அன்புள்ள வாசகர்களே,
ExplainSpeaking: Why record food grain production may trigger renewed demands for MSPs: கடந்த வாரம், வேளாண்மை மற்றும் விவசாயிகள் நல அமைச்சகம் 2021-22 ஆம் ஆண்டிற்கான உணவு தானியங்கள் உற்பத்திக்கான இரண்டாவது முன்கூட்டிய மதிப்பீடுகளை வெளியிட்டது. இந்த மதிப்பீடுகள், இந்தியாவின் விவசாயிகள், இதுவரை இல்லாத அளவுக்கு அதிக உற்பத்தி சாதனையைப் படைக்கத் தயாராகிவிட்டதாகக் கூறுகின்றன. உண்மையில், கொரோனா இடையூறுகள் இருந்தபோதிலும், உணவு தானிய உற்பத்தி 2019-20ல் (கொரோனாவுக்கு முன்) 298 மில்லியன் டன்னாகவும், 2020-21ல் 311 மில்லியன் டன்னாகவும், இப்போது 2021-22ல் 316 மில்லியன் டன்னாகவும் உயர்ந்துள்ளது.
மேலும், விளக்கப்படம் 1 காட்டுவது போல், இந்தியாவின் மொத்த உணவு தானிய உற்பத்தி 2016-17ல் தொடங்கி ஒவ்வொரு ஆண்டும் அதிகரித்து வருகிறது. 2016-17க்கு முந்தைய ஆண்டுகளில், மொத்த உணவு தானிய உற்பத்தி 245 மில்லியன் டன்களுக்கும் 265 மில்லியன் டன்களுக்கும் இடையில் ஏற்ற இறக்கமாக இருந்தது.
ஆனால் உணவு தானியங்களின் இந்த தொடர்ச்சியான அதிகரிப்பு மதிப்பீட்டின் ஒரு பகுதி மட்டுமே. வேளாண் உற்பத்தி அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தாலும், விவசாயிகளின் துயரத்தில் நீடித்த அதிகரிப்பு இருப்பதை இந்தத் தரவுகள் காட்டத் தவறியுள்ளது.
அதிகரித்த வேளாண் உற்பத்தியுடன் விவசாயிகளின் துயரமும் அதிகரிக்கும் இந்த முரண்பாடு விளக்குவது என்ன?
இரண்டு பரந்த காரணங்கள் உள்ளன.
ஒன்று, வர்த்தக விதிமுறைகள் (வேளாண் உள்ளீடுகள் மற்றும் வெளியீடுகளின் ஒப்பீட்டு விலை) விவசாயிக்கு எதிராக அமைந்தது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், இடுபொருட்களின் விலை உயர்வு (உரம், டீசல், மின்சாரம் போன்றவை) வேளாண் உற்பத்திகளின் விலை உயர்வை விட அதிகமாக இருந்தது. இதன் விளைவாக, விவசாயம் படிப்படியாக லாபமற்றதாக மாறியது.
இரண்டு, விவசாயம் அல்லாத பொருளாதாரம், பொதுவாக விவசாயமே அதிக லாபம் தராதபோது விவசாயிகளுக்கு அடியாக இருந்தது, பணமதிப்பு நீக்கத்திற்குப் பிறகு அது தோல்வியடையத் தொடங்கியது, சரக்கு மற்றும் சேவை வரி அமலாக்கத்தால் மேலும் சரிந்தது. நிச்சயமாக, இந்தியாவின் GDP வளர்ச்சி விகிதம் 2016-17 இல் 8% க்கும் அதிகமாக இருந்து 2019-20 இல் 4% க்கும் கீழ் வேகமாகக் குறைந்துள்ளது. அதன் பின்னர் இரண்டு வருட நிகழ்வுகள் – ஒன்று கொரோனா காரணமாக கூர்மையான சுருக்கத்தைக் கண்டது மற்றும் மற்றொன்று மீட்சியைக் கண்டது – இவை ஒன்றையொன்று திறம்பட ரத்து செய்துள்ளது.
இதையும் படியுங்கள்: ஆப்பிள், கூகுளின் புதிய பிரைவசி திட்டங்கள் மெட்டாவை ஏன் பாதிக்கின்றன?
இந்த இரண்டு காரணிகளும் மூன்று விவசாயச் சட்டங்களுக்கு (இப்போது ரத்து செய்யப்பட்டுள்ள) எதிரான மாபெரும் போராட்டத்திற்கு முன்பே, ஒவ்வொரு ஆண்டும் அதிகமான விவசாயிகள் கிளர்ச்சியடைந்ததை ஏன் என்பதை விளக்குகின்றன. உதாரணமாக, ஜூன் 2017 இல், மத்தியப் பிரதேசத்தின் மண்ட்சூரில் பயிர்களுக்கு நல்ல விலையைக் கோரி போராட்டம் நடத்திய விவசாயிகள் மீது போலீஸார் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியதில் ஆறு விவசாயிகள் கொல்லப்பட்டனர். இதேபோல், 2019 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில், மகாராஷ்டிராவில் ஆயிரக்கணக்கான எதிர்ப்பு விவசாயிகள் நீண்ட பேரணியை மேற்கொண்டனர். மற்ற மாநிலங்களிலும் விவசாயிகளால் பல எதிர்ப்பு போரட்டங்கள் இருந்தன.
இந்திய விவசாயிகளின் துயரத்தைப் பற்றி மேலும் அறிய, The Express Economist இன் இந்த அத்தியாயத்தைப் பாருங்கள்:
“குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை” (அல்லது MSP) மட்டும் அல்லாமல் MSP களுக்கு சட்டப்பூர்வ உத்தரவாதமும் வேண்டும் என்ற கோரிக்கையில் விவசாயிகள் ஏன் சிக்கித் தவிக்கின்றனர் என்பதையும் இந்த இரண்டு காரணிகளும் விளக்குகின்றன. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், MSP அறிவிக்கப்படுவது மட்டுமல்லாமல், அது பயனுள்ளதாகவும் இருக்க வேண்டும்.
MSP பற்றி தெரியாதவர்களுக்கு, MSP என்பது சந்தை விலை MSP க்குக் கீழே குறைந்தால், விவசாயிகளிடமிருந்து உணவுப் பொருட்களைக் கொள்முதல் செய்ய/வாங்க வேண்டிய விலையாகும். எனவே, MSP சந்தை விலைகளுக்கு ஒரு தளத்தை வழங்குகின்றன. 23 பொருட்களுக்கு MSP அறிவிக்கப்பட்டுள்ளன, மேலும் அவை விவசாய செலவுகள் மற்றும் விலைகளுக்கான கமிஷன் (CACP) பரிந்துரைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. இருப்பினும், நடைமுறையில் உண்மையான கொள்முதல் விலை பயிர் மற்றும் புவியியல் அடிப்படையில் மாறுபடும்.
இந்த ஆண்டு மீண்டும் உற்பத்தி அதிகரித்துள்ளதாலும், முக்கிய வேளாண் இடுபொருட்களின் விலைகள் (குறிப்பாக எரிசக்தி விலைகள்) உயர்வது மட்டுமின்றி, அவை ஐந்து மாநில சட்டமன்றத் தேர்தல் முடிவுகள் அறிவிக்கப்பட்டவுடன் விரைவில் மேலும் உயரும் என எதிர்பார்க்கப்படுவதால், விவசாயிகளுக்கு MSP தொடர்பான அவர்களின் கோரிக்கைகள் அதிகமாகவதற்கான சாத்தியங்கள் உள்ளன.
எனவே, MSP உயர்த்தப்பட வேண்டுமா? அதற்கு சட்டப்பூர்வ ஆதரவு இருக்க வேண்டுமா?
வேளாண் சட்டங்கள் ரத்து செய்யப்பட்டதை அடுத்து, இரண்டு முற்றிலும் எதிர் கருத்துக்கள் உள்ளன. பல விவசாய தலைவர்கள், MSP என்பது பேரம் பேச முடியாதது என கருதுகின்றனர். மற்றவர்கள், MSP களின் சட்டப்பூர்வ ஆதரவிற்கான அழைப்பு விவசாயத்திற்கு பேரழிவை ஏற்படுத்துவதோடு அரசாங்கத்திற்கு நிதி ரீதியாகவும் அழிவை ஏற்படுத்தும் என்று கருதுகின்றனர்.
தற்போது தேர்தல் நடந்து கொண்டிருக்கும் நிலையில், ஆளும் பாஜக உ.பி.யை இழந்து, பஞ்சாபில் கால் பதிக்கத் தவறினால், அதிக மற்றும் சட்டப்பூர்வமாக கட்டாயப்படுத்தப்பட்ட MSPகளுக்கான கோரிக்கையில் செயல்படுவதற்கு அரசியல் காரணங்கள் இருக்கலாம் என்று கற்பனை செய்வது ஒன்றும் கடினம் அல்ல. இது பொருளாதார தர்க்கத்துடன் எந்த தொடர்பும் இல்லாமல் இருக்கலாம்.
ஆனால் பொருளாதார காரணிகள் பற்றி என்ன? “இந்தியாவில் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலைகள்: உண்மைகளை வடிகட்டுதல்” என்ற தலைப்பில் சமீபத்திய ஆய்வறிக்கையில், மூன்று ஆராய்ச்சியாளர்களான, பிராங்குர் குப்தா (டெக்சாஸ் பல்கலைக்கழகம், ஆஸ்டின்), ரீத்திகா கேரா (ஐஐடி-டெல்லி), மற்றும் சுதா நாராயணன் (சர்வதேச உணவுக் கொள்கை ஆராய்ச்சி நிறுவனம், டெல்லி) ஆகியோர் MSPகளின் பங்கை உணர்த்த முயற்சித்துள்ளனர். இந்தக் கட்டுரை விவசாய ஆய்வுகளின் மதிப்பாய்வில் (ஜனவரி-ஜூன் 2021) வெளியிடப்பட்டது.
பெரும்பாலான விவசாயம் சாராதவர்களின் கருத்துக்களை பாதிக்கும் MSPகள் பற்றிய மூன்று கருத்துக்கள் இங்கே உள்ளன.
மிகச்சில விவசாயிகள் (6 சதவீதம் மட்டுமே) MSP மூலம் பயனடைகின்றனர்
MSP களின் கீழ் அரசாங்க கொள்முதல் பெரிய விவசாயிகளுக்கு மட்டுமே பயனளிக்கிறது
பஞ்சாப் மற்றும் ஹரியானா (மற்றும் ஓரளவிற்கு மேற்கு உத்தரப் பிரதேசம்) விவசாயிகள் மட்டுமே இத்தகைய கொள்முதலால் பயனடைகிறார்கள்.
இந்தக் கருத்துக்கள் ஒவ்வொன்றின் உண்மைத் தன்மையையும் இந்தக் கட்டுரை ஆராய்கிறது.
MSP மூலம் எத்தனை விவசாயிகள் பயனடைகிறார்கள்?
6% என்ற மதிப்பீடு ஜூன் 2012 மற்றும் ஜூன் 2013 க்கு இடையில் தேசிய மாதிரி ஆய்வின் விவசாயக் குடும்பங்களின் நிலைமை மதிப்பீட்டின் (NSS-SAS) ஒரு பகுதியாக நடத்தப்பட்ட ஆய்வுகளிலிருந்து பெறப்பட்டது.
ஆனால் ஒருவர் எந்த மதிப்பீடுகளைப் பார்க்கிறார் என்பது முக்கியம். கீழே உள்ள அட்டவணை 1 புதிரை எழுப்புகிறது.
நெல் அல்லது கோதுமை பயிரிடும் ஒவ்வொரு விவசாயிக்கும் “சந்தைப்படுத்தக்கூடிய உபரி” இல்லை என்பது இங்கு நினைவில் கொள்ள வேண்டிய முக்கிய காரணியாகும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், குறிப்பாக இவை பிரதான தானியங்கள் என்பதால், பலர் தங்கள் சுய நுகர்வுக்கு மட்டும் போதுமான அளவு உற்பத்தி செய்கிறார்கள்.
கணக்கெடுப்பின்படி, அந்த ஆண்டு 45 சதவீத நெல் விவசாயிகள் நெல்லையும், 37 சதவீத கோதுமை விவசாயிகள் கோதுமையையும் விற்றனர். சந்தைப்படுத்தப்பட்ட உபரிகளைக் கொண்ட குடும்பங்களைக் கருத்தில் கொள்ளும்போது, அதாவது அந்த ஆண்டு பூஜ்ஜியமற்ற விற்பனையைக் கொண்டிருந்தால், கொள்முதல் முறைக்கு விற்பதன் மூலம் பயனடைந்த அரிசி மற்றும் கோதுமை விற்பனையாளர்களின் விகிதம் முறையே 13 சதவீதம் மற்றும் 16 சதவீதம் ஆகும். இது MSP (அட்டவணை 1) பற்றிய விவாதங்களில் மேற்கோள் காட்டப்பட்ட 6 சதவீதத்தை விட அதிகம்,” என்று ஆசிரியர்கள் கூறுகின்றனர்.
இங்கே கருத்தில் கொள்ள இரண்டு கூடுதல் புள்ளிகள் உள்ளன.
ஒன்று, மாநிலங்களுக்கு இடையே பெரிய வேறுபாடுகள் உள்ளன.
“உதாரணமாக, சத்தீஸ்கரில் அரிசியின் கொள்முதல் விகிதம் 38 சதவீதமாக உள்ளது, பீகார், தமிழ்நாடு மற்றும் மேற்கு வங்கம் போன்ற மாநிலங்களில் இது ஒரு சதவீதமாக உள்ளது. கோதுமைக்கு, இந்த விகிதம் பஞ்சாபில் கிட்டத்தட்ட மூன்றில் இரண்டு பங்கு (62 சதவீதம்), அதைத் தொடர்ந்து ஹரியானா (39 சதவீதம்), மத்தியப் பிரதேசம் (16 சதவீதம்), மற்றும் உத்தரகாண்ட் (10 சதவீதம்) ஆகியவை உள்ளன,” என்று ஆசிரியர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.
இரண்டு, 6% எண்ணிக்கையானது அரிசி மற்றும் கோதுமைக்கான MSP விற்பனையின் நேரடிப் பலன்களில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துகிறது. “இது மற்ற MSP பயிர்களை புறக்கணிக்கிறது, அதற்கான கொள்முதல், வரையறுக்கப்பட்டதாக இருந்தாலும், செயல்பாட்டில் உள்ளது,” என்று ஆசிரியர்கள் குறிப்பிடுகையில், 2016 நிதி ஆயோக் ஆவணம், அரசாங்கத்திற்கு விற்காதவர்களுக்கு கூட MSP ஆனது சந்தை விலையை உயர்த்துகிறது என்பதைக் காட்டுவதற்கான ஆதாரங்களைக் கண்டறிந்துள்ளது.
எந்த மாநிலங்கள்/புவியியல் பகுதிகள் MSP களால் பயனடைகின்றன?
பஞ்சாப் மற்றும் ஹரியானா ஆகிய மாநிலங்கள் அரிசி மற்றும் கோதுமை பொது கையிருப்பு வழங்குனர்களாக இருந்தபோது பழைய தரவுகளின் அடிப்படையில், பஞ்சாப், ஹரியானா மற்றும் மேற்கு உத்தரபிரதேசத்தில் உள்ள விவசாயிகளுக்கு மட்டுமே MSP கொள்முதல் பொருத்தமானது என்று ஆசிரியர்கள் வாதிடுகின்றனர். 2012 இன் NSS-SAS தரவுத் தொகுப்பிற்குப் பதிலாக, அரிசி மற்றும் கோதுமை கொள்முதல் குறித்த சமீபத்திய மாநில அளவிலான தரவுகளை ஆசிரியர்கள் புவியியல் கொள்முதலின் சமீபத்திய போக்குகளை மதிப்பிட பயன்படுத்துகின்றனர்.
“பொதுக் கொள்முதலில் வரலாற்று ரீதியாக ஈடுபடாத பல மாநிலங்கள், குறிப்பாக கோதுமைக்கான மத்தியப் பிரதேசம், மற்றும் அரிசிக்காக ஒடிசா மற்றும் சத்தீஸ்கர் ஆகிய மாநிலங்கள் கொள்முதலின் குறிப்பிடத்தக்க பகுதிகளாக உருவெடுத்துள்ளதாக இந்தத் தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன” என்று ஆசிரியர்கள் எழுதுகின்றனர்.
இதையும் படியுங்கள்: போலீஸ் துன்புறுத்தலில் இருந்து LGBTQIA+ சமூகத்தை காப்பாற்றும் தமிழக அரசின் சட்டம்
கடந்த மூன்று தசாப்தங்களாக கோதுமை மற்றும் அரிசியின் மொத்த கொள்முதலில் பாரம்பரிய மாநிலங்களின் பங்கு குறைந்து வருவதை விளக்கப்படம் 2 வரைபடமாக்குகிறது. பாரம்பரிய மாநிலங்கள் என்பது கோதுமைக்காக பஞ்சாப், ஹரியானா மற்றும் மேற்கு உத்தரப்பிரதேசத்தையும் நெல்லுக்கு ஆந்திரப் பிரதேசத்தையும் குறிப்பிடுகின்றன.
கொள்முதலின் புவியியல் மாற்றத்தின் முக்கிய உந்துசக்தி பரவலாக்கப்பட்ட கொள்முதல் அறிமுகம் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. “1997-98 ஆம் ஆண்டில், ஒரு சில மாநிலங்களை மையமாகக் கொண்ட ஒரு மையப்படுத்தப்பட்ட அமைப்பின் குறைபாடுகளைத் துல்லியமாக நிவர்த்தி செய்ய, அரசாங்கம் பரவலாக்கப்பட்ட கொள்முதல் (DCP) திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தியது,” என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.
“(DCP) கொள்முதலின் புவியியல் பகுதிகளை விரிவுபடுத்தலாம் மற்றும் உணவு அடிப்படையிலான திட்டங்களுக்கான உள்ளூர் தேவைகளுடன் முதன்மையாக இணைக்கப்பட்ட மற்றும் உள்நாட்டில் பொருத்தமான பயிர்களை உள்ளடக்கியிருக்கலாம்” என்று அவர்கள் கூறுகின்றனர். கேரளா ஒரு உதாரணம். 2011 மற்றும் 2019 க்கு இடையில், மாநிலத்திற்குள் அரிசியின் பரப்பளவில் “வியத்தகு சரிவை” மாற்றுவதற்கு, மாநிலம் பரவலாக்கப்பட்ட கொள்முதலைப் பயன்படுத்தியது.
MSP களால் எந்த வகையான விவசாயிகள் பயன் பெறுகிறார்கள்?
MSPகள் பெரிய விவசாயிகளுக்கு மட்டும் உதவுமா? யார் பயனடைகிறார்கள் என்பதை மதிப்பிடுவதற்கு வெவ்வேறு வழிகள் இருப்பதாக ஆசிரியர்கள் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர்.
“பயனாளி விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை”/விவசாய குடும்பங்களை ஒவ்வொரு வர்க்க அளவிலிருந்தும், அரிசி/கோதுமை விற்பனையாளர்களிடையே அவர்களின் பிரதிநிதித்துவத்தைப் பொறுத்தும் பார்க்கலாம்.
அல்லது அனைத்து அரிசி/கோதுமை விற்பனையின் பங்களிப்போடு ஒப்பிடும் போது, பல்வேறு வகை விவசாயிகளால் கணக்கிடப்பட்ட “கொள்முதலின் பங்கை” பார்க்கலாம்.
மூன்றாவது வழி, ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தின் பயிர் விற்பனை/வருமானத்தில் MSP விற்பனை எந்த அளவிற்கு முக்கிய அங்கமாக உள்ளது என்பதைப் பார்ப்பது.
ஒட்டுமொத்தமாக, “தேசிய அளவில் பெரிய விவசாயிகளுக்கு ஒரு சார்பு இருந்தாலும், இது சிறு மற்றும் குறு விவசாயிகளை விலக்குவதைக் குறிக்கவில்லை” என்று ஆசிரியர்கள் கண்டறிந்துள்ளனர்.
எடுத்துக்காட்டாக, (மேலே உள்ள அட்டவணை 3ஐப் பார்க்கவும்) 2012-13ல் அகில இந்திய அளவில் பல்வேறு நில உடமை வகுப்புகளைச் சேர்ந்த கொள்முதல் முறையில் விவசாயிகளின் பங்கேற்பாளர்களின் விகிதத்தை ஆசிரியர்கள் பார்த்தபோது, “… நெல் விற்பனை செய்தவர்களில் அரசாங்கம் 10 சதவீதம் நடுத்தர மற்றும் பெரிய விவசாயிகள், ஒரு சதவீதம் பேர் 10 ஹெக்டேருக்கு மேல் நிலத்தை வைத்துள்ளனர். இரண்டு ஹெக்டேருக்கும் குறைவான சிறு மற்றும் குறு விவசாயிகள் 70 சதவீதமாக உள்ளனர். மீதமுள்ளவர்கள் (20 சதவீதம்) அரை நடுத்தர விவசாயிகள் (2-4 ஹெக்டேர்). கோதுமையைப் பொறுத்தவரை, பெரிய விவசாயிகளின் பங்கு நெல்லை விட மூன்று மடங்கு அதிகமாக இருந்தது: கோதுமை விற்பனை செய்யும் விவசாயிகளில் மூன்று சதவீதம் பெரிய விவசாயிகள்; பாதிக்கும் மேற்பட்டவர்கள் (55 சதவீதம்) சிறு மற்றும் குறு விவசாயிகள். கொள்முதல் முறையிலிருந்து சிறு விவசாயிகள் ஒதுக்கப்படுவதிலிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளனர் என்பதை இது உணர்த்துகிறது,” என்று அவர்கள் முடிக்கிறார்கள்.
இந்திய விவசாயிகளின் துயரத்திற்கு என்ன தீர்வு? MSPகள் தீர்வா? [email protected] இல் உங்கள் பார்வைகள் மற்றும் வினவல்களைப் பகிரவும்
தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil
