சோழ வம்சம்; பல்லாயிரம் ஆண்டு கால உண்மைகளும் கட்டுக்கதைகளும்

Adrija Roychowdhury

"சோழர்கள் வருகிறார்கள்...”

இயக்குனர் மணிரத்னத்தின் வரவிருக்கும் வரலாற்றுக்கால திரைப்படமான 'பொன்னியின் செல்வன்' தென்னிந்தியாவின் இடைக்கால கடல்சார் பேரரசான சோழர்களின் 'பொற்கால' சுரண்டல்களை சித்தரிக்க முயற்சிக்கிறது. இந்த திரைப்படம் எழுத்தாளர் கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தியின் 1955 ஆம் ஆண்டு வரலாற்று புனைகதையான பொன்னியின் செல்வனை அடிப்படையாகக் கொண்டது. புத்தகம் மற்றும் திரைப்படத்தின் விவரிப்பு, சோழர்களின் நீண்ட மற்றும் செழுமையான வரலாற்றை மீட்டெடுக்கும் தமிழ்நாட்டின் சமீபத்திய முயற்சிகளுடன் ஒத்துப்போகிறது, இது பெரும்பாலும் சோழர்களை தென்னிந்திய மகிமையின் உச்சமாக எடுத்துக்காட்டுகிறது.

ஆனால் தென்னிந்திய நினைவுகளில் சோழர்களின் சிறப்பு என்ன?

ஆர்க்கியோமெட்டலர்ஜிஸ்ட் சாரதா சீனிவாசன், "கலை மற்றும் கட்டிடக்கலையில் சாதனைகளின் அளவு மற்றும் எழுத்து மற்றும் கல்வெட்டு பதிவுகளின் எண்ணிக்கை அடிப்படையில், சோழர்கள் தென்னிந்திய வரலாற்றில் மிகப்பெரிய பேரரசுகளில் ஒன்றாக வருவார்கள்" என்று கூறுகிறார். மேலும், "நிர்வாகம், சமூக வாழ்க்கை மற்றும் பொருள் கலாச்சாரம் பற்றிய நுணுக்கமான விவரங்களைத் தரும் கல்வெட்டுகள் ஏராளமாக உள்ளன... கி.பி 1010 இல் முதலாம் ராஜராஜனால் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்ட பிரகதீஸ்வரர் கோயிலில் மட்டும் கிட்டத்தட்ட நூறு கல்வெட்டுகள் உள்ளன," என்றும் அவர் கூறுகிறார்

உலக வரலாற்றில் பதிவு செய்யப்பட்ட மிக நீண்ட பேரரசுகளில் சோழர்களும் ஒருவர் என்று கூறப்படுகிறது. ஒன்பதாம் மற்றும் பத்தாம் நூற்றாண்டுகளில் அவர்களின் ஆட்சியின் உச்சக்கட்டத்தில், சோழர்களின் கீழ் துங்கபத்ரா நதியின் தெற்கே உள்ள முழுப் பகுதியும் ஒரே அலகாகக் கொண்டுவரப்பட்டது. தென்னிந்தியாவில் இருந்து வடக்கே படையெடுத்து, பின்னர் கிழக்கு இந்தியாவிலும் படையெடுப்பை நடத்திய ஒரே வம்சமாக சோழர்கள் இருக்கலாம், வட இந்தியாவில் ராஜேந்திர சோழன் பாடலிபுத்திரத்தின் பால மன்னனை தோற்கடித்ததாக அறியப்படுகிறது. இந்திய துணைக் கண்டத்திற்கு வெளியே பெரும் வணிக மற்றும் பிராந்திய லட்சியங்களைக் கொண்ட முதல் பேரரசு சோழ வம்சமாகும். "இலங்கை, மாலத்தீவு, சீனா, ஜாவா/சுமத்ரா மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியா ஆகிய நாடுகளுக்குப் பயணங்கள், வெற்றிகள் அல்லது வர்த்தகம் போன்றவற்றின் தனித்தன்மையான கடல்வழிப் போக்கு சோழர்களின் கல்வெட்டுகளால் மட்டுமல்ல, தமிழ் வணிகச் சங்கங்களுக்கான கல்வெட்டுகள் (தாய்லாந்து போன்றவை), பாடல்கள் மூலம் சீன தொடர்புகள் மற்றும் குவான்சோவில் உள்ள சோழர்களால் ஈர்க்கப்பட்ட சிவன் கோவில் வரையிலான வெளிநாட்டு ஆதாரங்களிலும் வெளிப்படுகிறது," என்கிறார் சீனிவாசன்.

