குனால் கம்ரா - ஷிண்டே சர்ச்சை: இந்திய அரசியலில் நகைச்சுவைக்கு இடமில்லையா?

ஸ்டாண்ட்-அப் காமெடியன் குனால் கம்ரா, சமீபத்தில் நடைப்பெற்ற காமெடி ஷோ ஒன்றில் ஏக்நாத் ஷிண்டேவை துரோகி என்று குறிப்பிட்டு பாடியது மகாராஷ்டிரா அரசியலில் அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது. இதன்காரணமாக கடந்த ஒரு வாரமாக தலைப்புச்செய்திகளில்  குனால் கம்ரா இடம்பிடித்துள்ளார். ஷிண்டேவை விமர்சித்ததற்காக குனால் கம்ரா மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் என்றும் அவரின் ஸ்டூடியோவை அடித்து நொறுக்கியும் அக்கட்சியினர் போர்க்கொடி தூக்கியிருக்கின்றனர். ஆனால் ‘மன்னிப்பு எல்லாம் கேட்க முடியாது’ என்று குனால் கம்ரா திட்டவட்டமாகத் தெரிவித்திருக்கிறார். இது பேச்சுரிமை, இன்றைய பொதுவெளியில் இருப்பவர்களின் சகிப்புத்தன்மை அளவுகள் மற்றும் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் தங்கள் குறைகளை எவ்வாறு நிவர்த்தி செய்ய வேண்டும் என்பது குறித்து கேள்விகளை எழுப்பி உள்ளது.

பல தசாப்தங்களாக, பிரதமர்கள் உட்பட பல்வேறு அரசியல்வாதிகள், அவதூறு பரப்பப்படுவதைச் சமாளிக்க வேண்டியிருந்தது. எந்த அரசியல்வாதியும் விமர்சனத்தை விரும்புவதில்லை என்றாலும், பிரதமர் மோடி அண்மையில் பாட்காஸ்ட் ஒன்றில் கூறியதுபோல், "விமர்சனம் ஜனநாயகத்தின் ஆன்மா". ஜனநாயகம் அர்த்தமுள்ளதாக இருக்க வேண்டுமென்றால், பொது வாழ்வில் உள்ளவர்கள் அதை ஒன்றாக இணைக்க வேண்டும் என்பதை அறிவார்கள்.

இந்திய பிரதமர்கள் அனைவரிலும், நேரு விமர்சனங்களை மிகவும் சகித்துக்கொள்ளும் குணம் கொண்டவராக இருக்கலாம். ஒரு எம்.பி., நேருவை சர்வாதிகாரி என்று ஒருமுறை குற்றம்சாட்டியபோது, ​​"நான் ஒரு சர்வாதிகாரி இல்லை என்று நம்புகிறேன், ஆனால் அப்படி இருந்தால், நான் மிகவும் மோசமானவனாகத்தான் இருப்பேன்" என்று பதிலளித்தார் என்பது பற்றிய இந்தக் கதையை அருணா ஆசஃப் அலி கூறுவார். நேருவின் நோக்கம், ஒரு எம்.பி., தனக்கு எதிராக வெளிப்படையாக இதுபோன்ற குற்றச்சாட்டை சுமத்துவது, தான் ஒரு சர்வாதிகாரி அல்லது மோசமானவர் என்பதை நிரூபித்தது.

1962-ல் இந்திய-சீனப் போரின்போது ஆர்.கே.லட்சுமணன் ஒரு கார்ட்டூனை வெளியிட்டபோது, ​​அவரை கேலி செய்தபோது, ​​நேரு கார்ட்டூனிஸ்ட்டை அழைத்து, "இன்று காலை உங்கள் கார்ட்டூனை நான் மிகவும் ரசித்தேன். கையொப்பமிடப்பட்ட, பெரிதாக்கப்பட்ட ஒரு நகலை எனக்குக் கொடுக்க முடியுமா?" என்று கேட்டார்.

இந்திரா காந்தி ஒரு சக்திவாய்ந்த பிரதமராக இருந்தார். ஒரு நாள், அரசாங்கத்தை இடைவிடாமல் விமர்சித்த சுதந்திரா கட்சி எம்.பி. பிலூ மோடி, "நான் ஒரு சி.ஐ.ஏ. முகவர்" என்று எழுதப்பட்ட ஒரு பதாகையை கழுத்தில் அணிந்துகொண்டு நாடாளுமன்றத்திற்குள் நுழைந்தார். இது, முன்னாள் பிரதமர் சிரித்ததைப் பார்த்து ஒரு ஏளனக் குரலில் பேசுவதுபோல இருந்தது, பழைய காலத்தை நினைவு கூர்ந்தார்.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், ராஜீவ் காந்தி கம்யூனிஸ்டுகளை கடுமையாக சாடினார். அவர்கள் தங்களை கார்ல் மார்க்ஸின் சீடர்கள் என்று கூறிக் கொண்டாலும், கடந்த நூற்றாண்டில் பிரபல அமெரிக்க நகைச்சுவை நடிகரான க்ரூச்சோ மார்க்ஸின் சீடர்களைப் போலவே நடந்து கொண்டனர். இது கம்யூனிஸ்டுகளுக்குப் பிடிக்கவில்லை, ஆனால் அவர்கள் அதை தங்கள் விருப்பப்படி ஏற்றுக்கொண்டனர்.

தன்னை விமர்சிப்பவர்களிடம் வாஜ்பாயும் அடிக்கடி புன்னகையுடன் புயலைப் பரப்பினார். மொரார்ஜி தேசாயின் அமைச்சரவையில் (1977-79) வெளியுறவு அமைச்சராக இருந்தபோது, ​​ஜன சங்க எம்.பி.க்களில் ஒருவர் வாஜ்பாயை போலித்தனமான நடத்தை கொண்டவர் என்று குற்றம் சாட்டி ஒரு ஜோடி பாடலை வாசித்தார். “கைசே தீரந்தாஸ் ஹோ கி சில்மான் சே லகே பைத்தே ஹோ, சுப்தே பி நஹின், சாம்னே ஆதே பி நஹின்” என்று எம்.பி. கூறியதாக அந்தக் காலகட்டத்தை செய்தி வெளியிட்ட பத்திரிகையாளர்கள் தெரிவித்தனர். இதனை கேட்டு அதிர்ச்சியடைந்த வாஜ்பாயி சிரித்து பதிலடி கொடுத்தார்.

7 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பீகார் முதல்வராக இருந்து, அடிக்கடி தாக்குதலுக்கு உள்ளாகி வரும் ராஷ்ட்ரிய ஜனதா தளத் தலைவர் லாலு பிரசாத், நகைச்சுவை உணர்வுக்கும் பெயர் பெற்றவர். சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஒரு விழாவில் முன் வரிசையில் அமர்ந்து, சிரித்தபடி, மேடையில் ஒரு நகைச்சுவை நடிகர் அவரை முழுமையாகப் பின்பற்றினார். அரசியல் எதிரிகள் மத்தியில் கூட, அந்தக் காலத்தில் இருந்த நட்புறவை பழைய காலத்தவர்கள் நினைவு கூர்கிறார்கள்.

அரசியலில் நகைச்சுவை ஏன் முக்கியமானது?

அரசியல் வேறுபாடுகளால் ஏற்படும் விரோத போக்கை மென்மையாக்க நகைச்சுவை ஒரு வழியாகும். அரசியலில் நகைச் சுவைக்கு ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு வாஷிங்டன், டி.சி.யில் ஆண்டுதோறும் நடைபெறும் வெள்ளை மாளிகை நிருபர்களின் இரவு உணவு ஆகும் , ஜனாதிபதி, அங்குள்ள பத்திரிகையாளர்களை விமர்சிக்கிறார் - அனைத்தும் நல்ல மனநிலையில் செய்யப்படுகின்றன.

இந்திய சூழலில், நேரு முதல் வாஜ்பாய் வரையிலான அரசியல் தலைவர்கள் பெரும்பாலும் நகைச்சுவைகளை ஏற்றுக்கொள்வார்கள். பதில் என்னவாக இருந்தாலும், FIRகள், அவதூறு வழக்குகள் மற்றும் விமர்சனத்தை தங்களது பொதுவாழ்க்கையின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாகும் என்பதை அறிந்திருந்தனர்.

இன்று, சமூக ஊடகங்களின் தன்மையை கருத்தில்கொண்டு, அரசியல் தலைவர்கள் இன்னும் கடுமையான சவால்களைச் சந்திக்க வேண்டியுள்ளது. கடந்த காலத்தில் எந்தப் பிரதமரோ அல்லது எதிர்க்கட்சித் தலைவரோ மோடி அல்லது ராகுல் காந்திக்கு இழைக்கப்பட்ட துஷ்பிரயோகத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை . ஆனால் அரசியல்வாதிகள் - இதில் பல்வேறு கட்சிகளின் மாநிலத் தலைவர்கள் உட்பட - விமர்சனங்களை மிகவும் சகித்துக்கொள்ள முடியாதவர்களாகிவிட்டனர் என்பதும் உண்மை.

நகைச்சுவை சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி ஒரு பேரழிவு தரும் தொடர்பு ஊடகமாக இருக்கலாம். மேலும் எந்தவொரு விமர்சனமும் யாரையாவது காயப்படுத்தும். எஃப்.ஐ.ஆர் பதிவு செய்வதற்குப் பதிலாக, ஏக்நாத் ஷிண்டே, குணால் கம்ரா பாடிய வரிகளை எதிர்க்க மற்றொரு படைப்பு நகைச்சுவை நடிகரைப் பெற்றிருக்கலாம். அவர் பார்க்கும் விதத்தில், அதிகாரத்திற்கு எதிராக உண்மையைப் பேசுவது, கம்ராவின் உரிமை, மறுபக்கம் அவரை ஒரு கட்சியாகக் கருதினாலும் கூட. மேலும் இந்தியாவைப் போன்ற ஒரு ஆரவாரமான - மற்றும் நம்பிக்கையுடன், ஒருவர் நம்பும் - ஜனநாயகத்தில் நகைச்சுவை, நையாண்டி மற்றும் பகடிக்கு இடம் இருக்க வேண்டும்.