காந்தி பிரிவினையை நிறுத்தத் தவறியபோது...

கடந்த காலம் ஒரு முன்னுரையாக இருக்கிறது என்றால், ராஷ்ட்ரபதி பவன் இந்தியாவைப் பிரிப்பதற்கும், தேசத்தின் அடுத்தடுத்த பயணத்திற்கும் ஒரு தனித்துவமான வரலாற்றுச் சூழலை அமைத்துள்ளது. முரண்பாடாக, 1931ம் ஆண்டில் வைஸ்ராய் மாளிகை என்ற அளவில் அதன் பதவியேற்பு என்பது 1935ம் ஆண்டு இந்திய அரசாங்கச் சட்டத்தின் மூலம் மேற்கொள்ளப்பட்ட அதிகாரப் பரவலாக்கத்தின் அடிப்படையான வட்டமேசை மாநாடுகளுடன் ஒத்துப்போனது.

வடக்கு பிளாக் - அற்புதமான கட்டிடம் அதைச் சுற்றி பிற கட்டமைப்புகள் - தெற்கு பிளாக் நாடாளுமன்ற வளாகம் - ஏகாதிபத்திய கம்பீரத்தின் அடையாளமாக அழகிய ரைசினா மலைகள் வந்துள்ளன. எட்வின் லுட்யென்ஸின் படைப்புகள் பலரைக் கவர்ந்தன. ஆனால், மகாத்மா காந்தி கவரப்பட்டவர்களில் இல்லை. லண்டனில் நடந்த இரண்டாவது வட்டமேசை மாநாட்டில், நவம்பர் 19, 1931 அன்று நடந்த கூட்டமைப்பு கட்டமைப்புக் குழு கூட்டத்தில், அவர் புதுடெல்லியை ஒரு வெள்ளை யானை என்று குறிப்பிட்டார். மேலும், “அந்த கட்டிடங்கள் … மில்லியன் கணக்கான இந்தியாவை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தவில்லை” என்றார்.

ஆண்டுகள் செல்லச் செல்ல, முஹம்மது அலி ஜின்னா தலைமையிலான முஸ்லிம் லீக் அதன் கோரப்பற்களைக் காட்டியபோது, ​​காந்தி படிப்படியாக புதுடெல்லியின் மையப்பகுதியுடனும், குறிப்பாக வைஸ்ராய் மாளிகையுடனும், நாட்டின் தலைவிதிக்கு இணங்கினார். நாட்டை ஒற்றுமையாக வைத்திருக்க அவர் எடுத்த முயற்சிகள் வெற்றிடமாகிவிட்டன. வைஸ்ராய் மாளிகையில் அடுத்தடுத்து வசிப்பவர்களுடனான அவரது தொடர் சந்திப்புகளைத் தவிர, அவர் ஜின்னாவுடன் குறைந்தது 18 கூட்டங்களை நடத்தினார். ஒவ்வொரு முறையும் அதிக மனச்சோர்வடைந்தார். நல்லிணக்கம், அமைதிக்கான அவருடைய குரல் உறத்த வகுப்புவாதத்தின் கூச்சலில் தொலைந்து போனது.

ஆனாலும், காந்தி மிக முக்கியமானவராக இருந்தார். கடைசி வைஸ்ராய் லூயிஸ் மவுண்ட்பேட்டன் பிரபு அவரது பெரும்பாலான தோழர்களை விட அதை நன்கு அறிந்திருந்தார். பிரிவினைக்கு முன், வகுப்புவாத வன்முறை பஞ்சாப், வங்களாம், பீகார் மற்றும் உத்தரபிரதேசத்தை சூழ்ந்தபோது, ​​மவுண்ட்பேட்டன் பிரபு காந்தி மற்றும் ஜின்னாவை ஒன்றிணைத்தார். வைஸ்ராய் அலுவலகம் ஏப்ரல் 16, 1947 அன்று அவர்களின் கூட்டு முறையீட்டை உள்ளடக்கிய ஒரு செய்தி அறிக்கையை வெளியிட்டது: “அக்கிரமக்காரர்கள், பாதிக்கப்பட்டவர்கள் யாராக இருந்தாலும், இந்தியாவின் அழகான பெயருக்கு அவப்பெயரையும் அப்பாவி மக்களுக்கு மிகப்பெரிய அவலத்தையும் ஏற்படுத்திய சமீபத்திய சட்டவிரோத வன்முறைச் செயல்களை நாங்கள் வன்மையாகக் கண்டிக்கிறோம். அரசியல் நோக்கங்களை அடைய எல்லா நேரத்திலும் சக்தியைப் பயன்படுத்துவதை நாங்கள் கண்டிக்கிறோம். அவர்கள் எந்த வற்புறுத்தலுக்கு உட்பட்டாலும், அனைத்து வன்முறைகளையும் சீர்குலைப்புகளையும் தவிர்ப்பதோடு மட்டுமல்ல; இதுபோன்ற செயல்களுக்கு தூண்டுதலை ஏற்படுத்தும் பேச்சு மற்றும் எழுத்து இரண்டையும் தவிர்க்க வேண்டும்” என்று குறிப்பிட்டுள்ளது.

மவுண்ட்பேட்டனைப் பொறுத்தவரை, ஜூன் 1947ன் ஆரம்பம் எல்லா வகையிலும் மிகவும் கொந்தளிப்பாக இருந்தது. ஜூன் 3ம் தேதி பிரிட்டிஷ் அதிகாரத்தை இந்தியாவிற்கு மாற்றும் செயல்முறை தொடர் ஒளிபரப்பில் வெளிப்படும் நாளாக திட்டமிடப்பட்டது. முதலில் லண்டனில் பிரிட்டிஷ் பிரதமர் க்ளெமென்ட் அட்லீ, பின்னர் மவுண்ட்பேட்டனின் விரிவான அறிக்கை மற்றும் அகில இந்திய வானொலியில் (AIR) ஜவஹர்லால் நேரு, ஜின்னா மற்றும் சர்தார் பல்தேவ் சிங் ஆகியோரின் தொடர்ச்சியான ஒப்புதல்கள் ஒளிபரப்ப திட்டமிடப்பட்டது.

இந்த ஒளிபரப்புகளில், நேருவும் சிங்கும் தங்களின் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட பேச்சுகளில் பிரிவினையால் ஏற்பட்ட தங்கள் துயரத்தை வெளிப்படுத்தியபோது, ​​ஜின்னா வடமேற்கு எல்லை மாகாணத்தின் பிரச்சினையை திசைதிருப்பி கேபினெட் அமைச்சரவையில் உறுப்பினராக இருந்த தகவல் மற்றும் ஒளிபரப்பு துறைக்கு பொறுப்பில் இருந்த சர்தார் வல்லபாய் படேலை ஆத்திரமூட்டினார். ஜின்னாவை மவுண்ட்பேட்டனால் தந்திரமாக கையாண்டதால் நேருவும் பட்டேலும் வருத்தப்பட்டனர். அவருக்கு ஜின்னாவை சமாதானப்படுத்துவது ஒரு தந்திரோபாய தேவையாக இருந்தது.

பிரிவினை வாய்ப்பு உண்மையில் மந்தமாக இருந்தது. இந்த அமைப்பில், மவுண்ட்பேட்டன் இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தான் ஆகிய இரு நாடுகளின் கவர்னர் ஜெனரலாக மாறுவதற்கு ஆர்வமாக இருந்தார். இந்தியத் தலைவர்கள் இந்த முன்மொழிவை ஏற்றுக்கொண்டாலும், ஜின்னா தயங்கினார். அதிகாரத்தை மாற்றும் செயல்முறையை விளக்கிய அவரது ஜூன் 3 அறிவிப்புக்கு ஒரு நாள் கழித்து, மவுண்ட்பேட்டன், படேல் பக்கத்தில் இருந்தார். பிரிட்டிஷ் நோக்கங்களைப் பற்றிய தவறான எண்ணங்களைத் தெளிவுபடுத்த தொடர்ச்சியாக செய்தியாளர் சந்திப்பை நடத்தினார்.

மவுண்ட்பேட்டன் குறிப்பாக ஒரு முக்கியமான கேள்விக்கு பதிலளிக்க ஆர்வமாக இருந்தார். மேலும் அவரது அலுவலகம் இந்த கேள்வியை ஒரு பத்திரிகையாளரிடம் இருந்து “கவர்னர் ஜெனரல்கள் சுயாட்சி அரசாங்கங்களின் ஆலோசனையின் பேரில் நியமிக்கப்படுவார்களா? அப்படியானால், இரண்டு அரசுகளுக்கும் தனித்தனி கவர்னர் ஜெனரல்கள் இருப்பதற்கு ஏதேனும் தடை உள்ளதா?” என்று கேட்கப்பட்டது.

இதற்கு பதிலளித்த மவுண்ட்பேட்டன், “எந்த அரசும் சுயாட்சி நடத்தும் தருணத்தில் அது அதன் கவர்னர் ஜெனரலை தேர்வு செய்கிறது. கவர்னர் ஜெனரல் சம்பந்தப்பட்ட அரசாங்கத்தின் பிரதமரால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகிறார். அவர் தனது பெயரை அரசருக்கு சமர்ப்பிக்கிறார். அவர் ஒரு அரசியலமைப்பு மன்னராக இருப்பதால், அதைப் பற்றி விவாதிக்கலாம். ஆனால், இறுதியாக சம்பந்தப்பட்ட அரசாங்கத்தின் ஆலோசனையின் பேரில் செயல்படுகிறார்.” என்று கூறினார்.

இந்த பதிலின் மூலம், மவுண்ட்பேட்டன் ஜின்னாவுக்கு ஒரு திட்டவட்டமான செய்தியை தெரிவிக்க விரும்பினார். இரு நாடுகளுக்கும் ஒரே கவர்னர் ஜெனரலைக் கொண்டிருப்பது முன்மொழியப்பட்ட ஏற்பாடு தற்காலிகமானது. இணக்கமான மாற்றத்தை உறுதி செய்வதாகும். இருப்பினும், பாகிஸ்தானின் கவர்னர் ஜெனரல் பதவியை வகிப்பேன் என்று நிச்சயமற்ற வகையில் கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு தெரிவித்த ஜின்னாவுக்கு அது நேர் எதிர் விளைவை ஏற்படுத்தியது.

ஜனாதிபதியின் ஆய்வில் தொகுக்கப்பட்டு பாதுகாக்கப்படும் மவுண்ட்பேட்டன் தாள்கள் மூலம் தேடினால் முழுவதுமாக புதிய கண்ணோட்டங்களை வெளிப்படுத்தும் வரலாற்றின் விலைமதிப்பற்ற உண்மைகளைக் காணலாம். பின்னோக்கிப் பார்த்தால், பத்திரிகையாளர் சந்திப்பில் எழுப்பப்பட்ட கேள்வி துணைக்கண்டத்தின் எதிர்காலத்தில் குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியதாகக் கருதலாம். மவுண்ட்பேட்டன் இரு நாடுகளின் கவர்னர் ஜெனரலாக இருந்திருந்தால், ஜின்னா தனது பல தவறான முயற்சிகளை, குறிப்பாக காஷ்மீரில் தொடங்கியிருப்பார்.

வரலாறு பல கணிக்க முடியாத திருப்பங்களால் நிரம்பியுள்ளது. அது எதிர்காலத்தின் முகத்தை தீவிரமாக மாற்றியது. மக்களின் விதியால் ஒப்படைக்கப்பட்ட தனிநபர்களின் உயர்வையும் தாழ்வையும் அம்பலப்படுத்தியிருக்கலாம். இரகசியமாக மறைக்கப்பட்ட செயல்களையும், காலனித்துவ முதலாளிகளின் நன்கு நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட சமன்பாடுகளையும் உள்ளடக்கிய மாக்கியவல்லியின் அரசு இன்னும் முழுமையாக புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டும்.

இருப்பினும், காந்தி, லுட்யன்ஸின் படைப்பு மீதான ஆரம்ப வெறுப்பும் அது அனைத்தையும் பிரதிநிதித்துவப் படுத்துவதாக இருந்தபோதிலும், கடைசி வைஸ்ராயை விரும்பினார். மவுண்ட்பேட்டனின் அந்த அதிர்ஷ்டமான செய்தியாளர் சந்திப்புக்கு சில மணிநேரங்களுக்குப் பிறகு, அவர் காந்தியைச் சந்தித்தார், அன்று மாலை பிரார்த்தனைக் கூட்டத்தில், “இப்போது நான் பிரிட்டிஷாரைப் பற்றி உங்களுக்கு உறுதியளிக்க விரும்புகிறேன்” என்று கூறினார். மவுண்ட்பேட்டனுடனான அவரது பேச்சுவார்த்தையின் வெளிச்சத்தில்,
“வைஸ்ராய் இந்த முடிவில் எந்த மாறுபாடும் கொண்டிருக்கவில்லை” என்று கூறினார். முஸ்லீம் லீக்கின் அணுகுமுறையில் விரக்தியை வெளிப்படுத்திய அவர், மவுண்ட்பேட்டனை கடவுளின் பெயரால் தனது வேலையைச் செய்வதற்கு பாராட்டினார்.

காந்தியை பிரிவினையை ஏற்றுக்கொள்ள சூழ்நிலைகள் கட்டாயப்படுத்தினாலும், மனிதர்களின் உள்ளார்ந்த நல்லெண்ணம் இறுதியில் வன்மத்தை வெல்லும் என்ற நம்பிக்கையில் அவர் உறுதியாக இருந்தார். காந்தி ஒரு நித்திய நம்பிக்கையாளர், அவர் இறுதிவரை தனது நம்பிக்கையில் உறுதியாக இருந்தார்.

இந்த கட்டுரையை எழுதியவர் அஜய் சிங், இந்திய ஜனாதிபதியின் பத்திரிகை செயலாளராக உள்ளார்.