சோழர்களின் பெருமை பற்றிய பேச்சு அரசியல் சாயமும் கொண்டது. இந்தியா காலனித்துவ ஆட்சியின் கீழ் இருந்த நேரத்தில் சோழர்களின் பயணங்கள் மற்றும் பிராந்திய விரிவாக்கம் பற்றி அதிகம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. கடல்சார் வர்த்தகத்தில் ஈடுபட்டு, தென்கிழக்கு ஆசியாவின் பெரும்பகுதிகளில் தங்களுடைய இருப்பை உணரவைக்கும் ஒரு அற்புதமான வம்சத்தின் கதை, இந்திய துணைக்கண்டத்திற்கு சொந்த வரலாறு இல்லை என்ற பிரிட்டிஷ் கூற்றுகளுக்கு எதிராக போட்டியிடும் வகையில் அமைந்துள்ளது.

யார் இந்த சோழர்கள்?

சோழர்களைப் பற்றிய ஆரம்பகால குறிப்புகள் கி.மு மூன்றாம் நூற்றாண்டிற்கு முந்தையவை என்பதும், மௌரியப் பேரரசர் அசோகரால் செய்யப்பட்டவை என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. எவ்வாறாயினும், மூன்றாம் தமிழ் சங்கத்தின் ஆரம்பகால தமிழ் இலக்கியங்கள் மற்றும் பொது சகாப்தத்தின் ஆரம்ப நூற்றாண்டுகளில் எழுதப்பட்ட பண்டைய கிரேக்க-ரோமன் பெரிப்ளஸில் உள்ள சோழர்களைப் பற்றிய குறிப்புகளைத் தவிர, ஆரம்பகால சோழர்களைப் பற்றி மிகக் குறைந்த சான்றுகளே உள்ளன.

ஒரு நீண்ட கிரகணத்திற்குப் பிறகு, சோழப் பேரரசு அதன் அனைத்து மகிமையிலும் நமக்குத் தெரியும் வகையில், ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் மன்னன் விஜயாலய சோழனின் கீழ் தோன்றியது. விஜயாலய வம்சம் ஏராளமான கல்வெட்டுகள் மற்றும் சில செப்புத் தகடு மானியங்களை விட்டுச்சென்றது, இது கடந்த சில தசாப்தங்களில், சோழர்களின் வரலாற்றை மறுகட்டமைப்பதற்கான முக்கிய ஆதாரமாக உள்ளது.

அருள்மொழிவர்மனின் கீழ் சோழப் பேரரசு மிக விரிவானதாக இருந்தது, அதாவது சோழர்களின் ஆட்சியிலே மிகப்பெரிய பரப்பைக் கொண்டிருந்தது. அருண்மொழிவர்மன் கி.பி 985 இல் அரியணை ஏறியதும், ராஜராஜன் அல்லது மன்னர்களின் மன்னன் என்ற ஆட்சிப் பட்டத்தை ஏற்றுக்கொண்டார். தென்னிந்திய வரலாற்றின் ஆய்வாளரான நீலகண்ட சாஸ்திரி, 1955 ஆம் ஆண்டு சோழர்கள் என்ற தனது புத்தகத்தில், முதலாம் ராஜராஜன் மற்றும் அவரது வாரிசுகளின் கீழ், சோழப் பேரரசு "அதன் எண்ணற்ற அரண்மனைகள், அதிகாரிகள் மற்றும் சடங்குகள் மற்றும் ஒரு விரிவான பேரரசின் செறிவூட்டப்பட்ட வளங்களின் கம்பீரமான காட்சியுடன்” 'பைசண்டைன் ராயல்டி' திறனை அடைந்தது என்று எழுதுகிறார். நீலகண்ட சாஸ்திரியின் கூற்றுப்படி, முதலாம் இராஜராஜனின் தோற்றத்துடன், மன்னராட்சி கணிசமான மாற்றத்திற்கு உட்பட்டது, ராஜா இப்போது பேரரசராக மாறினார். அவரது அதிகாரப்பூர்வ பதிவுகளில், முதலாம் ராஜராஜன் "மூன்று உலகங்களின் பேரரசர்" அல்லது முழு பிரபஞ்சத்தையும் கொண்டவர் என்று குறிப்பிடப்பட்டார்.

சோழர்கள், மதுரை பாண்டியர்கள் மற்றும் சேரர்களுடன் பழங்கால தமிழகத்தின் மூன்று பெரிய சாம்ராஜ்யங்கள், இன்றைய தமிழ்நாடு, கேரளா, புதுச்சேரி, லட்சத்தீவு மற்றும் ஆந்திரப் பிரதேசம் மற்றும் கர்நாடகாவின் தெற்குப் பகுதிகளில் அமைந்திருந்தது. முதலாம் இராஜராஜன் அரியணைக்கு வந்த காலகட்டத்தில், சோழர்கள் பாண்டியர்களின் மேல் ஆதிக்கம் செலுத்தி, தமிழ் நாட்டின் வடக்கு மற்றும் கிழக்குப் பகுதிகளில் முதன்மையான சக்தியாக உருவெடுத்தனர். புதிய மன்னரின் கீழ், சோழர்களின் ஏகாதிபத்திய விரிவாக்கங்கள் ஒரு புதிய திருப்பத்தை எடுத்தன, கடல் வணிகம் அவர்களின் ஆட்சியின் அடையாளமாக வெளிப்பட்டது. எழுத்தாளர் ஹேமா தேவாரே 2010 ஆம் ஆண்டு ஒரு கட்டுரையில் "சோழர்கள் கோரமண்டல் கடற்கரையிலிருந்து (சோழமண்டல கடற்கரை) இந்தியப் பெருங்கடல் மற்றும் அரேபிய கடல் வழியாக மிக விரிவான கப்பல் போக்குவரத்தைக் கட்டுப்படுத்தினர்" என்று குறிப்பிடுகிறார். மேலும் “சோழர்கள் பல்வேறு அளவிலான கப்பல்களைப் பயன்படுத்தினார்கள். கொலாண்டியா என்பது கங்கையில் பயணம் செய்யப் பயன்படுத்தப்பட்ட பெரிய கப்பல், உள்ளூர் போக்குவரத்திற்காக இலகுரக படகுகள் பயன்படுத்தப்பட்டன, மேலும் பெரிய கடல்வழி கப்பல்கள் மலாயா மற்றும் சுமத்ராவை அடைந்தன,” என்றும் அவர் கூறுகிறார்.

"இராஜராஜ சோழன், லாபகரமான வணிக வழிகளில் ஆதிக்கம் செலுத்துவது, தன்னையும் தன் அரசவையையும் தமிழ் நாட்டின் பிற துண்டு துண்டான அரசியலில் இருந்து வேறுபடுத்திக் காட்ட ஒரு உறுதியான வழி என்பதை புரிந்துகொண்டான்" என்று பொது வரலாற்றாசிரியர் அனிருத் கனிசெட்டி, தக்காணத்தின் பிரபுக்கள்: சாளுக்கியர்கள் முதல் சோழர்கள் வரை தென்னிந்தியா (2022) என்ற புத்தகத்தில் எழுதுகிறார். மலபார் கடற்கரையை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்த தனது போட்டியாளர்களான சேரர்கள், கடல் கடந்து, குறிப்பாக செழிப்பான ஃபாத்திமிட் எகிப்திலிருந்து அதிகமான வணிகர்களைப் பெறுவதை ராஜராஜன் விரைவில் உணர்ந்தார்.

கனிசெட்டி, தனது புத்தகத்தில், இளம்வயது முதலாம் ராஜராஜன் காந்தளூர் துறைமுகத்தைத் தாக்கி அப்பகுதியின் செல்வங்களைக் கைப்பற்ற எப்படி படையெடுத்தார் என்பதைத் தெளிவாக விவரிக்கிறார். அவரது உத்தரவின் கீழ், அந்த நேரத்தில் தென்னிந்தியாவின் மிகப்பெரிய கப்பல் சேகரிப்பு எரிக்கப்பட்டது. "பாய்மரங்கள் சரிந்திருக்க வேண்டும், தேக்கு மரங்கள் உடைந்தன மற்றும் அலைகளின் கீழ் நழுவின, அநேகமாக ஆயிரக்கணக்கான சோழ வீரர்களின் ஆரவாரத்திற்காக அவர்கள் மக்களைக் கொள்ளையடித்து, அழும் வணிகர்களை ஈட்டி முனையில் தடுத்து நிறுத்தியிருக்கலாம்" என்று கனிசெட்டி எழுதுகிறார். மேலும், “முதலாம் இராஜராஜன் ஒரு மகத்தான கொள்ளையைக் கைப்பற்றி, தன்னையும் சோழர்களையும் துணைக்கண்டத்தின் தென்முனையின் எழுச்சிமிக்க சக்திகளில் ஒன்றாக நிறுவினார். வணிகர்கள் சோழர்களிடம் தஞ்சம் அடைந்தால் மட்டுமே வணிகம் நடத்த அனுமதிக்கப்பட்டது,” என்றும் அவர் எழுதினார்.

அடுத்த தசாப்தத்தில், ராஜராஜ சோழன் தென்னிந்தியா இதுவரை கண்டிராத மிகவும் புத்திசாலித்தனமான அரசியல் மற்றும் இராணுவ வியூகவாதிகளில் ஒருவராக தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டார். 10 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிக்குள், அவர் கிட்டத்தட்ட அனைத்து பாண்டிய பிரதேசங்களையும் கைப்பற்றி, அங்கு தனது சொந்த ஆளுநர்களை நியமித்தார். பின்னர் அவர் இலங்கை மீது படையெடுத்தார், பௌத்த விகாரைகளில் சிலவற்றைக் கொள்ளையடித்து, சிவன் கோவில்களைக் கட்டுவதன் மூலம் சோழர்களின் இருப்பை நிறுவினார்.

