இந்திரா அறிவித்த எமர்ஜென்சி: 4 காரணங்கள்

“குடியரசுத் தலைவர் அவசர நிலையை அறிவித்துள்ளார். இதில் பயப்பட ஒன்றுமில்லை” என்றார். ஜூன் 26-ம் தேதி அதிகாலையில் அகில இந்திய வானொலியில் இருந்து பிரதமர் இந்திரா காந்தியின் இந்த வார்த்தைகள் ஒலித்தன. நாடு இந்த செய்தியின் முடிவில் இந்த செய்தியைக் கேட்டது. பிரதமர் அகில இந்திய வானொலி ஸ்டுடியோவிற்கு செல்வதற்கு முன்னர் இந்திரா காந்தியின் கேபினட் அமைச்சர்களுக்கு தெரிவிக்கப்பட்டது. அவசரநிலைப் அறிவிப்பில் குடியரசுத் தலைவர் ஃபக்ருதீன் அலி அகமது நேற்று இரவே கையெழுத்திட்டார். விரைவில், டெல்லி முழுவதும் உள்ள செய்தித்தாள் அச்சகங்கள் இருளில் மூழ்கின. மின் வெட்டு காரணமாக அடுத்த இரண்டு நாட்களுக்கு எதுவும் அச்சிட முடியாது. மறுபுறம், ஜூன் 26 அதிகாலையில், காங்கிரஸ் கட்சியை எதிர்த்த நூற்றுக்கணக்கான அரசியல் தலைவர்கள், ஆர்வலர்கள் மற்றும் தொழிற்சங்கவாதிகள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர்.

நாட்டில் 21 மாத கால அவசரநிலையின் இலக்கானது உள்நாட்டு குழப்பத்தை கட்டுப்படுத்துவதாகும். அதற்காக அரசியலமைப்பு உரிமைகள் இடைநிறுத்தப்பட்டது, பேச்சு சுதந்திரம் மற்றும் பத்திரிகை சுதந்திரம் திரும்பப் பெறப்பட்டது. இந்திரா காந்தி தேசிய நலன் அடிப்படையில் கடுமையான நடவடிக்கையை நியாயப்படுத்தினார். முதன்மையாக மூன்று அடிப்படைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது. முதலில், ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயண் தொடங்கிய இயக்கத்தால் இந்தியாவின் பாதுகாப்பு மற்றும் ஜனநாயகம் ஆபத்தில் உள்ளது என்றார். இரண்டாவதாக, விரைவான பொருளாதார வளர்ச்சி மற்றும் பிற்படுத்தப்பட்டோரின் மேம்பாடு தேவை என்று அவர் கருதினார். மூன்றாவதாக, இந்தியாவை சீர்குலைக்கும் மற்றும் பலவீனப்படுத்தும் வெளிநாட்டில் இருந்து வரும் சக்திகளின் தலையீட்டிற்கு எதிராக அவர் எச்சரித்தார்.

அவசர நிலை அறிவிப்புக்கு முந்தைய மாதங்கள் பொருளாதார சிக்கல்களால் நிறைந்திருந்தன - பெருகிவரும் வேலையில்லாத் திண்டாட்டம், பரவலான பணவீக்கம் மற்றும் உணவுப் பற்றாக்குறை ஆகியவைகள் இருந்தன. இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் மோசமான நிலை, நாட்டின் பல பகுதிகளில் பரவலான கலவரங்கள் மற்றும் போராட்டங்களுடன் சேர்ந்து கொண்டது. சுவாரஸ்யமாக, அவசரநிலைக்கு முந்தைய ஆண்டுகளில் இதுவரை கொதித்துக்கொண்டிருந்த நாட்டின் எல்லைகள் அமைதியாக இருந்தன. “சரித்திரம், அரசியல், பாரம்பரியம், மொழி போன்ற காரணங்களால், நீண்ட காலமாக இந்தியக் குடியரசின் ஒருங்கிணைந்த பகுதிகளாகக் கருதப்பட்ட நாட்டின் சில பகுதிகளில், ஈடுசெய்யும் விதமாக, இப்போது பிரச்சனை ஏற்பட்டுள்ளது” என்று வரலாற்றாசிரியர் ராமச்சந்திர குஹா எழுதுகிறார். அவரது புத்தகத்தில், 'காந்திக்குப் பிறகு இந்தியா.' பிரச்சனை குஜராத்தில் தொடங்கியது, பீகார் மற்றும் அங்கிருந்து வட இந்தியாவின் பல பகுதிகளுக்கு பரவியது. இந்திரா காந்தியின் ஆட்சிக்கு எதிராக தெருக்களில் போராட்டங்கள்பொங்கி எழும் போது, அலகாபாத் உயர் நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்யப்பட்ட மனு வடிவில் பிரதமரின் வீட்டு வாசலுக்கு மற்றொரு சவால் வந்தது.

இந்திரா காந்தி அவசரநிலையை அறிவித்த 1970 களில் நடந்த நான்கு முக்கிய நிகழ்வுகள் இங்கே.

குஜராத்தில் நவநிர்மான் அந்தோலன்

1973 டிசம்பரில், அகமதாபாத்தில் உள்ள எல் டி பொறியியல் கல்லூரி மாணவர்கள் பள்ளிக் கட்டண உயர்வைக் கண்டித்து கல்லூரியைப் புறக்கணித்தனர். ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு, குஜராத் பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் மாநில அரசை டிஸ்மிஸ் செய்யக் கோரி போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர். அது தன்னை ‘நவநிர்மான் இயக்கம்’ அல்லது மீளுருவாக்கம் இயக்கம் என்று அழைத்தது. இந்த நேரத்தில் குஜராத்தில் முதல்வர் சிமன்பாய் படேல் தலைமையில் காங்கிரஸ் ஆட்சி நடைபெற்று வந்தது. அரசாங்கம் அதன் ஊழலுக்காக இழிவாகப் பேசப்பட்டது. மேலும், குஜராத் அரசாங்கத்தின் தலைவர் பிரபலமாக சிமன் சோர் (திருடன்) என்று அழைக்கப்பட்டார்.

அரசாங்கத்திற்கு எதிரான மாணவர் போராட்டம் தீவிரமடைந்தது, விரைவில் தொழிற்சாலை தொழிலாளர்கள் மற்றும் சமூகத்தின் பிற துறைகளைச் சேர்ந்தவர்கள் போராட்டத்தில் இணைந்தனர். காவல்துறையுடன் மோதல்கள், பேருந்துகள் மற்றும் அரசு அலுவலகங்கள் எரிப்பு மற்றும் ரேஷன் கடைகள் மீதான தாக்குதல்கள் ஆகியவை அன்றாட நிகழ்வாக மாறியது. பிப்ரவரி 1974 வாக்கில், மத்திய அரசு இந்த போராட்டத்தின் மீது நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. சட்டசபையை முடக்கி, மாநிலத்தில் குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சியை அமல்படுத்தியது. “குஜராத் நிகவுகளின் கடைசி நிகழ்வு மார்ச் 1975-ல், மொரார்ஜி தேசாய் தொடர்ந்த கிளர்ச்சி மற்றும் சாகும்வரை உண்ணாவிரதத்தை எதிர்கொண்டபோது, இந்திரா காந்தி சட்டசபையைக் கலைத்து, ஜூன் மாதம் அதற்கு புதிய தேர்தலை அறிவித்தார்” என்று வரலாற்றாசிரியர் பிபின் சந்திரா தனது 'சுதந்திரம் பெற்றதிலிருந்து இந்தியா' என்ற புத்தகத்தில் எழுதியுள்ளார்.

ஜெயபிரகாஷ் நாராயணன் இயக்கம் அல்லது ஜே.பி. இயக்கம்

குஜராத்தின் அடிச்சுவடுகளைப் பின்பற்றி அல்லது அதன் வெற்றியால் ஈர்க்கப்பட்டு, பீகாரிலும் இதேபோன்ற இயக்கம் தொடங்கப்பட்டது. மார்ச் 1974-ல் பீகாரில் ஒரு மாணவர் போராட்டம் வெடித்தது. அதற்கு எதிர்ப்பு சக்திகள் தங்கள் வலிமையைக் கொடுத்தன. முதலாவதாக, அது விரைவில் ஜே.பி. என்று அழைக்கப்படும் 71 வயதான சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் ஜெயபிரகாஷ் நாராயணனால் தலைமை தாங்கப்பட்டது. இரண்டாவதாக, பீகார் விவகாரத்தில், இந்திரா காந்தி பேரவையை முடக்குவதை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. இருப்பினும், ஜே.பி இயக்கம் அவரை அவசரநிலை அறிவிக்கச் செய்ததில் குறிப்பிடத்தக்கதாக இருந்தது.

சுதந்திரப் போராட்ட வீரரான ஜே.பி. தேசியவாத இயக்க காலத்திலிருந்தே தனது தன்னலமற்ற செயல்பாட்டிற்காக அறியப்பட்டவர். “அவரது நுழைவு போராட்டத்திற்கு பெரும் ஊக்கத்தை அளித்தது, மேலும் அதன் பெயரையும் மாற்றியது; அதுவரை இருந்த ‘பீகார் இயக்கம்’ இப்போது ‘ஜே.பி இயக்கமாக’ மாறிவிட்டது” என்று குஹா எழுதுகிறார். அவர் மாணவர்களை வகுப்புகளைப் புறக்கணித்து சமூகத்தின் கூட்டு மனநிலையை உயர்த்துவதற்காக உழைக்கத் தூண்டினார். காவல்துறை, நீதிமன்றங்கள், அலுவலகங்கள், பள்ளிகள், கல்லூரிகள் என பல இடங்களில் மோதல்கள் நடந்தன.

ஜூன் 1974 இல், ஜே.பி பாட்னாவின் தெருக்களில் ஒரு பெரிய பேரணியை வழிநடத்தினார். இது 'மொத்த புரட்சி'க்கான அழைப்பில் உச்சக்கட்டத்தை அடைந்தது. காங்கிரஸ் அரசை கவிழ்க்க, தற்போதுள்ள சட்டமன்ற உறுப்பினர்களை ராஜினாமா செய்யும்படி அதிருப்தியாளர்கள் அழுத்தம் கொடுக்க வேண்டும் என்று அவர் வலியுறுத்தினார். மேலும், ஜே.பி வட இந்தியாவின் பெரிய பகுதிகளுக்கு சுற்றுப்பயணம் செய்து, மாணவர்கள், வர்த்தகர்கள் மற்றும் அறிவுஜீவிகளின் பிரிவுகளை தனது இயக்கத்தை நோக்கி இழுத்தார். 1971-ல் நசுக்கப்பட்ட எதிர்க்கட்சிகள், இந்திரா காந்தியை எதிர்த்து நிற்க மிகவும் பொருத்தமான ஒரு பிரபலமான தலைவராக ஜே.பி-யைக் கண்டனர். இந்திரா காந்தியை திறம்பட எதிர்கொள்ள இந்தக் கட்சிகளின் அமைப்புத் திறனின் அவசியத்தை ஜே.பி-யும் உணர்ந்திருந்தார்.

இந்திரா காந்தி, ஜே.பி இயக்கத்தை நாடாளுமன்ற அரசியலுக்கு அப்பாற்பட்டது என்று கண்டனம் செய்தார். மார்ச் 1976 பொதுத் தேர்தலில் அவரை எதிர்கொள்ளுமாறு அவருக்கு சவால் விடுத்தார். ஜே.பி சவாலை ஏற்று தேசிய ஒருங்கிணைப்புக் குழுவை உருவாக்கினார். இந்திரா காந்தி விரைவில் அவசரநிலையை விதித்தார்.

ரயில்வே போராட்டம்

பீகார் போராட்டங்களில் பற்றி எரிந்து கொண்டிருந்த போதும், சோசலிஸ்ட் தலைவர் ஜார்ஜ் பெர்னாண்டஸ் தலைமையிலான ரயில்வே வேலை நிறுத்தத்தால் நாடு ஸ்தம்பித்தது. மூன்று வாரங்கள் நீடித்த, மே 1974-ல் நடந்த வேலைநிறுத்தத்தின் விளைவாக பொருட்கள் மற்றும் மக்கள் இயக்கம் நிறுத்தப்பட்டது. குஹா, தனது புத்தகத்தில், ஒரு மில்லியன் ரயில்வே ஊழியர்கள் இயக்கத்தில் பங்கேற்றதாகக் குறிப்பிடுகிறார். “பல நகரங்கள் மற்றும் நகரங்களில் போர்க்குணமிக்க ஆர்ப்பாட்டங்கள் நடந்தன - பல இடங்களில், அமைதியை நிலைநாட்ட இராணுவம் அழைக்கப்பட்டது” என்று அவர் எழுதியுள்ளார். இந்திரா காந்தியின் அரசாங்கம் போராட்டக்காரர்கள் மீது கடுமையாக செயல்பட்டது. ஆயிரக்கணக்கான ஊழியர்கள் கைது செய்யப்பட்டனர், அவர்களது குடும்பங்கள் அவர்களது குடியிருப்புகளை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டனர்.

ராஜ் நரேன் தீர்ப்பு

எதிர்க்கட்சிகள், தொழிற்சங்கங்கள், மாணவர்கள் மற்றும் அறிவுஜீவிகளின் சில பகுதிகள் இந்திரா காந்தியின் அரசாங்கத்திற்கு எதிராக தெருக்களில் இறங்கி போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட நிலையில், சோசலிஸ்ட் தலைவர் ராஜ் நரேன் தோல்வியடைந்த அலகாபாத் உயர் நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்த மனு வடிவில் அவர் முன் ஒரு புதிய அச்சுறுத்தலாக வெளிப்பட்டது. 1971-ம் ஆண்டு ரேபரேலி நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் இந்திரா காந்திக்கு வெளியே சென்றது. ஊழல் நடைமுறைகள் மூலம் தேர்தலில் பிரதமர் வெற்றி பெற்றதாக மனு குற்றம் சாட்டியது. அவர் அனுமதிக்கப்பட்டதை விட அதிக பணம் செலவழித்ததாகவும் மேலும் அவரது பிரச்சாரத்தை அரசு அதிகாரிகள் மேற்கொண்டதாகவும் குற்றம் சாட்டப்பட்டது.

மார்ச் 19, 1975-ல் நீதிமன்றத்தில் சாட்சியம் அளித்த முதல் இந்தியப் பிரதமர் காந்தி ஆவார். ஜூன் 12, 1975-ல் நீதிபதி சின்ஹா அலகாபாத் உயர்நீதிமன்றத்தில் இந்திரா காந்தி நாடாளுமன்றத்திற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதை செல்லாது என்று அறிவித்த தீர்ப்பை வாசித்தார். ஆனால், உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்ய அவருக்கு 20 நாட்கள் அவகாசம் வழங்கப்பட்டது.

ஜூன் 24, 1974-ல் உயர் நீதிமன்ற உத்தரவுக்கு உச்ச நீதிமன்றம் நிபந்தனையுடன் தடை விதித்தது: இந்திரா காந்தி நாடாளுமன்றத்தில் கலந்து கொள்ளலாம். ஆனால், அவரது மேல்முறையீட்டில் நீதிமன்றம் அறிவிக்கும் வரை வாக்களிக்க அனுமதிக்கப்பட மாட்டார். இந்த தீர்ப்புகள் ஜே.பி. இயக்கத்திற்கு உத்வேகத்தை அளித்து, பிரதமர் ராஜினாமா செய்வதற்கான கோரிக்கையை அவர்களுக்கு உணர்த்தியது. மேலும், அவர் ராஜினாமா செய்வது கட்சிக்கு சாதகமாக இருக்கும் என்று காங்கிரஸ் கட்சியின் மூத்த உறுப்பினர்கள் கூட கருத்து தெரிவித்து வருகின்றனர். இருப்பினும், இந்திரா காந்தி தான் இருக்கும் நிலையில் நாட்டை வழிநடத்த முடியும் என்ற உறுதியுடன் பிரதமர் பதவியில் உறுதியாக இருந்தார்.

உச்ச நீதிமன்றத் தீர்ப்பு வந்து ஒரு நாள் கழித்து, உள்நாட்டு அவசர நிலையை அறிவிக்கும் அவசரச் சட்டம் தயாரிக்கப்பட்டு, அதில் குடியரசுத் தலைவர் உடனடியாக கையெழுத்திட்டார். அவசரநிலை அறிவிக்கக் கோரி குடியரசுத் தலைவருக்கு எழுதிய கடிதத்தில், “இந்தியாவின் பாதுகாப்புக்கு உடனடி ஆபத்து இருப்பதைக் குறிக்கும் தகவல்கள் எங்களிடம் வந்துள்ளன” என்று எழுதினார். 1978-ல் பத்திரிகையாளர் ஜோனாதன் டிம்பிள்பிக்கு அளித்த பேட்டியில், இந்தியப் பாதுகாப்புக்கு ஏற்பட்டுள்ள ஆபத்தின் துல்லியமான தன்மையை இந்திரா காந்தியிடம் கேட்டபோது, அவசரகால நிலையைப் பிரகடனம் செய்யத் தூண்டியபோது, அவர் உடனடியாக பதிலளித்தார், “அது தெளிவாகத் தெரிகிறது, இல்லையா? முழு துணைக்கண்டமும் ஸ்திரமின்மைக்கு ஆளாகியுள்ளது.” என்று கூறினார்.

"தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil"