பெரும்பான்மைவாத காலத்தில் காந்தியிடமிருந்து நாம் என்ன கற்றுக்கொள்கிறோம்?

அசாசுதீன் ஓவைசி, கட்டுரையாளர்

எம்.கே.காந்தியின் வாழ்க்கை நன்கு ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. அவருடைய சுயசரிதைக் குறிப்புகளிலும் ஹரிஜன், யங் இந்தியா உள்ளிட்ட அவரது சொந்த பத்திரிகை வெளியீடுகளில் அவர் அடிக்கடி தலையீடு செய்ததற்கு நன்றி. ஆனால், அவருடைய 150வது ஆண்டு பிறந்தநாளில் மற்றவர்கள் மீதான அவரது செல்வாக்கின் தாக்கத்தைப் பார்ப்பது மிகவும் முக்கியமானது.

சுதந்திர இந்தியாவுக்கு காந்தி என்ன குறிப்பிட்டாரோ அவர் அதை பார்ப்பதற்கு உயிரோடு இல்லை? இன்றைய இந்தியர்கள் காந்தியை எவ்வாறு பார்க்க வேண்டும்? மிக முக்கியமாக, இந்த பெரும்பான்மைவாத காலங்களில் காந்தியிடமிருந்து நாம் என்ன கற்றுக்கொள்கிறோம்?

பிரிவினையின் பயங்கரத்தை அடுத்து (அவரது வாழ்க்கையின் கடைசி சில மாதங்களில்) காந்தி தனது கடைசி சத்தியாக்கிரகத்தை மேற்கொண்டார். இந்த சத்தியாக்கிரகம் சௌரி சௌரா சம்பவத்தைப் போலவே காந்தி தனது கொள்கைகளுக்கான அர்ப்பணிப்பை காட்டினார். மேலும், வேறு வழியைப் பார்ப்பது பயனுள்ளதாக இருக்கும் என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் அவர் கும்பல்களுக்கு எதிராக நிற்க விரும்பியதை நிரூபித்தது.

காந்தி தனது சத்தியாக்கிரகத்தை ஜனவரி 13, 1948-ல் தொடங்கினார். அப்போது, இந்தியாவின் பெரும் பகுதிகளை பிடுங்கிக்கொண்டிருந்த பதட்டமான வகுப்புவாத சூழ்நிலையில் உண்ணாவிரதம் இருந்தார். முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக (குறிப்பாக டெல்லியில் உள்ளவர்களால்) பெரிய அளவில் பழிவாங்கல்கள் நடந்தன. காந்தி, ஏற்கனவே உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்தார். ஆனால், எந்தவொரு புற அழுத்தமும் இல்லாமல் அனைத்து சமூகங்களின் மனங்களும் மீண்டும் ஒன்றிணைகின்றன என்பதில் திருப்தி அடையும் வரை, தான் அறிந்த கடமை உணர்விலிருந்து தனது உண்ணாவிரதம் தொடரும் என்று கூறினார்.

அவர் சத்தியாக்கிரகத்தை நிறுத்துவதற்கு ஏழு நிபந்தனைகளை விதித்தார். அவையெல்லாம், அனைத்தும் டெல்லியின் முஸ்லிம்களின் பாதுகாப்பு மற்றும் அவர்களின் சொத்துக்களின் பாதுகாப்பு தொடர்பானவை. அவரது நோன்பால்தான், சீக்கியர்களும் இந்துக்களும் டெல்லியின் முஸ்லிம்களின் பாதுகாப்பிற்காக உறுதிமொழி எடுத்துக் கொண்டனர்.

பெரும்பான்மை வெறிக்கு எதிராக எழுந்து நிற்கவும், மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடியவர்களுக்கு ஆதரவாக நிற்கவும் தைரியம் தேவை. கும்பலின் தவறான எண்ணங்களையும் கோபத்தையும் காந்தி ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. அவர் தனது அரசியல் மற்றும் சமூக சக்தியை முஸ்லிம்களின் உரிமைகளைப் பாதுகாக்கப் பயன்படுத்தினார். சமூகம் பரவலான பெரும்பான்மை விலக்கு மற்றும் வன்முறையை எதிர்கொள்ளும் வேளையில், முஸ்லிம்களிடமிருந்து தங்களைத் தூர விலக்கிக்கொள்ள அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் இன்றைய மதச்சார்பற்ற கட்சிகளுக்கு இது மிகப் பெரிய படிப்பினை.

இருப்பினும், காந்தியின் வாழ்க்கையை விமர்சன ரீதியாக படிக்கக்கூடாது அல்லது அவரது அரசியல் விமர்சனத்திற்கு அப்பால் இருந்தது என்று அர்த்தப்படுத்துவதில்லை. இது சம்பந்தமாக, பாபாசாகேப் அம்பேத்கர் அவரது வாழ்நாளிலும், அதன் பின்னரும் காந்தியை எப்படிப் பார்த்தார் என்பதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது.

1948 ஜனவரி மாதம் அவருடைய உண்ணாவிரதம் பெரும்பாலும் சிறுபான்மையினருக்கான அவர்களின் உறுதிப்பாட்டின் பெரும்பகுதியை நினைவூட்டுவதாக இருந்தது. 1932-இல் பூனா உண்ணாவிரதம் தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு தனி வாக்காளர்தொகுதிகளைத் தடுப்பதாக இருந்தது.

முஸ்லிம்களுக்கும் சீக்கியர்களுக்கும் தனிவாக்காளர் தேர்தலை காந்தி ஒப்புக் கொண்டார். ஆனால், தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு ஒப்புக்கொள்ள விரும்பவில்லை. இது தீண்டத்தகாதவர்களை பரந்த இந்து அடையாளத்திலிருந்து பிரிப்பதாக அவர் கண்டார். அம்பேத்கரைப் பொறுத்தவரை, அவரது சமூகத்திற்கான அரசியல் அதிகாரம் அவர்கள் ஜீவிப்பதற்கு இன்றியமையாதது. அவர் காந்தியிடம் எனது இழப்பீடு குறித்து எனக்கு உறுதியளிக்கப்பட வேண்டும் என்று இந்துக்களிடம் கூற விரும்புகிறேன் என்று கூறினார்.

வரலாற்று அநீதியை எதிர்கொண்ட அந்த சமூகங்களுக்கு சுயாதீனமான ஆதிக்க வர்க்கத்தின் அக்கறைகள் ஒரு இயல்பான தலைமையைக் கோருவது அவசியமாக இருந்திருக்கும். அந்தக் காலத்தில் பலவீனமான, மிகக் குறைவான பிரதிநிதித்துவம் கொண்ட வர்க்கத்திற்கு எதிரான அதிகாரத்திடம் உண்மையைப் பேசுவதற்கான ஒரு தந்திரத்தை காந்தி பயன்படுத்தினார். காந்தியின் இந்த மரபு துரதிர்ஷ்டவசமாக, அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு இந்தியாவில் மட்டுமே பலப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

சுயாதீன தலைமைக்கும் விடுதலைக்கும் இடையிலான தொடர்பைக் காண விரும்பாததன் விளைவாக தலித்துகள் அல்லது முஸ்லிம்களின் தந்திரமான அல்லது டோக்கன் முகங்கள் மட்டுமே இன்று ஒரு பெரிய கட்சியின் சீட்டில் தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதைப் பற்றி சிந்திக்க முடிகிறது.

காந்தி அவருக்கு நெருக்கமானவர்களுக்கு என்ன விஷயத்தைக் குறிப்பிடுறார்? மார்ச் 1950-ல் அப்போதைய பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு, காந்தியவாதி கே.ஜி.மஷ்ருவாலாவுக்கு கடிதம் எழுதினார். அவை 1949 ஆம் ஆண்டில் பாபர் மசூதிக்குள் சிலைகள் வைக்கும் குற்றச் செயலுடன் தொடர்புடையவை. ஜவஹர்லால் நேரு எந்த வார்த்தையும் கூறவில்லை, உ.பி.யில் உள்ள காங்கிரஸ் அரசாங்கம் குற்றவாளிகளுக்கு எதிராக, தடுக்க அல்லது திட்டவட்டமான நடவடிக்கை எடுப்பதை கொஞ்சம்கூட செய்யவில்லை என்பதை ஒப்புக் கொண்டார்.

அந்த கடிதத்தின் முடிவில், நேரு இவ்வாறு ஒப்புக்கொண்டார்: “இன்று பல காங்கிரஸ்காரர்கள் வகுப்புவாதியாகிவிட்டனர். நாட்டில் ஒரு நல்ல சூழ்நிலையை உருவாக்க நாம் என்ன செய்ய முடியும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நல்லெண்ணத்தைப் பிரசங்கிப்பது மக்கள் உணர்ச்சிவசப்பட்டிருக்கும்போது அவர்களை எரிச்சலூட்டுகிறது. பாபு அதைச் செய்திருக்கலாம். ஆனால், இந்த வகையான விஷயங்களுக்கு நாங்கள் மிகவும் சிறியவர்கள்.” என்று தெரிவித்துள்ளார்.

பெரும்பான்மை உணர்வுகள் உச்சத்தில் ஆட்சி செய்தபோது ஒருவரால் எவ்வளவு செய்ய முடியும் என்பதை நேரு புரிந்து கொண்டார். மிக முக்கியமாக, இந்தியாவின் முதல் பிரதம மந்திரி கூட காந்தியின் விருப்பத்தையும் உறுதியையும் அறிந்திருந்தார்.

கடைசியாக, காந்தியைக் கொன்றது யார், ஏன் என்பதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. இந்திய முஸ்லிம்களிடம் காந்தியின் நீடித்த நிலைப்பாடு சுதந்திர இந்தியாவின் முதல் பயங்கரவாதியான நாதுராம் கோட்சேவால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது. காந்தியின் படுகொலையில், இந்துத்துவாவின் மிக உயரிய தலைவரான வி.டி.சாவர்க்கரின் பாத்திரமும் ஜீவன் லால் கபூர் விசாரணை ஆணைய அறிக்கையால் பதிவு செய்யப்பட்டது.

முஸ்லிம்கள் மீதான வெறுப்புதான் காந்தியின் கொலைக்கு தூண்டியது. காந்தியின் 150-வது ஆண்டு பிறந்தநாளில், காந்தியைக் கொன்ர கொலைகாரன் தற்போதைய பிரதமரின் கட்சியைச் சேர்ந்த நாடாளுமன்ற உறுப்பினரால் ஒரு தேசபக்தராக ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறார். காந்தியின் நினைவை நாம் உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்க வேண்டும். ஆனால், அவரை ஒரு விக்கிரகமாக அல்ல. அவரை இந்தியாவிற்கும் அனைத்து இந்தியர்களுக்கும் வாழ்ந்து மறைந்த ஒரு மனிதராக நினைவில் வைத்திருக்க வேண்டும்.