத்தப்படுகிறேன்? நான் ஏன் சுதந்திரமாக இருக்க முடியாது? எனக்கு பதில் கிடைக்கவில்லை.

என் அம்மா சொன்னார், உன் ஜாதியைப் பற்றி பேசாதே. உன் அடையாளத்தை மறை என்றார். தமிழிலோ ஆங்கிலத்திலோ எழுதப் படிக்கத் தெரியாத ஆனால் பிறப்பின் அடிப்படையில் பாக்கியத்தைப் பெற்ற என் நண்பன் பண்டிகைகளைக் கொண்டாடலாம். நான் ஏன் அவரைப் போல இருக்க முடியாது என்று என் அம்மாவிடம் கேட்டேன். அதே நேரத்தில், நான் ஐந்தாம் வகுப்பில் இருந்தேன், முழுப் பள்ளிக்கும் தலைவராக இருந்தேன், ஏனென்றால் எனக்கு கல்வியின் ஆற்றல் இருந்தது, ஆனால் உயர் சாதித் தெருவில் எனக்கு அதிகாரம் இல்லை. ஏனென்றால் மனுஸ்மிருதியின் அடிப்படையில் மக்கள் சாதியை நம்பினர். நாம் அனைவரும் ஒரே மாதிரி இல்லை என்று அவர்கள் நம்பினர். அது என்னைக் கொன்றது.

ஒருமுறை ஆசிரியர் எங்களை எங்களுக்கே போஸ்ட் கார்ட் எழுதச் சொன்னார். நான் மூன்றாம் வகுப்பில் இருந்தேன். நான் போஸ்ட் கார்டு வாங்கப் போனேன், தபால்காரர் கொடுக்க மறுத்துவிட்டார். எனக்கு தொழுநோய் இருப்பது போல் இருந்தது...அப்படிச் சொல்வது எனக்கு வருத்தமாக இருக்கிறது, ஆனால் அப்படித்தான் நான் நடத்தப்பட்டேன்.

நான் வாலிபனாக இருந்தபோது, ​​இந்தியாவில் சாதி எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன். கிராமங்களில், நகரங்களில், எல்லா இடங்களிலும். நான் கல்லூரிக்குச் சென்று பாபாசாகேப் அம்பேத்கரைப் பற்றி படித்தபோது, ​​என் வாழ்க்கை முற்றிலும் மாறிவிட்டது. இது ஒரு கண் திறப்பாக இருந்தது. நான் கஷ்டப்படும்போதெல்லாம் அவருடைய குரலைக் கேட்கிறேன்.

சினிமாவுக்குள் எப்படி நுழைந்தீர்கள்?

நான் கலைக் கல்லூரியில் (அரசு நுண்கலை கல்லூரி, சென்னை) ஓவியம் படித்தேன், அதுதான் எனது ஊடகம் என்று நினைத்தேன். எனது கல்லூரியில் ஒரு கலாச்சார நிகழ்ச்சியும் அதன் ஒரு பகுதியாக ஒரு திரைப்பட விழாவும் இருந்தது. முதன்முறையாக அப்படி ஒரு விழாவில் கலந்து கொண்டேன். ஆனால் அந்த நேரத்தில், எனக்கு ஆங்கிலம் சரியாக தெரியாது, என்னால் வசனங்களை படிக்க முடியும், ஆனால் அவற்றை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அப்போதுதான் நான் சில்ட்ரன் ஆஃப் ஹெவன் படத்தைப் பார்த்தேன், நான் உண்மையில் அழுதேன். சினிமா பாரடிஸோ, ரன் லோலா ரன், லைஃப் இஸ் பியூட்டிஃபுல், பேட்டில்ஷிப் பொட்டெம்கின், தி பேட்டில் ஆஃப் அல்ஜியர்ஸ் போன்ற படங்களை மூன்று நாட்களாகப் பார்த்தேன். நான் ஒரு இயக்குநராக வேண்டும் என்று அப்போது விரும்பினேன், ஏனென்றால் நான் யார் என்பதை என் சொந்த வழியில் சொல்ல விரும்பினேன்.

தலித் இலக்கியம் படித்தேன். திரைப்படங்களைப் பார்த்தேன். நான் அரசியலில் மிகவும் விழிப்புணர்வுடன் இருந்தேன். தமிழகத்தில் திராவிட பாரம்பரியம் நிறைந்துள்ளது. என் பார்வை திறந்தது. அதே சமயம், என் கதைகளைச் சொல்ல யாரும் இல்லை, என்னைப் பற்றி, என் சமூகம், எங்கள் வாழ்க்கையைப் பற்றி எந்தக் கதையும் இல்லை என்பதை உணர்ந்தேன். சினிமா என்பது உயர்சாதி, நடுத்தர சாதியினருக்கு மட்டுமே.

நான் சினிமா ரசிகன் அல்ல (சிரிக்கிறார்). நான் முதல் நாள், முதல் காட்சி பார்ப்பவன் அல்ல, ஏனென்றால் நான் கூட்டத்தைப் பார்த்து மிகவும் பயப்படுகிறேன். என்னுடைய கபாலி படம் தியேட்டருக்கு வந்தபோதுதான் முதல் நாள் முதல் ஷோவுக்கே போனேன்.

திரைத்துறையில் உங்களை கவர்ந்தவர்கள்?

ரித்விக் கட்டக், ஜான் ஆபிரகாம், அவர்கள் சமத்துவம் பற்றி பேசுபவர்கள்.

கடந்த கால தவறுகளை சினிமாவால் தீர்க்க முடியும் என்று நினைக்கிறீர்களா? அந்த தவறுகளை சரி செய்ய முடியுமா?

அதாவது, நான் சுற்றிலும் பார்க்கும்போது, ​​எந்தவொரு அரசியல் செயல்பாட்டிலும் எனது பங்கு என்ன என்று கேட்கிறேன். தலித் பங்கேற்பு எங்கே? தமிழகத்தில் சாதி மிகவும் வலுவாக உள்ளது. நீங்களே கேட்டுக்கொள்ளுங்கள், என்னுடைய பங்கு என்ன? நம்மால் பங்கேற்பு இருந்தால் மட்டுமே, சக்தியைப் பெற முடியும். சினிமா மிகவும் செல்வாக்கு மிக்கது, அது பார்வையை மாற்றும். அது விவாதப் பொருளாக மாறலாம். பாம்புகள் பால் குடிக்கும் (சிரிக்கிறார்) என்று சினிமாவால் மக்களை நம்ப வைக்க முடியும் என்றால், பாபாசாகேப்பின் வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், ‘சாதி ஒழிப்பு’ பற்றி பேசும்போதும் அவர்கள் நம்பலாம்.

உங்கள் பாணியிலான சினிமாவை உருவாக்கும் போது ஏற்படும் முக்கிய சவால்கள் என்ன?

சாதியை காட்டிலும் வகுப்பை காட்டுவது எளிது. வகுப்பு என்பது சங்கடமான விஷயம் அல்ல. அதனால், மக்களுக்கு அசௌகரியத்தை ஏற்படுத்தும் கதைகளை உருவாக்க வேண்டும் என்றேன்.

சிறிய குழுக்கள் மட்டுமே பார்க்கும் கலைத் திரைப்படங்களை உருவாக்க நான் விரும்பவில்லை. யார் வேண்டுமானாலும் தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் வாழ்க்கையைத் திரைப்படமாக்கி விருது பெறலாம். சாதி மற்றும் பிறப்பை நம்பும் சாதாரண மக்களை நான் சென்றடைய விரும்புகிறேன். எனது படங்கள் கலைநயமிக்கவை அல்ல. நம்மைச் சுற்றியுள்ள கலாச்சாரத்தை பிரதிபலிக்கும், கமர்ஷியல் திரைப்படங்களை நான் இயக்குகிறேன். நீங்கள் சொல்கிறீர்கள், என்னுடைய படைப்பில் கலாச்சாரம் இல்லை என்று; நான் செய்கிறேன் என்று சொல்கிறேன். இதோ என் கலாச்சாரம்.

புத்தர் காலத்தில் இருந்து இன்று வரை, நீங்கள் ஜாதியை கடைப்பிடித்து வருவதால், நாங்கள் ஊருக்கு வெளியில் வாழ வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறோம். அம்பேத்கர் சாதி ஒழிப்பை எழுதியது எனக்காக அல்ல, உங்களுக்காக.

உங்கள் படங்கள் வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்துகிறதா?

கபாலி வெளியான போது இந்திய அளவில் 300 கோடி வசூல் செய்தது. அவ்வளவு பெரிய ஹிட் ஆனது. ‘அந்தப் பெரிய மனிதரை (ரஜினிகாந்தை) இப்படிப் பயன்படுத்திக் கொண்டீர்கள்?’ என்று மக்கள் என்னை விமர்சித்தார்கள், ஆனால் ரஜினி சார், காலா படத்தில் என்னுடன் மீண்டும் பணியாற்றினார். அந்தப் படத்தில் ராமர் வில்லன், ராவணன் ஹீரோ (சிரிக்கிறார்) என்று மீண்டும் புரட்டினேன். நான் முதன்முறையாக சாதியைப் பற்றி இப்படிப் பேசுகிறேன் என்றார்கள். வெடிகுண்டு போல இருந்தது.

பா.ரஞ்சித்தால் உலகை மாற்ற முடியுமா?

தலித்துகள் மட்டுமின்றி அனைத்து பார்வையாளர்களுடனும் நான் இணைய விரும்புகிறேன். மக்களை இணைக்கவும், மக்களுடன் இணைந்து செயல்படவும் திரைப்படங்களை உருவாக்குகிறேன். உங்களுக்கு அரசியல் புரியவில்லை அல்லது அது பற்றிய அறிவு இல்லை என்றால், ஒரு பின்தங்கிய ஒருவன் ஒரு படத்தில் பெரிதாக ஏதாவது செய்வதைப் பார்த்தால், அது ஒத்துப்போகும்.

இதற்கும், உங்கள் படத்தில் வரும் பெரிய நட்சத்திரத்துக்கும் சம்பந்தம் உண்டா?

பெரிய நடிகர், சிறிய நடிகர் என்பது, முக்கியமில்லை. நான் உங்களுடன் பேச விரும்புகிறேன் என்று என் திரைப்படங்கள் கூறுகின்றன. நான் கோபப்படும்போது, ​​என்னால் பேச முடியாது, நான் கோபக்காரன்.

உங்களுடைய கோபத்தை என்ன செய்கிறீர்கள்?

என் கோபத்தை என் திரைப்படங்களாக மாற்றுகிறேன். அதனால்தான் நான் என் உணர்ச்சிகளை வெளிப்படையாகக் காட்டுவதில்லை. நான் மிகவும் கண்ணியமாக இருப்பதை நீங்கள் பார்க்கலாம். ஆனால் உள்ளே நான் மிகவும் கோபமாக இருக்கிறேன்.

இன்றைய இந்தியாவில், பல மக்கள் விளிம்புநிலைக்கு தள்ளப்பட்டு, பல துருவமுனைப்புகளுடன் உள்ள நிலையில், உங்களை எப்படி நிலைநிறுத்துகிறீர்கள்?

நான் ஒரு மனிதன். பாபாசாஹேப் சொன்னது போல் நமது போராட்டம் பொருளாதாரம் அல்ல, அது செல்வத்தைப் பற்றியது அல்ல. எங்கள் போராட்டம் சமமாக நடத்தப்பட வேண்டும் என்பதற்காகத்தான். அவ்வளவுதான். மனிதன் என்பவன் மனிதன். இது மிகவும் எளிமையானது, இதற்கு நீங்கள் பாலினம், மதம், எதையும் சேர்க்கலாம். நான் சாதி, பாலினம், எல்லாவற்றிலும் படிநிலைகளுக்கு எதிரானவன்.

நாம் போராட வேண்டும், ஒரு குடையின் கீழ் ஒன்றுபட வேண்டும்.

நீங்கள் நம்பிக்கையுடன் இருக்கிறீர்களா?

வாய்ப்புகளுக்காக காத்திருக்க விரும்பவில்லை. நான் வாய்ப்புகளை உருவாக்க விரும்புகிறேன். நான் கடந்த காலத்தில் வாழ விரும்பவில்லை. நான் எதிர்காலத்திற்காக காத்திருக்க விரும்பவில்லை. நான் நிகழ்காலத்தில் வாழ்கிறேன். நான் போராட வேண்டும். எதிர்த்து போராடுவது தான் என் வாழ்க்கை.

தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil