வெளிநாடுகளில் உள்ள பழங்கால கலைப் பொருட்கள்: இந்திய, சர்வதேச சட்டங்கள் கூறுவது என்ன?

சுதந்திரத்திற்கு முன், “உரிமம் இல்லாமல் எந்தப் பழங்கால கலைப் பொருட்களையும் ஏற்றுமதி செய்ய முடியாது” என்பதை உறுதி செய்வதற்காக ஏப்ரல் 1947-ல் தொல் பொருட்கள் (ஏற்றுமதி கட்டுப்பாடு) சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது.

தி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ், இன்டர்நேஷனல் சர்வதேச புலனாய்வு பத்திரிகையாளர்கள் கூட்டமைப்பு மற்றும் இங்கிலாந்தைச் சேர்ந்த ஃபினான்ஸ் அன்கவெரெட் அமைப்பு இணைந்து நடத்திய விசாரணையில், நியூயார்க்கில் உள்ள மெட்ரோபொலிட்டன் மியூசியம் ஆஃப் ஆர்ட் பட்டியலில், தமிழகத்தில் பழங்கால பொருட்களை கடத்தியதற்காக 10 ஆண்டு சிறை தண்டனை விதிக்கப்பட்ட சுபாஷ் கபூர் உடன் தொடர்புடைய குறைந்தபட்சம் 77 பொருட்கள் உள்ளன.

பழங்கால கலைப் பொருட்கள் என்றால் என்ன?

ஏப்ரல் 1, 1976-ல் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட பழங்கால கலைப் பொருட்கள் மற்றும் கலைப் பொக்கிஷங்கள் சட்டம் 1972, பழங்கால கலைப் பொருட்கள் என்பது எந்தவொரு நாணயம், சிற்பம், ஓவியம், கல்வெட்டு அல்லது கலை அல்லது கைவினைப் பொருட்கள் என வரையறுக்கப்பட்டது; ஒரு கட்டிடம் அல்லது குகையில் இருந்து பிரிக்கப்பட்ட எந்தவொரு பொருள், பொருள் அல்லது பொருள்; கடந்த காலங்களில் விஞ்ஞானம், கலை, கைவினைப்பொருட்கள், இலக்கியம், மதம், பழக்கவழக்கங்கள், ஒழுக்கம் அல்லது அரசியல் ஆகியவற்றை விளக்கும் எந்தவொரு கட்டுரை, பொருள் அல்லது கலைப் பொருள்; எந்தவொரு பொருல், நூறு ஆண்டுகளுக்குக் குறையாத கலைப்பொருள் அல்லது வரலாறு தொடர்பான பொருள்க” என்று வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது.

அறிவியல், வரலாறு, இலக்கிய அல்லது அழகியல் மதிப்புமிக்க கையெழுத்துப் பிரதி, ஆவணங்கள் அல்லது பிற ஆவணத்திற்கு, இந்த கால அளவு “எழுபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்குக் குறையாமல் இருக்க வேண்டும்.

சர்வதேச மாநாடுகள் கூறுவது என்ன?

யுனெஸ்கோ 1970-ல் பழங்கால கலைப் பொருட்களை ஏற்றுமதி இறக்குமதி செய்வதை தடை செய்வதற்கான மாநாடு, கலாசாரச் சொத்து உரிமையின் சட்டவிரோத இறக்குமதி, ஏற்றுமதி மற்றும் பரிமாற்றத்தைத் தடுப்பது, கலாச்சார சொத்து என்பது தொல்லியல், வரலாற்றுக்கு முந்தைய, வரலாறு, இலக்கியம், கலை அல்லது அறிவியலுக்கு முக்கியத்துவம் உள்ள நாடுகளால் குறிக்கப்பட்ட சொத்து என வரையறுக்கப்படுகிறது.

மேலும், அந்த பிரகடனம் கூறுகிறது: “கலாச்சார சொத்துக்களின் சட்டவிரோத இறக்குமதி, ஏற்றுமதி மற்றும் உரிமையை மாற்றுவது, அத்தகைய சொத்துக்களின் பிறப்பிடமான நாடுகளின் கலாச்சார பாரம்பரியத்தை ஏழ்மைப்படுத்துவதற்கான முக்கிய காரணங்களில் ஒன்று. மேலும், சர்வதேச ஒத்துழைப்பு என்பது ஒவ்வொரு நாட்டின் கலாச்சாரச் சொத்துக்களைப் பாதுகாப்பதற்கான மிகச் சிறந்த வழிமுறைகளில் ஒன்று.” என்று கூறுகிறது.

அதன் பிறகு, 2000-ம் ஆண்டில், ஐ.நா.வின் பொதுச் சபை, 2015 மற்றும் 2016-ம் ஆண்டுகளில் ஐ.நா. யுனெஸ்கோ மாநாட்டிற்கு கிட்டத்தட்ட 50 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, கலாச்சார பொருட்கள் மற்றும் தொடர்புடைய குற்றங்களின் சட்டவிரோத சர்வதேச போக்குவரத்து துரதிர்ஷ்டவசமாக பெரிய அளவில் அதிகரித்துள்ளது என்று 2019-ல் ஒரு இண்டர்போல் அறிக்கை கூறியது.

இந்திய சட்டங்கள் கூறுவது என்ன?

இந்தியாவில், ஒன்றிய அரசின் பட்டியலில் உள்ள பொருட்கள்-67, மாநிலப் பட்டியலில் உள்ள பொருட்கள்-12, அரசியலமைப்பின் ஒருங்கிணைந்த பட்டியலில் உள்ள பொருட்கள்-40 ஆகியவை நாட்டின் பாரம்பரியத்தைப் பற்றியது.

சுதந்திரத்திற்கு முன், உரிமம் இல்லாமல் எந்தப் பழங்கால கலைப்பொருள்களையும் ஏற்றுமதி செய்ய முடியாது என்பதை உறுதி செய்வதற்காக ஏப்ரல் 1947-ல் கலைப்பொருட்கள் (ஏற்றுமதி கட்டுப்பாடு) சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. 1958-ல், பண்டைய நினைவுச் சின்னங்கள் மற்றும் தொல்லியல் இடங்கள் மற்றும் தொல்லியல் எச்சங்கள் சட்டம் இயற்றப்பட்டது. பின்னர் 1971-ம் ஆண்டில் சம்பாவில் இருந்து ஒரு வெண்கல சிலை மற்றும் பிற இடங்களில் இருந்து சில முக்கியமான மணற்கல் சிலைகள் திருடப்பட்டதால் நாடாளுமன்றத்தில் சலசலப்பு ஏற்பட்டது.

இது, யுனெஸ்கோ மாநாட்டுடன், ஏப்ரல் 1, 1976 முதல் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட பழங்கால கலைப் பொருட்கள் மற்றும் கலைப் பொக்கிஷங்கள் சட்டம், 1972 (ஏ.ஏ.டி.ஏ) (AATA) அரசாங்கம் இயற்றுவதற்கு வழிவகுத்தது.

ஏ.ஏ.டி.ஏ கூறுகிறது: “எந்தவொரு நபரும், மத்திய அரசு அல்லது மத்திய அரசால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட எந்தவொரு அதிகாரமும் அல்லது நிறுவனமும் தவிர, எந்தவொரு பழங்கால கலைப் பொருள்கள் அல்லது கலைப் பொக்கிஷத்தையும் ஏற்றுமதி செய்வது சட்டப்பூர்வமானது அல்ல. உரிமத்தின் விதிமுறைகள் மற்றும் நிபந்தனைகளுக்கு உட்பட்டால் தவிர, எந்தவொரு நபரும், தாமாகவோ அல்லது அவர் சார்பாக வேறு எந்த நபராலோ, எந்தவொரு பழங்கால கலைப்பொருட்களையும் விற்பனை செய்தல் அல்லது விற்பனை செய்யும் தொழிலை மேற்கொள்ளக்கூடாது.” என்று கூறுகிறது.

இந்த உரிமத்தை இந்திய தொல்லியல் துறை (ASI) வழங்குகிறது. ஏ.ஏ.டி.ஏ நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட பிறகு, பழங்காலப் பொருட்கள் மற்றும் கலைப் பொருள்களின் வர்த்தகர்களை ஜூன் 5, 1976-க்குள் தங்கள் உடைமைகள் மற்றும் தனிப்பட்ட உரிமையாளர்கள் ஜூலை 5, 1976-க்குள் அறிவிக்குமாறு மத்திய அரசு கேட்டுக் கொண்டது.

பழங்கால கலைப் பொருட்களுக்கு ஆதாரம் என்ன?

ஆதாரம் என்பது பொருள் அதன் தயாரிப்பாளரின் உடைமையிலிருந்து தற்போதைய உரிமையாளரால் கையகப்படுத்தப்பட்ட நேரம் வரை அனைத்து உரிமையாளர்களின் பட்டியலையும் உள்ளடக்கியது.

உரிமை எப்படி நிரூபிக்கப்படுகிறது?

யுனெஸ்கோ 1970-ம் ஆண்டு பிரகடனம், உரிமை கோருபவர் தனது செலவில், ஆவணங்கள் மற்றும் பிற ஆதாரங்களை மீட்டெடுப்பதற்கும் திருப்புவதற்கும் அதற்கான உரிமை கோரலை நிறுவுவதற்குத் தேவையானவற்றை வழங்க வேண்டும்.” உரிமையை நிரூபிக்க முதல் விஷயம் காவல்துறையில் பதிவு செய்யப்பட்ட புகார் (எஃப்ஐஆர்). இந்தியாவில், காணாமல் போன பழங்கால கலைப் பொருட்களால் ஏற்படும் பிரச்சனை என்னவென்றால், பல சந்தர்ப்பங்களில், எஃப்.ஐ.ஆர் இல்லை. ஆனால், ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகள் போன்றவற்றில் புகழ்பெற்ற அறிஞர்கள் குறிப்பிடும் விவரங்கள் போன்ற மற்ற சான்றுகளும் இதில் பயனுள்ளதாக இருக்கின்றன.

போலியான பழங்கால கலைப் பொருட்களை எப்படி சரிபார்ப்பது?

ஏ.ஏ.டி.ஏ பிரிவு 14(3)-ன் கீழ், “எந்தவொரு பழங்கால கலைப் பொருட்களை வைத்திருக்கும், கட்டுப்படுத்தும் அல்லது வைத்திருக்கும் ஒவ்வொரு நபரும் அத்தகைய பழங்கால கலைப் பொருளை பதிவு செய்யும் அதிகாரியிடம் பதிவுசெய்து, அத்தகைய பதிவின் அடையாளமாக ஒரு சான்றிதழைப் பெற வேண்டும்.”

இதுவரை, நினைவுச்சின்னங்கள் மற்றும் பழங்கால கலைப் பொருட்கள் தொடர்பாக தேசிய மிஷன், மார்ச் 2007-ல் தொடங்கப்பட்டது. இது ஆவணப்படுத்திய 16.70 லட்சத்தில் 3.52 லட்சம் பழங்காலப் பொருட்களைப் பதிவு செய்துள்ளது. இது சட்டவிரோத நடவடிக்கைகளை திறமையாகத் தடுக்க உதவுகிறது. ஜூலை 2022-ல் நாடாளுமன்றத்தில் கலாச்சார அமைச்சகத்தின் அறிக்கையின்படி, நாட்டில் உள்ள மொத்த பழங்கால கலைப்பொருட்களின் எண்ணிக்கையில் இது மிகச் சிறிய பகுதி. இது சுமார் 58 லட்சம் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

பழங்கால கலைப் பொருட்களை இந்தியா திரும்பக் கொண்டு வர முடியுமா?

இதில் கவனிக்க வேண்டிய மூன்று வகைகள் உள்ளன: சுதந்திரத்திற்கு முன் இந்தியாவில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட பழங்கால கலைப் பொருட்கள்; சுதந்திரம் பெற்றதில் இருந்து மார்ச் 1976 வரை, அதாவது ஏ.ஏ.டி.ஏ செயல்படுத்தப்படுவதற்கு முன்பு எடுக்கப்பட்டவை; ஏப்ரல் 1976 முதல் நாட்டிலிருந்து எடுத்துச் செல்லப்பட்ட பழங்கால கலைப் பொருட்கள் அடங்கும்.

முதல் இரண்டு வகைகளில் உள்ள பொருட்களுக்கு, கோரிக்கைகள் இருதரப்பு அல்லது சர்வதேச அரங்கில் எழுப்பப்பட வேண்டும். உதாரணமாக, மகாராஷ்டிர அரசாங்கம் நவம்பர் 10, 2022-ல் லண்டனில் இருந்து சத்ரபதி சிவாஜி மகாராஜின் வாளை மீண்டும் கொண்டுவருவதற்கான பணிகளை அறிவித்தது.

இந்த வாள் 1875-76-ல் நான்காம் சிவாஜியால் வேல்ஸ் இளவரசர் எட்வர்டுக்கு (பின்னர் வந்த மன்னர் எட்வர்ட் VII) வழங்கப்பட்டது. தார் (மத்தியப் பிரதேசம்), வக்தேவி முதல் கோஹினூர் வைரம், அமராவதி மார்பிள்கள், சுல்தாகஞ்ச் புத்தர், ராணி லக்ஷ்மிபாய், திப்பு சுல்தான் தொடர்பான பழங்கால கலைப் பொருட்கள் வரை பல கலைப் பொருட்கள் தற்போது வெளிநாட்டில் உள்ளன.

இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது வகைகளில் உள்ள பழங்கால கலைப் பொருட்களை, உரிமைச் சான்றுடன் இருதரப்பு பிரச்சினையை எழுப்பி யுனெஸ்கோ மாநாட்டின் உதவியுடன் எளிதாகப் பெறலாம். சுபாஷ் கபூரின் தண்டனை, கடத்தப்பட்ட பழங்கால கலைப் பொருட்களை இந்தியாவுக்குக் கொண்டுவருவதற்கான வாய்ப்பை அளித்துள்ளது.

“தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil“