அதிகாரிகளைத் தாண்டி: இந்திய ஆட்சி பணியாளர்கள் இலக்கியத்தின் மூலம் எப்படி சிந்தனையை வடிவமைக்கிறார்கள்?

சஞ்சீவ் சோப்ரா, எழுத்தாளர்

அதிகாரங்கள் மங்கிவிடுகின்றன, பதவிகள் முடிந்துவிடுகின்றன, ஆனால் வாக்கியங்கள் நிலைத்திருக்கின்றன. தலைமுறைகளாக, இந்தியாவின் நிர்வாகிகள் கூட்டங்களின் குறிப்புகளைத் தாண்டி ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்த பேனாக்களை எடுத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் தங்களை தேசத்தின் கதையில், சில நேரங்களில் விசுவாசமான பதிவாளர்களாகவும், சில நேரங்களில் அமைதியற்ற விமர்சகர்களாகவும் எழுதிக் கொள்கிறார்கள்.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க:

லால் பகதூர் சாஸ்திரி தேசிய நிர்வாக அகாதமியில் உள்ள காந்தி ஸ்மிருதி நூலகத்தில், "ஒரு தேசத்தை உருவாக்குதல்" என்ற ஒரு பிரிவு உள்ளது - இது ஒரு பொருத்தமான பெயர், ஆனால் சிவில் ஊழியர்கள் நீண்ட காலமாக ஆட்சிமுறையை மட்டும் அல்லாமல், தங்கள் எழுத்துக்கள் மூலம் பொது சிந்தனையையும் வடிவமைத்துள்ளனர் என்பதை இது நினைவூட்டுகிறது. சர்தார் வல்லபாய் படேல் "இந்தியாவின் இரும்புச்சட்டம்" என்று அழைத்த இந்த அமைப்பு, கோப்புகள் மற்றும் அலுவலகங்களுக்கு அப்பால் தன்னை வெளிப்படுத்தியுள்ளது. இது ஒரு நெருக்கமான ஆய்வுக்கு தகுதியான ஒரு இலக்கியத் தொகுப்பை உருவாக்கியுள்ளது. இந்த எழுத்துக்கள் வெறும் தனிப்பட்ட பயணங்களை மட்டுமே பதிவு செய்கின்றனவா அல்லது நமது தேசத்தைப் பற்றிய நமது பார்வையை அவை அர்த்தமுள்ள வகையில் பாதிக்கின்றனவா என்பதே கேள்வி.

இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலேயே, ஆர்.சி.தத் போன்றவர்கள் இந்தியாவின் பொருளாதார வரலாறு என்ற புத்தகத்தை எழுதினர். இந்தப் புத்தகங்கள் இன்றும் காலனித்துவ சுரண்டல் குறித்த விவாதங்களில் எதிரொலிக்கின்றன. சர் ஜார்ஜ் கிரியர்சனின் இந்தியாவின் மொழியியல் ஆய்வு ஒரு நிர்வாகச் செயல்பாட்டைப் போலவே ஒரு புலமைப் பயிற்சியாகவும் இருந்தது. ஆயினும்கூட, இந்த படைப்புகள் சிவில் ஊழியர்கள் கொண்டுவரக்கூடிய அறிவுசார் ஆழத்தை எடுத்துக்காட்டினாலும், அவை தாங்கள் பணியாற்றிய அமைப்பை விமர்சிப்பதை விட அதை காலவரிசைப்படுத்துவதை நோக்கிய ஒரு போக்கைக் காட்டுகின்றன.

சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, இந்த பாரம்பரியம் தொடர்ந்தது. பி.டி.பாண்டேவின் சுதந்திர இந்தியாவின் சேவையில் மற்றும் எல்.பி.சிங்கின் லால் பகதூர் சாஸ்திரியின் ஒரு உருவப்படம் ஆகியவை கடமைக்கும் நினைவிற்கும் விசுவாசத்தை பிரதிபலிக்கின்றன. ஆனால் பாண்டே எச்சரிக்கையாக இருந்தபோது, டி.எஸ்.ஆர்.சுப்பிரமணியனின் நெட்டாலந்து மற்றும் பாபுடோம் வழியாகப் பயணங்கள் கடுமையான நேர்மையை வழங்கியது. இது வல்லபாய் படேலின் தொலைநோக்குப் பார்வைக்கு எவ்வாறு அதிகாரத்துவம் குறைவானது என்று புலம்பியது. இந்த வேறுபாடு முக்கியமானதாகும்: எழுத்தின் ஒரு போக்கு சேவையின் கண்ணியத்தைப் பாதுகாக்க முயல்கிறது, மற்றொன்று அதன் தோல்விகளை ஒப்புக்கொள்ளத் துணிகிறது. மரியாதைக்கும் மரியாதையின்மைக்கும் இடையிலான இந்த இடத்தில்தான் அதிகாரத்துவ எழுத்தின் உண்மையான மதிப்பு உள்ளது.

மிகவும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட பெயர்களில் ஒருவர் டி.என்.சேஷன் ஆவார். அவரது சுமையால் நிறைந்த இதயம் மற்றும் உடைந்த கண்ணாடி வழியாக என்ற புத்தகங்கள் அவரது பொது ஆளுமையை பிரதிபலிக்கும் ஒரு சுயநலப் போக்கைக் காட்டின. அவை பாராட்டுகளைத் தூண்டினாலும், ஒரு கேள்வியையும் எழுப்பின: ஆட்சிமுறை தனிப்பட்ட ஆளுமை மற்றும் தார்மீக கோபத்தால் இயக்கப்பட வேண்டுமா அல்லது நிறுவன தொடர்ச்சியால் இயக்கப்பட வேண்டுமா? இதற்கு நேர்மாறாக, எஸ்.ஒய்.குரேஷியின் ஆவணமற்ற ஒரு அற்புதம் என்ற புத்தகம், உள் அனுபவத்தையும் பகுப்பாய்வுத் துல்லியத்தையும் கலந்ததால் ஒரு புதிய தரநிலையாக மாறியது - சிவில் ஊழியரின் நினைவுக் குறிப்புகள் வெறும் தனிப்பட்ட கதைகளைத் தாண்டி பொது புலமைப்பணியின் படைப்புகளாக மாற முடியும் என்பதை இது நிரூபிக்கிறது.

கோவிட்டுக்கு பிந்தைய அலை

கோவிட் பிந்தைய காலகட்டத்தில் அதிகாரிகளால் எழுதப்பட்ட புத்தகங்களின் அலை, இந்த படத்தை மேலும் சிக்கலாக்குகிறது. டி. சுப்பாராவ், சுபாஷ் சந்திர கார்க் மற்றும் அனில் ஸ்வரூப் ஆகியோரின் புத்தகங்கள் இரண்டு வேறுபட்ட தூண்டுதல்களைக் காட்டுகின்றன: சிலர் அமைப்பின் விநியோகத் திறனை கேள்விக்குள்ளாக்குகின்றனர், மற்றவர்கள் அர்ப்பணிப்புள்ள தனிநபர்களால் இன்னும் ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியும் என்ற கருத்தை வலுப்படுத்துகின்றனர். ஆனால் இத்தகைய வெளியீடுகளின் எழுச்சி வேறொன்றையும் குறிக்கிறது - சிவில் ஊழியர்கள் தங்கள் மரபு, சில நேரங்களில் தங்கள் பிராண்ட் பற்றியும் அதிக விழிப்புணர்வுடன் இருக்கும் ஒரு சகாப்தம் இது. இந்தக் கேள்வியை நாம் கேட்க வேண்டும்: இந்த எழுத்துக்கள் ஆட்சிமுறைக்கு ஒரு கண்ணாடியை வழங்குவதற்காகவா, அல்லது அதிகாரியின் பிம்பத்தை மெருகூட்டுவதற்காகவா?

நிச்சயமாக, படைப்பு மற்றும் கலாச்சார பங்களிப்புகளும் உள்ளன. உபமன்யு சட்டர்ஜியின் இங்கிலீஷ், ஆகஸ்ட் மற்றும் அனிதா அக்னிஹோத்ரியின் நாவல்கள் "இரும்புச்சட்டம்" கலையாகவும் மாற முடியும் என்பதை நமக்கு நினைவூட்டுகின்றன. ஆயினும்கூட, இங்கேயும் ஒரு அடிப்படை உண்மை உள்ளது: இந்த படைப்புகள் அவற்றின் சொந்த இலக்கியமாக அல்லாமல், ஒரு காலத்தில் "அமைப்பை நடத்தியவர்களிடமிருந்து" வந்த ஆர்வமுள்ள விஷயங்களாகவே பெறப்படுகின்றன.

இதனால்தான் இந்தியாவின் அதிகாரத்துவத்தின் இலக்கிய மரபு ஒரு கூர்மையான கண்ணோட்டத்துடன் பார்க்கப்பட வேண்டும். அதிகாரிகள் தொடர்ந்து எழுதுவதும், மொழிபெயர்ப்பதும், சிந்திப்பதும் பாராட்டத்தக்கது, ஆனால் அவர்களின் எழுத்துக்கள் வெறும் சேவை நாட்குறிப்புகளின் நீட்டிப்புகளாக இருக்கக்கூடாது. அவை எதிர்கால தலைமுறைகளுக்கு முக்கியத்துவம் பெற வேண்டுமானால், அவை சங்கடமான உண்மைகளை எதிர்கொள்ள வேண்டும், சீர்திருத்தங்களுக்கான கட்டமைப்புகளை வழங்க வேண்டும் மற்றும் தற்பெருமைக்கு பதிலாக விவாதத்தைத் தூண்ட வேண்டும்.

முடிவில், பேனா ஒரு பதவியைக் காட்டிலும் நீடித்து நிற்கலாம், ஆனால் நீடித்து நிற்பது மட்டும் போதாது. ஓய்வுக்குப் பிறகும் "இரும்புச்சட்டம்" பொருத்தமானதாக இருக்க, அதன் எழுத்துக்கள் பொது விவாதத்தை சவால் செய்ய வேண்டும், சீர்திருத்த வேண்டும், மற்றும் ஊக்குவிக்க வேண்டும் - இல்லையெனில் அவை ஒரு நூலகத்தில் நேர்த்தியாக அடுக்கி வைக்கப்பட்ட மெருகூட்டப்பட்ட நினைவுக் குறிப்புகளாக மட்டுமே நினைவில் இருக்கக்கூடும்.

(கட்டுரையை எழுதிய ஆசிரியர் ஒரு ஆட்சிமுறை அறிஞர், வரலாற்றாசிரியர் மற்றும் முன்னாள் சிவில் ஊழியர்; தற்போது 'வேலி ஆஃப் வேர்ட்ஸ்' என்ற விழாவின் இயக்குநராக பணியாற்றுகிறார்)