இந்தியா - தாய்லாந்து இடையே வரலாற்று கலாச்சார தொடர்புகள்

இந்தியாவும் தென்கிழக்கு ஆசிய பிராந்தியமும் கலாச்சார மற்றும் வணிக உறவுகளில் நீண்ட வரலாற்றைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. இந்தியாவின் பழமையான சமஸ்கிருதம் மற்றும் பாலி மொழி நூல்களில் கதாகோஷா (கடவுளின் நிலம்), சுவர்ணபூமி அல்லது சுவர்ணத்விபா (தங்கத் தீவு) போன்ற பல்வேறு பெயர்களைப் பயன்படுத்தும் இந்த பிராந்தியத்தைப் பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளன.

ஒன்பதாவது இந்தியா-தாய்லாந்து கூட்டுக் ஆணையக் கூட்டத்திற்காக தாய்லாந்துக்கு வருகை செய்தபோது, வெளியுறவு அமைச்சர் எஸ். ஜெய்சங்கர் வியாழக்கிழமை பாங்காக்கில் உள்ள தேவஸ்தானத்திற்குச் சென்றார். இந்த தேவஸ்தானம் தாய்லாந்து அரச நீதிமன்றத்தின் அரச பிராமண அலுவலகம் மற்றும் தாய்லாந்தில் இந்து மதத்தின் அதிகாரப்பூர்வ மையமாகும். பாங்காக் தேவஸ்தானத்தில் இன்று (வியாழக்கிழமை) காலை பிரார்த்தனை செய்தார். ஃபிரா மஹாராஜகுரு விதியின் ஆசி பெற்றார். இது நம்முடைய பகிர்ந்துகொள்ளப்பட்ட மத மற்றும் கலாச்சார மரபுகளை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது” என்று அவர் ட்வீட் செய்தார், இந்தியாவிற்கும் தாய்லாந்திற்கும் இடையிலான கலாச்சார தொடர்புகளின் நீண்ட வரலாற்றை அவர் வலியுறுத்தினார்.

தென்கிழக்கு ஆசியாவில் 'கிரேட்டர் இந்தியா' உருவாக்கம்

இந்தியாவும் தென்கிழக்கு ஆசிய பிராந்தியமும் கலாச்சார மற்றும் வணிக உறவுகளின் நீண்ட வரலாற்றைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. இந்தியாவின் பழமையான மொழிகளான சமஸ்கிருதம் மற்றும் பாலி மொழி நூல்கள் கதாகோஷா, சுவர்ணபூமி (கடவுளின் நிலம்) அல்லது சுவர்ணத்விபா (தங்கத் தீவு) போன்ற பல்வேறு பெயர்களைப் பயன்படுத்தி இப்பகுதி பற்றிய குறிப்புகளைக் கொண்டுள்ளன. இந்திய வணிகர்களை ஈர்த்த பகுதி என்பதைக் குறிக்கிறது. இப்பகுதியில் வாசனை திரவியங்கள், நறுமண மரம் மற்றும் மிக முக்கியமாக தங்கம் ஆகியவற்றின் வர்த்தகம் செழித்து வளர்ந்ததாக அறியப்படுகிறது.

சமீப காலங்களில், ஐரோப்பிய மற்றும் இந்திய அறிஞர்கள் தென்கிழக்கு ஆசியாவை 'தூர இந்தியா', 'பெரிய இந்தியா' அல்லது 'இந்துமயமாக்கப்பட்ட அல்லது இந்தியமயமாக்கப்பட்ட அரசுகள்' என்று குறிப்பிடுகிறார்கள்.

தென்கிழக்காசிய நாடுகளில் 'இந்தியமயமாக்கல்' செயல்முறையை ஆழமாக ஆய்வு செய்த முதல் நபர் ஜார்ஜ் கோடெஸ் என்ற பிரெஞ்சு அறிஞர் ஆவார். இந்தியாவின் நாகரீக செயல்பாடு அனுபவித்த மாநிலங்களைக் குறிக்க அவர் 'தூர இந்தியா' என்ற வார்த்தையை உருவாக்கினார். புவியியல் ரீதியாக, இது வியட்நாம், கம்போடியா, லாவோஸ், தாய்லாந்து, மியான்மர் மற்றும் மலாய் அரசுகளைக் குறிக்கிறது.

