வைக்கம் சத்தியாகிரகம்; ஒரு வரலாற்றுப் பார்வை

Arjun Sengupta 

வைக்கம் சத்தியாகிரகத்தின் நூற்றாண்டு விழாவை கேரள முதல்வர் பினராயி விஜயன் மற்றும் தமிழக முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின் ஆகியோர் சனிக்கிழமை (ஏப்ரல் 1) தொடங்கி வைக்கின்றனர்.

மார்ச் 30, 1924 அன்று, திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் உள்ள வைக்கம் என்ற கோயில் நகரத்தில், ஒரு அகிம்சைப் போராட்டம் தொடங்கியது, இந்தப் போராட்டம் நாடு முழுவதும் "கோயில் நுழைவு இயக்கங்களின்" தொடக்கத்தைக் குறிக்கிறது.

இதையும் படியுங்கள்: பிரதமர் மோடி கல்வித் தகுதி விவகாரம்: கெஜ்ரிவாலுக்கு அபராதம்.. குஜராத் நீதிமன்றத்திற்கு வழக்கு எப்படி மாறியது?

அந்த நேரத்தில், இந்தியா முழுவதும் சாதிப் பாகுபாடு மற்றும் தீண்டாமை பரவலாக இருந்தது, அதேநேரம் திருவிதாங்கூரில் சில கடுமையான மற்றும் மனிதாபிமானமற்ற விதிமுறைகள் இருந்ததாக ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ஈழவர்கள் மற்றும் புலையர்கள் போன்ற தாழ்த்தப்பட்ட சாதியினர் தீண்டத்தகாதவர்களாகக் (மாசுப்படுத்துபவர்கள்) கருதப்பட்டனர் மற்றும் உயர் சாதியினரிடமிருந்து அவர்களை விலக்கி வைக்க பல்வேறு விதிகள் நடைமுறையில் இருந்தன. கோவில் பிரவேசம் மட்டுமின்றி, கோவில்களைச் சுற்றியுள்ள சாலைகளில் நடக்கவும் தடை விதிக்கப்பட்டது.

இதை எதிர்த்து வைக்கம் சத்தியாகிரகம் தொடங்கப்பட்டது. நாடு முழுவதும் எழும் தேசியவாத உணர்வு மற்றும் கிளர்ச்சிகளுக்கு மத்தியில், இந்தப் போராட்டம் சமூக சீர்திருத்தத்தை முன்னிறுத்தியது. அது மட்டுமின்றி, முதன்முறையாக காந்திய அகிம்சை முறைகளை திருவிதாங்கூருக்கு கொண்டு வந்தது.

வைக்கம் நிகழ்வுகள், அவை நிகழ்ந்த வரலாற்றுச் சூழல் மற்றும் அவற்றின் நீடித்த மரபு ஆகியவற்றைத் திரும்பிப் பார்க்கலாம்.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் திருவிதாங்கூரின் சமூக சூழல்

திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானம் "நிலப்பிரபுத்துவ, ராணுவவாத மற்றும் இரக்கமற்ற ஆட்சிமுறையைக் கொண்டிருந்தது" என்று கலாச்சார மானுடவியலாளர் ஏ ஐயப்பன் சமூகப் புரட்சியில் கேரள கிராமம்: கலாச்சாரத்தில் ஒரு ஆய்வு (1965) என்ற புத்தகத்தில் எழுதினார்.

திருவிதாங்கூரில் மட்டும் சாதி அமைப்பு இல்லை என்றாலும், திருவிதாங்கூரில் மிகவும் கடுமையான, நேர்த்தியான மற்றும் இரக்கமற்ற சமூக விதிமுறைகள் மற்றும் பழக்கவழக்கங்கள் காணப்பட்டன. சாதி மாசுபாடு என்ற எண்ணம் தொடுதலின் அடிப்படையில் மட்டுமல்ல, பார்வையிலும் கடைப்பிடிக்கப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. டுவார்டே பார்போசா போன்ற போர்ச்சுகீசிய பயணிகளால் இது ஆவணப்படுத்தப்பட்டது, அவர் தனது நினைவுக் குறிப்புகளில் “மேல் சாதி நாயர்கள் தெருவில் நடக்கும்போது, ​​தாழ்ந்த சாதியினரிடம் தங்கள் வழியை விட்டு வெளியேறும்படி அவர்கள் கத்துகிறார்கள்… தாழ்ந்த சாதியினர் வழியிலிருந்து வெளியேறுகிறார்கள், ஒருவர் வழி விடாவிட்டால், நாயர் அவரைக் கொல்லலாம்,” என்று எழுதியுள்ளார்.

