முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின் தலைமையிலான தமிழக அரசுக்கும், கவர்னர் ஆர்.என்.ரவிக்கும் இடையே சில காலமாக கருத்து வேறுபாடு நிலவி வருகிறது. மாநில சட்டமன்றத்தால் நிறைவேற்றப்பட்ட மசோதாக்களுக்கு ஆளுநர் ஒப்புதல் அளிப்பதில் காலதாமதம் ஏற்படுவது தொடர்பாக இந்த கருத்து வேறுபாடு தொடர்ந்து வருகிறது.
ஏப்ரல் 6 ஆம் தேதி, ராஜ்பவனில் சிவில் சர்வீஸ் தேர்வுக்கு படித்து வரும் இளைஞர்களுடன் உரையாடிய ஆளுநர் ஆர்.என்.ரவி, மாநில சட்டமன்றத்தால் நிறைவேற்றப்பட்ட ஒரு மசோதா “அரசியலமைப்பு வரம்பை மீறுகிறது” என்றால், சட்டத்தில் கையெழுத்திடாமல் இருப்பது ஆளுநரின் பொறுப்பு என்று கூறினார். நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு, தமிழ்நாடு சட்டமன்றம் 1952 முதல் இதுவரை இரண்டு முறை மட்டுமே செய்யப்பட்டதைச் செய்தது. அதாவது தற்போதைய பட்ஜெட் கூட்டத்தொடரின் போது, எம்.எல்.ஏ.,க்கள் ஆளுநரின் நடவடிக்கைகள் குறித்து சட்டமன்றத்தில் விவாதித்தனர்.
இதையும் படியுங்கள்: ரிசர்வ் வங்கியின் வார்த்தை ஜாலங்களும், யதார்த்தமும்
மசோதாக்களுக்கு ஒப்புதல் அளிக்காமல், தமிழக மக்களின் நலனுக்கு எதிராக ஆளுநர் செயல்படுவதாக முதல்வர் ஸ்டாலின் கொண்டு வந்த தீர்மானம் மீது விவாதம் நடைபெற்றது. மேலும் மாநில சட்டமன்றத்தால் நிறைவேற்றப்பட்ட சட்டங்கள் குறித்து ஆளுநரின் கருத்துகள் அவரது அரசியலமைப்பு பிரமாணத்திற்கு முரணானது என்றும் விவாதிக்கப்பட்டது.
1967 பொதுத் தேர்தலுக்குப் பிறகு ஆளுநருக்கும் எதிர்க்கட்சி ஆளும் மாநில அரசுகளுக்கும் இடையே முரண்பாடு தொடங்கியது. இந்தத் தேர்தல்கள் மாநிலங்களில் காங்கிரஸ் கட்சியின் ஆதிக்கத்தை உடைத்தன. அதுவரை, ஆளுநர்கள் முதன்மையாக சடங்கு பிரமுகர்களாக இருந்தனர். 1967 தேர்தலுக்குப் பிறகு, ஆளுநர்கள் மத்திய அரசாங்கத்தை ஆளும் கட்சியின் அறிவுறுத்தல்களின்படி செயல்படும் பாகுபாடான அரசியல் வீரர்களாக பிரபலமடைந்தனர். ஆளுநரின் அலுவலகத்தை அரசியலாக்கியது எதிர்க்கட்சிகள் ஆளும் மாநிலங்களுக்கும் மத்திய அரசுக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகளை விரிவுபடுத்துவதற்கு பங்களித்தது.
1967 தேர்தலில், தமிழ்நாட்டு (மெட்ராஸ்) மக்கள் திராவிட முன்னேற்றக் கழக (தி.மு.க) ஆட்சிக்கு வாக்களித்தனர். நாட்டில் பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சி அமைத்த முதல் பிராந்தியக் கட்சி இதுவாகும். டாக்டர் சி.என் அண்ணாதுரை தலைமையில் ஆட்சி அமைக்கப்பட்டது, 1969ல் அவர் இறந்த பிறகு, எம் கருணாநிதி முதல்வரானார். முதல்வராக பதவியேற்ற ஆறு மாதங்களுக்குள், “இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் விதிகளைக் குறிப்பிட்டு, கூட்டாட்சி அமைப்பில் மத்திய மற்றும் மாநிலங்களுக்கு இடையே நிலவும் உறவு தொடர்பான முழு கேள்வியையும் ஆய்வு செய்ய ஒரு குழுவை அமைப்பதாக” கருணாநிதி சட்டமன்றத்தில் அறிவித்தார்.
முன்னாள் சென்னை உயர் நீதிமன்ற தலைமை நீதிபதியும், பின்னர் நான்காவது நிதி ஆணையத்தின் தலைவருமான பி.வி ராஜமன்னார் குழுவிற்கு தலைமை தாங்கினார். ஒரு முழுமையான அறிக்கையில், ஆளுநர்கள் தொடர்பான விதிகள் தொடர்பான அரசியலமைப்பில் திருத்தங்களை செய்யச் குழு பரிந்துரைத்தது. மசோதாக்களை குடியரசுத் தலைவருக்கு ஒதுக்கீடு செய்யவும் ஆளுநரின் அதிகாரங்களை பறிக்கவும் பரிந்துரைத்தது. தேர்தலுக்குப் பிறகு ஆட்சி அமைக்க யாரை அழைக்க வேண்டும் மற்றும் சட்டமன்றத்தில் ஒரு அரசாங்கம் பெரும்பான்மையை இழந்ததா என்பதை தீர்மானிக்கும் செயல்முறை குறித்து ஆளுநர்களுக்கு அறிவுறுத்தல்களை வழங்கவும் குழு பரிந்துரைத்தது. ராஜமன்னார் குழு மத்திய- மாநில உறவுகள் தொடர்பாக மாநில அரசால் அமைக்கப்பட்ட முதல் மற்றும் ஒரே குழுவாகும்.
தமிழ்நாடு சட்டமன்றம் ஏப்ரல் 1974 இல் குழுவின் அறிக்கையை விவாதித்து, அதன் பரிந்துரைகளை ஏற்க மத்திய அரசை வலியுறுத்தியது. அனைத்திந்திய அண்ணா திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் (அ.தி.மு.க) பெரும்பான்மைக் கட்சியாக இருந்து, ஜெ ஜெயலலிதா அதன் அரசாங்கத்தை வழிநடத்தியபோது, ஆளுநர்கள் தொடர்பான தமிழக சட்டமன்றத்தின் அடுத்த குறிப்பிடத்தக்க தலையீடு இருந்தது. 1991 ஆம் ஆண்டு முதல் முறையாக ஜெயலலிதா முதலமைச்சராக பதவியேற்றார், 1993 ஆம் ஆண்டில், அவரது கட்சி பிரதமர் பி.வி நரசிம்ம ராவ் தலைமையிலான மத்திய காங்கிரஸ் அரசாங்கத்திற்கு ஆதரவை விலக்கிக் கொண்டது. சிறிது காலம் கழித்து, எம்.சன்னா ரெட்டியை தமிழக ஆளுநராக அப்போதைய ஜனாதிபதி நியமித்தார். காங்கிரஸ் கட்சியின் மூத்த நிர்வாகியான எம்.சன்னா ரெட்டி, சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை ஆந்திரப் பிரதேசத்தின் முதல்வராக இருந்தவர்.
ஆளுநரை நியமிப்பதற்கு முன், மாநில முதல்வருடன் மத்திய அரசு ஆலோசனை நடத்த வேண்டும் என்பதே மரபு. இந்த விஷயத்தில் அப்படி செய்யவில்லை என்று தெரிகிறது. ஜெயலலிதா அரசுக்கு முள்ளாக இருப்பதற்காக எம்.சன்னா ரெட்டி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதாக அரசியல் அறிஞர்கள் கருதுகின்றனர். அடுத்த இரண்டு ஆண்டுகளில், அரசாங்கத்திற்கும் ஆளுநருக்கும் இடையிலான உறவு தொடர்ந்து கசப்பானது. 1995 ஆம் ஆண்டு ஆளுநரின் கான்வாய் மீது கல் வீச்சு நடந்ததில் உறவு மோசமடைந்தது. ஏப்ரல் 1995 இல், எதிர்க்கட்சி எம்.எல்.ஏ.க்கள் இந்த விவகாரத்தை பேரவையில் விவாதிக்க ஒத்திவைப்பு தீர்மானத்தை முன்வைத்தனர்.
ஆளுநர் தொடர்பாக சட்டமன்ற உறுப்பினர்கள் விவாதிக்கக் கூடாது என்று சட்டப்பேரவை விதிகள் குறிப்பிடுகின்றன. ஆனால் இந்த விதியை ஒரு குறிப்பிட்ட விவாதத்திற்காக சபை இடைநிறுத்தலாம். மேலும் முதன்முறையாக இந்த விவாதத்தை நடத்த சட்டமன்றம் முடிவு செய்தது. 10 நாட்களுக்குள், கவர்னர் அலுவலகம் தொடர்பான பிரச்சினைகளை விவாதிக்க அரசாங்கம் ஒரு தீர்மானத்தை முன்வைத்தது, மேலும் சட்டமன்றம் இரண்டாவது முறையாக விதியை இடைநிறுத்தியது. அரசாங்கத்தின் தீர்மானம் கசப்பானதாக இருந்தது.
“அனைத்து அரசியலமைப்பு மரபுகள் மற்றும் நடைமுறைகளுக்கு மாறாகச் செயல்பட்டு, “மத்திய அரசின் முகவர்” என்ற சொல்லுக்கு நேரடியான அர்த்தத்தை அளித்து, கவர்னர் பதவியில் விருப்பமுள்ள ஆக்கிரமிப்பாளர்களால் மத்திய அரசில் உள்ள கட்சி நலன்கள் பெரும்பாலும் மேம்படுத்தப்பட்டுள்ளன. கவர்னர் அரசாங்கத்தை சீர்குலைப்பதாகக் குற்றம் சாட்டி, ஆளுநரை நியமிப்பதற்கு முன், முதல்வருடன் கலந்தாலோசிக்க வேண்டும் என்று குறிப்பிட்டு, ஆளுநரை திரும்பப் பெற வேண்டும் என்ற கோரிக்கையுடன் விவாதம் நடைபெற்று முடிவடைந்தது.
எழுத்தாளர் அவுட்ரீச் PRS சட்டமன்ற ஆராய்ச்சியின் தலைவராக உள்ளார்
தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil
