ஒலிம்பிக் போட்டிகள்… இந்தியா ஏன் நடத்தக் கூடாது?

Olympics Tamil News: 1908ல் லண்டனில் நான்காவது ஒலிம்பிக் போட்டிகள் முடிவடைந்த பிறகு, "தியான்ஜின் யூத்" இதழ் மூன்று கேள்விகளை எழுப்பியது. 14 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ராய்ட்டர்ஸ் அறிக்கையின்படி, அவை:

• வெற்றிபெறும் விளையாட்டு வீரரை சீனா எப்போது ஒலிம்பிக் போட்டிகளுக்கு அனுப்பும்?
• வெற்றி பெறும் அணியை சீனா எப்போது ஒலிம்பிக் போட்டிகளுக்கு அனுப்பும்?
• ஏதென்ஸ்-க்கு பதிலாக, சர்வதேச ஒலிம்பிக் போட்டிக்கு பீக்கிங்கிற்கு (இப்போது பெய்ஜிங்) உலக நாட்டு அணிகளை எப்போது சீனா அழைக்கும்?

இந்த கேள்விகள் எழுப்பப்பட்ட நூறு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகுதான் சீனா உலக நாட்டு அணிகளை பெய்ஜிங்கிற்கு அழைத்தது. அங்கு அது மிகப்பெரிய ஒலிம்பிக் விளையாட்டுகளில் ஒன்றை நடத்தியது.

இந்தியாவின் சூழலில், மூன்றாவது கேள்வி நினைவுகூரத்தக்கதாக உணரப்படுகிறது. இந்த வாரம், ஒலிம்பிக் போட்டிகளை நடத்தும் நாடு பற்றிய பேச்சுக்கள் மேலும் வேகம் பெற்று வருகின்றன.

2036ல் ஒலிம்பிக் போட்டிகளை நடத்தும் குஜராத்தின் தீவிரத்தன்மை குறித்து சந்தேகம் இருந்தால், சமீபத்திய இரண்டு முன்னேற்றங்கள், அவற்றை நிறுத்த வேண்டும்.

முதலாவதாக, இந்த மாதம் முடிவடைந்த தேசிய விளையாட்டுப் போட்டிகள் குஜராத்தில் நடத்தப்பட்டன. செய்தி அனுப்புவதில் எந்த நுணுக்கமும் இல்லை என்றாலும், அவர்களின் அதிகாரப்பூர்வ தகவல்தொடர்புகளில், அமைப்பாளர்கள் கீத் சேத்தி மற்றும் புல்லேலா கோபிசந்த் போன்ற ஜாம்பவான்கள் தேசிய விளையாட்டுகள் 'ஒலிம்பிக் லட்சியங்களை நோக்கிய முதல் படி' என்று கூறியுள்ளனர்.

பின்னர், கடந்த வியாழன் அன்று, அசோசியேட்டட் பிரஸ் அறிக்கை, இது ஒரு வழி அல்ல, குஜராத் மட்டுமே ஆர்வத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. சர்வதேச ஒலிம்பிக் கமிட்டி (ஐஓசி - IOC) தற்போது ‘எதிர்கால கோடைகால விளையாட்டுகளை நடத்த 10 சாத்தியமான நாடுகளுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி வருவதாக செய்தி நிறுவனம் தெரிவித்துள்ளது. அவற்றில், இந்தியாவும் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது.

ஒலிம்பிக் போட்டிகளை நடத்த வேண்டும் என்ற தனது கனவை நிறைவேற்ற இந்தியா வந்துள்ள தொலைதூர நிகழ்வு இதுவாகும். 2027 ஆசியக் கோப்பையை நடத்துவதற்கான போட்டியில் இந்தியா மற்றும் சவுதி அரேபியா ஆகிய இரண்டு நாடுகள் உள்ளன என்று ஆசிய கால்பந்து கூட்டமைப்பு (AFC) அறிவித்த சில நாட்களில் ஐஓசி புதுப்பிப்பு வந்தது. FIFA U-17 மகளிர் உலகக் கோப்பையை நடத்தும் நாட்டின் நடுவில், ஐந்து ஆண்டுகளில் இரண்டாவது முறையாக இந்தியா உலகளாவிய வயது பிரிவு போட்டியை நடத்துகிறது.

இவை அனைத்தும் இந்தியா அடுத்த பெரிய மையமாக உருவெடுக்கும் உணர்வை அளிக்கிறது. ஆனால் இந்த நேரத்தில், ஒரு படி பின்வாங்கி, இந்தியா ஒரு விளையாட்டு விளையாடும் நாடாக இருக்க வேண்டுமா அல்லது விளையாட்டுகளை நடத்தும் இடமாக இருக்க வேண்டுமா என்று கேட்பது முக்கியம்.

இந்த முக்கிய நிகழ்வுகளை இந்தியா நடத்துவதற்கு நல்ல காரணங்கள் உள்ளன - முதன்மையானது பெரிய அளவிலான ஆர்வத்தையும், ஒலிம்பிக் விளையாட்டுகளைப் பெறக்கூடிய சாத்தியமான நிதி ஊக்கத்தையும் தூண்டுகிறது.

இருப்பினும், அவற்றை ஹோஸ்ட் செய்யாததற்கு சிறந்த காரணங்கள் உள்ளன. தவிர்க்க முடியாத காலதாமதங்கள் மற்றும் அதன் விளைவாக உயர்த்தப்பட்ட வரவு செலவுத் திட்டம் வரி செலுத்துவோர் மீது சுமையை ஏற்றுகிறது. போட்டித்தன்மையுடன் இருப்பதும், பதக்கங்களுக்காக போராடும் திறனைக் கொண்டிருப்பதும் பெரிய நிகழ்வுகளை நடத்துவதற்கு எதிரான வாதத்தின் முக்கிய அம்சமாகும்.

கால்பந்தை மட்டும் பார்க்க வேண்டுமா?

2017 ஆம் ஆண்டு ஆண்களுக்கான U-17 உலகக் கோப்பைக்கு முன்னதாக, அப்போதைய அகில இந்திய கால்பந்து சம்மேளனத்தின் (AIFF) தலைவர் பிரபுல் படேல், இந்த போட்டி இந்திய கால்பந்தின் முகத்தை மாற்றும் என்று உறுதியளித்தார். நடந்துகொண்டிருக்கும் பெண்கள் U-17 உலகக் கோப்பைக்கு முன்பும் இதேபோன்ற கூற்றுக்கள் செய்யப்பட்டன.

இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும், பள்ளிக்குச் செல்லும் இளைஞர்கள் ஒரு சிலரின் வீண்பெருமைக்காக உலர வைக்கப்பட்டனர், இந்தியா விளையாடிய அனைத்து போட்டிகளிலும் தோல்வியடைந்து, பங்கேற்கும் அணிகளில் கடைசி இடத்தைப் பிடித்தது. படேல் தலைமையிலான நிர்வாகம் எதைச் சாதிக்க நினைத்தது என்பது இன்னும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை, ஏனெனில் ஒரு சுற்றுச்சூழலை உருவாக்குவதற்கான அவர்களின் 'பார்வை' மோசமாக தோல்வியடைந்துள்ளது.

இந்திய கால்பந்தாட்டத்தின் நிலை எப்பொழுதும் போல் மோசமாக உள்ளது.

கடந்த வாரம், நாடு U-20 AFC சாம்பியன்ஷிப்பின் தகுதிச் சுற்றில் இருந்து வெளியேறியது, இது முன்னதாக U-19 போட்டியாக இருந்தது. 2006 இல் ஒரு முறை போட்டியை நடத்தும் போது தவிர, போட்டிக்கு தகுதி பெறாத இந்தியாவின் சந்தேகத்திற்குரிய ஓட்டத்தை 18 ஆண்டுகளாக நீட்டித்தது.

கடந்த தசாப்தத்தில், ஆசிய மற்றும் உலக வயதுப் பிரிவு போட்டிகளில், U-16/U-17 மற்றும் U-19/U-20 ஆசிய மற்றும் உலகக் கோப்பைகள் மற்றும் U- ஆகியவற்றில் போட்டியிட இரண்டு டஜன் வாய்ப்புகள் இருந்தன. 23 ஆசிய கோப்பை. 2017 U-17 உலகக் கோப்பையில் இந்தியா நான்கு போட்டிகளில் பங்கேற்றது.

ஒருவர் வயதுக்குட்பட்ட நிலைகளில் விளைவுகளில் குறைவாகவும், தொழில்நுட்ப திறன்களில் அதிகமாகவும் கவனம் செலுத்தினால், முடிவுகள் ஊக்கமளிக்கும். அவர்கள் போட்டியிட்ட போட்டிகளில் இந்தியாவின் போட்டிகளின் பகுப்பாய்வு, கைவசம் முதல் பாஸ்கள் முடித்தல் மற்றும் இலக்கை நோக்கிய முயற்சிகள் வரை கிட்டத்தட்ட எல்லா அளவுருக்களிலும், அணி எதிரிகளை விட பின்தங்கியுள்ளது: அவர்களால் பந்தை பிடிக்கவோ, கடக்கவோ அல்லது இலக்கை உருவாக்கவோ முடியவில்லை- கோல் வாய்ப்புகள்.

U-19 மற்றும் U-23 நிலைகளில் உள்ள போராட்டங்கள், இந்தியா மீண்டும் மீண்டும் கான்டினென்டல் சாம்பியன்ஷிப்களுக்கு தகுதி பெறத் தவறிவிடுகிறது, ஏனெனில் அந்த நிலைகளில் செயல்திறன் பெரும்பாலும் மூத்த அணியின் வெற்றியின் குறிகாட்டிகளாகும்.

இது, ஆண்களுக்கான கால்பந்தில் ஒருவிதமான அமைப்பு இருந்தாலும், எவ்வளவு குறையாக இருந்தாலும் சரி. AIFF பல தசாப்தங்களாக பெண்களின் விளையாட்டை முற்றிலும் புறக்கணித்து, பின்னர் திடீரென்று உலகின் சிறந்த அணிக்கு எதிராக விளையாடச் சொன்னது அவர்களின் குழப்பமான அணுகுமுறையை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.

இப்போது, ​​AIFF மூத்த ஆசிய கோப்பையை 2027 இல் நடத்த விரும்புகிறது.

இந்தப் போட்டியை நடத்துவதற்கான காரணங்கள் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. தேவையை குறைக்க வேண்டும் என்றால், இந்தியா ஒரு போட்டியை நடத்த வேண்டிய அவசியமில்லை; உள்நாட்டுப் போட்டிகளில் நிரம்பிய ஸ்டாண்டுகள் விளையாட்டிற்கான போதுமான பசியைக் காட்டுகின்றன. அடிமட்ட வளர்ச்சியை அது பற்றவைக்கும் என்பது நம்பிக்கை என்றால், மேல்-கீழ் அணுகுமுறை எவ்வளவு மோசமாக உள்ளது என்பதை எடுத்துக்காட்டும் உதாரணங்கள் உள்ளன.

படேல் தலைமையிலான நிர்வாகத்தைப் போலல்லாமல், புதிய தலைவர் கல்யாண் சௌபே, முக்கிய நிகழ்வுகளை நடத்துவது வெற்றிக்கான குறுக்குவழி அல்ல என்பதை உணர்ந்து கொள்வது முக்கியம்; அது ஒரு மாயையான பாதை.

ஒலிம்பிக் அமைப்பிற்கும் இதில் ஒரு பாடம் உள்ளது: நடக்கக் கற்றுக்கொள்வதற்கு முன்பே ஓடுவதால் விளைவுகள் ஏற்படும். ஏனெனில், பல ஒலிம்பிக் துறைகளின் நிலைமை மிகவும் மோசமாக உள்ளது.

2000 ஒலிம்பிக்கிலிருந்து, நாடு 2000 ஒலிம்பிக்கிற்குப் பிறகு கிட்டத்தட்ட பாதி விளையாட்டு வீரர்களை அனுப்பவில்லை. சிட்னி விளையாட்டுப் போட்டியில், இந்தியா 28 விளையாட்டுகளில் 13 போட்டிகளில் மட்டுமே பங்கேற்றது. டோக்கியோவில், நாட்டின் விளையாட்டு வீரர்கள் 33 விளையாட்டுகளில் 18 இல் தகுதி பெற்றனர், 339 பதக்க நிகழ்வுகளில் 69 போட்டிகளில் மட்டுமே போட்டியிட்டனர்.

பதக்கப் பட்டியலில் ஒரு நாடு எந்த இடத்தைப் பெறுகிறது என்பதில் இது நேரடியான தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

1968 இல் மெக்சிகோவைத் தவிர, போட்டிகளின் ஒவ்வொரு பதிப்பிலும் இரட்டை இலக்கங்களில் பதக்கங்களை வென்றது மற்றும் 1976 இல் கனடாவைத் தவிர, ஒவ்வொரு ஹோஸ்டுக்கும் குறைந்தது ஒரு தங்கப் பதக்கம் உள்ளது. இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இருந்து, ஒரு ஹோஸ்ட் நாடு வென்ற குறைந்தபட்ச தங்கப் பதக்கங்கள் - ஆறு, கிரீஸ் - இன்னும் அதே காலகட்டத்தில் இந்தியா வென்றதை விட அதிகம்.

உண்மையில், அதிக பதக்கங்களுக்கு வழிவகுக்கும் உள்நாட்டு விளையாட்டு வீரர்களின் போக்கைப் போலவே, ஒரு பெரிய அளவிலான நிதியை எதிர்பார்க்கலாம். இருப்பினும், 2000 ஆம் ஆண்டு முதல் ஒவ்வொரு போட்டியை நடத்தும் நாடும் பதக்க அட்டவணையில் முதல் 15 இடங்களுக்குள் நுழைவதற்கு இந்தியாவுக்கு நிறைய விஷயங்கள் உள்ளன.

இப்போதைக்கு, இந்தப் பிரச்சினைகளைச் சமாளிப்பதற்கு நிர்வாகிகள் தரப்பில் எந்த ஒத்திசைவான உத்தியும் இல்லை. அதற்கு பதிலாக, ஒரு தசாப்தத்தில் இரண்டாவது ஐஓசி இடைநீக்கத்திலிருந்து தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள இந்தியா நேரத்திற்கு எதிராக ஓடுகிறது.

ஒலிம்பிக் போட்டிகளை நடத்துவதன் மூலம் இந்தியா என்ன சாதிக்க நினைக்கிறது என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை. சீனாவைப் பொறுத்தவரை, எழுத்தாளர் மார்க் ட்ரேயர், தனது Sporting Superpower: An Insider's View on China's Quest to be the Best என்ற புத்தகத்தில், விளையாட்டு ஒரு 'அரசியல் முன்னுரிமை' என்று குறிப்பிட்டார்.

"2001 இல் பெய்ஜிங்கிற்கு விளையாட்டுப் போட்டிகள் வழங்கப்பட்டதிலிருந்து, விளையாட்டு ஒரு முதன்மையான அரசியல் முன்னுரிமையாக மாறியது, ஏனெனில் ஒலிம்பிக் ஒரு ஒற்றை அரசியல் இலக்கை அடைய ஒரு வாகனமாக இருந்தது - ஒரு புதிய, நவீனமயமாக்கப்பட்ட சீனாவின் முகத்தை உலகிற்கு முன்வைக்கிறது. அரசாங்கம் இந்த வாய்ப்பைக் கண்டது மற்றும் இரு கைகளாலும் அதைப் பற்றிக்கொண்டது" என்று டிரேயர் எழுதினார்.

இந்தியாவின் நோக்கம் முற்றிலும் விளையாட்டாக இருந்தால், அது இளம் திறமைகளை வளர்ப்பதன் மூலம் தொடங்க வேண்டும், 1908 ஆம் ஆண்டில் தியான்ஜின் யூத் இதழ் அதன் வாசகர்களிடம் கேட்ட கேள்விகளை பகுத்தறிந்து முன்வைக்கும் முன், ஸ்கவுட்டிங் மற்றும் தேர்வுகள் போன்ற அடிப்படையான ஒன்றைப் பெற வேண்டும்:

• வெற்றிபெறும் விளையாட்டு வீரரை இந்தியா எப்போது ஒலிம்பிக் போட்டிகளுக்கு அனுப்பும்?
• வெற்றி பெறும் அணியை இந்தியா எப்போது ஒலிம்பிக் போட்டிகளுக்கு அனுப்பும்?

எனவே, ஒலிம்பிக்ஸ் காத்திருக்கலாம்.

தமிழ்  இந்தியன்  எக்ஸ்பிரஸின்  அனைத்துசெய்திகளையும்உடனுக்குடன்  டெலிகிராம்  ஆப்பில்  பெறhttps://t.me/ietamil