19 ஆம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பாதியில், பல சமூக மற்றும் அரசியல் முன்னேற்றங்கள் முன்பை விட மிக வேகமாக சமூக மாற்றத்தை ஏற்படுத்தின.

முதலாவதாக, கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் ஆதரவுடன் கிறிஸ்தவ மிஷனரிகள் தங்கள் வரம்பை விரிவுபடுத்தினர் மற்றும் பல தாழ்த்தப்பட்ட சாதியினர் அவர்களை தொடர்ந்து பிணைக்கும் ஒரு அடக்குமுறை அமைப்பின் பிடியில் இருந்து தப்பிக்க கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மாறினர். இரண்டாவதாக, பிரிட்டிஷ் குடியுரிமையாளரின் அழுத்தம் மற்றும் நன்கு படித்த மற்றும் ஓரளவு மேற்கத்திய சிந்தனைக் கொண்ட மகாராஜா ஆயில்யம் திருநாள் என்பவர் அரியணை ஏறியதால், பல முற்போக்கான சீர்திருத்தங்கள் நடந்தன. இவற்றில் மிக முக்கியமானது, அனைவருக்கும் இலவச ஆரம்பக் கல்வியுடன் கூடிய நவீன கல்வி முறையை அறிமுகப்படுத்தியது, தாழ்த்தப்பட்ட சாதியினருக்கும் கூட கல்வி வழங்கப்பட்டது.

கடைசியாக, முதலாளித்துவ சக்திகள் மற்றும் இந்த சீர்திருத்தங்கள் புதிய சமூக படிநிலைகளை உருவாக்கியது, ஆனால் அவை எப்போதும் பாரம்பரியமானவற்றுடன் ஒத்துப்போவதில்லை. இந்த படிநிலைகள் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில், "சாதி-இந்துக்கள், கிறிஸ்தவர்கள் மற்றும் அவர்ண இந்துக்கள் (தாழ்ந்த சாதியினர்), குறிப்பாக ஈழவர்கள், குறிப்பிடத்தக்க படித்த உயரடுக்கினரிடையே கூட தோன்றத் தொடங்கியது" என்று வரலாற்றாசிரியர் ராபின் ஜெஃப்ரி 'திருவாங்கூரில் கோவில் நுழைவு இயக்கம், 1860-1940’ என்ற புத்தகத்தில் எழுதினார்.

மதம் மற்றும் பழக்கவழக்கங்கள் தொடர்ந்து பரவலாக இருந்தபோதிலும், பல்வேறு நிகழ்வுகளில் வலுப்படுத்தப்பட்டாலும், கீழ் சாதியினரின் முழுமையான பொருள் மற்றும் அறிவுசார் குறைபாடுகள் தொடரவில்லை.

ஈழவ சமூகத்தின் எழுச்சி

இந்த நேரத்தில், ஈழவர்கள் "திருவிதாங்கூரில் மிகவும் படித்த மற்றும் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட தீண்டத்தகாத சமூகமாக" உருவெடுத்தனர், என்று அரசியல் வரலாற்றாசிரியர் மேரி எலிசபெத் கிங் தென்னிந்தியாவில் காந்திய வன்முறையற்ற போராட்டம் மற்றும் தீண்டாமை: 1924-25 வைக்கம் சத்தியாகிரகம் மற்றும் மாற்றத்திற்கான வழிமுறைகள் (2015) என்ற புத்தகத்தில் எழுதியுள்ளார். இந்த விஷயத்தில் அரசின் கல்விக் கொள்கைகள் குறிப்பிடத்தக்கவை.

"இருப்பினும், சில ஈழவர்கள் கல்வியை முன்னேற்றத்திற்கான நுழைவாயிலாக வெற்றிகரமாகத் தொடர்ந்தாலும், ஒட்டுமொத்தமாக அது அரசுப் பணிகளில் வேலைகளைப் பெறுவதற்கு சிறிதளவே உதவியை வழங்கியது, ஏனெனில் அத்தகைய பதவிகள் உயர் சாதியினருக்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன", மேரி எலிசபெத் கிங் எழுதியுள்ளார். 1918 ஆம் ஆண்டில், வருவாய்த் துறையில் 4000 வேலைகளில், 3800 பதவிகளில் மக்கள் தொகையில் சிறுபான்மை சாதி இந்துக்கள் இருந்தனர்.

மேலும், ஒரு சிறிய ஈழவ உயரடுக்கு வெளிவரத் தொடங்கியபோதும், சடங்குப் பாகுபாடுகள் இன்னும் அதிகமாகவே இருந்தன, பல சூழ்நிலைகளில், இது பொருள் மற்றும் கல்வி முன்னேற்றத்தை மீறியது.

உதாரணமாக, 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் திருவிதாங்கூரில் கார் வைத்திருந்த ஒரு சிலரில் ஈழவரான ஆலூம்மூட்டில் சன்னார் ஒருவர். வாகனம் ஈழவர்கள் செல்ல அனுமதிக்கப்படாத சாலையை அடையும் போதெல்லாம், சன்னார் தனது வாகனத்தை விட்டு இறங்கி மற்றொரு பாதையில் நடந்து செல்ல வேண்டியிருந்தது, சிறிது நேரம் கழித்து ஒரு முஸ்லீம் ஓட்டுநர், அவரது காரை சாலையின் மறுபக்கத்திற்குக் கொண்டு வந்தப் பின் அவர் அதில் பயணிப்பார்.

சாதியின் தொடர்ச்சியான பரவலானது ஈழவ சமூகம் மற்றும் பிற பிற்படுத்தப்பட்ட சமூகங்கள் மத்தியில் குறிப்பிடத்தக்க அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது, மேலும், வரவிருக்கும் கிளர்ச்சிகளுக்கு விதைகளை விதைத்தது.

வைக்கம் சத்தியாகிரக போராட்டத்திற்கான தூண்டுதல்

கோயில் நுழைவுப் பிரச்சினையை ஈழவத் தலைவர் டி.கே.மாதவன் 1917 ஆம் ஆண்டு தனது தேசாபிமானி இதழில் எழுதிய தலையங்கத்தில் முதலில் எழுப்பினார். காந்தியின் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் வெற்றியால் ஈர்க்கப்பட்டு, 1920 வாக்கில், அவர் இன்னும் நேரடியான வழிமுறைகளுக்கு வாதிடத் தொடங்கினார். அந்த ஆண்டு, அவரே வடக்கு திருவிதாங்கூரில் வைக்கம் கோவிலுக்கு அருகில் உள்ள ஒரு சாலையில் தடை செய்யப்பட்ட அறிவிப்புப் பலகைகளைத் தாண்டி ஒரு கருத்தைச் சொன்னார்.

ஆனால் அது எளிதாக இருக்கவில்லை. 1920 களில் திருவிதாங்கூர் முழுவதும் உயர்சாதி எதிர்ப்பு கிளர்ச்சிகளைக் கண்டது, மேலும் சாதி இந்துக்களின் பின்னடைவுக்கு பயந்து மகாராஜா சீர்திருத்தங்களை நிறுவ மறுத்துவிட்டார். முன்னர் ஆங்கிலேயர்கள் சமூக அமைதியின்மையைத் தவிர்ப்பதற்காக அதிக தாராளமயக் கொள்கைகளுக்கு ஆதரவாக தலையிட்டிருக்கலாம், அந்த நேரத்தில், அவர்கள் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தைக் கையாள்வதில் மிகவும் சிக்கிக் கொண்டனர். இருப்பினும், கீழ் சாதியினர் ஒரு புதிய கூட்டாளியைக் கண்டுபிடித்தனர்.

1917 வரை, இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் சமூக சீர்திருத்தத்தை மேற்கொள்ள மறுத்தது, "பிரிட்டிஷாருக்கு எதிரான இந்தியர்களின் வளர்ந்து வரும் அரசியல் ஒற்றுமை சீர்குலைந்துவிடக்கூடாது" என்று பிபன் சந்திரா மற்றும் பலர் இந்தியாவின் சுதந்திரத்திற்கான போராட்டத்தில் (1988) எழுதினர். ஆனால் மகாத்மா காந்தியின் எழுச்சி மற்றும் தாழ்த்தப்பட்ட சமூகங்கள் மற்றும் தீண்டத்தகாதவர்களிடையே அதிகரித்த செயல்பாட்டுடன், சமூக சீர்திருத்தம் விரைவில் காங்கிரஸ் மற்றும் காந்தியின் அரசியலின் முன்னணி மற்றும் மையமாக மாறியது.

1921 ஆம் ஆண்டு காந்தி தென்னிந்தியாவிற்கு வந்தபோது, ​​மாதவன் அவருடன் ஒரு சந்திப்பை ஏற்பாடு செய்து, கோவில்களுக்குள் நுழைவதற்கான வெகுஜன போராட்டத்திற்கு தனது ஆதரவைப் பெற்றார். பல்வேறு காரணங்களால், இந்த விஷயத்தில் உறுதியான முன்னேற்றம் ஏற்பட இன்னும் இரண்டு ஆண்டுகள் ஆனது. 1923 இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் காக்கிநாடா அமர்வில், தீண்டாமைக்கு எதிரான ஒரு முக்கியப் பிரச்சினையாக எடுத்துக்கொள்வதற்கான தீர்மானம் கேரள மாகாண காங்கிரஸ் கமிட்டியால் நிறைவேற்றப்பட்டது. இதைத் தொடர்ந்து ஒரு பெரிய பொது செய்தி பிரச்சாரம் மற்றும் இந்து கோவில்கள் மற்றும் அனைத்து பொது சாலைகளையும் அவர்ணங்களுக்கு (தாழ்ந்த சாதியினருக்கு) திறக்க ஒரு இயக்கம் தொடங்கியது.

முதல் சத்தியாகிரகத்திற்கான இடமாக வைக்கம், ஒரு போற்றுதலுக்குரிய சிவன் கோவில் கொண்ட ஒரு சிறிய நகரம் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. இயக்கத்தின் வேண்டுகோளை விரிவுபடுத்தும் வகையில், மாதவன் உள்ளிட்ட தலைவர்கள், கோவில் மறுபிரவேசம் குறித்த பிரச்சனையை வலியுறுத்த வேண்டாம் என்று முடிவு செய்தனர். மாறாக, கோயிலைச் சுற்றியுள்ள நான்கு சாலைகளையும் தாழ்ந்த சாதியினருக்கு திறப்பதில் இந்த இயக்கம் கவனம் செலுத்தியது.

சத்தியாகிரகம்

மார்ச் 30, 1924 அன்று அதிகாலையில், "ஒரு நாயர், ஈழவர் மற்றும் ஒரு புலையர், கதர் சீருடை அணிந்து, மாலை அணிவித்து சாலையில் நடந்தனர், அதைத் தொடர்ந்து ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் சாலைகளைப் பயன்படுத்த முயன்றனர்" என்று ராபின் ஜெஃப்ரி எழுதினார். அவர்களை போலீசார் தடுத்து நிறுத்தி கைது செய்து, கூட்டத்தை கலைத்தனர். ஆனால் இந்த முழு நாடகமும் ஒவ்வொரு காலையிலும் மீண்டும் மீண்டும் நடந்தது, வெவ்வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்த மூன்று பேர் 'தடைசெய்யப்பட்ட சாலைகளில்' நுழைந்தார்கள், அவர்கள் கைது செய்யப்பட்டார்கள். ஏப்ரல் 10-ஆம் தேதியன்று, காவல்துறை கைது செய்வதை நிறுத்தி, அதற்குப் பதிலாக அந்தப் பகுதி முழுவதையும் தடுத்து நிறுத்தியது.

ஏப்ரல் மற்றும் செப்டம்பர் இடையே, எதிர்ப்புகள் உச்சத்தை எட்டின. போராட்டக்காரர்கள் தடுப்புகளுக்கு முன்பாக அமர்ந்து, உண்ணாவிரதம் இருந்தும், தேசபக்தி பாடல்களை பாடிக்கொண்டும் இருந்தனர். இந்த நேரத்தில் தேசிய ஊடகங்களின் கவனம் வைக்கம் மீதுதான் இருந்தது. பலமுறை கைது செய்யப்பட்ட பெரியார், சி ராஜகோபாலாச்சாரி போன்ற தலைவர்கள் வைக்கமுக்கு வந்து போராட்டக்காரர்களுக்கு ஆதரவு அளித்து தலைமை தாங்கினர். மறுபுறம், எதிர்ப்பு கிளர்ச்சிகள் தீவிரமடைந்தன மற்றும் எதிர்ப்பாளர்கள் பழமைவாத சாதி இந்துக்களிடமிருந்து வன்முறை மற்றும் மிரட்டல்களை அடிக்கடி சந்தித்தனர்.

ஆகஸ்ட், 1924 இல், திருவிதாங்கூர் மகாராஜா இறந்தார், அதைத் தொடர்ந்து, இளம் மகாராணி ராணி, ராணி சேதுலட்சுமி பாய், அனைத்து கைதிகளையும் விடுவித்தார். ஆனால் திருவனந்தபுரத்தில் உள்ள அரச அரண்மனைக்கு பெரும் போராட்டக்காரர்கள் அணிவகுத்துச் சென்றபோது, ​​அனைத்து சாதியினரும் கோவில்களுக்குள் நுழைய அனுமதிக்க மறுத்தார்.

மார்ச் 1925 இல், காந்தி தனது திருவிதாங்கூர் சுற்றுப்பயணத்தைத் தொடங்கினார், மேலும் சமரசம் செய்து கொள்ள முடிந்தது: கோயில்களைச் சுற்றியுள்ள நான்கு சாலைகளில் மூன்று அனைவருக்கும் திறக்கப்பட்டது, ஆனால் நான்காவது, கிழக்கு சாலை பிராமணர்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டது. கோவிலை மாசுபடுத்தாமல் தாழ்த்தப்பட்ட சாதியினர் பயன்படுத்தக்கூடிய மாற்றுப்பாதைகளை அரசாங்கம் அமைத்தப்போது இது இறுதியாக நவம்பர் 1925 இல் செயல்படுத்தப்பட்டது. நவம்பர் 23, 1925 அன்று, வைக்கமில் இருந்து கடைசி சத்தியாக்கிரகி திரும்ப அழைக்கப்பட்டார்.

மரபு மற்றும் பின்விளைவுகள்

இத்தகைய வலுவான மற்றும் வண்ணமயமான இயக்கம் 600 நாட்களுக்கும் மேலாக, இடைவிடாமல், சமூக அழுத்தம், காவல்துறை அடக்குமுறைகள் மற்றும் இயற்கை பேரழிவுகள் போன்ற இடையூறுகளுக்கு இடையில் தொடர்ந்தது போற்றத்தக்கது. ஏனெனில் 1924 இல், வைக்கம் அதன் பதிவுசெய்யப்பட்ட வரலாற்றில் மிகப்பெரிய வெள்ளங்களில் ஒன்றைக் கண்டது. மேலும், வைக்கம் சத்தியாகிரகம் சாதி எல்லைகளுக்கு அப்பால் முன்பு காணப்படாத ஒற்றுமையைக் கண்டது, இது இந்த தொடர்ச்சியான அணிதிரட்டலுக்கு முக்கியமானது.

ஆயினும்கூட, சத்தியாகிரகத்தின் முடிவு கண்ணுக்குத் தெரியாததாக இருந்தது, இதன் விளைவாக பலரால் ஜீரணிக்க முடியாத ஒரு சமரசம் ஏற்பட்டது. இது காங்கிரஸுக்குள் விரிசலுக்கு வழிவகுத்தது, பெரியார் இந்த பிரச்சினையில் காந்தியுடன் மாறுபட்டு நின்றார். காந்தி எப்பொழுதும் போல நல்ல சமரசத்தில் ஆர்வமாக இருந்தாலும், பெரியாருக்கு, போராட்டம் மிகவும் தீவிரமானதாக இருக்க வேண்டும்.

வரலாற்றாசிரியர் எம்.ஆர்.மன்மதன், 'கோயில் போராட்டத்தின் தளம்: சமூக சீர்திருத்தம், சமயச் சின்னங்கள் மற்றும் கேரளாவில் தேசியவாதத்தின் அரசியல்' (2013) என்ற புத்தகத்தில், வைக்கம் சத்தியாகிரகத்தின் மூலம், "காங்கிரஸின் (உயர் சாதி) தலைமையால், இந்து சமூகத்தின் உயிர்வாழ்விற்கு சவால் விடும் மத மாற்றத்தைத் தடுப்பதற்கான ஒரே சாத்தியமான வழி, கோவில் நுழைவுப் பிரச்சினையில் சமரசம் செய்துகொள்ள சாதி-இந்துக்களை வற்புறுத்த முடிந்தது,” என்று எழுதினார்.

நவம்பர் 1936 இல், சத்தியாகிரகம் முடிந்து ஏறக்குறைய ஒரு தசாப்தத்திற்குப் பிறகு, திருவிதாங்கூர் மகாராஜாவால் வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க கோயில் நுழைவுப் பிரகடனம் கையெழுத்தானது, இது திருவிதாங்கூர் கோயில்களில் விளிம்புநிலை சாதியினர் நுழைவதற்கான பழங்காலத் தடையை நீக்கியது. வைக்கம் சத்தியாகிரகத்தை விமர்சனக் கண்ணோட்டத்துடன் பார்த்தாலும், இந்த இறுதி முடிவு ஒரு பெரிய வெற்றியாகவே பார்க்க முடியும்.

எதிர்ப்புக்கான ஒரு கருவியாக காந்திய சிவில் ஒத்துழையாமையின் செயல்திறனை இது காட்டியது. மேலும், மேரி எலிசபெத் கிங் எழுதியது போல், "அதன் குறைபாடுகள் இருந்தபோதிலும் ... வைக்கம் சத்தியாகிரகம் தீண்டாமை, அணுக முடியாத தன்மை மற்றும் கண்ணுக்குத் தெரியாத தன்மையை இந்தியாவின் அரசியல் பிரச்சினைகளில் முன்னணியில் கொண்டு வந்தது."

தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil