‘ஆஃப்டர்டேஸ்ட்’: சொமாட்டோவின் சொல்லப்படாத கதை

மேகா விஸ்வநாத்தின் 'அறியப்படாதவை’: ஸொமேட்டோவின் சொல்லப்படாத கதை', ஒரு இந்திய ஸ்டார்ட்அப் எவ்வாறு உணவுடனான தேசத்தின் உறவை மறுவடிவமைத்தது என்பதை வெளிப்படுத்தும் ஒரு காலவரிசைப் பதிவு. இந்தியாவின் வேகமான உணவு விநியோகத் தளத்தில் வழக்கமான காட்சியான ஒரு ஸொமேட்டோ விநியோகப் பங்குதாரர் நகர வீதிகளில் பயணிக்கிறார்.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க:

மும்பையில் சில இரவுகளில், நகரம் அதிகமாக வேலை செய்யும் இன்ஜின் போல ஒலிக்கும் - அதன் துடிப்பு போக்குவரத்தின் ஒரு பகுதி, தூண்டுதலின் ஒரு பகுதி, இடியின் ஒரு பகுதி. நான் வானுயரக் கட்டடங்களுக்கு மத்தியில் ஒரு கனவு போல உயர்ந்த பாஸ்டியன் (Bastian) ஹோட்டலின் 48வது தளத்திலிருந்து நகரத்தை எனக்குக் கீழே ஒளிரும் பார்க்க முடிந்தது. அங்கே நாங்கள் ஆசைகளைப் பரிமாறினோம் — வெற்றி போல அலங்கரிக்கப்பட்ட டிராஃபில்ஸ், அபிலாஷையில் மெதுவாகச் சமைக்கப்பட்ட சாஸ்கள்.

ஆனால் தட்டுகள் துடைக்கப்பட்டு, கைதட்டல் நள்ளிரவுக் காற்றில் ஆவியான பிறகு, நான் உணவகத்திற்குக் கீழே நான் வசித்த சிறிய அடுக்குமாடி குடியிருப்புக்கு இறங்குவேன். மற்றவர்களுக்கு உணவளிக்க நாள் முழுவதும் செலவிடும்போது, பசி எப்போதும் அமைதியாக வரும். நான் இரவு உணவை மறந்துவிடுவேன், என்னையே மறந்துவிடுவேன். அப்போதுதான் நான் என் மொபைலை எடுப்பேன், அந்தப் பழக்கப்பட்ட சிவப்புக் காப்புறுதியின் துடிப்பைத் தட்டுவேன்.

நிமிடங்களுக்குள், ஒரு டெலிவரி ஆள் என் வாசலில் தோன்றுவார். நான், மாலை முழுவதும் கற்பனைகளுக்கு உணவளித்த ஒரு சமையல்காரர், நகரத்தின் கண்ணுக்குத் தெரியாத கனிவு வலைப்பின்னலால் உணவளிக்கப்படுவேன்.

வரைபடத்திற்குப் பின் உள்ள மனிதர்கள்

நோய் மற்றும் குழப்பத்திற்குப் பிறகு, சமையலறையில் என் உடலையும் நம்பிக்கையையும் மீண்டும் கட்டமைக்க நான் முதன்முதலில் இந்தியா திரும்பியபோது, சஞ்சீவ் பிக்ஷாந்தனியைச் சந்தித்தேன். அவரது மனம் எவ்வளவு மாயமானதோ, அவ்வளவு திட்டமிடப்பட்டதாக இருந்தது. ஒரு பிற்பகல் காபி நேரத்தில், இந்தியா சாப்பிடும் விதத்தை மாற்றியமைக்கும் ஒரு நிறுவனத்தைப் பற்றி அவர் என்னிடம் கூறினார். “ஸொமேட்டோ டெலிவரி மட்டுமல்ல — அது விதியைச் சரியாகச் செயல்படுத்துகிறது. இது இந்தியப் பிரச்சினைகளுக்கு இந்திய வழியில் தீர்வு காண்கிறது,” என்று அமைதியான உறுதியுடன் அவர் கூறினார். அந்த வாக்கியம் என்னுள் தங்கிவிட்டது. பிக்ஷாந்தனி பின்னர் என்னிடம் சொன்னது போல், “இந்த நாட்டின் முரண்பாடுகளைக் குறியீடாக மாற்றக்கூடிய நிறுவனர்களில் நாங்கள் முதலீடு செய்கிறோம்.”

நான் தீபிந்தர் கோயலை ஒருபோதும் சந்தித்ததில்லை, ஆனால் அவரது பெயர் ஒரு அரிய மரியாதையுடன் உச்சரிக்கப்படுவதைக் கேட்டிருக்கிறேன் -பிக்ஷாந்தனியிடமிருந்து மட்டுமல்லாமல், ரிலையன்ஸ் இண்டஸ்ட்ரீஸ் லிமிடெட்டின் சந்தைப்படுத்தல் மேதையான ரோஹித் பன்சாலிடமிருந்தும் கேட்டேன். பன்சால் ஒருமுறை, “ஒரு நிறுவனம் எவ்வளவு பெரியது என்பதல்ல; அது எவ்வளவு மனிதத்தன்மையுடன் இருக்கிறது என்பதே முக்கியம்,” என்று கூறினார். பல வழிகளில், அந்த வாக்கியம் ஸொமேட்டோவை வரையறுக்கிறது.

பசியின் வழிமுறை 

மேகா விஸ்வநாத்தின் 'அறியபடாடதவை: ஸொமேட்டோவின் சொல்லப்படாத கதை' வந்தபோது, நீண்ட காலமாக தொலைந்த நண்பரிடமிருந்து வரும் கடிதத்தைத் திறப்பது போல நான் அதைத் திறந்தேன் — ஆர்வத்துடனும், எச்சரிக்கையுடனும், பசியுடனும். இது ஒரு பகுதி வாழ்க்கை வரலாறு, ஒரு பகுதி வணிக சாகசம், மற்றும் தங்களுக்குத் தாங்களே உணவளிக்கக் கற்றுக்கொள்ளும் ஒரு தேசத்திற்கான ஒரு பகுதி அன்புக் கடிதம்.

விஸ்வநாத்தின் கதை விநியோக அப்டேட்களின் தாளத்துடன் நகர்கிறது - ஆர்டர் பெறப்பட்டது, ஆர்டர் தயாரிக்கப்பட்டது, விநியோகத்திற்காக வெளியேறியது, விநியோகிக்கப்பட்டது. அவர் கோயலின் பயணத்தை ஐ.ஐ.டி கனவு காண்பவர் முதல் டிஜிட்டல் சீர்குலைப்பவர் வரை பத்திரிகை துல்லியத்துடன் கண்டறிகிறார். “உணவு,” என்று அவர் எழுதுகிறார், “எப்போதும் இந்தியாவின் முதல் உலகளாவிய மொழியாக இருந்தது, ஸொமேட்டோ அதன் இலக்கணமாக மாறியது.”

கோயலின் அசாத்தியமான நேர்த்தியை இந்த புத்தகம் வெளிப்படுத்துகிறது: அவர் எப்படி ஆசையை வரையறுக்க மெனுக்களை ஸ்கேன் செய்தார், ஒவ்வொரு புகாரையும் ஒரு திசைகாட்டி போல அவர் எப்படி நடத்தினார். “தீபிந்தரைப் பொறுத்தவரை,” அவர் எழுதுகிறார், “கருத்து வேறுபாடு என்பது விமர்சனம் அல்ல; அது வரைபடவியல் (cartography). ஒவ்வொரு பிழையும் வரைபடத்தில் ஒரு புதிய சாலையை வரைந்தது.” ஸொமேட்டோ ஏன் தனித்துவமாக இந்தியாவாக உணர்கிறது என்பதைக் இந்த ஒரு வாக்கியம் படம்பிடிக்கிறது - ஏனென்றால் அது அதன் குறைபாடுகள் இருந்தபோதிலும் அல்ல, அதன் குறைபாடுகளிலிருந்து கற்றுக் கொள்கிறது.

பேக்கேஜிங் ஒரு தத்துவம்

ஸொமேட்டோவின் பேக்கேஜிங் அமைப்பை நான் நீண்ட காலமாகப் பாராட்டுகிறேன். என்னைப் பொறுத்தவரை, பேக்கேஜிங் என்பது புலப்படும் தத்துவம் - ஒரு பிராண்ட் சுவைக்கப்படுவதற்கு முன் பேசுவது இதுதான். விஸ்வநாத் "சுவைக்கு முந்தைய நாடகம்" என்று அழைக்கும் ஒரு முழுப் பிரிவையும் பேக்கேஜிங்கிற்காக ஒதுக்குகிறார். 

நிராகரிக்கப்பட்ட முன்மாதிரிகள், வண்ண ஆய்வுகள் மற்றும் கோஷ விவாதங்கள் நிறைந்த சுவர்களை அவர் விவரிக்கிறார் - இந்த வழங்கீடு அதன் சொந்த பிரார்த்தனை என்பதற்கு ஆதாரம். பிளாஸ்டிக் தடைகளுக்கும் தொற்றுநோய்க்கும் இடையில், நிலைத்தன்மை கவர்ச்சியாக இருக்க முடியும், கட்டுப்பாடு ஒளிரும் என்பதை இந்தியா கண்டறிந்தது. ஸொமேட்டோவின் வடிவமைப்பு உணர்வு அதன் சமநிலையைப் பிரதிபலிக்கிறது: நம்பிக்கையானது ஆனால் அகங்காரமற்றது, கூலாக இருந்தாலும் குளிர்ச்சியற்றது.

விசித்திரமான உறவு 

ஸொமேட்டோவின் குர்கான் தலைமையகத்தில் அவர்களின் பெருமை மாதக் கொண்டாட்டத்திற்கான பேச்சாளர்களில் ஒருவராக நான் ஒருமுறை அழைக்கப்பட்டேன். அந்த அழைப்பின் அன்பையும், அது வந்த நேர்மையையும், அந்த கதையின் ஒரு பகுதியாகக் கருதப்பட்டதில் நான் உணர்ந்த அமைதியான பெருமையையும் நான் நினைவில் கொள்கிறேன். துரதிர்ஷ்டவசமாக, என்னால் அதில் கலந்துகொள்ள முடியவில்லை. இருந்தாலும்கூட, அவர்கள் என்னை அணுகியதே ஒரு கலாச்சார மாற்றம் போல உணர்ந்தது. விஸ்வநாத் இந்த நெறிமுறையை அங்கீகரித்து, “ஸொமேட்டோவின் கலாச்சாரம் வெளிப்படைத்தன்மையின் மீது செழித்து வளர்கிறது - தனிப்பட்ட நம்பகத்தன்மை செயல்திறனைப் போலவே முக்கியமானது” என்று எழுதுகிறார்.

கடைசி மைலின் அற்புதம் 

டெலிவரி ரைடர்களை விட வேறு யாரும் அந்த உணர்வை சிறப்பாக வெளிப்படுத்தவில்லை. விஸ்வநாத் எழுதுகிறார்,  “சராசரி ரைடர் ஒரு வாரத்தில் பெரும்பாலான நிர்வாகிகள் செல்லும் தூரத்தை விட ஒரு நாளில் அதிக தூரத்தை கடக்கிறார்” அவர்கள் நாட்டின் தமனிகள், மழை, வெப்பம் மற்றும் மனச்சோர்வு மூலம் துடிக்கிறார்கள். சரக்கு போக்குவரத்துச் சங்கிலியில் 'கடைசி மைல்' என்று அழைக்கப்படுவது, இந்தியாவின் முதல் அற்புதம் ஆகும்.

பாதுகாப்பு, ஊக்கத்தொகைகள் மற்றும் கண்ணியத்தை மேம்படுத்துவதற்கான ஸொமேட்டோவின் உள் முயற்சிகளை விஸ்வநாத் விவரிக்கிறார். "நாங்கள் உணவை வழங்குவதில்லை; நாங்கள் நம்பிக்கையை வழங்குகிறோம் -சூடான, பணிவான, மனிதாபிமான நம்பிக்கை," என்று ஒரு ஆரம்பகால ஊழியர் சொன்னதை அவர் மேற்கோள் காட்டுகிறார். என் வாழ்க்கையைச் சமையலறைகளுக்கும் மேகங்களுக்கும் இடையில் வாழ்ந்த ஒருவர் என்ற முறையில், அந்த கைமாற்றத்தின் புனிதத்தை நான் அறிவேன்.

பார்க்காத இடங்கள்

'அறியப்படாதவை' அதன் விவரங்களில் பிரமிக்க வைக்கிறது, ஆனால், அதன் இருண்ட பக்கங்களில் தயங்குகிறது. இந்த துணைத் தலைப்பு சொல்லப்படாத கதை என்று உறுதியளிக்கிறது, ஆனால் அந்தக் கதையின் சில பகுதிகள் இன்னும் பெருநிறுவன எச்சரிக்கைக்குப் பின்னால் மறைந்துள்ளன. நாங்கள் வெற்றிகளைப் பார்க்கிறோம், ஆனால் எப்போதும் இழப்புகளைப் பார்ப்பதில்லை. ரைடர்களின் சோர்வு, லாப வரம்புகளின் பலவீனம், அளவின் சீரற்ற கணிதம் — இவையெல்லாம் பச்சையாக இருக்க வேண்டிய இடத்தில், கதை சிலசமயம் மெருகூட்டுகிறது.

விஸ்வநாத்தின் உரை நடை தெளிவாகவும், நிலையானதாகவும், நேர்மையாகவும் உள்ளது. கோயல் மீதான அவரது பாராட்டு நியாயமானது. புத்தகத்தின் மிகவும் வெளிப்படையான தருணம், ஐபிஓவுக்குப் பிறகு வருகிறது, அப்போது அவர் தனது குழுவிடம், “நாங்கள் மில்லியன் கணக்கானவர்களுக்கு உணவளித்தோம். இப்போது நாம் அர்த்தத்திற்கு உணவளிக்க வேண்டும்” என்று சொன்னதை அவர் மேற்கோள் காட்டுகிறார். இந்த ஒற்றை வாக்கியம் வணிகத்தை மனசாட்சியாக மாற்றுகிறது.

எல்லாவற்றிலும் இந்தியா

இதன் மையத்தில், 'அறியப்படாதவை' என்பது இந்தியா சாப்பிடும் மற்றும் வளரும் விதத்திற்கான ஒரு பாடலாகும். உணவு விநியோகப் பயன்பாட்டின் பொறியாளர்களை விஸ்வநாத் "டிஜிட்டல் தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்கள், ஆசையைத் தோண்டுபவர்கள்" என்று அழைக்கிறார். இந்த சொற்றொடர் என்னைச் சிரிக்க வைத்தது - மற்றும் சிந்திக்க வைத்தது. தரவுக்கான ஒரு உன்னதமான வரையறை: உணர்ச்சியின் அகழ்வாராய்ச்சி.

விருந்துக்குப் பிறகு

வணிகத்தைப் பற்றிய புத்தகங்கள் அரிதாகவே இவ்வளவு சூடாகச் சுவைக்கின்றன. விஸ்வநாத் ஒரு பெருநிறுவன வாழ்க்கை வரலாறு போல மாறுவேடமிட்ட ஒரு கலாச்சார வாழ்க்கை வரலாற்றை உருவாக்கியுள்ளார். அவரது வாக்கியங்கள் நன்கு சமநிலைப்படுத்தப்பட்ட உணவு போல நகர்கின்றன — சுவை, அமைப்பு, கட்டுப்பாடு, தாளம்.

நான் இறுதி அத்தியாயத்தை முடித்தபோது, ​​பிக்ஷாந்தனியின் நம்பிக்கை, பன்சலின் ஞானம் மற்றும் கோயலின் மேதைத்தனத்தைப் பற்றி நினைத்தேன். பின்னர், பழக்கத்தின் பேரில், நான் பயன்பாட்டைத் திறந்தேன். நான் பிரியாணி ஆர்டர் செய்தேன். அது நறுமணத்துடனும், மன்னிக்கும் மனப்பான்மையுடனும் வந்தபோது, ​​அந்தப் புத்தகம் நிறுவனமே செய்வதைச் செய்தது என்று உணர்ந்தேன்: அது ஒரு தொடர்பை வழங்கியது.