சோழப் பேரரசின் விரிவாக்கம் ராஜராஜ சோழனின் மகனான முதலாம் ராஜேந்திரன் அல்லது கங்கைகொண்ட சோழன் (கங்கையை வென்ற சோழன்) என்றும் அழைக்கப்படும் ராஜேந்திர சோழன் ஆட்சியின் கீழும் தொடர்ந்தது. கி.பி 1025 இல் இன்றைய வங்காளத்தில் பால வம்சத்தின் மீது அவர் பெற்ற வெற்றியின் நினைவாக கங்கைகொண்டசோழபுரத்தில் (இன்றைய திருச்சிராப்பள்ளிக்கு அருகில்) சோழர்களின் தலைநகரை ராஜேந்திரச் சோழன் கட்டினார். பின்னர் இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்தும் வகையில் பிரம்மாண்டமான சிவன் கோயிலை எழுப்பினார்.

இந்தியத் துணைக் கண்டத்திற்கு வெளியே நிலப்பரப்பைக் கைப்பற்றிய ஒரே இந்திய மன்னராக ராஜேந்திர சோழன் ஆனார். கிபி 1025 இல், அவர் இந்தோசீனா மற்றும் மலாய் தீபகற்பம் அடங்கிய இந்தோனேசியாவிற்கு ஒரு கடற்படை பயணத்தை அனுப்பினார். தென்கிழக்கு ஆசியாவிற்கான அவரது விரிவாக்கம் பிராந்தியத்துடன் வர்த்தக மற்றும் கலாச்சார தொடர்புகளை நிறுவுவதில் முக்கியமானது. குறிப்பாக, சோழர்களின் கீழ் கலைகளின் ஆதரவானது, தென்கிழக்கு ஆசிய கலாச்சாரங்களில் அவற்றின் முத்திரையைக் கண்டது.

"ஒன்பதாம் நூற்றாண்டு முதல் பதினொன்றாம் நூற்றாண்டு வரை தீபகற்ப சியாமில் (இன்றைய தாய்லாந்து) பிராமணிய சிற்பங்களில் சோழர் கலையின் தாக்கம் ஆதிக்கம் செலுத்தியது, குறிப்பாக தகுபாவில் உள்ள பிராணராய் மலையில் உள்ள கல் சிற்பங்கள்" என்று தேவரே எழுதுகிறார். பர்மாவிற்கும் சுமத்ராவிற்கும் இடையில் உள்ள தமிழ் கல்வெட்டுகள் கிரந்த எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டிருப்பதை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார், இது சமஸ்கிருதத்திற்கும் தமிழுக்கும் இடையில் ஒரு பொதுவான எழுத்தாக இருந்தது. அவற்றில் பெரும்பாலானவை 11 மற்றும் 12 ஆம் நூற்றாண்டு சோழர் காலத்தைச் சேர்ந்தவை.

சீனிவாசன் கூறுகையில், “தென்கிழக்கு ஆசியாவில் பயணம் செய்த சோழர்களின் கலைச் சுவடுகளில் தமிழ்ப் பெண் துறவியான காரைக்கால் அம்மையார் சிற்பம், கம்போடியாவில் உள்ள கெமர் பந்தே ஸ்ரீ கோவிலில் சங்கு இசைத்தல் மற்றும் பாங்காக் அருங்காட்சியகத்தில் உள்ள இடைக்கால தாய் சோழர்களால் ஈர்க்கப்பட்ட நடராஜ வெண்கலச் சிலை ஆகியவை அடங்கும்,” என்று கூறினார்.

சோழர்களின் செல்வாக்கு தென்கிழக்கு ஆசியாவின் பெரும் பகுதிகளின் மொழியிலும் சமூகத்திலும் காணப்படுகிறது. கம்போடியா மற்றும் தாய்லாந்தில் உள்ள மன்னர்களை பிராமணக் கடவுள்களின் அவதாரங்களாகக் கருதுவது சோழர்களின் மிகத் தெளிவான முத்திரையாகும்.

ராஜேந்திர சோழனின் மகனான வீரராஜேந்திர சோழனின் மரணத்திற்குப் பிறகு, இடைக்கால சோழப் பேரரசு கி.பி 1070 முதல் வீழ்ச்சியடையத் தொடங்கியது. சோழர்களுக்கும் கிழக்கு (கீழை) சாளுக்கியர்களுக்கும் இடையிலான உறவின் விளைவாக வந்த ஒரு வம்சமான பிற்காலச் சோழர்களின் தோற்றத்துடன் முடிவடைந்ததால், ஒரு குழப்பமான காலம் நிலவியது.

சோழர்கள் விட்டுச் சென்ற அற்புதமான கலை மற்றும் கட்டிடக்கலை

சோழர்கள் அடைந்த செல்வமும் முக்கியத்துவமும் இன்று அவர்கள் விட்டுச் சென்ற தனித்துவமான கலை மற்றும் கட்டிடக்கலை சாதனைகளில் சிறப்பாகக் காணப்படுகின்றன. தஞ்சாவூரில் உள்ள பிரம்மாண்டமான பிரகதீஸ்வரர் கோயில் சோழர்களின் கலைத் திறமைக்கு மிகச்சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகளில் ஒன்றாகும். இக்கோயிலில் சராசரி சோழர் கால கோவிலை விட 40 மடங்கு கற்கள் இருந்ததையும், "அதன் கட்டுமானம் ராஜராஜனால் திரட்ட முடிந்த வளங்களின் அளவைக் காட்டுகிறது" என்றும் கனிசெட்டி விளக்குகிறார்.

10 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து, சோழர்கள் மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த கட்டமைப்பு கோயில்களை உருவாக்கத் தொடங்கினர். "சாளுக்கியர்களின் ஆட்சியின் கீழ் வரும் கட்டமைப்பு கோயில்களின் அடிப்படை வடிவமைப்பை நீங்கள் கொண்டிருக்கலாம், பல்லவர்களின் கீழ் பாறைகள் வெட்டப்பட்ட கோயில் கலை வெளிப்பட்டது. ஆனால் சோழர்களின் கீழ் கோயில் கட்டும் நடவடிக்கைகளின் அளவுதான் அவர்களைக் குறிக்கும்,” என்று சீனிவாசன் விளக்குகிறார். மேலும், "உதாரணமாக, 66 மீட்டர் பிரகதீஸ்வர கோவிலின் பிரமிடு விமானம் பழங்கால மிக உயரமான கட்டிடங்களில் ஒன்றாகும், பின்னர் கங்கைகொண்ட சோழபுரம் கோயில் அதன் சங்கிலி வடிவ விமானத்துடன் உள்ளது, இது ஒரு தனித்துவமான பொறியியல் அதிசயமாகும்." என்றும் அவர் கூறுகிறார்.

சோழர் கலையைக் குறிக்கும் கல்வெட்டு சான்றுகள் கலை மற்றும் கட்டிடக்கலைக்கு ஆதரவளிப்பதில் அரச பெண்கள் மற்றும் நடனக் கலைஞர்களின் முக்கிய பங்கை சுட்டிக்காட்டுகின்றன. கண்டராதித்திய சோழனின் விதவை அரசி செம்பியன் மகாதேவி மிகவும் கொண்டாடப்பட்ட புரவலர்களில் ஒருவர். கோனேரிராஜபுரத்தில் உள்ள உமாமகேஸ்வரர் கோயில், ஆடுதுறையில் உள்ள திருக்குரங்கடுதுறை கோயில், திருக்கொடிக்காவலில் உள்ள திருக்கோடீஸ்வரர் கோயில் போன்ற கோயில்களுக்கு அவர் செய்த பங்களிப்புகளுக்காக நன்கு அறியப்பட்டவர். தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் நாகப்பட்டினம் அருகே அவரது பெயரில், செம்பியன் மகாதேவி என்ற கிராமத்தையும் அவர் நிறுவினார்.

எழுத்தாளர் பாலசுப்ரமணியம் வெங்கட்ராமன், சோழ அரசிகளின் கீழ் கோயில் கலை என்ற புத்தகத்தில், செம்பியன் மகாதேவியின் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்புகள் அவரது காலத்தில் போடப்பட்ட மிகவும் கவர்ச்சிகரமான வெண்கலங்கள் என்று எழுதுகிறார். "அவர் உலோக வார்ப்பு பாரம்பரியத்தை அமைத்தார், அது அவரது மருமகன் முதலாம் இராஜராஜனுடன் பெருமைக்குரிய விஷயமாக மாறியது, அவருடைய காலத்தில் ராஜ்யத்தின் வார்ப்பு கலைஞர்கள் மீறமுடியாத தரம் மற்றும் பிரமாண்டம் கொண்ட எண்ணற்ற வெண்கலங்களை வெளியே கொண்டு வந்தனர்," என்று அவர் எழுதுகிறார். "செம்பியன் மகாதேவியின் ஆட்சியில் தான் கோவில்களில் வெண்கலம் மற்றும் கல்லால் ஆன நடராஜர் சிலைகள் சிறப்பாகக் காட்சியளிக்கின்றன" என்று சீனிவாசன் குறிப்பிடுகிறார். பின்னர் சோழர் கலைக்கு கணிசமான அளவு பங்காற்றியவர்களில் முதலாம் இராஜராஜனின் சகோதரி குந்தவையும், அவனது அரசி லோகமஹாதேவியும் இருந்தனர்.

