மொழிவாரி மாநிலங்கள் குறித்த விமர்சனம்: ஆர்.என். ரவி தவறவிடுவது என்ன?

நாட்டில் சமீபகாலமாக மீண்டும் மொழி அரசியல் உருவெடுக்கத் தொடங்கியுள்ள நிலையில், தமிழ்நாடு ஆளுநர் ஆர். என். ரவி செவ்வாய்க்கிழமை மொழி அடிப்படையில் மாநிலங்களைப் பிரித்ததைக் கடுமையாக விமர்சித்ததன் மூலம் புதிய சர்ச்சையை உருவாக்கினார்.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க:

“இந்திய சுதந்திரத்துக்குப் பிந்தைய பத்தாண்டுக்குள், பாரதத்தை மொழி அடிப்படையில் மறுசீரமைக்க வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டது... நாம் மொழி மாநிலங்களை உருவாக்கியபோது, ஒரு பெரிய மக்கள் தொகை இரண்டாம் நிலை குடிமக்களாக மாறிவிட்டனர்…” எனக் காந்திநகரில் நடைபெற்ற ஒரு நிகழ்வில் ரவி தெரிவித்தார்.

ஆனால், அறிஞர்கள் நீண்ட காலமாகவே, மொழி அடிப்படையில் மாநிலங்களை அமைத்தது, இந்தியாவின் ஒருமைப்பாடு மற்றும் முழுமையை உறுதி செய்யும் மிக முக்கியமான காரணியாக இருந்துள்ளதாக வாதிட்டு வருகின்றனர். இதோ ஒரு சுருக்கமான வரலாறு:

முதல் மறுசீரமைப்புக்கு முந்தைய நிலை

பிரிட்டிஷார் இந்தியாவை இரண்டு அமைப்புகளுடன் இணையாக நிர்வகித்தனர் - அதன் மாகாணங்களில் நேரடிக் கட்டுப்பாட்டு முறை மற்றும் 565 சுதேச அரசுகளில் மறைமுகக் கட்டுப்பாட்டு முறை. 1947-ல் இந்தியா பெற்ற மாகாண எல்லைகள், காலனித்துவ நிர்வாகத் தேவைகள் மற்றும் முந்தைய சமஸ்தானங்கள் மற்றும் ராஜ்ஜியங்களை பேரரசில் ஒருங்கிணைக்கும் வரலாற்று செயல்முறையின் விளைவாகும்.

ஜனவரி 26, 1950-ல் நடைமுறைக்கு வந்த அரசியலமைப்பு, இந்தியாவை "மாநிலங்களின் ஒன்றியம்" என்று அறிவித்தது. அந்த நேரத்தில், நாடு 4 வகைகளின் கீழ் 28 மாநிலங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டது.

*பகுதி A மாநிலங்கள் (9): பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் ஒன்பது பகுதி A மாநிலங்கள் (கவர்னர்களின் மாகாணங்கள்) இருந்தன, அவை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சட்டமன்றங்களால் ஆளப்பட்டன. அவை: அசாம், பீகார், பம்பாய், கிழக்கு பஞ்சாப், மத்தியப் பிரதேசம், மதறாஸ், ஒரிசா, உத்தரப் பிரதேசம் மற்றும் மேற்கு வங்காளம்.

*பகுதி B மாநிலங்கள் (8): எட்டு பகுதி B மாநிலங்கள் (முன்னாள் சமஸ்தானங்கள் அல்லது சமஸ்தானங்களின் குழு) இருந்தன, அவை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சட்டமன்றங்கள் மற்றும் ஒரு ராஜபிரமுகரால் ஆளப்பட்டன. அவை: ஹைதராபாத், ஜம்மு & காஷ்மீர், மத்திய பாரதம், மைசூர், பாட்டியாலா மற்றும் கிழக்கு பஞ்சாப் மாநிலங்கள் ஒன்றியம் (PEPSU), ராஜஸ்தான், சவுராஷ்டிரா மற்றும் திருவிதாங்கூர்-கொச்சின்.

*பகுதி C மாநிலங்கள் (10): பத்து பகுதி C மாநிலங்களில் முன்னாள் தலைமை ஆணையர்களின் மாகாணங்கள் மற்றும் சில சமஸ்தானங்கள் இரண்டும் அடங்கும், மேலும் அவை ஜனாதிபதியால் நியமிக்கப்பட்ட ஒரு தலைமை ஆணையரால் ஆளப்பட்டன. அவை: அஜ்மீர், போபால், பிலாஸ்பூர், கூர்க் மாநிலம், டெல்லி, இமாச்சலப் பிரதேசம், கட்ச், மணிப்பூர், திரிபுரா மற்றும் விந்தியப் பிரதேசம்.

*பகுதி D மாநிலம் (1): அந்தமான் மற்றும் நிக்கோபார் தீவுகள் என்ற ஒரே ஒரு பகுதி D மாநிலம் மட்டுமே இருந்தது, இது ஜனாதிபதியால் நியமிக்கப்பட்ட ஒரு லெப்டினன்ட் கவர்னரால் ஆளப்பட்டது.

மொழிவாரி மாநிலங்கள் குறித்த ஆர்.என்.ரவியின் விமர்சனம் தவறவிடுவது

1956 மறுசீரமைப்பு

சுதந்திரத்திற்கு முன்பு, காங்கிரஸ் மொழிவாரி மாகாணங்களை உருவாக்குவதை ஆதரித்தது. ஆனால், பிரிவினையைக் கண்ட பிறகு, உடனடியாக மேலும் மொழிவாரிப் பிரிவுகளை உருவாக்குவதில் புது டெல்லி அவ்வளவு அக்கறை காட்டவில்லை. பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு, மாநில அமைச்சகத் தலைவர் சர்தார் வல்லபாய் படேல் மற்றும் காங்கிரஸ் தலைவர் பட்டாபி சித்தராமையா ஆகியோர் அடங்கிய 1949-ல் அமைக்கப்பட்ட ஜே.வி.பி குழு, "மறுசீரமைப்பின் சிதைவு விளைவுகள்" குறித்து எச்சரித்தது.

ஆனால் 1950-களின் முற்பகுதியில், பல பிராந்தியங்களில் மொழிவாரி மாநிலங்களை உருவாக்குவதற்கான உந்துதல் ஏற்பட்டது. அக்டோபர் 19, 1952-ல், 51 வயதான ரயில்வே பொறியாளரான பொட்டி ஸ்ரீராமுலு, தெலுங்கு பேசும் ஆந்திர மாநிலத்தை உருவாக்கக் கோரி உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டார். 58 நாள் உண்ணாவிரதத்திற்குப் பிறகு அவரது மரணம், பரவலான பொதுமக்களின் கூக்குரலையும் போராட்டங்களையும் தூண்டியது. இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு, டிசம்பர் 17-ல், நேரு ஆந்திராவை உருவாக்குவதாக அறிவித்தார். இது அக்டோபர் 1, 1953-ல் அதிகாரப்பூர்வமாக ஒரு மாநிலமாக உருவானது.

ஆந்திரா உருவாக்கப்பட்டதன் மூலம் மொழிவாரி மாநிலத்திற்கான கோரிக்கைகள் பெருக்கெடுத்தது. மாநிலம் அதிகாரப்பூர்வமாக உருவாக்கப்பட்ட 3 மாதங்களுக்குள், நீதிபதி ஃபசல் அலியின் கீழ் மத்திய அரசு மாநில மறுசீரமைப்பு ஆணையத்தை (SRC) அமைத்தது.

“மக்களிடையே அரசியல் விழிப்புணர்வு அதிகரித்ததும், பெரிய பிராந்திய மொழிகளின் முக்கியத்துவம் அதிகரித்து வருவதும் படிப்படியாக மொழியியல் அடிப்படையில் சில மாநிலங்களை உருவாக்குவதற்கான கோரிக்கைகளுக்கு வழிவகுத்தது. இருப்பினும், இதுபோன்ற ஒவ்வொரு தனிப் பிரச்னையும் மற்ற பிரச்னைகளுடன் நெருக்கமாக ஒன்றோடொன்று தொடர்புடையது. மேலும், ஒரு புதிய மாநிலத்தை உருவாக்குவதன் அவசியம் பல மாநிலங்களை பாதித்தது. இதனால், இதுபோன்ற எந்தவொரு பிரச்னையையும் தனித்தனியாகக் கருதுவது மிகவும் கடினமாகிவிட்டது…” என்று எஸ்.ஆர்.சி-ஐ உருவாக்குவதற்கான தனது தீர்மானத்தில் மத்திய அரசு கூறியது.

நீதிபதி அலி தலைமையிலான SRC, 1955 செப்டம்பர் 30 அன்று 267 பக்க அறிக்கையை சமர்ப்பித்தது. இதன்பேரில் இந்தியாவின் அரசியல் வரைபடம் மறுசீரமைக்கப்பட்டு, 14 மாநிலங்களும் 6 யூனியன் பிரதேசங்களும் உருவாக்கப்பட்டன.

மொழி மட்டுமே அடிப்படை அல்ல

மத்திய அரசின் மாநில மறுசீரமைப்பு ஆணையம் (SRC) அமைக்கப்பட்ட டிசம்பர் 1953-ஆம் ஆண்டு தீர்மானத்தில், மாநிலங்களை மறுசீரமைக்க மொழி மட்டும் ஒரே அளவுகோலாக இருக்காது எனத் தெளிவாகக் குறிப்பிட்டிருந்தது.

"ஒரு பகுதியின் மொழியும், கலாச்சாரமும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை. ஆனால், மாநில மறுசீரமைப்பைக் கருத்தில் கொள்ளும்போது, இந்தியாவின் ஒற்றுமை, பாதுகாப்பு, நிதி, பொருளாதாரம் மற்றும் நிர்வாகக் காரணிகளும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை" என்றும் அந்தத் தீர்மானத்தில் கூறப்பட்டிருந்தது.

ஒரு வெற்றிக் கதை

வரலாற்றாசிரியர் ராமச்சந்திர குஹா தனது "காந்திக்குப் பிறகு இந்தியா" (India After Gandhi) என்ற நூலில், "மேற்கத்திய பார்வையாளர்களில் சிலர், இந்தியாவில் உள்ள பல்வேறு மொழிகள் இந்தியாவைப் பிரித்துவிடும் என்று நம்பினர்... மேலும், மொழிவாரி மாநிலங்கள் மாநிலங்களுக்கு இடையே பிளவை ஏற்படுத்தும் என்றும், பிரிவினைவாத உணர்வுகளைத் தூண்டிவிடும் என்றும் அவர்கள் கருதினர்" என்று எழுதியுள்ளார்.

ஆனால், இதற்கு நேர்மாறாகத்தான் நடந்தது. குஹா கூறுவது போல, "பல்வேறு மொழியியல் தன்மையைப் பாதுகாத்தது, பிரிவினைவாதப் போக்குகளைத் தணிக்கவும், கட்டுப்படுத்தவும் உதவியது." இந்தியாவின் அண்டை நாடுகளான பாகிஸ்தான் மற்றும் இலங்கையில், ஒரு மொழியைத் திணித்ததால் பிளவுகளும், கடுமையான மோதல்களும் ஏற்பட்டன.

2008-ம் ஆண்டின் இரண்டாவது நிர்வாக சீர்திருத்த ஆணையத்தின் (ARC) அறிக்கை, "மொழிவாரி மோதல்களைத் தீர்த்தது சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு கிடைத்த முக்கிய சாதனைகளில் ஒன்றாகும்" என்று கூறியது. மேலும், "ஒரே மொழியைத் தொடர்ந்து பின்பற்றியது மாநிலத்திற்குள் நிர்வாக ஒற்றுமைக்கும், செயல்திறனுக்கும் அடிப்படையாக அமைந்தது. சுவாரஸ்யமாக, சுதந்திர இந்தியாவில் பிரிவினைக்கான மூன்று முக்கிய இயக்கங்களான நாகாலாந்து, 1980-களில் பஞ்சாப் மற்றும் காஷ்மீர் ஆகியவை மொழி சார்ந்தவை அல்ல, மாறாக வரலாற்று இன அடையாளம், மதம் மற்றும் பிராந்தியத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டவை" என்றும் அந்த அறிக்கை சுட்டிக்காட்டியுள்ளது.