தேர்தலில் கட்டாய வாக்களிப்பு? உரிமையா, கடமையா? மற்ற நாடுகளில் எப்படி?

தேர்தலில் கட்டாய வாக்களிப்பை முன்மொழியும் மசோதா வெள்ளிக்கிழமை (ஆக.5) திரும்ப பெறப்பட்டுள்ளது. இது குறித்து பேசிய நீதித்துறை இணையமைச்சர் எம்.பி., சிங் பாகேல், ‘வாக்களிப்பது ஒரு உரிமை. அது கட்டாய கடமை அல்ல என்ற உறுப்பினர்களின் உணர்வை ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.

மேலும் கடமையை நிறைவேற்றாத மக்களை தண்டிப்பது நடைமுறையில் இல்லை’ எனக் கூறினார்.
முன்னதாக நாடாளுமன்றத்தில் தாக்கல் செய்யப்பட்ட மசோதா, "தேர்தலில் வாக்களிக்கத் தகுதியுள்ள ஒவ்வொரு வாக்காளரும் தேர்தல் ஆணையத்தால் அழைக்கப்படும் போது வாக்களிக்கும் உரிமையைப் பயன்படுத்துவது கட்டாயமாக்கப்பட வேண்டும்" என்று முன்மொழிந்தது.

தொடர்ந்து, ஒரு நபர் வாக்களிக்கும் உரிமையைப் பயன்படுத்தத் தவறினால் நடவடிக்கை எடுக்க பரிந்துரைக்கும் வகையில் இந்த மசோதா சென்றது. 2014 ஆம் ஆண்டு 16வது மக்களவையில் ‘சிக்ரிவால்’ இதேபோன்ற முயற்சியை மேற்கொண்டார்.

இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில், சட்ட அமைச்சர் கிரண் ரிஜிஜு எழுத்துப்பூர்வமாக அளித்த பதிலில், “நாட்டில் கட்டாய வாக்களிப்பை அமல்படுத்த சட்டம் கொண்டு வருவதற்கான திட்டம் எதுவும் இல்லை” என்று தெளிவுபடுத்தினார். கட்டாய வாக்களிப்பு தொடர்பான பரிந்துரைகள் வருவது இது முதல் முறையல்ல.

நாடாளுமன்ற சபையில் விவாதம்

1950ஆம் ஆண்டு மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டத்தின் போது கட்டாய வாக்களிப்பு வடிவம் பாராளுமன்றத்தால் முதலில் பரிசீலிக்கப்பட்டது. ஆனால், நடைமுறைச் சிக்கல்களால் பி.ஆர்., அம்பேத்கர் உள்ளிட்ட உறுப்பினர்களால் நிராகரிக்கப்பட்டது.

இதன் விளைவாக, அரசியலமைப்பின் 326 வது பிரிவு 18 வயதுக்கு மேற்பட்ட குடிமகனுக்கு வாக்களிக்கும் உரிமையைக் கட்டளையிடுகிறது மற்றும் ஒரு தொகுதியின் வாக்காளர் பட்டியலில் உள்ள ஒவ்வொரு நபரும் மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டத்தின் பிரிவு 62 இன் கீழ் வாக்களிக்க உரிமை உண்டு என்று கூறுகிறது.

தேர்தல் சீர்திருத்தங்களுக்கான குழுக்கள்

1974 இல் அமைக்கப்பட்ட தேர்தல் சீர்திருத்தங்களுக்கான தர்குண்டே கமிட்டி, இந்தப் பிரச்சினையை முதலில் எழுப்பியவர்களில் ஒன்றாகும்: “ஒருவரின் வாக்கை அளிப்பதற்கான கடமையை வற்புறுத்துதல் மற்றும் அரசியல் கல்வி மூலம் நிறைவேற்றுவது விரும்பத்தக்கது. மேலும், கட்டாய வாக்களிப்புச் சட்டத்தை அமல்படுத்துவது மிகவும் கடினமாகவும், முறைகேடுகளுக்கு வழிவகுக்கவும் வாய்ப்புள்ளது.

இதை தினேஷ் கோஸ்வாமி கமிட்டியும் (1990) எதிரொலித்தது. "குறைந்த சதவீத வாக்குப்பதிவுக்கான பயனுள்ள தீர்வு கட்டாய வாக்களிக்கும் முறையை அறிமுகப்படுத்துவதாக" "உறுப்பினர்களில் ஒருவர்" உணர்ந்தாலும், "அதை நடைமுறைப்படுத்துவதில் உள்ள நடைமுறைச் சிக்கல்கள் காரணமாக, பரிந்துரையை ஆதரிக்கவில்லை". எனத் தெரிவிக்கப்பட்டது.

அதைத் தொடர்ந்து, 2001 ஆம் ஆண்டில், அடல் பிஹாரி வாஜ்பாய் தலைமையிலான தேசிய ஜனநாய கூட்டணி (NDA) அரசாங்கத்தால் அமைக்கப்பட்ட அரசியலமைப்பின் செயல்பாட்டை மறுபரிசீலனை செய்வதற்கான தேசிய ஆணையத்தின் ஆலோசனைக் கட்டுரையில், இது 'தற்போது சாத்தியமாகவோ அல்லது அறிவுறுத்தக்கூடியதாகவோ இல்லை' எனத் தெரிவிக்கப்பட்டது.

பல மசோதாக்கள்

2004 ஆம் ஆண்டில், மறைந்த பாஜக உத்தரகாண்ட் எம்பி பச்சி சிங் ராவத் கட்டாய வாக்களிப்பு மசோதாவை முன்மொழிந்தார். “வாக்களிப்புச் சாவடிகள் தொலைவில் இருப்பது, அன்றாடக் கூலித் தொழிலாளர்கள், நாடோடிக் குழுக்கள், ஊனமுற்றோர், கர்ப்பிணிப் பெண்கள் போன்ற குறிப்பிட்ட வகுப்பினர் வாக்களிப்பதில் உள்ள சிரமங்கள்”, ஆகியவை அப்போது மசோதாவை நிராகரிக்கும் போது மேற்கோள் காட்டப்பட்ட சில வாதங்கள் ஆகும்.

2009 ஆம் ஆண்டு, டெல்லியைச் சேர்ந்த அப்போதைய காங்கிரஸ் எம்பி ஜேபி அகர்வால் இதேபோன்ற தனிப்பட்ட மசோதாவை அறிமுகப்படுத்தினார். கட்டாய வாக்களிப்பதைக் கட்டாயமாக்குவதுடன், வசதியான இடங்களில் போதுமான எண்ணிக்கையிலான வாக்குச் சாவடிகளை அரசு உறுதிசெய்யவும், மூத்த குடிமக்கள், உடல் ஊனமுற்றோர் மற்றும் கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கு சிறப்பு ஏற்பாடுகளை செய்யவும் மசோதா முன்வைக்கப்பட்டது.

அதற்கு எதிராக வாதிட்ட, அப்போதைய காங்கிரஸ் தலைமையிலான ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணி (UPA) அரசாங்கத்தில் சட்ட அமைச்சராக இருந்த எம்.வீரப்ப மொய்லி, "ஒரு ஜனநாயக அமைப்பில் செயலில் பங்கேற்பது தன்னார்வமாக இருக்க வேண்டும் மற்றும் கட்டாயப்படுத்தப்படக்கூடாது" என்று கூறினார், மேலும் அத்தகைய நடவடிக்கைக்கு எதிராக எச்சரித்தார்.

சட்ட ஆணையம்

தேர்தல் சீர்திருத்தங்கள் பற்றிய மார்ச் 2015 அறிக்கையில், சட்ட ஆணையம் கட்டாய வாக்களிப்பு யோசனையை எதிர்த்தது, அதை "செயல்படுத்துவது நடைமுறையில் இல்லை" என்று கூறியது. "கட்டாயம் வாக்களிப்பது ஜனநாயகப் பிரதிநிதித்துவத்தை அடைவதற்கான சரியான வழிமுறை அல்ல", மேலும் 'நமது அரசியலமைப்பையும் இது மீறுவதாகும்; கட்டாய வாக்களிப்பு என்பது சுதந்திரம் மற்றும் தனிப்பட்ட விருப்பம்' எனக் கூறப்பட்டது

வாக்களிக்கும் உரிமை என்பது சில நிபந்தனைகளை நிறைவேற்றுவதன் மூலம் மட்டுமே வழங்கப்படும் ஒரு சட்டப்பூர்வ உரிமையாக இருந்தாலும், உண்மையான வாக்களிக்கும் சுதந்திரம் கருத்துச் சுதந்திரத்தின் வெளிப்பாடாகும்.

குஜராத் மாடல்

2011 ஆம் ஆண்டில், குஜராத் உள்ளூர் அதிகாரசபை சட்டங்கள் (திருத்தம்) சட்டத்தை குஜராத் நிறைவேற்றியது, மாநிலத்தில் உள்ள வாக்காளர்கள் உள்ளாட்சி சுய-அரசு அமைப்புகளுக்கான தேர்தலில் வாக்களிப்பதைக் கட்டாயமாக்கி, கொண்டுவரப்பட்ட சட்டம் ஐந்து ஆண்டுகளாக செயல்பாட்டில் இருந்தது, அப்போதைய முதல்வர் நரேந்திர மோடியின் அரசாங்கம் இதை உருவாக்கியது.

அப்போதைய கவர்னர் கம்லா பெனிவால் மசோதாவுக்கு ஒப்புதல் அளிக்க மறுத்த நிலையில், 2014ல் - மத்தியில் மோடி அரசு புதிய ஆளுநரை கொண்டு வந்தபோது - அது அங்கீகரிக்கப்பட்டு சட்டமாக மாறியது. உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கான தேர்தல்களில் பெண்களுக்கு கட்டாய வாக்களிப்பு மற்றும் 50% இடஒதுக்கீடு ஆகிய இரண்டிற்கும் சட்டப்பூர்வ விதிகள் சட்டத்தில் உள்ளன.

வாக்களிக்க தவறிய நபர்களுக்கு அபராதமாக ரூ.100 விதிக்கப்பட்டது. ஆகஸ்ட் 2015 இல், குஜராத் உயர்நீதிமன்றம் சட்டத்தை அமல்படுத்த தடை விதித்தது.

மற்ற நாடுகளில் சட்டம்

மசோதாவுக்கு எதிராக வாதாடி நாடாளுமன்றத்தில் பாகெல் அளித்த பதிலில், பிலிப்பைன்ஸ், ஸ்பெயின், சிங்கப்பூர், தாய்லாந்து, துருக்கி, உருகுவே, வெனிசுலா, பல்கேரியா மற்றும் சிலி ஆகிய நாடுகள் கட்டாய வாக்களிப்பை பரிசோதிக்க முயற்சித்ததாகவும், ஆனால் அது சில ஏற்றத்தாழ்வுகளுக்கு வழிவகுத்தது என்பதை விரைவில் உணர்ந்ததாகவும் கூறினார்.

சிங்கப்பூரில், தேர்தல்களைத் தவிர்க்கும் வாக்காளர்கள் வாக்காளர் பதிவேட்டில் இருந்து நீக்கப்பட்டு, சட்டப்பூர்வமான காரணத்தைக் கூறி, சேர்ப்பதற்காக மீண்டும் விண்ணப்பிக்க வேண்டும். இருப்பினும், சில விமர்சகர்கள், இந்த அமைப்பு நாட்டில் பெரும்பாலும் ஒரு கட்சி ஆட்சியை மட்டுமே உயர்த்துகிறது என்று சுட்டிக்காட்டுகின்றனர்.

ஆஸ்திரேலியாவில், இந்த அமைப்பு 1984 இல் அரசாங்கம் சீரற்ற வாக்குச் சீட்டுகளைத் தேர்ந்தெடுக்கச் செய்தது. வெவ்வேறு அரசியல் சூழல்கள் அமைப்பின் தோற்றத்திற்கு வழிவகுத்தன. தாய்லாந்தில், எடுத்துக்காட்டாக, பரவலான அரசியல் உறுதியற்ற தன்மைக்குப் பிறகு அரசியலமைப்பு மறுசீரமைப்பின் போது இது அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.

எவ்வாறாயினும், அது உண்மையில் ஒரு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தவில்லை, ஊழல் மற்றும் வாக்காளர்களுக்கு பணம் கொடுத்தல் நீடித்தது என்பதை அறிக்கைகள் குறிப்பிடுகின்றன, அதைத் தொடர்ந்து 2006 இல் இராணுவப் புரட்சியும் ஏற்பட்டது.

இன்ஸ்டிடியூட் ஆஃப் டெமாக்ரசி அண்ட் எலெக்டோரல் அசிஸ்டன்ஸ் படி, ஆஸ்திரேலியா உட்பட உலகெங்கிலும் உள்ள 27 நாடுகள் கட்டாய வாக்களிப்பை பின்பற்றுகின்றன. PEW ஆராய்ச்சி மையம் ஒரு அறிக்கையில் 27 நாடுகளில் 14 நாடுகளில், வாக்களிக்காதவர்கள் மீது பொருளாதாரத் தடைகள் விதிக்கப்படுகின்றன. இதற்கு தனிநபர்கள் "சட்டபூர்வமான விளக்கத்தை" வழங்க வேண்டும். அல்லது அபராதம் விதிக்கப்படும்.

பொலிவியாவில், தேசியத் தேர்தலுக்கு மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு ஒரு நபர் வாக்குச் சான்றிதழைக் காட்டவில்லை என்றால், வங்கியிலிருந்து நிதி எடுப்பது போன்ற பொதுச் சேவைகள் முடக்கப்படும் என்று PEW அறிக்கை குறிப்பிடுகிறது.

பெருவில், கடனைத் திருப்பிச் செலுத்தாதவர்கள் சில அரசாங்க சேவைகளை அணுக முடியாது, மேலும் பெல்ஜியத்தில், வாக்களிக்காதவர்கள் பொதுத் துறையில் வேலை பெறுவது கடினமாக இருக்கலாம். அர்ஜென்டினாவில், 16 முதல் 18 வயதிற்குட்பட்டவர்களுக்கு வாக்களிப்பது விருப்பமானது. பிரேசிலில், படிப்பறிவற்ற குடிமக்கள் மற்றும் 70 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களுக்கு இந்த நடைமுறையிலிருந்து விலக்கு அளிக்கப்படுகிறது.

நெதர்லாந்து, இத்தாலி, பிஜி, சிலி மற்றும் ஆஸ்திரியா ஆகியவை முறையே 1967, 1993, 2014, 2012, 2004 ஆம் ஆண்டுகளில் கட்டாய வாக்களிப்பு முறையை ரத்து செய்துள்ளன. நெதர்லாந்து நாட்டில் வாக்களிப்பது என்பது ஒவ்வொரு குடிமகனும் தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை எனக் கூறப்பட்டுள்ளது.

சிலியில், முன்பு தன்னார்வப் பதிவு இருந்தது. லிச்சென்ஸ்டீன், கிரீஸ் மற்றும் துருக்கி போன்ற பிற நாடுகளில் கட்டாய வாக்களிப்புச் சட்டங்கள் உள்ளன, ஆனால் இவை பெரும்பாலும் செயல்படுத்தப்படவில்லை.