உத்தரகாண்ட் பொது சிவில் சட்டம்:  ‘லிவ்-இன்’ பதிவு, சிறை தண்டனை, தனியுரிமை, சுதந்திரம் குறித்து எழுப்பும் கேள்விகள்?

உத்தரகாண்ட் சட்டசபையில் செவ்வாய்க்கிழமை அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பொது சிவில் சட்ட (யு.சி.சி) மசோதா புதிய பகுதிக்குள் நுழைந்து, வயது வந்தவர்க்ளுக்கு இடையேயான ஒருமித்த உறவின் மீது கடுமையான விதிமுறைகளை விதிக்கிறது. மேலும், தனியுரிமை மற்றும் தனிப்பட்ட சுதந்திரம் குறித்து அரசியலமைப்பு கவலைகளை எழுப்புகிறது.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க: Uttarakhand Uniform Civil Code: Registration of live-ins, jail term raise questions of privacy & liberty 

ஆண் பெண் பாலினத் தம்பதிகள் சேர்ந்து உறவைத் தொடங்கும்போதோ அல்லது முடிக்கும்போதோ அரசிடம் கட்டாயப் பதிவு தேவைப்படுவதிலிருந்து - அதன் பதிவு காவல் நிலையத்தில் வைக்கப்படுவது வரை; வெளியேறும்போது பெண்ணின் துணையால் அண்ட பெண்ணுக்கு பராமரிப்பு செலவு வழங்குதல்; உறவின் சான்றிதழை வழங்காததற்காக ஆறு மாதங்கள் வரை சிறைத்தண்டனை விதிப்பது ஆகியவை உத்தரகாண்ட் சட்டமன்றத்தில் செவ்வாயன்று அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பொது சிவில் சட்ட மசோதா, புதிய பகுதிக்குள் நுழைந்து, வயது வந்தவர்களுக்கு இடையேயான ஒருமித்த உறவில் கடுமையான விதிமுறைகளை விதிக்கிறது, தனியுரிமை மற்றும் தனிப்பட்ட சுதந்திரம் குறித்த அரசியலமைப்பு கவலைகளை எழுப்புகிறது.

அடிப்படையில், இந்த மசோதா, பாலின உறவுகளை திருமண அந்தஸ்துக்கு இணையாக்க முயல்கிறது. முன்மொழியப்பட்ட பொது சிவில் சட்டத்தில் உள்ள ஒரு தனி அத்தியாயம் லிவ்-இன் உறவுகளைக் கையாள்கிறது. அவற்றை ஒரு ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் இடையிலான உறவு (துணை) திருமணத்தின் தன்மையில் ஒரு உறவின் மூலம் ஒரு பகிரப்பட்ட குடும்பத்தில் இணைந்து வாழ்பவரகள் என்று வரையறுக்கிறது, அத்தகைய உறவுகள் தடை செய்யப்படவில்லை.

‘லிவ்-இன்’ (சேர்ந்து வாழும்) உறவில் நுழைந்த ஒரு மாதத்திற்குள் மற்றும் ‘லிவ்-இன்’ உறவை முறித்துக் கொள்ளும் போது துணைகள் பதிவாளருக்கு தெரிவிக்க வேண்டும் என்று இந்த மசோதா கோருகிறது. லிவ்-இன் உறவைப் பதிவு செய்யாதவர்களுக்கு மூன்று மாதங்கள் வரை சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்படுகிறது. லிவ்-இன் உறவின் சான்றிதழை வழங்கத் தவறினால், குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டால் 6 மாத கால சிறை தண்டனை பரிந்துரைக்கப்படுகிறது.

இந்த விதிகள் பற்றி கேட்டபோது, மாநில அரசாங்கத்தில் உள்ள ஒரு அதிகாரி கூறுகையில், லிவ்-இன் தம்பதிகள் மத்தியில் நடக்கும் கொடூரமான குற்றங்கள் பற்றிய கவலைகள் இந்த ஏற்பாட்டிற்குப் பின்னால் உள்ள முக்கிய கட்டாயம் என்று கூறினார். மேலும், ஒரு துணைக்கு கெட்ட நோக்கங்கள் இருந்தால் அந்த பதிவு மன ரீதியாக தடையாக செயல்படும் என்று கூறினார்.

மேலும், “நிபுணர் குழு (நீதிபதி ரஞ்சனா தேசாய் தலைமையில்) உத்தரகாண்டில் உள்ள தொலைதூரப் பகுதிகளுக்கு பொது ஆலோசனைக்காகச் சென்றபோது, (லிவ்-இன் குற்றச் சம்பவங்கள்) மக்கள் மனதில் அப்படியே இருந்தது. அதனால், பொது கலந்தாய்வின் போது, ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என, பெற்றோர்கள் மற்றும் முதியவர்கள் தெரிவித்தனர். தனிப்பட்ட சுதந்திரம் முக்கியம், ஆனால் இளைஞர்களின் நலனும் முக்கியம் என்று விவாதிக்கப்பட்டது. அதை உறுதிப்படுத்த குழு ஒரு வழியைக் கண்டறிந்தது.” என்று கூறினார்.

செய்வதை விட சொல்வது எளிதானது என்று பல நிபுணர்கள் கூறினார்கள். “திருமணம் செய்து கொள்ளாமல் இருக்கும் சுதந்திரத்தை இந்த கட்டாய பதிவு பறிக்கிறது. குடிமக்கள் ஒருமித்த கருத்துடன் என்ன செய்கிறார்கள் என்ற எல்லைக்குள் அரசு நுழையக்கூடாது. புட்டாசாமியின் தீர்ப்பில் அடிப்படை உரிமையாக அங்கீகரிக்கப்பட்ட தனியுரிமையின் களத்தில் முதன்மையான பார்வையில் ஊடுருவுகிறது இது” என்று மூத்த வழக்கறிஞர் கீதா லுத்ரா கூறினார்.

குறிப்பிடத்தக்க வகையில், முன்மொழியப்பட்ட இந்த சட்டம், திருமணமான பெண்ணைப் போலவே, உறவில் இருந்து வெளியேறிய அவருடைய துணைவரால் பெண்களுக்குப் பராமரிப்பை வழங்குகிறது. பிரிவு 388 கூறுகிறது: “ஒரு பெண் தன் லிவ்-இன் துணையால் கைவிடப்பட்டால், அவரது லிவ்-இன் பார்ட்னரிடமிருந்து பராமரிப்பைப் பெற அவருக்கு உரிமை உண்டு, அதற்காக அவர்கள் கடைசியாக சேர்ந்து வாழ்ந்த இடத்தின் அதிகார வரம்பு கொண்ட உரிய நீதிமன்றத்தை அணுகலாம். அத்தகைய சூழ்நிலையில், இந்த சட்டத்தின் 5-வது அத்தியாயம், பகுதி 1-ல் உள்ள விதிகள் மாற்றியமைக்கப்படும்.

குடும்ப வன்முறைச் சட்டம் 2005-ன் கீழ் குடும்ப உறவுகள் என மட்டுமே இருந்த நிலையில் லிவ்-இன் உறவுகளும் தற்போது கணக்கிடப்படுகின்றன. பராமரிப்புக்கான ஏற்பாடுகளைக் கொண்ட இந்த சட்டம், குடும்ப வன்முறையைப் பற்றி பெண்கள் புகார் செய்யும் போது திருமணத்திற்கு நிகரான உறவுகளை மட்டுமே அங்கீகரிக்கிறது.

“இந்த கட்டாயப் பதிவு யோசனை பெண்களைப் பாதுகாப்பதற்காக இருந்திருக்கலாம், ஆனால் பெண்கள் அந்த பாதுகாப்பை அரசிடமிருந்து விரும்பவில்லை. ஒரு சுதந்திர நாட்டில் சுதந்திரமான வயதுவந்தவர்களைக் கையாள்வது ஒரு மத ரீதியான அணுகுமுறை” என்று கீதா லுத்ரா கூறினார்.

2010-ம் ஆண்டு தீர்ப்பில், குடும்ப வன்முறைச் சட்டத்தைக் கையாளும் வேலுசாமி எதிர் பச்சையம்மாள் வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம், வார இறுதி நாட்களை ஒன்றாகக் கழிப்பதோ அல்லது ஒரு இரவுப் பொழுதை ஒன்றாகக் கழிப்பதையோ குடும்ப உறவாக ஆகாது என்று கூறியது.

இந்த உத்தேச சட்டம் உத்தரகாண்டில் வசிப்பவர்களுக்கும், இந்தியாவில் பிற இடங்களில் வசிக்கும் உத்தரகாண்ட் மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும் பொருந்தும்.

இந்த சட்டம் 378-வது பிரிவின்படி, லிவ்-இன் உறவில் துணைவர்கள் அறிக்கை சமர்ப்பிக்க வேண்டும்.  “உத்தரகாண்டில் வசிப்பவர்களாக இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், துணைவர்கள் மாநிலத்திற்குள் லிவ்-இன் உறவில் ஈடுபடுவது கட்டாயமாகும், பிரிவு 381-ன் துணைப்பிரிவு 1-ன் கீழ் ‘லிவ்-இன்’ உறவின் அறிக்கையை அவர்கள் வசிக்கும் இடத்தின் அதிகார எல்லையில் உள்ள பதிவாளரிடம் சமர்ப்பிக்க வேண்டும்.” என்று கூறுகிறது.

மேலும், “உத்தரகாண்டில் வசிப்பவர்(கள்) மாநில எல்லைக்கு வெளியே லிவ்-இன் உறவில் வசித்தால், பிரிவு 381-ன் துணைப்பிரிவு 1-ன் கீழ் லிவ்-இன் உறவின் அறிக்கையை அத்தகைய குடியிருப்பாளர் வழக்கமாக எங்கே வசிக்கிறார்களோ, அவர்களுடைய அதிகார எல்லைக்குள் உள்ள பதிவாளரிடம் சமர்ப்பிக்கலாம்” என்று கூறுகிறது. 

சேர்ந்து வாழும் உறவில் பிறக்கும் குழந்தை முறையான குழந்தை என்பதை இந்த மசோதா வெளிப்படையாக அங்கீகரிக்கிறது. இது சட்டப்பூர்வ நிலைப்பாடாக இருந்து வருகிறது, ஆனால் இப்போது சட்டமாக குறியிடப்பட்டுள்ளது.

மதமாற்ற எதிர்ப்புச் சட்டத்தில் மாஜிஸ்திரேட்டுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அதிகாரங்களைப் போலவே, பதிவாளர், சுருக்கமான விசாரணை நடத்தவும், லிவ்-இன் இணையர்களை அல்லது வேறு எந்த நபர்களையும் உறுதி செய்வதற்காக வரவழைக்க அதிகாரம் பெற்றுள்ளார்.

பதிவாளர் பதிவேட்டை சம்பந்தப்பட்ட காவல் நிலையத்திற்கு அனுப்புவார், இணையர் 21 வயதுக்கு குறைவானவராக இருந்தால், பெற்றோர் அல்லது பாதுகாவலர்களுக்கு தெரிவிக்க வேண்டும்.

தனியுரிமைக்கான உரிமையை உச்ச நீதிமன்றம் அங்கீகரித்த 2017-ம் ஆண்டு புட்டாசாமி தீர்ப்பில்,  “பெரிய பொது நலன் இருப்பதை நியாயப்படுத்துவதில் அதிகாரம் திருப்தி அடையவில்லை என்றால், எந்தவொரு பொது நடவடிக்கை அல்லது பொது நலனுக்கு தொடர்பில்லாத தனிப்பட்ட தகவல்கள் அல்லது தனிப்பட்ட நபர்களின் தனியுரிமையின் மீது தேவையற்ற தாக்குதலை ஏற்படுத்தும்” என்று பல முன்மாதிரிகளை நீதிமன்றம் மேற்கோள் காட்டியது. 

2009-ம் ஆண்டு நாஸ் அறக்கட்டளையின் தீர்ப்பில், ஐ.பி.சி-யின் 377வது பிரிவை முதன்முறையாக ரத்து செய்த டெல்லி உயர் நீதிமன்றம் கூறியது: “... தனியுரிமை சிறப்பு என்பது, புற சமூகமோ அல்லது அரசோ தலையிடாமல் மனித உறவுகளை வளர்க்க அனுமதிக்கிறது. . சுயாட்சியின் பயிற்சியானது, ஒரு தனிநபரை நிறைவேற்றவும், சுயமரியாதையில் வளரவும், அவர் அல்லது அவள் விரும்பும் உறவுகளை உருவாக்கவும் மற்றும் அவர் அல்லது அவள் அமைக்கக்கூடிய அனைத்து முறையான இலக்குகளை நிறைவேற்றவும் உதவுகிறது. இந்திய அரசியலமைப்பில், கண்ணியத்துடன் வாழும் உரிமை மற்றும் தனியுரிமை உரிமை ஆகிய இரண்டும் பிரிவு 21-ன் பரிமாணங்களாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளன...” என்று கூறுகிறது. (அவனீஷ் மிஸ்ராவுடன்)

“தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil“