இந்தியாவில் அழிந்து வரும் மாம்பழ வகைகள்... அரிதாக மாறிப்போன இந்த 5 பழங்கள்!

மாம்பழங்களின் தேசம் என்று போற்றப்படும் இந்தியா, தனித்துவமான சுவை, மணம் மற்றும் கலாச்சார முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பலவிதமான பூர்வீக மாம்பழ வகைகளின் வளமான பாரம்பரியத்தைக் கொண்டுள்ளது. இருப்பினும், இந்த மண்ணின் பல பொக்கிஷங்கள் இப்போது மெல்ல மெல்ல மறைந்து வருகின்றன. 
அழிவின் விளிம்பில் உள்ள ஐந்து அத்தகைய மாங்கனி வகைகளைப் பற்றி நாம் இப்போது பார்க்கலாம்.

கருப்பட்டி காய், தமிழ்நாடு

தென் தமிழகத்தின் பூர்வீகமான கருப்பட்டி காய், பனை வெல்லத்தை (கருப்பட்டி) நினைவூட்டும் தனித்துவமான சுவைக்காகப் போற்றப்படும் ஒரு அரிதான வகை. இந்த மாங்காய் பாரம்பரியமாக பச்சையாக உண்ணப்பட்டது, பெரும்பாலும் ஊறுகாய் மற்றும் உள்ளூர் உணவு வகைகளில் பயன்படுத்தப்பட்டது. இதன் அடர் பச்சை நிறத் தோல் மற்றும் நார்ச்சத்துள்ள சதை மற்ற வகைகளிலிருந்து இதை வேறுபடுத்துகிறது.

இருப்பினும், அதிக மகசூல் தரும் வணிகரீதியான மாம்பழ சாகுபடி அதிகரித்ததால், கருப்பட்டி காய் சாகுபடி வெகுவாகக் குறைந்துவிட்டது. இன்று, இது ஒரு அரிதான கண்டுபிடிப்பாக உள்ளது, பெரும்பாலும் முதிய தலைமுறையினரால் மட்டுமே நினைவுகூரப்படுகிறது.

கன்னம்மாங்கா, கேரளா

கேரளாவில், கன்னம்மாங்கா பாரம்பரிய உணவு வகைகளில் ஒரு சிறப்பான இடத்தைப் பிடித்துள்ளது. இந்தச் சிறிய, மென்மையான மாங்காய்கள் முதன்மையாக ஊறுகாய் தயாரிக்கப் பயன்படுகின்றன, இது கேரளாவின் காரமான உணவுகளுக்கு ஒரு புளிப்பான சுவையை அளிக்கிறது.

"கன்னி மாங்காய்" என்று பொருள்படும் கன்னம்மாங்கா, முதிர்ச்சியடைவதற்கு முன்பு அறுவடை செய்யப்படுவதைக் குறிக்கிறது. கேரளாவின் உணவுப் பாரம்பரியத்தின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியான இதை பாதுகாக்க உள்ளூர் சமூகங்கள் முயற்சிகள் மேற்கொண்டு வருகின்றன.

கல்பாவி மாவு, கர்நாடகா

கர்நாடகாவின் கடலோரப் பகுதிகளில் தோன்றிய கல்பாவி மாவு, அதன் அடர்த்தியான நறுமணம் மற்றும் இனிமையான, ஜூஸியான பல்ப்க்கும் பெயர் பெற்றது. பொன் மஞ்சள் நிறத்தில் இருக்கும் இந்த நடுத்தர அளவிலான மாம்பழம் ஒரு காலத்தில் உள்ளூர் சந்தைகளில் பிரதானமாக இருந்தது.

அதன் தனித்துவமான சுவை நேரடியாக உட்கொள்வதற்கும், பாரம்பரிய இனிப்புகள் தயாரிப்பதற்கும் மிகவும் பிடித்தமானதாக இருந்தது. இதன் கலாச்சார மற்றும் சமையல் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தி, இதை மீட்டெடுப்பதற்கான முயற்சிகளைப் பாதுகாவலர்கள் இப்போது மேற்கொண்டு வருகின்றனர்.

பதாஷா, மேற்கு வங்காளம்

மேற்கு வங்காளத்தின் பூர்வீகமான பதாஷா மாம்பழம், அதன் தனித்துவமான இனிமையான சுவை காரணமாக பாரம்பரிய சர்க்கரை மிட்டாய்களின் பெயரால் அழைக்கப்படுகிறது. சிறிய அளவிலான இந்த மாம்பழம், மெல்லிய தோல் மற்றும் சதைப்பற்றுள்ள கூழ் கொண்டது, ஒரு காலத்தில் வங்காளத்தின் தோட்டங்களில் சாதாரணமாகக் காணப்பட்டது.

இருப்பினும், இதன் மென்மையான தன்மை நீண்ட தூரப் போக்குவரத்துக்கு ஏற்றதாக இல்லாததால், வணிக ரீதியாக இதன் வளர்ச்சி மட்டுப்படுத்தப்பட்டது. இதன் விளைவாக, பதாஷா இப்போது மிகவும் அரிதாகிவிட்டது, பெரும்பாலும் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட கிராமப்புறப் பகுதிகளில் மட்டுமே காணப்படுகிறது.

அம்மா செட்டு, ஆந்திரப் பிரதேசம்

தெலுங்கில் "தாயின் மரம்" என்று பொருள்படும் அம்மா செட்டு மாம்பழம், ஆந்திரப் பிரதேசத்தின் சில பகுதிகளில் மிகவும் மதிக்கப்படுகிறது. பெரிய அளவு மற்றும் அடர்த்தியான, நார்ச்சத்துள்ள கூழ் ஆகியவற்றால் அறியப்பட்ட இந்த மாம்பழ வகை பாரம்பரியமாக செழிப்பு மற்றும் ஊட்டச்சத்துவுடன் தொடர்புடையது.

இதன் மரங்கள், பெரும்பாலும் உயரமாக வளர்ந்து பரந்து விரிந்தவை, ஏராளமான நிழலை வழங்கியதுடன் கிராமப்புற நிலப்பரப்பின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாகவும் இருந்தது. இருப்பினும், இத்தகைய பெரிய மரங்களைப் பராமரிப்பதில் உள்ள சவால்கள் அம்மா செட்டு சாகுபடியின் குறிப்பிடத்தக்க வீழ்ச்சிக்கு வழிவகுத்தன. இன்று, இது ஒரு பொற்காலத்தின் அடையாளமாக, உள்ளூர் நாட்டுப்புறக் கதைகளில் அன்புடன் நினைவுகூரப்படுகிறது.

இந்த உள்நாட்டு மாங்கனி வகைகள் குறைந்து வருவதற்கான காரணங்கள் பல:

அதிக மகசூல் தரும், நோய் எதிர்ப்பு சக்தி கொண்ட கலப்பின வகைகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பது பாரம்பரிய வகைகளை பின்னுக்குத் தள்ளியுள்ளது.

சீரான வடிவம் மற்றும் கறையற்ற மாம்பழங்களுக்கான சந்தை தேவை, சுவையில் சிறந்திருந்தாலும் இந்த காட்சித் தரங்களை பூர்த்தி செய்யாத வகைகளை ஒதுக்கியுள்ளது.

விரிவாக்கம் அடைந்து வரும் நகரங்கள் பாரம்பரிய தோட்டங்களை ஆக்கிரமித்துள்ளன, இதனால் உள்நாட்டு வகைகளை சாகுபடி செய்ய கிடைக்கும் நிலம் குறைந்துள்ளது.

இளைய தலைமுறையினர் பெரும்பாலும் இந்த பாரம்பரிய வகைகளைப் பற்றி அறியாததால், அவற்றின் தேவை மற்றும் சாகுபடி குறைந்துள்ளது.

இந்த மாங்கனிகளைப் பாதுகாப்பது பல்லுயிர் தன்மையைப் பாதுகாப்பது மட்டுமல்லாமல், அவை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் கலாச்சார மற்றும் சமையல் பாரம்பரியத்தையும் தக்கவைப்பதாகும். இந்த வகைகள் அழிந்து விடாமல் இருப்பதை உறுதி செய்ய உள்ளூர் சமூகங்கள், விவசாய வல்லுநர்கள் மற்றும் உணவு ஆர்வலர்களின் முயற்சிகள் மிகவும் முக்கியமானவை.