சமஸ்கிருதம், பௌத்தம் மற்றும் ஜைன நூல்கள் இரண்டு பிராந்தியங்களுக்கிடையிலான தொடர்புகளை இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தையவை என்று குறிப்பிடுகின்றன. முக்கியமாக கடல் பயணங்கள் மற்றும் வர்த்தகத்தில் ஒரு முக்கிய பங்கைக் கொண்டிருந்தது. வரலாற்றாசிரியர் கர்ம்வீர் சிங், ‘இந்தியா-தாய்லாந்து உறவுகளின் கலாச்சார பரிமாணங்கள்: ஒரு வரலாற்று முன்னோக்கு’ (2022) என்ற தலைப்பில் எழுதிய ஒரு ஆய்வுக் கட்டுரையில், “வணிகர்கள் அவர்களுடன் இந்திய மதம், கலாச்சாரம், மரபுகள் மற்றும் தத்துவங்களை தென்கிழக்கு ஆசியாவின் கரையோரங்களுக்கு வந்தனர்” என்று குறிப்பிடுகிறார். “அவர்களுடன் பிராமண பாதிரியார்கள், புத்த துறவிகள், அறிஞர்கள் மற்றும் சாகசக்காரர்களும் இருந்தனர். மேலும், அவர்கள் அனைவரும் தென்கிழக்கு ஆசியாவின் பூர்வீக மக்களுக்கு இந்திய கலாச்சாரத்தை கடத்துவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தனர். சில வணிகர்கள் மற்றும் பிராமண பூசாரிகள் உள்ளூர் பெண்களை திருமணம் செய்து கொண்டனர். அவர்கள், பெரும்பாலும் உள்ளூர் ஆட்சியாளர்களால் பணியமர்த்தப்பட்டனர்” என்று கர்ம்வீர் சிங் எழுதியுள்ளார்.

1968 ஆம் ஆண்டு கோடெஸ் எழுதிய தனது ‘தென்கிழக்கு ஆசியாவின் இந்தியமயமாக்கப்பட்ட அரசுகள்’ என்ற புத்தகத்தில், பொது ஆண்டு தொடக்கத்தில் இருந்து, இந்த உறவுகள் இந்திய ராஜ்யங்களை உருவாக்குவதற்கு வழிவகுத்தன என்று எழுதுகிறார். இருப்பினும், தென்கிழக்கு ஆசியாவிற்கான இந்திய விரிவாக்கத்தை ஐரோப்பிய காலனித்துவத்துடன் ஒப்பிட முடியாது என்று அவர் எச்சரிக்கிறார். ஏனெனில், இந்தியர்கள் தென்கிழக்கு ஆசியாவின் மக்கள்தொகைக்கு முற்றிலும் அந்நியர்கள் அல்ல; ஆரம்பத்தில் இருந்தே வர்த்தக உறவுகளைக் கொண்டிருந்தனர்.” என்கிறார்.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில், இந்தியாவின் தேசியவாத வரலாற்றாசிரியர்கள் தென்கிழக்கு ஆசியாவில் உள்ள பண்டைய இந்திய அரசுகளை அதன் 'காலனி' என்று அடிக்கடி குறிப்பிட்டனர். உதாரணமாக, வரலாற்றாசிரியர் ஆர்.சி.மஜும்தார் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

“இந்து காலனித்துவவாதிகள் தங்கள் கலாச்சாரம் மற்றும் நாகரீகத்தின் முழு கட்டமைப்பையும் அவர்களுடன் கொண்டு வந்தனர். இது அவர்களின் பழமையான காட்டுமிராண்டித்தனத்திலிருந்து வெளிவராத மக்களிடையே முழுமையாக இடமாற்றம் செய்யப்பட்டது.” என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இருப்பினும், மிக சமீபத்தில், பண்டைய தென்கிழக்கு ஆசிய அரசுகளில் வெற்றி அல்லது நேரடி அரசியல் செல்வாக்கு செலுத்தியதற்கு மிகக் குறைவான சான்றுகள் உள்ளன என்ற அடிப்படையில் இந்த காலனித்துவ கோட்பாடு நிராகரிக்கப்பட்டது.

தென்கிழக்கு ஆசியாவில் தோன்றிய முதல் இந்திய அரசு என்றால் அது ஃபுனான் ஆகும். இது நவீன கம்போடியா மற்றும் தெற்கு வியட்நாமில் உள்ள லின்-யி ஆகியவற்றின் முன்னோடியாகும். இவை இரண்டும் கிபி இரண்டாம் நூற்றாண்டில் தோன்றியவை.

சமகால தென்கிழக்கு ஆசிய சமூகம் இந்த தொடர்புகளின் கலாச்சார தாக்கத்தின் பல சான்றுகளைக் கொண்டுள்ளது. தாய், மலாய் மற்றும் ஜாவானீஸ் உள்ளிட்ட பிராந்தியத்தில் உள்ள பல உள்ளூர் மொழிகளில் சமஸ்கிருதம், பாலி மற்றும் திராவிட மொழிகளைச் சேர்ந்த சொற்கள் குறிப்பிடத்தக்க விகிதத்தில் உள்ளன. ‘தாய்’ மொழி தென்னிந்திய பல்லவ எழுத்துக்களில் இருந்து பெறப்பட்ட வரிவடிவத்தில் எழுதப்பட்டது.

தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இந்தியாவின் மிக முக்கியமான செல்வாக்கு பெற்ற மதம் மற்றும் சைவம், வைணவம், தேரவாத பௌத்தம், மஹாயான பௌத்தம் மற்றும் பின்னர் சிங்கள பௌத்தம் இந்த பிராந்தியத்தில் நடைமுறைக்கு வந்தது. “அரசியல் மற்றும் நிர்வாக அமைப்புகள், கருத்துக்கள், குறிப்பாக தெய்வீக அதிகாரம் மற்றும் அரசாட்சி பற்றிய கருத்து, பெரும்பாலும் இந்திய நடைமுறைகளால் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன. உதாரணமாக, தாய்லாந்து மன்னர் விஷ்ணுவின் அவதாரமாகக் கருதப்படுகிறார்” என்று கர்ம்வீர் சிங் எழுதியுள்ளார்.

ராமாயணம் மற்றும் மகாபாரதக் கதைகள் பொம்மலாட்டம் மற்றும் நாடக நிகழ்வுகளில் தவறாமல் இடம்பெறும். கட்டிடக்கலையைப் பொறுத்தவரை, ஜாவாவில் உள்ள போரோபோதூர் ஸ்தூபி, கம்போடியாவில் உள்ள அங்கோர் வாட் கோயில், வியட்நாமில் உள்ள மை சன் கோயில் போன்ற நினைவுச்சின்னங்கள் இஇந்த பிராந்தியத்தில் இந்திய செல்வாக்கிற்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகளாக உள்ளன.

பொது ஆண்டு ஆரம்ப நூற்றாண்டுகளில், சயாம் என்று வரலாற்று ரீதியாக அறியப்பட்ட தாய்லாந்து, ஃபுனான் பேரரசின் ஆட்சியின் கீழ் இருந்தது. ஆறாம் நூற்றாண்டில் ஃபுனான் பேரரசு வீழ்ச்சியடைந்ததைத் தொடர்ந்து, இது பௌத்த அரசான துவாரவதியின் ஆட்சியின் கீழ் இருந்தது. 10 ஆம் நூற்றாண்டில், இப்பகுதி கெமர் ஆட்சியின் கீழ் வந்தது. இது இந்தியாவுடன் தொடர்புகளைக் கொண்டிருப்பதாக அறியப்படுகிறது.

கர்ம்வீர் சிங் தனது கட்டுரையில், தொல்பொருள், கல்வெட்டு மற்றும் பிற சான்றுகள் தாய்லாந்தில் இந்திய கலாச்சார ஊடுருவல் பொது ஆண்டின் ஆரம்ப நூற்றாண்டுகள் அல்லது அதற்கு முந்தைய காலங்களிலிருந்து எப்படி இருந்தது என்பதை சுட்டிக்காட்டுகின்றன என்பதை எழுதுகிறார். தென்னிந்தியாவின் பல்லவப் பகுதிக்கும் தெற்கு தாய்லாந்திற்கும் இடையிலான வணிகத் தொடர்புகளை டக்குவா-பாவில் கண்டெடுக்கப்பட்ட தமிழ்க் கல்வெட்டு சாட்சியமளிக்கிறது. மணிகர்ராமம் என்ற தென்னிந்தியர்களின் ஒரு வணிக நிறுவனம் இங்கு ஒரு குடியேற்றத்தை நிறுவி அவர்கள் சொந்தமாக கோவிலையும் குளத்தையும் கட்டியெழுப்பியது, ஒரு 'சுயமான' காலனியாக வாழ்ந்தது,” என்று அவர் எழுதியுள்ளார்.

13 ஆம் நூற்றாண்டின் சுகோதைக்கு முந்தைய காலத்தில் தாய்லாந்தில் பிராமணியமும் பௌத்தமும் ஒன்றோடொன்று இணைந்து இருந்தன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. துவாரவதியின் மோன் மன்னர்கள் மற்றும் கெமர்கள் புத்த மதத்தை ஆதரித்து பல பௌத்த கட்டிடங்களை கட்டினார்கள். ஆனால், அதே நேரத்தில் பிராமண பழக்கவழக்கங்களையும் நடைமுறைகளையும் ஏற்றுக்கொண்டனர். தாய்லாந்து இன்று பௌத்த பெரும்பான்மை நாடாக இருக்கும் அதே வேளையில், பௌத்த மற்றும் பிராமணக் கடவுள்களை அருகருகே வைத்திருக்கும் பல கோவில்கள் நாட்டில் இருப்பதால், இரண்டு மதங்களின் செழிப்பான சகவாழ்வு புலப்படுகிறது. விநாயகர், பிரம்மா, விஷ்ணு மற்றும் சிவன் போன்ற பிரபலமான பிராமண தெய்வங்களைத் தவிர, இந்திரன் போன்ற இந்திய சமூக-மத நிலப்பரப்பில் பெரும்பாலும் இல்லாதவை தாய்லாந்தில் வணங்கப்படுகின்றன.

எழுத்தாளர் எஸ்.என். தேசாய், ‘தாய் மக்கள் வாழ்க்கையில் இந்துத்துவம்’ (2005) என்ற தனது புத்தகத்தில், ராமாயணக் காவியத்தைவிட, இந்து வம்சாவளியைச் சேர்ந்த எதுவும் தாய் வாழ்வின் தொனியை ஆழமாகப் பாதிக்கவில்லை என்று குறிப்பிடுகிறார். ராமாயணம் - தாய்லாந்தில் ராமகிருதி (ராமரின் மகிமை) அல்லது ராமகியென் (ராமரின் வாழ்க்கைக் குறிப்புகள்) என்று அறியப்படுகிறது - தாய்லாந்தில் உயரடுக்கு மற்றும் சாதாரண மனிதர்களுக்கு கலாச்சார வெளிப்பாட்டின் ஒரு கடையை வழங்கியுள்ளது. இதிகாசத்தின் அத்தியாயங்கள் புத்த கோவில்களின் சுவர்களில் வரையப்பட்டு நாடகங்கள் மற்றும் பாடல்கள் இயற்றப்படுகின்றன.

தாய்லாந்தில் ராமரின் கதைக்கு தொல்பொருள் சான்றுகள் இல்லை என்றாலும், நாட்டில் உள்ள சில நகரங்களில் ராமரின் வாழ்க்கை தொடர்பான புராணக்கதைகள் உள்ளன. உதாரணமாக, 10 ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய மத்திய தாய்லாந்தில் உள்ள அயுத்தாயா, ராமர் பிறந்த அயோத்தியில் இருந்து பெறப்பட்டது. “13 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து, பல தாய்லாந்து மன்னர்கள் ராமர் என்ற பட்டத்தை ஏற்றுக்கொண்டனர். இது தற்போதைய வம்சத்தின்போது பரம்பரையாக மாறிவிட்டது.” என்று தேசாய் குறிப்பிடுகிறார்.

"தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil”