முஸ்லிம்கள் ஷரியத்திற்கு பதிலாக இந்திய வாரிசுரிமைச் சட்டத்தை தேர்வு செய்யலாமா? ஆய்வு செய்ய உச்ச நீதிமன்றம் ஒப்புதல்

வாரிசுரிமை விஷயங்களில் ஷரியத் சட்டத்திற்குப் பதிலாக, 1925 ஆம் ஆண்டு இந்திய வாரிசுரிமைச் சட்டத்தின்படி ஒரு முஸ்லிம் தனிநபர் நிர்வகிக்கப்படுவதைத் தேர்வுசெய்ய முடியுமா என்பதை ஆராய உச்ச நீதிமன்றம் வியாழக்கிழமை ஒப்புக்கொண்டது.

இந்தச் செய்தியை ஆங்கிலத்தில் படிக்க கிளிக் செய்யவும்

கேரளாவைச் சேர்ந்த வழக்கறிஞர் நௌஷாத் கே.கே.யின் மனுவை, முன்னாள் முஸ்லிமாக இருந்த சஃபியா தாக்கல் செய்த மற்றொரு மனுவுடன் தலைமை நீதிபதி சஞ்சீவ் கன்னா மற்றும் சஞ்சய் குமார் ஆகியோர் அடங்கிய அமர்வு சேர்த்தது. தங்கள் நம்பிக்கையைத் துறந்த முஸ்லிம்கள் முஸ்லிம் தனிநபர் சட்டத்திற்குப் பதிலாக இந்திய வாரிசுரிமைச் சட்டத்தால் நிர்வகிக்கப்பட வேண்டும் என்று சஃபியா கோரியுள்ளார்.

நௌஷாத்தின் மனு, "முஸ்லிம் தனிநபர்கள் சாசன சுயாட்சிக்கான உரிமைக்கு நீதித்துறை அங்கீகாரம் மற்றும் பாதுகாப்பை கோருகிறது  அதாவது, அவர்கள் வெளிப்படையாக தானாக முன்வந்து அவ்வாறு செய்யத் தேர்வுசெய்தால், முஸ்லிம் தனிநபர் சட்டம் (ஷரியத்) விதித்த சாசன வரம்புகளிலிருந்து விலகுவதற்கான உரிமையை" கோருகிறது.

தனது மனு "முஸ்லிம் தனிநபர் சட்டத்தை சவால் செய்யவில்லை அல்லது சீர்திருத்த முயற்சிக்கவில்லை, ஆனால் ஒரு தனிநபரின் வெளிப்படுத்தப்பட்ட விருப்பத்திற்கு எதிராக மத ஆணைகளை அமல்படுத்தும் கடமை அல்லது அரசியலமைப்பு அதிகாரம் அரசுக்கு உள்ளதா என்பதைக் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது, குறிப்பாக அத்தகைய அமலாக்கம் அரசியலமைப்பின் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட அடிப்படை உரிமைகளை மீறும் போது." என்று நௌஷாத் கூறினார்.

"முஸ்லிம் தனிநபர் சட்டத்தின் (ஷரியத்) கீழ், ஒரு முஸ்லிம் தனிநபர் தனது சொத்தில் மூன்றில் ஒரு பங்கு வரை மட்டுமே உயில் மூலம் எழுதிக் கொடுக்க முடியும், மேலும் சன்னி முஸ்லிம்களிடையே, இது வாரிசுகள் அல்லாதவர்களுக்கு மட்டுமே. மீதமுள்ள மூன்றில் இரண்டு பங்கு நிலையான இஸ்லாமிய பரம்பரை கொள்கைகளின் (ஃபரைட்) படி சட்டப்பூர்வ வாரிசுகளிடையே விநியோகிக்கப்பட வேண்டும். இதிலிருந்து எந்தவொரு விலகலும், சட்டப்பூர்வ வாரிசுகள் சம்மதிக்காவிட்டால் செல்லாது என்று கருதப்படுகிறது" என்று மனுவில் சுட்டிக்காட்டப்பட்டுள்ளது.

"சாசன சுதந்திரத்தின் மீதான இந்த கட்டுப்பாடு முக்கியமான அரசியலமைப்பு கவலைகளை எழுப்புகிறது", "பிரிவுகள் 14, 21, 25 ஐ மீறுவது" மற்றும் இது "முரண்பாடான மற்றும் தன்னிச்சையான அரசு நடைமுறை" என்று நௌஷாத் வாதிட்டார்.

"முஸ்லிம் தனிநபர்கள் அவற்றைப் பின்பற்ற வேண்டாம் என்று தேர்வு செய்யும்போது, பிரார்த்தனை, உண்ணாவிரதம், உணவு கட்டுப்பாடுகள் அல்லது வட்டி பெறுவதற்கான தடை போன்ற பிற மதக் கட்டளைகளை அரசு அமல்படுத்துவதில்லை. இருப்பினும், இது தனிப்பட்ட விருப்பம் மற்றும் சுயாட்சியின் முற்றிலும் தனிப்பட்ட விஷயங்களான விருப்பச் சான்றிதழ் கட்டுப்பாடுகளை அமல்படுத்துகிறது. இந்தத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அமலாக்கம் தன்னிச்சையானது மற்றும் அரசியலமைப்பின் மதச்சார்பற்ற தன்மைக்கு முரணானது."

"கூடுதலாக, ஒரு முஸ்லிம் நிக்காவைத் தவிர்த்து, சிறப்புத் திருமணச் சட்டம், 1954 இன் கீழ் திருமணம் செய்து கொள்ளும்போது, இரு தரப்பினரும் முஸ்லிம்களாக இருந்தாலும் கூட, அரசு நிக்காவை அமல்படுத்துவதில்லை. மேலும், சிறப்புத் திருமணச் சட்டத்தின் கீழ் திருமணம் செய்து கொள்வதன் மூலம், மரபுரிமை விதிகள் உட்பட முழு முஸ்லிம் தனிநபர் சட்டத்திலிருந்தும் அவர்கள் விலகிவிட்டதாகக் கருதுகிறது, வெளிப்படையாக விருப்பச் சான்றிதழ் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து விலகாமல் கூட."

"மாறாக, ஒரு முஸ்லிம் வேண்டுமென்றே ஒரு விருப்பத்தை நிறைவேற்றுவதன் மூலம் சாசனக் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து விலகும்போது, வரம்புகள் அல்லது கட்டுப்பாடுகளைப் புறக்கணித்தால், அரசு அதை செல்லாது என்று கருதுகிறது... எனவே, முஸ்லிம்களுக்கு மட்டுமே சாசன சுதந்திரத்தை கட்டுப்படுத்துவது பரம்பரை உரிமைகளைப் பாதுகாக்கும் நோக்கத்துடன் எந்த பகுத்தறிவு தொடர்பையும் கொண்டிருக்கவில்லை மற்றும் தன்னிச்சையான மற்றும் பாரபட்சமான வகைப்பாட்டை உருவாக்குகிறது," என்று நௌஷாத் வாதிட்டார்.