திருப்பதி லட்டு சர்ச்சை; கோவில்கள் மீதான கட்டுபாடு குறித்த கோரிக்கைகள் மீண்டும் எழுவது ஏன்?

Deeptiman Tiwary

திருப்பதி கோயில் லட்டு தொடர்பான சர்ச்சையானது இந்துக் கோயில்களின் மீதான அரசின் கட்டுப்பாட்டை முடிவுக்குக் கொண்டு வர வேண்டும் என்ற இந்துத்துவா அமைப்புகளின் கோரிக்கைகளுக்கு புத்துயிர் அளித்துள்ளது. சங்பரிவாரத்தின் உறுப்பினரான விஷ்வ ஹிந்து பரிஷத் (VHP) நாடு தழுவிய பிரச்சாரத்தை அறிவித்தது, கோவில்களை தொடர்ந்து அரசு கட்டுப்படுத்துவது "முஸ்லிம் படையெடுப்பாளர்கள்" மற்றும் "காலனித்துவ" ஆங்கிலேயர்களின் மனநிலையை பிரதிபலிக்கிறது என்று வி.எச்.பி கூறியுள்ளது. ஆந்திரப் பிரதேச துணை முதல்வர் பவன் கல்யாண், கோயில்களின் "அழிவு", கோயில் நிலப் பிரச்சனைகள் மற்றும் "பிற தர்ம நடைமுறைகள்" உள்ளிட்ட பிரச்சனைகளைக் கண்டறிய "சனாதன தர்ம ரக்ஷனா வாரியம்" அமைக்கப்பட வேண்டும் என்று அழைப்பு விடுத்துள்ளார்.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க: Decode Politics: Tirupati laddoo row, and why demand for temple control rings a bell

இந்தியாவில் மத வழிபாட்டுத் தலங்கள் எவ்வாறு இயங்குகின்றன?

முஸ்லிம்களும் கிறிஸ்தவர்களும் தங்கள் சமூகத்தால் நடத்தப்படும் வாரியங்கள் அல்லது அறக்கட்டளைகள் மூலம் தங்கள் வழிபாட்டுத் தலங்களையும் நிறுவனங்களையும் நிர்வகிக்கும் அதே வேளையில், இந்துக்கள், சீக்கியர்கள், சமணர்கள் மற்றும் பௌத்தர்களுக்குச் சொந்தமான குறிப்பிடத்தக்க வழிபாட்டுத் தலங்களை நிர்வகிப்பதில் அரசாங்கம் கணிசமான செல்வாக்கைச் செலுத்துகிறது.

பல மாநிலங்கள் சிறப்புச் சட்டங்களை இயற்றியுள்ளன, அவை இந்துக் கோயில்களின் நிர்வாகம், அவற்றின் வருமானம் மற்றும் செலவினங்களில் ஒரு கருத்தைக் கூற அனுமதிக்கின்றன அல்லது கட்டுப்படுத்தும் பங்கைக் கூட அனுமதிக்கின்றன. இந்தக் கட்டுப்பாடு அரசாங்கப் பிரதிநிதிகளைக் கொண்ட அல்லது அரசாங்க அதிகாரியின் தலைமையில் இருக்கும் வாரியங்கள் மற்றும் அறக்கட்டளைகள் மூலம் செயல்படுத்தப்படுகிறது.

அரசின் கட்டுப்பாட்டில் அதிக எண்ணிக்கையிலான இந்துக் கோயில்களைக் கொண்ட தமிழ்நாடு, இந்தக் கோயில்களை நிர்வகிக்க இந்து சமய அறநிலையத் துறை (HR&CE) என்ற ஒரு துறையைக் கொண்டுள்ளது. திருப்பதி கோயிலும் கூட ஆந்திர அரசின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள திருமலை திருப்பதி தேவஸ்தானம் (TTD) என்ற அமைப்பால் நடத்தப்படுகிறது. திருப்பதி தேவஸ்தான தலைவரை ஆந்திர அரசு நியமிக்கிறது.

கோயில்களைக் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுள்ள பெரும்பாலான மாநிலங்கள், காணிக்கை மற்றும் நன்கொடைகள் மூலம் கோயில்கள் உருவாக்கும் வருமானத்தில் கோயில்களின் நிர்வாகத்திற்கும் பராமரிப்புக்கும் அவற்றைப் பயன்படுத்துவதோடு, ஒரு பங்கை சிறிய கோவில்களை பராமரித்தல்; மற்றும் கோயிலுடன் இணைக்கப்படக்கூடிய அல்லது இணைக்கப்படாத நலத்திட்ட நடவடிக்கைகளுக்காகவும் பயன்படுத்துகின்றன. மருத்துவமனைகள், அனாதை இல்லங்கள் அல்லது பள்ளிகள் மற்றும் மதச்சார்பற்ற கல்வியுடன் கல்லூரிகள் ஆகியவை இந்த நலத்திட்ட நடவடிக்கைகளில் உள்ளடக்கியிருக்கும்.

தமிழ்நாடு, கர்நாடகா, ஆந்திரப் பிரதேசம், தெலுங்கானா, கேரளா, மகாராஷ்டிரா, ஒடிசா, இமாச்சலப் பிரதேசம், பீகார், மத்தியப் பிரதேசம் மற்றும் ராஜஸ்தான் ஆகிய மாநிலங்களில் கோயில்களின் நிர்வாகத்தை நிர்வகிக்கும் சட்டங்கள் உள்ளன. ஜம்மு, கத்ராவில் உள்ள வைஷ்ணோ தேவி மாதா ஆலயம் ஜம்மு மற்றும் காஷ்மீர் ஸ்ரீ மாதா வைஷ்ணோ தேவி ஆலயச் சட்டம் 1988 இன் விதிகளின்படி நிர்வகிக்கப்படுவது போல், பல மாநிலங்கள் குறிப்பிட்ட கோவில்களுக்கு மட்டும் சட்டங்களைக் கொண்டுள்ளன.

இந்தச் சட்டங்கள் அனைத்தும் "மனசாட்சியின் சுதந்திரம் மற்றும் சுதந்திரமான தொழில், நடைமுறை மற்றும் மதத்தை பரப்புதல்" ஆகியவற்றைக் கையாளும் அரசியலமைப்பின் 25 வது பிரிவில் இருந்து சட்டமியற்றும் வலிமையைப் பெறுகின்றன. மத நிறுவனங்கள் மீது சட்டம் இயற்றும் அதிகாரம், மத்திய மற்றும் மாநிலங்கள் இரண்டும் அதிகார வரம்பைப் பகிர்ந்து கொண்ட, பொதுப் பட்டியலின் ஒரு பகுதியாகும்.

இந்து கோவில்கள் எப்படி அரசின் கட்டுப்பாட்டில் வந்தன?

2011 மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின்படி, இந்தியாவில் சுமார் 30 லட்சம் வழிபாட்டுத் தலங்கள் உள்ளன, அவற்றில் பெரும்பாலானவை இந்துக் கோயில்கள். மன்னர்கள் பெரும்பாலும் கோயில்களுக்கு நிலம் மற்றும் செல்வங்களை நன்கொடையாக வழங்கினர், அவை கலாச்சாரம் மற்றும் பொருளாதாரத்தின் மையங்களாக இருந்தன. கோவில்களைச் சுற்றி நகரங்கள் உருவாகி, இப்பகுதியின் வளர்ச்சியை உந்தியது.

ஐ.ஐ.எம் பெங்களூரில் உள்ள பொதுக் கொள்கை மையத்தின் பேராசிரியர் ஜி ரமேஷ் கோயில் நிர்வாகம் குறித்த ஆய்வறிக்கையின்படி, மாநிலத்துடன் ஒப்பிடக்கூடிய அளவில் விவசாயம், சாகுபடி மற்றும் நீர்ப்பாசனத்தை மேம்படுத்துவதில் கோயில்களின் ஈடுபாட்டை வரலாற்று சான்றுகள் சுட்டிக்காட்டுகின்றன.

ஆங்கிலேயர்கள் கோவில்களை சமூக-அரசியல் செல்வாக்கின் நுழைவாயிலாக மட்டும் கருதாமல், பெரும் செல்வத்தின் களஞ்சியமாகவும், அதனால் அவற்றை அதிகாரப்பூர்வமாக மேற்பார்வையிடுவதின் அவசியத்தையும் கண்டனர். 1810 முதல் 1817 வரை, வங்காளம், மெட்ராஸ் மற்றும் பம்பாய் மாகாணங்களில் கோயில் நிர்வாகத்தில் தலையிடும் உரிமையை வழங்கிய தொடர்ச்சியான சட்டங்களை ஆங்கிலேயர்கள் இயற்றினர்.

"நன்கொடைகள் மூலம் கிடைக்கும் வருமானம் பொறுப்புள்ள நபர்களால் தவறாக, முறைகேடாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது, எனவே செயலில் மேற்பார்வை என்பது சட்டப்பூர்வமாக வலியுறுத்தப்பட வேண்டும் என்பதற்கு ஏற்ப, இந்த விதிமுறைகள், கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் வருவாய் வாரியத்தின் மூலம் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் தங்கள் இறையாண்மை அதிகாரத்தை உறுதிப்படுத்த அனுமதித்தது” என்று பேராசிரியர் ரமேஷ் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

அடிப்படையில் ஒரு கிறிஸ்தவ அரசாங்கம் இந்து கோவில்களை நடத்துவதாகக் கருதப்பட்ட நிலையில், பிரிட்டிஷ் ஸ்தாபனத்திற்குள் மற்றும் மக்களிடமிருந்து எதிர்ப்பைத் தொடர்ந்து, 1863 ஆம் ஆண்டின் மத அறக்கட்டளைச் சட்டம் இயற்றப்பட்டது மற்றும் கோயில்களின் கட்டுப்பாடு அந்தச் சட்டத்தின் கீழ் நியமிக்கப்பட்ட குழுக்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. இருப்பினும், கோவில் நிர்வாகத்தின் மீதான நீதித்துறை அதிகார வரம்பு, அதாவது சிவில் நடைமுறைச் சட்டம் மற்றும் அதிகாரப்பூர்வ அறங்காவலர்கள் சட்டம் மற்றும் 1920 இன் அறநிலைய மற்றும் மத அறக்கட்டளைச் சட்டம் ஆகியவை அரசாங்கத்திற்கு கணிசமான செல்வாக்கைத் தக்கவைக்க உதவியது.

1925 ஆம் ஆண்டு மதராஸ் இந்து சமய அறநிலையச் சட்டத்தின் மூலம் இந்து கோவில்கள் குறித்த முதல் குறிப்பிட்ட சட்டம் வந்தது. இது 1919 ஆம் ஆண்டின் இந்திய அரசாங்கச் சட்டத்தில் இருந்து வலிமையைப் பெற்றது, இது மாகாண அரசாங்கங்கள் நன்கொடை விஷயங்களில் சட்டம் இயற்றுவதற்கு உதவியது. "இந்தச் சட்டம் (1925 ஆம் ஆண்டு சட்டம்) மற்றும் அதன் பல திருத்தங்கள் மகத்தான அதிகாரங்களைக் கொண்ட ஒரு ஆணையர் குழு மூலம் கோவில்களின் நிர்வாகத்தை மேற்பார்வையிடுவதற்காக வழங்கப்பட்டுள்ளன, மேலும் சில சந்தர்ப்பங்களில் வாரியம் ஒரு கோயிலின் நிர்வாகத்தை முழுவதுமாக எடுத்துக் கொள்ளலாம்" என்று ஐ.ஐ.எம் ஆய்வறிக்கை தெரிவித்துள்ளது. 

சுதந்திரத்திற்கு பிறகு என்ன நடந்தது?

1925 ஆம் ஆண்டு சட்டம் பல்வேறு மாநிலங்களுக்கான வரைபடமாக செயல்பட்டதன் மூலம், ஆங்கிலேயர்கள் கோயில்கள் மீது நடைமுறைப்படுத்திய சட்டமன்றக் கட்டுப்பாட்டின் பெரும்பகுதியை சுதந்திர இந்தியா தக்க வைத்துக் கொண்டது.

1951 ஆம் ஆண்டில் மெட்ராஸ் இந்து சமய மற்றும் அறநிலைய அறக்கட்டளைச் சட்டம் என்ற அத்தகையச் சட்டம் முதலில் இயற்றப்பட்டது. அந்தச் சமயத்தில் பீகாரிலும் இதே போன்ற சட்டம் இயற்றப்பட்டது. மெட்ராஸ் சட்டம் நீதிமன்றங்களில் சவால் செய்யப்பட்டது, அதனால் நடைமுறைக்கு வர தாமதமானது மற்றும் இறுதியாக 1959 இல் ஒரு சில மாற்றங்களுடன் ஒரு புதிய சட்டம் வந்தது. பெரும்பாலான தென் மாநிலங்கள் கோயில்களைக் கட்டுப்படுத்த இதே போன்ற சட்ட அமைப்புகளைப் பின்பற்றுகின்றன. இந்து வழிபாட்டுத் தலங்களுக்குள் சமூகத்தின் அனைத்துப் பிரிவுகளும் சாதியினரும் நுழைவதை உறுதிசெய்ய கோயில்களை நிர்வகிப்பதில் அரசு தலையீடு அவசியம் என்று பல மாநிலங்கள் வாதிட்டன.

கோவில்களின் மீதான அரசின் கட்டுப்பாட்டை நிறுத்த வேண்டும் என்ற கோரிக்கை எவ்வளவு பழையது?

1959 ஆம் ஆண்டில், கோவில் கட்டுப்பாட்டை மீண்டும் இந்து சமூகத்திடம் ஒப்படைக்கக் கோரி ஆர்.எஸ்.எஸ் முதல் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியது. காசி விஸ்வநாதர் கோயில் தொடர்பான தீர்மானத்தில், ஆர்.எஸ்.எஸ் அமைப்பின் உயர்மட்ட முடிவெடுக்கும் கூட்டமான அகில பாரதிய பிரதிநிதி சபா (ABPS), “இந்தக் கோயிலை இந்துக்களிடம் ஒப்படைக்க நடவடிக்கை எடுக்குமாறு உத்தரப் பிரதேச அரசை சபா வலியுறுத்துகிறது. வாழ்க்கையின் பல்வேறு துறைகளில் நேரடியாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ தனது கட்டுப்பாட்டையும், ஏகபோகத்தையும் நிலைநிறுத்தும் அரசாங்கத்தின் போக்கு கடந்த சில ஆண்டுகளாக மேலும் மேலும் வெளிப்பட்டு வருகிறது,” என்று குறிப்பிட்டுள்ளது.

1988 இல், சங்கத்தின் அகில பாரதிய காரியகாரி மண்டலம் அந்த தீர்மானத்தை மீண்டும் கொண்டு வந்தது. இத்தீர்மானங்கள் தென்னிந்தியாவில் கோவில்கள் மீதான கட்டுப்பாட்டிற்காக மதத் தலைவர்களின் போராட்டங்களுக்கு முன்னதாக இருந்தன.

வி.எச்.பி 1970களின் தொடக்கத்தில் இருந்தே இந்தப் பிரச்சினையை எழுப்பி வருகிறது. 2021 ஆம் ஆண்டில், கோயில்களை அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து விடுவிக்க மத்திய சட்டம் கோரி தீர்மானம் நிறைவேற்றியது.

கடந்த 10 ஆண்டுகளாக பா.ஜ.க.,வும் இந்தக் கோரிக்கையை எதிரொலித்து வருகிறது. கடந்த ஆண்டு தெலங்கானாவில் நடந்த தேர்தல் பொதுக்கூட்டத்தில், இந்து கோவில்களை தமிழக அரசு கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பதாக பிரதமர் மோடி குற்றம்சாட்டியதை, தமிழக முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின் கடுமையாக மறுத்தார். 2017 மற்றும் 2019 ஆம் ஆண்டுகளில், அப்போதைய பா.ஜ.க எம்பி சத்யபால் சிங் இந்த விவகாரத்தில் தனிநபர் மசோதாவை அறிமுகப்படுத்தினார்.

பா.ஜ.க தலைவர் திரிவேந்திர சிங் ராவத் தலைமையிலான உத்தரகாண்ட் அரசு, சார் தாம் கோயில்கள் மற்றும் 49 கோயில்களை நிர்வகிக்க ஒரு வாரியத்தை நிறுவ உத்தரகாண்ட் சார் தாம் தேவஸ்தான மேலாண்மைச் சட்டத்தை டிசம்பர் 2019 இல் இயற்றியது. இருப்பினும், 2021 ஆம் ஆண்டில், புஷ்கர் சிங் தாமி தலைமையிலான பா.ஜ.க அரசாங்கம், பூசாரிகள், உள்ளூர்வாசிகள் மற்றும் அரசியல்வாதிகளின் எதிர்ப்பின் காரணமாக இந்தச் சட்டத்தை திரும்பப் பெற்று வாரியத்தை ரத்து செய்தது.

இதேபோல், சிவராஜ் சிங் சவுகான் தலைமையிலான மத்தியப் பிரதேச அரசு 2023 இல் கோயில்கள் மீதான மாநில கட்டுப்பாட்டை தளர்த்தியது, அதே நேரத்தில் கர்நாடகாவில் பசவராஜ் பொம்மை அரசாங்கம் இதேபோன்ற நடவடிக்கைகளை அறிவித்தது ஆனால் அவை செயல்படுத்தப்படுவதற்கு முன்பே அரசு பதவி விலகியது. ஆனால், இதற்கான மத்திய சட்டம் இன்னும் நடைமுறைக்கு வரவில்லை.

நீதிமன்றங்கள் என்ன சொன்னன?

அரசாங்கத்தின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து கோவில்களை விடுவிப்பதற்கு ஆதரவாக சட்ட வாதங்கள் இருந்தபோதிலும், நீதிமன்றங்கள் இந்த விஷயத்தில் தலையிட பெரும்பாலும் தயக்கம் காட்டுகின்றன. மூத்த வழக்கறிஞர்கள் ஃபாலி நாரிமன் மற்றும் ராஜீவ் தவான் ஒருமுறை அரசின் கட்டுப்பாட்டை "மத அறக்கட்டளைகளின் தேசியமயமாக்கல்" என்று விமர்சித்தனர்.

1954 ஷிரூர் மடம் வழக்கில், உச்ச நீதிமன்றம், மதப் பிரிவினரின் நிர்வாக உரிமையை முழுவதுமாகப் பறித்து, அதை வேறு எந்த அதிகாரத்துக்கும் அளிக்கும் சட்டம், பிரிவு 26ன் (d) பிரிவின் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட உரிமையை மீறுவதாகும். எவ்வாறாயினும், ஒரு மத அல்லது தொண்டு நிறுவனம் அல்லது அறக்கட்டளையின் நிர்வாக உரிமையை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கு அரசுக்கு பொதுவான உரிமை உள்ளது.

ரத்திலால் பனசந்த் காந்தி எதிர் பம்பாய் மாகாணம் மற்றும் பலர் வழக்கில், ஒரு மத அமைப்புக்கு வழங்கப்படும் நிர்வாக உரிமை என்பது எந்த சட்டமும் பறிக்க முடியாத உத்தரவாதமான அடிப்படை உரிமை என்று உச்ச நீதிமன்றம் கூறியது. மறுபுறம், ஒரு மத பிரிவினருக்கு சட்டத்தின்படி அதன் சொத்துக்களை நிர்வகிக்க உரிமை உண்டு. இதன் பொருள், செல்லுபடியாகும் வகையில் இயற்றப்பட்ட சட்டங்கள் மூலம் அறக்கட்டளை சொத்துக்களின் நிர்வாகத்தை அரசு கட்டுப்படுத்த முடியும்.

1996 ஆம் ஆண்டு பன்னாலால் பன்சிலால் பிட்டி மற்றும் பலர் எதிர் ஆந்திரப் பிரதேச வழக்கில், இந்து மத நிறுவனம் அல்லது அறக்கட்டளையை நிர்வகிக்கும் அறக்கட்டளையின் தலைவர் பதவி மீதான பரம்பரை உரிமைகளை ரத்து செய்ய ஆந்திரப் பிரதேச அரசு இயற்றிய சட்டத்தின் செல்லுபடியை உச்ச நீதிமன்றம் உறுதி செய்தது. சட்டம் அனைத்து மதங்களுக்கும் ஒரே மாதிரியாகப் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும் என்ற வாதத்தையும் நிராகரித்ததுடன், தற்போதுள்ள அமைப்பில் தவறான நிர்வாகம் மற்றும் ஊழலைக் கண்டறிந்த குழுவின் பரிந்துரைகளை பின்பற்றி அரசாங்கம் சட்டத்தை கொண்டு வந்ததாக வாதிட்டது.

2022ல், அப்போதைய பா.ஜ.க செய்தித் தொடர்பாளரும் வழக்கறிஞருமான அஸ்வினி உபாத்யாய், கோவில்களை அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து விடுவிக்கக் கோரி உச்ச நீதிமன்றத்தில் மனு தாக்கல் செய்தார். எவ்வாறாயினும், தற்போதைய ஏற்பாட்டின் கீழ் கோவில்கள் "சமூகத்தின் பெரிய தேவைகளை பூர்த்தி செய்துள்ளன, அவற்றின் கோவிலுக்கு மட்டுமல்ல" என்று நீதிமன்றம், தற்போதைய நிலைக்கு ஆதரவாக வாதிட்டது. இதை மாற்றியமைப்பது, "இந்த கோவில்கள் அனைத்தும்... இந்த மத மையங்கள், செல்வச் செழிப்பு தலங்களாக மாறிய" நாட்களுக்கு "கடிகாரத்தைத் திருப்பிவிடும்" என்று நீதிமன்றம் கூறியது. இதனையடுத்து அஸ்வினி உபாத்யாய் தனது மனுவை வாபஸ் பெற்றார்.

“தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil“