அம்பேத்கர் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காக போராட முடிவு செய்தது எப்போது? பரோடாவில் நடந்தது என்ன?

நமது சுதந்திர தேசத்தை உருவாக்குவதில் அழியாத முத்திரையை பதித்த டாக்டர் பி.ஆர் அம்பேத்கரின் வாழ்வில் பல கவனிக்கத்தக்க நிகழ்வுகள் மற்றும் கருத்துக்கள் உள்ளன, அவற்றுள் 100 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, 1919ல் முதன்முதலில் உருவான ஒடுக்கப்பட்ட வகுப்பினருக்கான அரசியல் பிரதிநிதித்துவம் குறித்த அவரது கருத்துக்கள் மிகவும் முக்கியமானவை.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க: How Ambedkar’s return to Baroda changed the course of life and led him to fight for the oppressed

இந்தியாவில், அம்பேத்கர் ஒரு 'தீண்டத்தகாதவராக' வளர்ந்தார் மற்றும் அவரது வாழ்க்கை சாதி அடிப்படையிலான பாகுபாடுகளின் கடுமையான அனுபவங்களால் குறிக்கப்பட்டது. வரலாற்றின் பாதையை என்றென்றும் மாற்றியமைக்க அவரது அனுபவங்களின் முழுமையும் அவரை இட்டுச் சென்றது என்றாலும், பரோடாவில் அவர் ஒரு அதிகாரியாக இருந்த குறுகிய காலமே அவரது வாழ்க்கையின் போக்கை மாற்றியமைத்தது மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட சாதிகளின் முன்னேற்றத்திற்காக அவரது வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்தது.

1913 ஆம் ஆண்டில், மகாராஜா மூன்றாம் சாயாஜிராவ் கெய்க்வாட் பரோடா சமஸ்தானத்தை ஆண்டபோது, அம்பேத்கருக்கு நியூயார்க்கில் உள்ள கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தில் கல்வி கற்க உதவித்தொகை வழங்கப்பட்டது. அந்த ஆண்டு ஜூன் 4 ஆம் தேதி, அவர் பரோடா அரசுடன் ஒரு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டார், படிப்பிற்காக தனது நேரத்தை ஒதுக்கவும், படிப்பை முடித்த பிறகு பரோடா அரசில் 10 ஆண்டுகள் பணியாற்றவும் ஒப்புக்கொண்டார், என இந்திய வாழ்க்கை வரலாற்றாசிரியர் தனஞ்சய் கீர் தனது 1954 இல் 'டாக்டர்' அம்பேத்கர்: வாழ்க்கை மற்றும் பணி என்ற புத்தகத்தில் எழுதியுள்ளார்.

பரோடாவுக்குத் திரும்புதல்

ஒப்பந்தத்திற்கு நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, பாபாசாஹேப் அம்பேத்கர் பரோடாவுக்குத் திரும்பினார், மேலும் 1917 இல் மகாராஜாவால் கணக்காளர் ஜெனரல் அலுவலகத்தில் அதிகாரியாக நியமிக்கப்பட்டார். ஆனால் அவர் பரோடா நகரத்தில் தங்கியிருந்தது மிகவும் குறுகியதாக இருந்தது, ஏனெனில் தீண்டாமையின் அடிப்படையில் அவர் எதிர்கொண்ட துன்புறுத்தல்கள் அவரை ஒரு மாத காலத்திற்குள் வெளியேறும்படி கட்டாயப்படுத்தியது.

பரோடாவில் அதிகாரியாக இருந்த அவர், பார்சி விடுதியில் தங்கும்படி பரிந்துரைக்கப்பட்டபோது, தங்குமிடம் தேடிக்கொண்டிருந்தார். விசாவுக்காகக் காத்திருத்தல் என்ற தனது சுயசரிதைக் கணக்கில் அம்பேத்கர் எழுதினார்: “அது பார்சிகளால் பராமரிக்கப்படும் விடுதி என்பதைக் கேட்டதும், என் மனம் மகிழ்ந்தது. பார்சிகள் ஜோராஸ்ட்ரிய மதத்தைப் பின்பற்றுபவர்கள். அவர்கள் என்னை தீண்டத்தகாதவராக நடத்துவார்கள் என்ற பயம் இல்லை, ஏனென்றால் அவர்களின் மதம் தீண்டாமையை அங்கீகரிக்கவில்லை.”

இருப்பினும், அந்த விடுதி பார்சி மக்களுக்கு மட்டுமே திறக்கப்பட்டுள்ளது என்பதை அவர் உணரவில்லை. அவர் ரிலாக்ஸாக இருக்க ஆடைகளை அவிழ்த்துக்கொண்டிருந்தபோது அவர் இந்த யதார்த்தத்தை எதிர்கொண்டார்,, அப்போது விடுதியின் பராமரிப்பாளர், அம்பேத்கர் அரைகுறை ஆடையுடன் இருந்தப்போது அவரைப் பார்த்தார், அவர் சத்ரா மற்றும் காஸ்தி அணியாததைக் கவனித்தார், இவை ஒருவர் பார்சி என்பதை அடையாளம் காட்டும் இரண்டு விஷயங்கள்.

“இந்த விடுதி பார்சி இனத்தவர்களால் பார்சிகளின் பயன்பாட்டிற்காக மட்டுமே பராமரிக்கப்பட்டது என்பதை அறியாமல், நான் ஒரு இந்து என்று அவரிடம் சொன்னேன். அவர் அதிர்ச்சியடைந்தார், நான் விடுதியில் தங்க முடியாது என்று என்னிடம் கூறினார்… மீண்டும் கேள்வி திரும்பியது, எங்கு செல்வது?" என்று அம்பேத்கர் எழுதினார்.

அதிர்ஷ்டவசமாக, அவர் விடுதி பதிவேட்டில் பார்சி பெயரைப் போட்ட பிறகு அவரது பிரச்சனை தீர்க்கப்பட்டது, மேலும் அவர் தொடர்ந்து தங்க அனுமதிக்கப்பட்டார். ஆனால் இதுவும் குறுகிய காலமே இருந்தது.

அம்பேத்கர் தனது எழுத்துக்களில், விடுதியில் தங்கியிருந்ததை, ஒரு பார்சியைப் போல் பாவனை செய்து, தனிமை மற்றும் தனிமையான அனுபவமாக நினைவு கூர்ந்தார். "நான் ஒரு நிலவறையில் இருப்பதை போல் உணர்ந்தேன், மேலும் யாரேனும் சில மனிதர்களுடன் பேசுவதற்கு நான் ஏங்கினேன். ஆனால் யாரும் இல்லை,” என்று அவர் எழுதினார்.

அவர் தங்கியிருந்த பதினோராவது நாளில், அவர் நூலகத்திற்கு தனது அறையை விட்டு வெளியேறவிருந்தார், அப்போது கணிசமான எண்ணிக்கையிலான மக்களின் காலடிச் சத்தம் கேட்டது.

"அவர்கள் தங்குவதற்காக வந்த சுற்றுலாப் பயணிகள் என்று நான் நினைத்தேன்... உடனடியாக ஒரு டஜன் கோபமான தோற்றமுள்ள, உயரமான, உறுதியான பார்சிகள், ஒவ்வொருவரும் ஒரு குச்சியுடன் ஆயுதம் ஏந்தியபடி என் அறையை நோக்கி வருவதைக் கண்டேன். அவர்கள் சக சுற்றுலாப் பயணிகள் அல்ல என்பதை நான் உணர்ந்தேன்… அவர்கள் என் அறையின் முன் வரிசையாக நின்று சரமாரியான கேள்விகளை எழுப்பினர். "யார் நீ? எதற்காக இங்கு வந்தாய்? பார்சி பெயரை எடுக்க உனக்கு எவ்வளவு தைரியம்? அயோக்கியன்! பார்சி விடுதியை அசுத்தப்படுத்தி விட்டாய்!” என்று கூறினார்கள் என அம்பேத்கர் நினைவு கூர்ந்தார்.

இந்த நிகழ்வுக்குப் பிறகு, அம்பேத்கர் விடுதியைக் காலி செய்தார், மேலும் வேறு தங்குமிடத்தைக் கண்டுபிடிக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை தீர்ந்தவுடன், பம்பாய்க்கு இரவு 9 மணிக்கு ரயிலைப் பிடிக்க முடிவு செய்தார். ரயில் புறப்படும் வரை அவருக்கு ஐந்து மணிநேரம் இருந்தது, மேலும் அவர் கமதி பாக் என்ற பொது பூங்காவில் நேரத்தைக் கழித்தார்.

அம்பேத்கர் பரோடாவுக்குத் திரும்பியதும், அவர் பல சலுகைகளை நிராகரித்த இடத்திலிருந்து அவர் கட்டாயமாக வெளியேறியதும், அவரது வாழ்க்கையில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க நேரமாக இருந்தது. இறுதியில் அவர் சமூக வர்க்கங்களின் முன்னேற்றத்திற்காக தனது வாழ்க்கையை அர்ப்பணிக்க முடிவு செய்தார்.

"ஒரு டஜன் பார்சிகள் தடிகளுடன் ஆயுதம் ஏந்திய ஒரு அச்சுறுத்தும் மனநிலையில் என் முன் அணிவகுத்து நிற்கும் இந்த காட்சி, நான் அவர்கள் முன் ஒரு பயங்கரமான தோற்றத்துடன் கருணைக்காக மன்றாடுவது போன்ற காட்சி, பதினெட்டு ஆண்டுகளாக மறைந்து போகவில்லை. இப்போது கூட என்னால் அதை தெளிவாக நினைவுகூர முடிகிறது... அப்போதுதான் முதன்முறையாக இந்துவுக்கு தீண்டத்தகாத ஒருவன் பார்சிக்கும் தீண்டத்தகாதவன் என்பதை அறிந்துகொண்டேன்,” என்று அம்பேத்கர் எழுதினார்.

“தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil“