ஆர்.டி.ஐ இறந்துவிட்டது; ஆர்.டி.ஐ வாழ்க!

Nikhil Dey, Aruna Roy

மத்திய ராஜஸ்தானில் உள்ள பியாவர் (Beawar), தன்னை "ஆர்.டி.ஐ நகரம்" என்று அழைத்துக் கொள்கிறது. இன்று, இது இந்திய ஜனநாயகத்தின் வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒரு இடத்தில்  நிற்கிறது. கடந்த அக்டோபர் 12-ம் தேதி, தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டம் 20 ஆண்டுகளை நிறைவு செய்தது. பியாவர், இந்தச் சட்டம் உருவாவதற்கான தனது போராட்டத்தின் 30 ஆண்டுகளைக் குறித்தது. தாங்கள்தான் வரலாற்றை உருவாக்கினோம் என்று மக்கள் நியாயத்துடன் சொல்லிக்கொள்ளக்கூடிய ஒரு தருணம் அது.

ஆங்கிலத்தில் படிக்க:

இந்தச் சாதனை உணர்வுதான் பியாவர் நகராட்சியை, கட்சி வேறுபாடுகளைக் கடந்து ஒருமனதாகத் தீர்மானம் நிறைவேற்றத் தூண்டியது. அதன்படி, தகவல்களில் வெளிப்படைத்தன்மையைக் கோரி 1996-ல் போராட்டம் நடந்த சாங் கேட் (Chang Gate) பகுதியில், ஆர்.டி.ஐ இயக்கத்திற்கும், அதைத் தொடர்ந்து வந்த சக்திவாய்ந்த சட்டத்திற்கும் பியாவரின் பங்களிப்பைக் குறிக்கும் ஒரு நினைவுச் சின்னத்தை அமைக்க முடிவு செய்யப்பட்டது.

2023-ம் ஆண்டில் பியாவர் ஒரு மாவட்டமாக மாறியபோது, இந்த இயக்கத்திற்குச் சாதாரண மக்களின் பங்களிப்பை ஆவணப்படுத்தவும், காட்சிப்படுத்தவும் ஒரு ஆர்.டி.ஐ அருங்காட்சியகத்தை (Museum) அமைக்க நகராட்சி தீர்மானம் நிறைவேற்றி நிலத்தை ஒதுக்கியது. இது, மக்களின் அறியும் உரிமை மேலும் விரிவடைவதற்கும், இந்திய ஜனநாயகம் ஆழமடைவதற்கும், வலுப்பெறுவதற்கும் ஒரு வள ஆதாரமாகவும் உத்வேகமாகவும் செயல்படும். அருங்காட்சியகம் கட்டப்படும் அந்த இடத்தில், எம்.கே.எஸ்.எஸ் (மஸ்தூர் கிசான் சக்தி சங்கதன்) மற்றும் ஜனநாயகப் பள்ளி ஆகியவை முதல் ஆர்.டி.ஐ மேளாவை (கண்காட்சி) நடத்தின – இது வெளிப்படைத்தன்மை மற்றும் அரசியலமைப்பு மதிப்புகளுக்கான மக்கள் முயற்சியை அப்பகுதியின் கலாசார நெறிமுறையின் ஒரு பகுதியாக மாற்றும் ஒரு ஆண்டு நிகழ்வாக இருக்கும்.

இருப்பினும், முரண்பாடாக, அக்டோபர் 12 கொண்டாட்டத்தின் தருணமாக மட்டுமல்லாமல், மக்களின் தகவல் அறியும் உரிமைக்கான ஏமாற்றம் மற்றும் ஆழ்ந்த அச்சத்தின் நேரமாகவும் அமைந்தது. ஆர்.டி.ஐ சட்டம் என்பது அரசாங்கத்தை வெளிப்படையாக்கிய மற்றும் குடிமக்களுக்கும் அரசுக்கும் இடையிலான உறவை மறுவரையறை செய்த மிகவும் சக்திவாய்ந்த குடிமக்களை மையப்படுத்திய நடவடிக்கைகளில் ஒன்றாகப் புகழப்பட்டது. இது, அமைப்பிற்குள் இருக்கும் அதிகார சமநிலையின்மையை மாற்றியமைப்பதற்கான ஒரு முக்கிய கருவியாகவும் மாறியது.

ஆனால், சமீபத்தில் நிறைவேற்றப்பட்ட (ஆனால் இன்னும் அமலுக்கு வராத) டிஜிட்டல் தனிநபர் தரவுப் பாதுகாப்புச் சட்டம் (டி.பி.டி.பி.ஏ), ஆர்.டி.ஐ சட்டத்தின் அதிகாரத்தையும் பயன்பாட்டையும் முற்றிலுமாக அழிப்பதுடன், நாட்டில் உள்ள கருத்துச் சுதந்திரத்தையும் கடுமையாகக் குறைக்கும் அச்சுறுத்தலை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

டி.பி.டி.பி.ஏ-ன் பிரிவு 44(3) ஆர்.டி.ஐ சட்டத்தைத் திருத்துகிறது. இது, "தனியுரிமை" மற்றும் "தனிநபர் தகவல்" ஆகியவற்றைப் பாதுகாக்கும் சாக்கைப் பயன்படுத்தி, சட்டம் அறிவிக்கப்பட்ட பிறகு, எந்தவொரு நபரின் செயல்கள் அல்லது தவறுகள் குறித்த பெயரைக் கேட்கவோ அல்லது பெறவோ யாருக்கும் உரிமை இருக்காது என்பதை உறுதி செய்கிறது. இந்தக் கடமை மீறல் மூலம் ஏற்படும் பேரழிவு விளைவு, பொறுப்புக்கூறலைக் கோர ஆர்.டி.ஐ சட்டத்தைப் பயன்படுத்தி வருபவர்கள் அனைவருக்கும் தெளிவாகப் புரிகிறது.

பியாவரில் நடந்த ஒரு தனித்துவமான கொண்டாட்டத்தின் முந்தைய நாள் கூட்டத்தில், பேச்சாளர்களில் ஒருவர் ஒரு சுவாரஸ்யமான கருத்தைச் சொன்னார். அவர், “தகவல் என்ற சீல் வைக்கப்பட்ட பாத்திரத்தைத் திறந்து வெளிப்படுத்திய மக்களின் தகவல் அறியும் உரிமைக்காக நாங்கள் போராடி அதைப் பெற்றோம். அதைக் கொண்டாடினோம், பொறுப்புக்கூறலைக் கோர அதைப் பயன்படுத்தினோம். ‘அறியும் உரிமை என்பது வாழும் உரிமை’ என்பதை நிலைநாட்ட உதவினோம். இருப்பினும், இப்போது DPDPA மூலம், அரசாங்கம் அந்தப் பாத்திரத்தின் அடிப்பகுதியில் மிகக் தந்திரமாக ஒரு துளையை ஏற்படுத்திவிட்டதால், முக்கியமான அனைத்தும் கசிந்து வெளியேறுகிறது. இப்போது ஆர்.டி.ஐ என்ற வெற்றுப் பாத்திரத்தை மட்டுமே நாம் வைத்திருக்கிறோம். ஆர்.டி.ஐ சட்டத்தின் மேலோடு அப்படியே உள்ளது, ஆனால் நமக்கு அதிகாரம் அளித்த தகவல் காணாமல் போய்விட்டது” என்று கூறினார்.

இது மிகவும் பொருத்தமான கதையாகும், ஏனென்றால் இந்தியா தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டத்தைக் கொண்டாட வேண்டிய தருணத்தில், ஒரே ஒரு திருத்தம் அந்தச் சட்டம் அதன் முக்கியத்துவத்தை இழக்கச் செய்துவிட்டது.

டி.பி.டி.பி.ஏ., ஆர்.டி.ஐ சட்டத்தில் என்ன செய்கிறது என்பதை நாம் சரியாகப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். பிரிவு 44(3) ஆனது, ஆர்.டி.ஐ சட்டத்தின் பிரிவு 8(1)(j) உட்படப் பிற சட்டங்களைத் திருத்துகிறது. ஆர்.டி.ஐ சட்டத்தின் பிரிவு 8(1)(j), "பொதுச் செயல்பாடு அல்லது பொது நலனுடன் எந்த தொடர்பும் இல்லாத தனிநபர் தகவல்" தொடர்பான தகவலை வெளிப்படுத்துவதிலிருந்து விலக்கு அளிப்பதன் மூலம் தகவல் அறியும் உரிமைக்கும் தனியுரிமை உரிமைக்கும் இடையில் இணக்கத்தை உருவாக்குகிறது. எனவே, இந்தப் பிரிவு பொதுச் செயல்பாடு அல்லது நலன் தொடர்பான தகவல்கள் தனிப்பட்டவை அல்லது இரகசியமானவை அல்ல என்பதையும் தெளிவுபடுத்தியது.

பொது நலனுக்கு அளிக்கப்படும் முக்கியத்துவம் பிரிவு 8(2) இலிருந்து தெளிவாகிறது. இது விலக்கு விதியில் பொது நலனின் ஆதிக்கம் இருப்பதை உருவாக்குகிறது. அதாவது, பொது அதிகாரிக்கு பொது நலன் கருதி எந்தத் தகவலையும் வெளியிட உரிமை உண்டு. இருப்பினும், பொது அதிகாரியின் இந்த அதிகாரம் அரசாங்கத்தின் விருப்பத்திற்குட்பட்ட அதிகாரம் என்பதை மனதில் கொள்ள வேண்டும்.

ஆனால், டி.பி.டி.பி.ஏ சட்டம் பிரிவு 8(1)(j)-ஐ திருத்தி, "பொதுச் செயல்பாடு அல்லது நலனுடன் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை" என்ற பகுதியையும், "பொது நலனின் ஆதிக்கத்தையும்" நீக்கிவிட்டது. இது "தனிநபர் தகவல்" என்பதற்கு எந்த வரையறையும் கொடுக்காமல், மொத்தமாக விலக்கு அளித்துள்ளது. மேலும், விலக்கை மீறுவதற்கான முடிவு என்பது அரசாங்கத்தின் விருப்பத்திற்குட்பட்ட அதிகாரமே தவிர, அது குடிமக்களின் அதிகாரமாக இல்லை.

ஆர்.டி.ஐ சட்டத்தில் உள்ள மிக சக்திவாய்ந்த விதிகளில் ஒன்று, சாதாரண குடிமகனின் அதிகாரத்தையும், சலுகையையும் அவர்கள் வாக்களித்துத் தேர்ந்தெடுக்கும் மக்கள் பிரதிநிதியுடன் சமன் செய்யும் வரியாகும். இந்தியச் சட்டத்தில் இது மிகவும் தனித்துவமானது மற்றும் "சட்டமன்றத்திற்கோ அல்லது நாடாளுமன்றத்திற்கோ மறுக்க முடியாத தகவல், ஒரு குடிமகனுக்கும் மறுக்கப்படக்கூடாது" என்று கூறுகிறது. இந்த விதி திருத்தம் மூலம் நீக்கப்பட்டுள்ளது.

ஊழலில் ஈடுபடும் அதிகாரிகளை ஆதாரங்களுடன் அடையாளம் காணவும், வெளிப்படுத்தவும், சீர்திருத்தம் செய்யவும் ஆர்.டி.ஐ மக்களுக்கு அதிகாரம் அளித்துள்ளது. நமது உரிமைகள் மற்றும் சலுகைகளைத் தடுப்பவர்களைப் பொறுப்புக்கூற வைக்க இது உதவுகிறது. பெயர்கள் வெளிப்படுத்தப்படாமல், ஆர்.டி.ஐ வெறுமனே பிரச்சாரத்திற்கான தளமாக மட்டுமே மாறும்.

டி.பி.டி.ஏ இதை விடவும் ஒருபடி மேலே செல்கிறது: இது ஊழல்வாதிகளை வெளிப்படுத்துவதிலிருந்து பாதுகாப்பது மட்டுமல்லாமல், வெளிப்படுத்தப்படும் நபரின் அனுமதியின்றி உண்மையை வெளிப்படுத்துவதிலிருந்தும் யாரையும் தடுக்கும். இந்தச் சட்டத்தை மீறுபவர்களுக்கு ரூ. 250 கோடி அபராதம் விதிக்க அழைப்பு விடுக்கிறது. ஒரு சில மெட்டாடேட்டா நிறுவனங்களுக்காக மட்டுமே உருவாக்கப்பட்டிருக்க வேண்டிய ஒரு சட்டம், பத்திரிகையாளர்கள், கல்வியாளர்கள், அரசியல்வாதிகள் மற்றும் ஆர்.டி.ஐ ஆர்வலர்கள் உட்பட அனைத்துக் குடிமக்களுக்கும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இது இந்திய ஜனநாயகத்திற்கு ஏற்பட்ட மிக மோசமான சட்டரீதியான அச்சுறுத்தல்களில் ஒன்றாகும்.

எதிர்ப்புகள் இல்லாமல் இல்லை. 150 க்கும் மேற்பட்ட நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள், 2,500 க்கும் மேற்பட்ட பத்திரிகையாளர்கள் மற்றும் 22 தேசிய பத்திரிகையாளர் சங்கங்கள், எண்ணற்ற குடிமைச் சமூக அமைப்புகள் மற்றும் இலட்சக்கணக்கான மக்கள் அரசாங்கத்திடம் வலுவான ஆட்சேபனைகளை எழுத்துப்பூர்வமாகச் சமர்ப்பித்துள்ளனர். ஆனால் அரசு ஜனநாயக ஆலோசனையில் ஈடுபட மறுக்கிறது.

ஆனாலும் மக்கள் சோர்வடைய மாட்டார்கள். பியாவர் மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள சாதாரண மக்கள், எந்தச் சட்டமும் இல்லாதபோதே ஆர்.டி.ஐ க்காகப் போராடி அதைப் பயன்படுத்தினார்கள். அதனால்தான் அவர்கள் கட்டும் அருங்காட்சியகம் "இறந்துபோன சட்டத்தை" நினைவுகூரும் இடமாக இருக்காது, மாறாக, வெளிப்படையான மற்றும் பொறுப்புக்கூறக்கூடிய அரசாங்கத்திற்கான மேலும் பல போர்களுக்கு உத்வேகம் அளிக்கும் வாழும் இடமாக இருக்கும். அரசாங்கம் ஒரு சட்டத்தைத் திருத்தலாம், ஆனால் அது ஒரு இயக்கத்தை நிறுத்தவோ அல்லது ரத்து செய்யவோ முடியாது என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

(கட்டுரையாளர்கள்: மஸ்தூர் கிசான் சக்தி சங்கதன் (MKSS) அமைப்பின் சமூக ஆர்வலர்கள் மற்றும் நிறுவன உறுப்பினர்கள்.)