ராஜீவ் காந்தி படுகொலை செய்யப்பட்ட இரவு: நினைவுகூர்ந்த பத்திரிகையாளர்

Gulu Ezekiel

சமீபத்தில் வெளியான ராஜீவ் காந்தி படுகொலை மற்றும் குற்றவாளிகள் எவ்வாறு பிடிக்கப்பட்டனர் என்பது பற்றிய OTT தொடரான 'தி ஹன்ட் – தி ராஜீவ் காந்தி அசாசினேஷன் கேஸ்' (சோனி LIV), அந்த அதிர்ச்சியான இரவின் திகிலூட்டும் நினைவுகளை மீண்டும் கொண்டு வந்தது. அந்த நேரத்தில், நான் சென்னையில் (அப்போதைய மெட்ராஸ்) இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸில் விளையாட்டுத் துறையில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தேன்.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க:

முன்னாள் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தி மீண்டும் ஆட்சிக்கு வந்து, தனது முன்னாள் சக அரசியல்வாதியும் எதிரியுமான வி.பி. சிங்கை தோற்கடிக்க முயன்றதால், தேசிய தேர்தல் முழு வீச்சில் நடைபெற்றது. இந்திரா காந்தி படுகொலைக்குப் பிறகு ராஜீவ் காந்தி பிரதமராகப் பணியாற்றினார். பின்னர் போஃபர்ஸ் ஆயுத ஊழல் காரணமாக அவரது அரசாங்கம் 1989-ல் வீழ்ச்சியடைந்தது. அதன்பிறகு குறுகிய காலம் நீடித்த சந்திரசேகர் அரசாங்கத்தையும் கலைத்து, உடனடித் தேர்தலுக்கு வழிவகுத்தார்.

ராஜீவ் காந்தி, அன்றாட தேர்தல் பிரச்சாரப் பேரணிக்காக சென்னைக்கு தென்மேற்கே 40 கி.மீ தொலைவில் உள்ள ஸ்ரீபெரும்புதூர் சென்று கொண்டிருந்தார். இந்த நகரம் எனக்குப் பரிச்சயமானது, ஏனெனில் சென்னை மோட்டார் ஸ்போர்ட்ஸ் கிளப் ஆண்டுதோறும் நடத்தும் பந்தயங்களுக்கான இடம் அதுதான், நான் அதைப் பற்றி செய்தி சேகரித்திருக்கிறேன்.

நான் அடையார் புறநகர்ப் பகுதியில் என் பெற்றோருடன் வசித்து வந்தேன். மே 21, செவ்வாய்க்கிழமை அன்று, இரவு 10:45 மணிக்கு விளையாட்டுத் துறையிலிருந்து ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்ததாக என் பெற்றோர் என்னிடம் தெரிவித்தனர். அது எனது விடுமுறை நாள். துறையிலிருந்து இரவு நேரத்தில் வரும் இத்தகைய அழைப்புகள் அசாதாரணமான ஒன்றல்ல, அதை நான் வழக்கமான ஒன்றாகக் கருதி எடுத்தேன்.

ஆனால், மறுமுனையில் குரல் கவலையாக இருந்தது. அது எனது சக ஊழியர், நான் பிபிசி உலக சேவையைக் கேட்டீர்களா? என்று கேட்டார். எங்கள் அலுவலகத்தில் நான் அவர்களின் விளையாட்டு மற்றும் செய்தி அறிக்கைகளை எனது டிரான்சிஸ்டரில் தொடர்ந்து கேட்பது நன்கு தெரிந்திருந்தது. நான் ஏன் என்று கேட்டேன், அவர் பதிலளித்தார்: "ராஜீவ் காந்தி படுகொலை செய்யப்பட்டதாகக் கேள்விப்பட்டோம். தயவுசெய்து இரவு 11 மணி செய்தியைக் கேட்டு உறுதிப்படுத்துங்கள்." எனது முதல் எதிர்வினை சிரிக்கவும், "நீங்கள் ஜோக் செய்கிறீர்கள்!" என்று சொல்லவும் தான். ஆனால், அவர், "இதுபோல எதையாவது நான் கேலி செய்வேனா?" என்று பதிலளித்தார்.

நான் செய்தியைக் கேட்டபோது, பிபிசி நிருபர் (அவர் சம்பவ இடத்தில் இருக்கவில்லை என்பது வெளிப்படை) "வெடிகுண்டுகள் சம்பவ இடத்தின் பூந்தொட்டிகளில் வைக்கப்பட்டிருந்தன, மேலும், சென்னை முழுவதும் கலவரங்கள் வெடித்தன" என்று கூறுவதைக் கேட்டேன். இந்த இரண்டும் உண்மை இல்லை, இருப்பினும் நகரத்தில் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக வன்முறைகள் நிகழ்ந்தன. நிச்சயமாக, அந்த நேரத்தில், வதந்திகள் வேகமாகப் பரவிக்கொண்டிருந்தன.

முரண்பாடாக, 1984 அக்டோபரில் அவரது தாயார் தலைநகரில் படுகொலை செய்யப்பட்டபோது, ராஜீவ் டெல்லிக்கு வெளியே இருந்தார், பிபிசி மூலம் செய்தியை உறுதிப்படுத்தியதாக நிருபர்களிடம் கூறினார்.

செய்தி அலுவலகத்திற்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது, மேலும் எங்கள் நிருபரும் புகைப்படக் கலைஞரும் ஸ்ரீபெரும்புதூரிலிருந்து திரும்பும் வரை டாக் (அதிகாலை) பதிப்பு நிறுத்தி வைக்கப்பட்டது. அவர்கள் கண்ட திகிலூட்டும் காட்சிகளுக்குப் பிறகு பீதியில் திரும்பி வந்தனர். பெரும் கொலைகள் நடந்ததால் ஏற்பட்ட குழப்பம், பீதி மற்றும் அதிர்ச்சியின் மத்தியில் இருவரும் உள்ளூர் காங்கிரஸ் தலைவர்களின் கார்களில் பயணம் செய்தனர். அப்போது மொபைல் போன்கள் இல்லை என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள்.

என் தாய் செய்தியைக் கேட்டதும் உடைந்து அழுதார். அவர் திருமதி  இந்திரா காந்தியின் சிறுவயது தோழி, நான் அவரிடம், ஏழு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு திருமதி இந்திரா காந்தி படுகொலை செய்யப்பட்டபோது ஏன் அதேபோல எதிர்வினையாற்றவில்லை என்று மெதுவாகக் கேட்டேன். என் தாயின் வார்த்தைகள் இன்றும் என்னை வேட்டையாடுகின்றன: "ஏனென்றால் அவர் (ராஜீவ்) மிகவும் இளமையானவர்."

அது சென்னையில் ஒரு வழக்கமான புழுக்கமான, ஈரப்பதமான மே மாதம் இரவு. மயக்கத்தில், நான் வீட்டிலிருந்து வெளியேறினேன், விரைவில் திரும்பி வருவேன் என்று என் பெற்றோரிடம் கூறினேன். தெருக்கள் வெறிச்சோடி கிடந்தன, தெரு நாய்களின் குரைக்கும் சத்தம் மட்டுமே கேட்டது. என் அயலவர் ஒருவர் தனது தோட்டத்தில் அமர்ந்து செய்தியைக் கேட்டிருந்தார், "அது எல்.டி.டி.இ-யா?" என்று என்னிடம் கேட்டார். அந்த திகிலூட்டும் இரவில் எல்லோருக்கும் அதுதான் உடனடியாக மனதில் தோன்றியது என்றாலும், அப்போது யாருக்கும் பதில் தெரியவில்லை.

அந்த பயங்கரமான இரவில் நான் வீட்டிற்குத் திரும்புவதற்கு இரண்டு மணிநேரமாவது ஆகியிருக்க வேண்டும். இன்று வரை, நான் எங்கு அலைந்து திரிந்தேன், எவ்வளவு நேரம் கடந்தது என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் என் பெற்றோர் பீதியடைந்தனர், கலவரத்தில் நான் சிக்கிக் கொண்டேன் என்று கவலைப்பட்டனர்.

எங்கள் புகைப்படக் கலைஞரின் படங்கள் முதல் பக்கத்திலும் உள் பக்கங்களிலும் பரப்பப்பட்டன, அவை பயங்கரமானவையாக இருந்தாலும். அப்போது சென்னையில் இருந்த ஒரே ஒரு ஆங்கிலத் தினசரி ஒரு நிருபரை அனுப்பியிருந்தது, ஆனால் புகைப்படக் கலைஞரை அனுப்பவில்லை, மேலும் உள்ளூர் புகைப்படக் கலைஞரிடமிருந்து இரவில் அவற்றை வாங்க வேண்டியிருந்தது.

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, எனது நிருபர் மற்றும் புகைப்படக் கலைஞர் சக ஊழியர்களிடம் முதல் பக்கத்தில் கையெழுத்திடுமாறு கேட்டுக்கொண்டேன், ஏனெனில் நானும் என் சகோதரரும் வரலாற்றுத் தலைப்புகளுடன் கூடிய செய்தித்தாள்களை, சில ஆட்டோகிராஃப்களுடன் பாதுகாக்கும் ஒரு பொழுதுபோக்கைக் கொண்டிருந்தோம். நிருபர் தயக்கத்துடன் ஒப்புக்கொண்டார். ஆனால் புகைப்படக் கலைஞர் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. நான் நன்றாகப் புரிந்துகொண்டேன். எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, தற்கொலைப் படைத் தாக்குதலாளி தனது குண்டை வெடிக்கச் செய்தபோது அவர் மேடையில் இருந்து வெகு தொலைவில் இல்லை, மேலும் அதிர்ச்சி வெளிப்படையாக இன்னும் புதிதாக இருந்தது.

குலு எஜேக்கியல் (Gulu Ezekiel) எழுத்தாளர், புது டெல்லியைச் சேர்ந்த ஒரு மூத்த பத்திரிகையாளர் மற்றும் எழுத்தாளர். அவர் 1982 முதல் 1991 வரை இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸில் பணியாற்றினார்.