50 ஆண்டுகளுக்கு முன், தொகுதி மறுவரையறையில் எழுந்த கவலைகள்; தமிழ்நாட்டின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கும் ஃபார்முலா

1972-ம் ஆண்டு தொகுதி மறுவரையறை மசோதா கொண்டு வரப்பட்டபோது - ஸ்டாலின் கடைப்பிடிக்கப்பட வேண்டும் என்று கூறிய ஒரு ஃபார்முலாவின் அடிப்படையில் -  சட்டமன்ற இடங்களை அதிகரிப்பதுதான் தீர்வாக இருந்தால், கட்சி எல்லைகளுக்கு அப்பாற்பட்டு எம்.பி.க்கள் சிறந்த நாடாளுமன்ற பலம் குறித்து விவாதித்தனர்.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க:

1972 தொகுதி மறுவரையறை ஃபார்முலா புதன்கிழமை சென்னையில் அவர் நடத்திய அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டத்தில், 2026-க்குப் பிறகு இன்னும் 30 ஆண்டுகளுக்கு தொகுதி மறுவ்ரையறை இடங்களை ஒதுக்குவதற்கு 1971 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு அடிப்படையாக இருக்க வேண்டும் என்று ஸ்டாலின் கூறினார்.

தென்னிந்தியாவில் தொகுதி மறுவரையறை குறித்த புயல் வீசி வருகிறது. தென் மாநிலங்கள் மக்களவை இடங்களை இழக்க நேரிடும் என்ற அச்சம் காரணமாக மக்கள் தொகை அடிப்படையிலான இந்த நடைமுறையை தமிழக முதலமைச்சர் மு.க. ஸ்டாலின் எதிர்க்கிறார். சென்னையில் புதன்கிழமை நடைபெற்ற அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டத்தில், 2026-க்குப் பிறகு மேலும் 30 ஆண்டுகளுக்கு தொகுதி மறுவரையறை மூலம் இடங்களை ஒதுக்குவதற்கு 1971 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு அடிப்படையாக இருக்க வேண்டும் என்று ஸ்டாலின் கூறினார்.

நாடாளுமன்ற இடங்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க வேண்டுமானால், ஒவ்வொரு மாநிலத்திற்கும் இடங்களின் விகிதம் 1971-ன் விகிதாசார விகிதத்தின் அடிப்படையில் இருக்க வேண்டும் என்று ஸ்டாலின் வாதிட்டார். இது தற்போதைய 543 மக்களவை இடங்களை விட உயர்த்தப்பட்டாலும், 1971 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின்படி மாநிலங்கள் பெற்ற அதே இடங்களைப் பெறுவதை உறுதி செய்யும் என்று கூறினார்.

இந்தியா 1952, 1963, 1973 மற்றும் 2002 ஆகிய ஆண்டுகளில் 4 முறை மட்டுமே தொகுதி மறுவரையறை நடைமுறையை முடித்துள்ளது. ஆனால், 1973-ம் ஆண்டு தொகுதி மறுவரையறையில்தான் கடைசியாக மக்களவை இடங்களின் எண்ணிக்கை உயர்த்தப்பட்டது. 2002-ம் ஆண்டு நடந்த தொகுதி மறுவரையறை மட்டுமே மாநிலங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட இடங்களின் எண்ணிக்கையை மாற்றாமல் மறுவரையறை செய்யப்பட்டன.

1952 ஆம் ஆண்டு மக்களவை தொகுதி மறுவரையறையில், மக்களவை இடங்களின் வரம்பு 500-ஆக நிர்ணயிக்கப்பட்டது. ஒரு தசாப்தத்திற்குப் பிறகு, 1963-ம் ஆண்டில், ஒரு தொகுதிக்கு சராசரி மக்கள் தொகை அதிகரித்ததன் காரணமாக இது 525 ஆக உயர்த்தப்பட்டது.

1973 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற சட்டமன்றத் தேர்தலில், மக்கள்தொகை வளர்ச்சி மற்றும் புதிய மாநிலங்கள் உருவாவதைக் கருத்தில் கொண்டு, மக்களவை இடங்களின் அதிகபட்ச எண்ணிக்கை 545 ஆக உயர்த்தப்பட்டது. அப்போதைய தொகுதி மறுவரையறை ஆணையம் 545 இடங்களை மறுபகிர்வு செய்வதிலும் ஈடுபட்டது, அவற்றில் 525 இடங்கள் மாநிலங்களுக்கும் 20 இடங்கள் யூனியன் பிரதேசங்களுக்கும் ஒதுக்கப்பட்டன. இந்த செயல்முறையின் மூலம், எந்த மாநிலமும் எந்த இடங்களையும் இழக்கவில்லை, இருப்பினும் 13 மாநிலங்கள் இடங்களைப் பெற்றன. மீதமுள்ள 18 மாநிலங்கள் மற்றும் யூனியன் பிரதேசங்களுக்கு மாறாமல் இருந்தன.

1973 ஆம் ஆண்டில் அதிக இடங்களைப் பெற்ற மாநிலங்கள் மத்தியப் பிரதேசம் மற்றும் மகாராஷ்டிரா ஆகும், இந்த இரண்டு மாநிலங்களும் கூடுதலாக 3 இடங்களைப் பெற்றன. குஜராத், ராஜஸ்தான் மற்றும் மேற்கு வங்கம் 2 இடங்களைப் பெற்றன. ஆந்திரப் பிரதேசம், பீகார், ஹரியானா, கர்நாடகா, கேரளா, ஒடிசா, சிக்கிம் மற்றும் அருணாச்சலப் பிரதேசம் தலா ஒரு இடத்தைப் பெற்றன.

இருப்பினும், தமிழ்நாட்டின் எண்ணிக்கை 39 ஆகவும், உத்தரகண்ட் (அப்போது உத்தரகாண்ட் உட்பட) உத்தரபிரதேசத்தின் எண்ணிக்கை 85 ஆகவும் இருந்தது.

இந்த மாற்றங்கள் 1972-ம் ஆண்டு தொகுதி மறுவரையறைச் சட்டம் மற்றும் 1973-ம் ஆண்டு அரசியலமைப்பு (31வது திருத்தம்) சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டபோது நாடாளுமன்றத்தில் நடந்த தீவிர விவாதங்களைத் தொடர்ந்து ஏற்பட்டன. இது அப்போதைய பிரதமர் இந்திரா காந்தி தலைமையிலான காங்கிரஸ் அரசாங்கத்தின் கீழ் அதிகபட்ச மக்களவை இடங்களின் வரம்பை உயர்த்தியது.

டிசம்பர் 1972-ல், அப்போதைய சட்டம் மற்றும் நீதித்துறை இணை அமைச்சராக இருந்த நிதிராஜ் சிங் சவுத்ரி, ஆளும் மற்றும் எதிர்க்கட்சி எம்.பி.க்களின் சில பிரிவுகளின் விமர்சனங்களுக்கு மத்தியில் மக்களவையில் தொகுதி மறுவரையறை நிர்ணய மசோதாவை அறிமுகப்படுத்தினார்.

சேலத்தைச் சேர்ந்த தி.மு.க எம்.பி., ஈ.ஆர். கிருஷ்ணன், மக்கள்தொகை வளர்ச்சியைக் கட்டுப்படுத்தும் குடும்பக் கட்டுப்பாடு நடவடிக்கைகளில் ஏற்பட்ட முன்னேற்றத்தை மசோதா புறக்கணித்ததற்காக விமர்சித்தார். முந்தைய 1963 தொகுதி மறுவரையறை நடவடிக்கையின் போது தமிழ்நாடு இரண்டு மக்களவை இடங்களை இழந்துள்ளது - 41 இலிருந்து 39 ஆகக் குறைந்துள்ளது - என்று சுட்டிக்காட்டிய கிருஷ்ணன்,  “மக்கள்தொகை பெருக்கம் கட்டுப்படுத்தப்படாவிட்டால், பொருளாதார வளர்ச்சி ஆபத்தில் இருக்கும் என்று மத்திய அரசு மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்துகிறது. இந்த உத்தரவைப் பின்பற்றி குடும்பக் கட்டுப்பாடு திட்டங்களை செயல்படுத்தினால், மாநிலத்திற்கு மக்களவையில் உரிய பிரதிநிதித்துவம் கிடைக்காது. இது குடும்பக் கட்டுப்பாடு திட்டங்களை செயல்படுத்துவதற்கான வெகுமதியாக இருந்தால்... சில மாநிலங்கள் திட்டங்களைக் கூட கைவிடக்கூடும்.” என்று கூறினார்.

பிரதமர் இந்திரா காந்தியுடனான அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டத்திற்குப் பிறகு மக்களவை இடங்களின் எண்ணிக்கையை 570 ஆக உயர்த்துவதை அப்போது எதிர்க்கட்சியில் இருந்த தி.மு.க ஆதரித்திருந்தாலும், மக்கள் தொகை அதிகரித்து வரும் தொகுதிகளை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதில் உள்ள சிரமம் காரணமாக, கிருஷ்ணன் அப்போது கூறிய கருத்துக்கள் ஸ்டாலினின் தற்போதைய வாதத்தில் எதிரொலிப்பதாகத் தோன்றியது. “தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரை மக்களவை இடங்களையும் சட்டமன்ற இடங்களையும் வரையறுக்க 1961-க்கு முந்தைய அடிப்படையை இப்போது தொகுதிகளை வரையறுக்கும் நோக்கத்திற்காகப் பின்பற்ற வேண்டும் என்று நான் கேட்டுக்கொள்கிறேன்” என்று கிருஷ்ணன் கூறினார்.

இதன் விளைவாக, அடுத்த தொகுதி மறுவரையறை பயிற்சியில் 1951 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு அடிப்படையிலான தொகுதி மறுசீரமைப்பின் விகிதாச்சாரங்கள் தக்கவைக்கப்பட வேண்டும் என்று கிருஷ்ணன் முயன்றார். அதேபோல், மக்களவையின் அதிகபட்ச பலம் அதிகரித்தாலும், எதிர்கால இட மறுபகிர்வுக்கு அடிப்படையாக தமிழ்நாட்டிற்கு 39 இடங்களை வழங்கிய 1971 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பை தக்கவைக்க வேண்டும் என்று ஸ்டாலின் இப்போது வாதிடுகிறார்.

ஆனால், 1972 மக்களவை விவாதத்தின் போது, ​​பல உறுப்பினர்கள் மக்களவை இடங்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிப்பதை முற்றிலுமாக எதிர்த்தனர். மேற்கு வங்கத்தின் கோன்டாயைச் சேர்ந்த பிரஜா சோசலிஸ்ட் கட்சி (PSP) எம்.பி. சமர் குஹா, 570 எண்ணிக்கையை தன்னிச்சையானது என்று கூறி, மக்கள்தொகை அடிப்படையில் மக்களவை இடங்களின் எண்ணிக்கையை வழக்கமாக உயர்த்துவது "வழுக்கும் சரிவு" என்று எச்சரித்தார். "மக்கள்தொகை வளர்ச்சி விகிதத்திற்கு பிரதிநிதித்துவம் விகிதாசாரமாக இருக்க முடியாது. 1981-ல் 570 சாத்தியமாகலாம், ஆனால் 1991-ல் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கும், 20 அல்லது 30 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்த எண்ணிக்கை 1,000 ஆக அதிகரிக்கப்பட வேண்டும். மக்கள் சபை ஒரு மேளா அல்லது பஜாராக மாறும்” என்று குஹா கூறினார்.

இருப்பினும், மக்களவையில் இருக்கை இடம் குறித்த கவலைகள், தரவு சேகரிப்பில் உள்ள சிக்கல்கள் மற்றும் "அரசியல் ரீதியாக ஊக்குவிக்கப்பட்ட இடங்களை மறுபகிர்வு" செய்வதற்கான அச்சுறுத்தல்கள் இருந்தபோதிலும், பல எம்.பி.க்கள் இடங்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க வேண்டும் என்று போராடினர்.

கான்பூரைச் சேர்ந்த சுயேச்சை எம்.பி.யான எஸ்.எம். பானர்ஜி, ஒவ்வொரு தொகுதியின் மக்கள்தொகை அதிகரித்து வருவதால், மக்களவை இடங்களின் வரம்பை உயர்த்துவதை ஆதரித்தவர்களில் ஒருவர். “10 அல்லது 12 லட்சம் வாக்காளர்களை நிர்வகிக்க வேண்டியிருந்தால், எம்.பி.க்களுக்கு மக்களுடன் தனிப்பட்ட தொடர்பு இருக்காது,” என்று பானர்ஜி கூறினார்.

பல காங்கிரஸ் எம்.பி.க்களும் பானர்ஜியின் வாதத்தை எதிரொலித்தனர். கர்நாடகாவின் கனாராவைச் சேர்ந்த எம்.பி. பி.வி. நாயக்,  “வாக்காளர்களின் எண்ணிக்கை, குறிப்பாக தேசிய அளவில், ஒரு மில்லியன் மக்களைக் கொண்ட வாக்காளர்களுடன் ஒரு உறவைப் பேணுவதை படிப்படியாகக் கடினமாக்கும், ஏனெனில், நாம் ஏற்கனவே 56 கோடி மக்களாக இருக்கிறோம்” என்று கூறினார்.

அரசியலமைப்பு திருத்தத்தை எதிர்த்தவர்களில் இமாச்சலப் பிரதேசத்தின் காங்க்ராவைச் சேர்ந்த காங்கிரஸ் எம்.பி. விக்ரம் மகாஜனும் ஒருவர். “குடும்பக் கட்டுப்பாடு திட்டத்தை செயல்படுத்தாத மாநிலங்களுக்கு நீங்கள் வெகுமதி அளிப்பீர்களா? ... குடும்பக் கட்டுப்பாட்டை செயல்படுத்தத் தவறிய மாநிலங்கள் தண்டிக்கப்பட வேண்டும், ஏனெனில், அவற்றின் பிரதிநிதிகள் அதிக எண்ணிக்கையிலான மக்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த வேண்டும்” என்று மகாஜன் கூறினார்.

இந்த விவாதத்திலும், பி.எஸ்.பி (PSP)-யின் சமர் குஹா மசோதாவை விமர்சித்தார். “நமது மக்கள் தொகை 20 ஆண்டுகளில் அல்லது 30 ஆண்டுகளில் அல்லது 40 ஆண்டுகளில் இரட்டிப்பாகும். சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அது 100 கோடியை எட்டக்கூடும். நமது எதிர்கால சந்ததியினரை நமது இந்தச் செயலால் நாம் கட்டுப்படுத்த வேண்டுமா? எதிர்கால சந்ததியினர் தீர்க்க வேண்டிய பிரச்சனை இது” என்று அவர் கூறினார்.

பா.ஜ.க-வின் முந்தைய ஜன சங்கம் (பி.ஜே.எஸ்), மக்களவையின் பலத்திற்கு "லட்சுமன ரேகை" அமைக்கப்பட வேண்டும் என்று கூறியது. மற்றவர்கள், இந்தியாவின் கூட்டாட்சி கட்டமைப்பைக் கருத்தில் கொண்டு மாநில சட்டமன்றங்களில் வரம்பை உயர்த்துவதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்று கூறினர்.

பல எம்.பி.க்களும் புதிய தேர்தல் முறைக்கு ஆதரவாக குரல் கொடுத்தனர். "தேர்தல் முறையில், அதாவது நேரடித் தேர்தலிலிருந்து விகிதாசார பிரதிநிதித்துவத்திற்கு மாற்றத்தை நாங்கள் வலியுறுத்தி வருகிறோம். இல்லையெனில், மக்களின் உண்மையான தேர்வு தேர்தல் முடிவுகளில் பிரதிபலிக்கவில்லை... எம்.பி.க்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிப்பது மட்டுமே பிரச்சினையைத் தீர்க்காது” என்று எஸ்.எம். பானர்ஜி கூறினார். தேர்தல் சீர்திருத்தங்கள் இல்லாமல், தொகுதி மறுவரையறை அணுகுமுறை பாரபட்சமாகவே இருக்கும் என்றும், “தேர்தல் ஆணையம் அரசாங்கத்திற்கு உதவ முயற்சிக்கும் உறுதியான நபர்களில் ஒன்றாக மாறிவிட்டது என்று சொல்வதில் நான் மிகவும் வருந்துகிறேன்” என்றும் அவர் கூறினார்.

“வரையறுக்கப்பட்ட மற்றும் சதி நோக்கங்களுக்காக இடங்கள் அதிகரிக்கப்பட உள்ளன... ஆட்சியில் இருக்கும் இந்தக் கட்சி (காங்கிரஸ்)... எதிர்க்கட்சிகள் இந்த நாட்டின் தேசிய மன்றத்தில் தங்கள் குரலை எழுப்ப முடியாத வகையில் தொகுதிகளை மறுசீரமைக்க விரும்புகிறது என்ற அச்சம் எங்களுக்கு உள்ளது” என்று குஹா இதேபோன்ற கவலைகளை எழுப்பினார்.

இருப்பினும், சட்ட அமைச்சர் நிதிராஜ் சவுத்ரி இந்தக் கவலைகளை நிராகரித்தார், குறிப்பாக 545 இடங்களின் உயர்த்தப்பட்ட வரம்பு குறித்து, “மாநிலங்கள் தங்கள் தற்போதைய பிரதிநிதித்துவத்தை இழக்காமல் இருப்பதை உறுதிசெய்ய, நாங்கள் அந்த எண்ணிக்கையை உருவாக்க வேண்டியிருந்தது... எனது மதிப்பிற்குரிய நண்பர்கள் அதைச் செய்திருந்தால், பெரிய மற்றும் சிறிய மாநிலங்களுக்கான (யூனியன் பிரதேசங்கள் உட்பட) தற்போதைய பிரதிநிதித்துவத்தைப் பாதுகாக்கக்கூடிய ஒரே எண்ணிக்கை 525 என்பதை அவர்கள் கண்டுபிடிப்பார்கள்... இந்த மசோதா இந்த பாதகமான விளைவைத் தடுக்க மட்டுமே முயல்கிறது. இந்த மசோதா மக்கள்தொகை அதிகரிப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டது அல்ல” என்று அவர் விவாதத்தின் முடிவில் கூறினார்.

இந்தத் திருத்தம் பின்னர் வாக்கெடுப்புக்கு விடப்பட்டு மக்களவையால் நிறைவேற்றப்பட்டது, அதிகாரப்பூர்வமாக அதன் பலத்தை 545 ஆக உயர்த்தியது.

இறுதியில், மக்களவையின் எண்ணிக்கையில் வழக்கமான அதிகரிப்பு தொடர்பான பல கவலைகள் 1976-ம் ஆண்டு அரசியலமைப்பின் 42வது திருத்தத்துடன் முடிவுக்கு வந்தன. இது மக்களவை இடங்களின் எண்ணிக்கையை முடக்கியது, 2001 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு வரை 25 ஆண்டுகளுக்கு தொகுதி மறுவரையறையை ஒத்திவைத்தது. அவசரகால காலத்தில், அப்போதைய காங்கிரஸ் அரசாங்கம், இந்த நடவடிக்கைக்கு "குடும்பக் கட்டுப்பாடு கொள்கைகளை" காரணம் காட்டியது.

2002-ம் ஆண்டில், அடல் பிஹாரி வாஜ்பாய் தலைமையிலான NDA அரசாங்கத்தின் கீழ், 84வது அரசியலமைப்பு திருத்தம் நிறைவேற்றப்பட்டது, இது மக்களவை இடங்களின் எண்ணிக்கையை முடக்கியது மற்றும்  “2026 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு எடுக்கப்பட்ட முதல் மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு வரை” தொகுதி மறுவரையறையை ஒத்திவைத்தது.

கோவிட்-19 தொற்றுநோய் காரணமாக 2021 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு ஒத்திவைக்கப்பட்டாலும், 2024-ம் ஆண்டில், ஒவ்வொரு மக்களவைத் தொகுதியிலும் சராசரியாக 17.84 லட்சம் வாக்காளர்கள் இருந்ததாக தேர்தல் ஆணையம் (EC) தெரிவித்துள்ளது. 1971 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின் அடிப்படையில் முதல் தேர்தலைக் குறிக்கும் 1977 மக்களவைத் தேர்தலில், தேர்தல் ஆணைய புள்ளிவிவரங்களின்படி, ஒவ்வொரு தொகுதியிலும் சராசரியாக 5.93 லட்சம் வாக்காளர்கள் இருந்தனர்.