சோழர்கள் தங்கள் கட்டிடக்கலையில் விட்டுச் சென்ற பெரிய அளவிலான கல்வெட்டுகள் அவர்களின் ஆட்சியைப் பற்றிய விரிவான வரலாற்றை எழுதுவதற்குத் தங்களைக் கொடுத்துள்ளன. புதிய கோயில்களின் சுவர்கள், அவற்றின் தூண்கள் மற்றும் பீடங்கள் பொதுவாக காலப்போக்கில் கல்வெட்டுகளால் மூடப்பட்டிருந்தன. சில கல்வெட்டுகள் கோவில்களின் பகுதிகளை உருவாக்காத பாறைகள் மற்றும் கற்களில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. "ஒரு ஆலயத்தை மீண்டும் கட்டுவதற்காக பழைய கட்டமைப்புகள் அகற்றப்படுவதற்கு முன்பு, சுவர்களில் உள்ள கல்வெட்டுகள், பல சமயங்களில், புத்தகங்களில் நகலெடுக்கப்பட்டு, பின்னர் புதிய கட்டமைப்பின் சுவர்களில் மீண்டும் பொறிக்கப்பட்டதாக நாங்கள் வெளிப்படையாகக் கூறுகிறோம்" என்று சாஸ்திரி எழுதுகிறார்.

"சோழர்களிடையே ஒரு பெரிய வரலாற்று உணர்வு இருந்தது" என்கிறார் சீனிவாசன். பழைய கல்வெட்டுகளை மீண்டும் பொறிப்பதைத் தவிர, நினைவாற்றல் மிக்க முயற்சிகளும் இருந்தன. சீனிவாசன் கோனேரிராஜபுரத்தில் செம்பியன் மகாதேவியால் கட்டப்பட்ட கோவிலை எடுத்துக்காட்டுகிறார். "அவர் தனது கணவர் கண்டராதித்திய சோழனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு தகடு ஒன்றைக் கட்டினார், அவரும் அவளும் லிங்கத்தை வழிபடுவதைக் காட்டினார்," என்று அவர் கூறுகிறார்.

"நினைவில் இதேபோன்ற முயற்சிகள் சாதாரண மக்களுக்கும் நீட்டிக்கப்பட்டது. உதாரணமாக, பிரகதீஸ்வரர் கோயிலின் சுவர்களைக் கட்டிய கைவினைஞர்களில் ஒருவருக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு அரிய வெண்கலத் துண்டு உள்ளது,” என்று அவர் மேலும் கூறுகிறார்.

பல நூற்றாண்டுகளாக, சோழர்களின் பிரபலமான ஈர்ப்பு அவர்களின் கலை பொருட்களின் தொடர்ச்சியான இனப்பெருக்கம் மூலம் உறுதி செய்யப்பட்டது, இது கலை சேகரிப்பாளர்கள் மற்றும் ஆர்வலர்களின் வீடுகளில் அலங்கார பொருட்களாக மாறியது. தஞ்சை மற்றும் கும்பகோணத்திற்கு வெளியே குறிப்பாக சுவாமிமலை கிராமத்தில் பரம்பரை பரம்பரையாக இந்த சின்னங்களை உருவாக்கி வருகின்றனர். பழங்கால கலை நூல்களிலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள தொலைந்த மெழுகு வார்ப்பு செயல்முறை என்று அழைக்கப்படும் நுட்பத்தை அவர்கள் பயன்படுத்துகிறார்கள், ”என்று சீனிவாசன் விளக்குகிறார். அடுத்ததாக பூம்புகார் உள்ளது, இது அரசு நடத்தும் கலைப்பொருட்களை உருவாக்கும் நிறுவனமாகும் (ஐகான் மேக்கிங் எம்போரியா), இது அனைத்து சமூகங்களைச் சேர்ந்த மக்களையும் வேலைக்கு அமர்த்துகிறது. "கைவினை பொருட்களின் ஜனநாயகமயமாக்கலுக்கு இது ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு, இது இனி கோயில்களில் மட்டுமே குவிக்கப்பட வேண்டியதில்லை என்பதையும், கலைப்படைப்புகளின் பரவலான புழக்கம் மற்றும் பரந்த பணியாளர்கள் இருப்பதையும் உறுதி செய்துள்ளது."

பொன்னியின் செல்வனும் சோழர் வரலாறு எழுதுவதும்

வல்லுநர்கள் கருத்துப்படி, தென்னிந்திய வரலாற்றின் பல இழைகளில், சோழர்கள் பற்றி மிக விரிவாக எழுதப்பட்டுள்ளனர். வேறு எந்த வம்சமும் உருவாக்கியதை விட, அவர்கள் விட்டுச் சென்ற ஏராளமான கல்வெட்டுகள் மற்றும் நினைவுச்சின்னங்களுடன் இது தொடர்புடையது. காலனித்துவ காலத்தில் மெட்ராஸ், இடைக்கால தென்னிந்தியாவைப் பற்றிய ஆய்வுகளுக்கான முக்கிய மையமாக இருந்தது என்பதையும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். சோழர்கள் அவர்கள் விட்டுச்சென்ற பொருள் கலாச்சாரத்தின் காரணமாக இந்த ஆய்வுகளில் தனித்து நின்றார்கள் என்ற உண்மையைத் தவிர, அவர்கள் இந்தோனேசியா மற்றும் ஸ்ரீவிஜயாவின் பல்வேறு பகுதிகளைத் தாக்கும் முன்னோடியில்லாத செயலிலும் ஈடுபட்டனர்.

"இந்தியா காலனித்துவ ஆட்சியின் கீழ் இருந்த நேரத்தில் இந்த அறிவு மீண்டும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, மேலும் ஆங்கிலேயர்கள் இங்கு வருவதற்கு முன்பே எங்களிடம் நமக்கென்று ஒரு பேரரசு இருந்தது என்பதைக் காட்ட இந்தியர்களிடையே அரசியல் தூண்டுதல் இருந்தது" என்று கனிசெட்டி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ்ஸிடம் கூறுகிறார். எனவே சோழர்களின் வெற்றிகள் "காலனித்துவம்" என்று குறிப்பிடப்படுகின்றன.

”தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இந்துக் காலனித்துவத்தின் பல அலைகள் எவ்வாறு இருந்தன என்பது பற்றி சிறந்த தமிழ் வரலாற்றாசிரியர் நீலகண்ட சாஸ்திரி எழுதியுள்ளார். இது துல்லியமற்றது. தொல்பொருள் சான்றுகள் காட்டியுள்ளபடி, சமஸ்கிருத கூறுகளைக் கொண்ட உலகளாவிய கலாச்சாரத்தில் தென்கிழக்கு ஆசியா பங்கேற்றது,” என்று கனிசெட்டி கூறுகிறார்.

1950 களில் சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய தேசியவாத சகாப்தத்தில் கல்கியின் பொன்னியின் செல்வன் எழுதப்பட்டது, இது இந்திய வரலாற்றை எழுதுவதிலும், தமிழ் தேசியத்தை போற்றுவதிலும் குறிப்பிடத்தக்கது. இது முதலாம் இராஜராஜனின் ஆரம்ப காலக் கதையைச் சொல்லும் ‘கல்கி’ என்ற தமிழ் இதழில் தொடர் வடிவில் வந்த வரலாற்றுப் புனைவு ஆகும்.

"சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, தமிழ் கலாச்சாரம் மற்றும் ஒன்றியத்தில் தமிழ்நாட்டின் இடம் பற்றி தமிழகத்தில் பல விவாதங்கள் நடந்து கொண்டிருந்த நேரத்தில் இது எழுதப்பட்டது" என்று கனிசெட்டி விளக்குகிறார். மேலும், “கல்கி ஒரு சுதந்திரப் போராட்ட வீரரும் கூட, சுதந்திரத்திற்காக கடுமையாகப் போராடிய தென்னிந்திய விடுதலைப் போராளிகள் பலர் திடீரென்று தங்கள் பிராந்திய மொழிகள் எதையும் விட ஹிந்தியில் மட்டுமே ஆர்வமுள்ள ஒரு புதிய நாட்டில் தங்களது சுயத்தைக் கண்டுபிடித்தவர்கள் என்று கற்பனை செய்யலாம். கல்கி போன்ற எழுத்தாளர்கள் போராடி, தமிழ் வம்சங்களைப் பற்றிப் பெருமைப்படக் கருதி அவற்றைப் பற்றி எழுதியது முக்கியமானது” என்றும் அவர் கூறுகிறார்.

பொன்னியின் செல்வன் மூலம், தனது வாசகர்கள் அனைவரும் பெருமைப்படக் கூடிய தமிழ் கடந்த காலத்தை கற்பனாவாத பார்வை மூலம் இளம் தமிழ் வாசகர்களுக்கு வழங்க கல்கி முயன்றார். இன்றுவரை, அவரது நாவல் ஒரு பரவலான கலாச்சார செல்வாக்கையும், அனைத்து வயது தமிழர்களிடையேயும் ஒரு வழிபாட்டு முறையை தொடர்ந்து கொண்டுள்ளது.

இருப்பினும், திரைப்பட வரலாற்றாசிரியர் எஸ். தியோடர் பாஸ்கரன், தமிழ் வரலாற்றை எழுதுவதில் பொன்னியின் செல்வன் உண்மையில் எந்த முக்கியத்துவத்தையும் கொண்டிருக்கவில்லை, ஆனால் வணிக ரீதியாக ஈர்க்கப்பட்டது என்று நம்புகிறார். மேலும், "இது ராஜாக்கள், போர்கள், சதிகள் மற்றும் பலவற்றை உள்ளடக்கிய ஒரு சாகசக் கதை, முதலாம் ராஜராஜனை மையமாகக் கொண்டது" என்கிறார் பாஸ்கரன்.

சுதந்திரத்துக்கு முன்னும் பின்னும் தமிழர்களின் வரலாற்றையும் பண்பாட்டையும் மகிமைப்படுத்துவது தி.மு.க.,வும், காங்கிரஸ்காரரும், சி.ராஜகோபாலாச்சாரியின் தீவிர சீடருமான கல்கியும் செய்து வந்த பணி என்பதை பாஸ்கரன் சுட்டிக்காட்டுகிறார். “அவர் இப்போது வாழ்ந்தால், கல்கி ஒரு வலதுசாரியாகவே பார்க்கப்படுவார். இந்து மதத்தை எதிர்க்கும் பௌத்தர்களை அவர் விமர்சித்தார்” என்கிறார் பாஸ்கரன்.

சோழர் வரலாற்றைப் பற்றிய கல்கியின் விளக்கம் இடைக்கால சாம்ராஜ்யத்தை அனைத்து வகையான முறைகேடுகளுக்கும் வெள்ளையடித்ததாக விமர்சிக்கப்பட்டது. "அவர் வம்சத்தை முற்றிலும் ஒழுக்கமான மற்றும் உன்னதமான நபர்களாக ஆக்கினார், சோழர்கள் தங்கள் கல்வெட்டுகளில் செய்வதாகச் சொல்லும் எந்த ஒரு காரியத்தையும் செய்யாத நபர்களாக அவர் அவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார்," என்கிறார் கனிசெட்டி. மேலும், "உதாரணமாக, பொன்னியின் செல்வன் முதல் பகுதியில், சோழர்கள் இலங்கையில் போரில் ஈடுபட்டுள்ளனர் என்பதையும், ஸ்தூபிகள், விகாரைகள் போன்ற சாதாரண மக்கள் செல்லும் எந்த இடங்களையும் தாக்க விரும்பவில்லை என்று ராஜராஜ சோழன் கூறியது பற்றியும் பேசுகிறது. ஆனால், சோழர்களின் சொந்த கல்வெட்டுகள் நகரங்களை எரிப்பது மற்றும் பல்வேறு இடங்களை கொடூரமாக சூறையாடுவது பற்றி பேசுகின்றன. ராஜராஜ சோழனின் படைகள் ஸ்தூபிகளைக் கிழித்து உள்ளே இருந்து பொருட்களைக் கொள்ளையடித்ததைப் பற்றியும் பல சிங்கள ஆதாரங்கள் குறிப்பிடுகின்றன, ”என்றும் அவர் கூறுகிறார்.

பழங்கால மற்றும் இடைக்கால தமிழ் மக்கள் ஒரே மாதிரியான குழுவாக இருக்கவில்லை என்பதையும், தென்னிந்தியாவிற்குள்ளேயே அவர்கள் பற்றிய கருத்துக்கள் வேறுபடுகின்றன என்பதையும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும் என்றும் கனிசெட்டி சுட்டிக்காட்டுகிறார். மேலும், "எனவே உதாரணமாக, இன்றைய ஆந்திரப் பிரதேசம் அல்லது கர்நாடகாவில் உள்ள ஒருவர், ஆதாரங்கள் கூறுவது போல் சோழர்களை அப்பகுதிகளை கைப்பற்றி மிகக் கொடூரமாக நடந்துக்கொண்டதால், சோழர்களை அவர்கள் ஹீரோக்களாகப் பார்க்கப் போவதில்லை," என்றும் அவர் கூறுகிறார்.

மேலும் தெரிந்துக் கொள்ள:

நீலகண்ட சாஸ்திரி, சோழர்கள், மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகம், 1955

நோபோரு கராஷிமா (பதிப்பு), தென்னிந்தியாவின் சுருக்கமான வரலாறு: சிக்கல்கள் மற்றும் விளக்கங்கள், ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழக அச்சகம், 2014

ஹேமா தேவரே, ஹெர்மன் குல்கே, கே. கேசவபாணி, நாகப்பட்டினம் முதல் சுவர்ணத்வீபாவில் தென்கிழக்கு ஆசியாவுடனான சோழர் கடல்சார் துணி வர்த்தகத்தின் கலாச்சார தாக்கங்கள்: தென்கிழக்கு ஆசியாவிற்கான சோழர் கடற்படை பயணங்களின் பிரதிபலிப்புகள், தென்கிழக்கு ஆசிய ஆய்வுகள் நிறுவனம், 2009

அனிருத் கனிசெட்டி, தக்காணத்தின் பிரபுக்கள்: சாளுக்கியர்கள் முதல் சோழர்கள் வரை தென்னிந்தியா, ஜக்கர்நாட் புக்ஸ், 2022

பாலசுப்ரமணியம் வெங்கட்ராமன், சோழ ராணிகளின் கீழ் கோயில் கலை, தாம்சன் பிரஸ் (இந்தியா), 1976

தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil