பிரம்மாண்டமான, சிக்கலான கதாபாத்திரங்கள் என்பதையும் தாண்டி வெற்றிமாறனின் விடுதலை இரண்டாம் பாகம் ஒரு சித்தாந்தத்தின் பயணம்தான்...

விடுதலை முதல் பாகம் ஒரு அசாதாரணமான ஒன் டேக் காட்சியுடன் தொடங்கியது. கேமராவின் பார்வை பரவலாக இருந்தாலும் ஒரு மிதமான கண்ணோட்டத்துடன் தொடங்குகிறது: ஒரு கார் விபத்து நடந்த இடத்தின் விளிம்பில் நுழைகிறது. ஆனால் இந்த முன்னோக்கு வளர்ந்தது, விரிவடைந்தது, பரிணாமம் அடைந்தது, பார்வையாளர்களை அதன் சுற்றுப்பாதையில் ஆழமாக இழுத்தது.

வெற்றிமாறன் கதைக்களம் பார்வையாளர்களை இழுத்தது. வெகுநேரம் கழித்துதான் கேமரா விலகி, ஒரு பறவையின் பார்வையாக விரிவடைந்து, பேரழிவின் உண்மையான பரிமாணத்தை வெளிப்படுத்தியது. ஒரு துயரச் சம்பவம் அதன் முழுமையான, துயரமான வீச்சில் அப்பட்டமாக வெளிப்பட்டது.

சமமாக திசைதிருப்பக்கூடியது, ஆனால் மூச்சடைக்கக்கூடியது, முதல் பாதியில் ஒரு கணம் கழித்து: இரண்டு போலீஸ்காரர்கள் முடிவில்லாமல் ஏறுகிறார்கள், அவர்களின் ஏற்றம் ஒரு எல்லையற்ற காட்டில் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. கேமரா இடைவிடாமல் பின்வாங்கியது – முன்னும் பின்னும் இழுத்தது – ஆண்கள் முற்றிலுமாக மறையும் வரை. வெறும் புள்ளிகளாக குறைக்கப்பட்ட அவர்கள், வனாந்தரத்தின் பிரம்மாண்டமான பிரம்மாண்டத்தால் விழுங்கப்பட்டனர், அதன் எல்லையற்ற, அலட்சியமான கம்பீரத்தால் இழுக்கப்பட்டனர்.

ஆங்கிலத்தில் படிக்கவும்:

Beyond sprawling scale and complex characters, Vetrimaaran’s Viduthalai Part 2 is a coming-of-age journey of an ideology

முந்தையதைப் பார்த்து உலகம் ஆச்சரியப்பட்டாலும், பிந்தையது உண்மையிலேயே எனக்கு தனித்து நின்றது. இது முழு படத்தையும் உள்ளடக்கிய ஒன்று. காட்டின் வழியே மலையேற்றம் சென்ற இரண்டு போலீஸ்காரர்களில் குமரேசனும் (சூரி). மக்கள் படை என்றழைக்கப்படும் புரட்சிப் படைகளிடமிருந்து இந்தக் காடுகளைப் பாதுகாக்க புதிதாக நியமிக்கப்பட்ட ஒரு முரட்டு போலீஸ்காரர்.

குமரேசனின் வரவிருக்கும் வயது பயணத்தை இந்த படம் சித்தரித்தது, அவரை ஒரு பயந்த, அனுபவமற்ற அதிகாரியிலிருந்து, ஒரு ஆயுதத்தை வைத்திருக்க முடியாத ஒருவரிலிருந்து, ஒரு மோசமான பயங்கரவாதியைப் பின்தொடரும் போது துப்பாக்கியால் சுடும் திறன் கொண்ட உறுதியான நபராக மாற்றியது.

இது அவரது இலட்சியவாதத்தின் நிதானமான சோதனையாகவும் இருந்தது. போலீஸ் படையை போற்றி வளர்ந்த அவர், அதன் கடுமையான யதார்த்தங்களையும், தார்மீக சமரசங்களையும் நேருக்கு நேர் சந்தித்தார். எனவே, அந்த தருணத்தில், குமரேசன் பாதுகாக்க வேண்டிய செங்குத்தான மற்றும் அடர்ந்த காடுகளை மட்டுமல்ல, தனது கடமையின் பேய்த்தனமான, மன்னிக்க முடியாத தன்மையையும் எதிர்கொண்டார்.

இப்போது அதன் தொடர்ச்சியுடன், வெற்றிமாறன் சூரியின் தார்மீக சங்கடத்தை ஆழப்படுத்துவது மட்டுமல்லாமல், கிளர்ச்சிப் படைகளின் தலைவரான பெருமாள் (விஜய் சேதுபதி) மீது கவனத்தை மாற்றுகிறார். முதல் படத்தில், பெருமாள் ஒரு புராண இருப்பு, அரிதாகவே காணப்பட்டாலும், தொடர்ந்து பேசப்படுபவர்.

ஏறக்குறைய ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் அவர் மீது நிலைத்திருக்க, அவரது ஒளிவட்டம் பெரிதாக இருந்தது. இப்போது, அதன் தொடர்ச்சி புராணத்தின் பின்னால் உள்ள மனிதனை, பயங்கரவாதியின் பின்னால் உள்ள புரட்சியாளரை வெளிப்படுத்துகிறது.  கதாபாத்திரங்கள் மேலும் அடுக்குகளாக மாறுகின்றன, அரசியல் வர்ணனைகள் மிகவும் அவசரமாகவும் நுணுக்கமாகவும் மாறுகின்றன. முதல் படம் சில நாட்களுக்குள் ஒரு கதையை சித்தரித்த நிலையில், விடுதலை இரண்டாம் பாகம் காலத்தின் வீச்சை படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது.

ஆரம்ப அத்தியாயம் கீழ்மட்ட போலீஸ்காரர்களின் ஈகோக்கள் மற்றும் மோதல்களை ஆராய்கிறது, இதன் தொடர்ச்சி பெரிய தலைவர்களின் மகத்தான தார்மீக போராட்டங்களுக்கு உயர்கிறது. முதல் படம் வெற்றிமாறனின் மனதில் ஒரு பாய்ச்சலை அளிக்கிறது என்றால், இரண்டாவது படம் அவரது இதயத்தில் ஆழமாக மூழ்குகிறது.

ஆனால் அதன் பரந்த அளவு, இடைச்செருகல் காலக்கெடு, சாம்பல் நிற கதாபாத்திரங்கள் ஆகியவற்றைத் தாண்டி, படத்தின் ஆன்மா பெருமாள் மற்றும் குமரேசன் ஆகிய இரண்டு மனிதர்களின் இணையான பயணங்களில் உள்ளது.

ஒரு காலத்தில் நேர்மையான ஆசிரியராக (வாத்தியார்) இருந்த பெருமாள் எப்படி கலகக்காரனாக மாறினார் என்பதை படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது. அவரது மாற்றம் பல தசாப்தங்களாக நீடிக்கிறது, 1950 களின் பிற்பகுதியிலிருந்து 1980 களின் பிற்பகுதி வரை, அவர் ஒரு மோதலில் இருந்து மற்றொரு மோதலுக்கு நகர்கிறார், ஒவ்வொரு போரும் அளவில் வளர்ந்து வருகிறது, ஒவ்வொரு தேர்வும் அதிக பங்குகளைக் கொண்டுள்ளது, மேலும் ஒவ்வொரு உருமாற்றமும் ஒரு நீடித்த அடையாளத்தை விட்டுச் செல்கிறது.

அவரது பயணத்தின் வழியாக, நாம் பல கதாபாத்திரங்களை எதிர்கொள்கிறோம் – சிலர் குறுகிய காலம், சிலர் நீடித்தவர்கள் – ஒவ்வொருவரும் பெருமாளை ஸ்தாபனத்திற்கு எதிரான மிகவும் கூர்மையான எழுச்சிகளில் ஒன்றிற்கு தலைமை தாங்கும் புரட்சியாளராக வடிவமைக்கிறார்கள்.

பெருமாள் இரக்கமின்றி அடிக்கப்படுவதும், மழையால் எழுப்பப்படுவதும் போன்ற சில தருணங்கள் தீவிர வன்முறையாக இருக்கும். இயற்கையே அவனுக்குள் புது உயிர் கொடுப்பது போல ஒரு ஞானஸ்நானம். தன்னை உயிர்ப்பித்த அதே சக்திக்கு அவர் தனது எஞ்சிய வாழ்நாள் முழுவதையும் சேவையில் அர்ப்பணிக்கிறார் என்பது கிட்டத்தட்ட கவித்துவமாக உணர்கிறது.

மற்ற கணங்கள் அமைதியாக மென்மையானவை. மக்கள் படை எப்படி சினிமாவை ஆயுதமாகவும், தூதுவனாகவும் பயன்படுத்தி, தங்கள் இலட்சியங்களை நிலப்பரப்புகள் மற்றும் தலைமுறைகளைக் கடந்து கொண்டு செல்கிறது. ஒரு குறிப்பாக மனதைத் தொடும் தருணத்தில், ஒரு தியேட்டர் திரைக்கு முன்னால், பெருமாள் தனது மனைவியுடன் (மஞ்சு வாரியர்) அமைதியான உணவைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார். அது சினிமாவாக இருக்க வேண்டும். ஏனெனில், அதன் ஒளியின் பிரகாசத்தில்தான் புரட்சிகள் பிறக்கின்றன, அதன் நிழல்களுக்கிடையில் காதல் மீண்டும் கண்டுபிடிக்கப்படுகிறது.

பெருமாளின் பயணம் எப்படி தொடர்ச்சியாக பரிணாம வளர்ச்சி அடைந்தது என்பதுதான் சுவாரஸ்யமானது. ஒவ்வொரு அடியிலும் கற்றுக் கொள்ளும் மற்றும் மறக்கும் ஒரு மனிதர். அவர் கிட்டத்தட்ட அனைவரின் ஆலோசனைகளையும் கேட்கிறார், தனது தவறுகளை தயக்கமின்றி ஒப்புக்கொள்கிறார், குறிப்பிடத்தக்க வேகத்துடன் மாற்றியமைக்கிறார்.

எனவே ஒரு முக்கியமான கட்டத்தில், அவர் தனது வாழ்நாள் முழுவதும் வளர்த்த சித்தாந்தம் தனது சொந்த நிறமாலை இருப்பால் மறைக்கப்பட்டுவிட்டது என்ற அமைதியற்ற உணர்தலை அவர் எதிர்கொள்கிறார். அவர் கட்டியெழுப்பிய இலட்சியம் இப்போது அவருடன் சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது, அதன் தலைவர், ஒரு கூட்டுப் போராட்டத்தை ஒரு மனிதனின் கதையாக சுருக்க அச்சுறுத்துகிறார்.

இந்த தருணத்தில், அது ஒருபோதும் தன்னைப் பற்றியதாக இருக்கவில்லை என்பதை அவர் புரிந்துகொள்கிறார். அது அவரைப் பற்றியதாக இருக்க முடியாது. அதைத் தொடர்ந்து வருவது ஒரு சினிமா ரீதியாக எழுச்சியூட்டும் தருணம், இது படத்தின் மைய ஆய்வறிக்கையை மாற்றுகிறது. உண்மைக் கதை ஒரு மனிதனுக்கு சொந்தமானதல்ல, ஒரு சித்தாந்தத்திற்குச் சொந்தமானது என்பதை இது வெளிப்படுத்துகிறது. உண்மையைப் போலவே, இந்த சித்தாந்தமும் நிலையானது அல்ல: இது எதிர்ப்பு, சக்தி மற்றும் வாழ்க்கை அனுபவத்தின் மிருகத்தனமான யதார்த்தங்களை எதிர்கொள்ளும்போது அது திரவமானது, உருவாகிறது. அது வளைகிறது, மறுவடிவம் பெறுகிறது, வளர்கிறது, புரட்சியின் நெகிழ்வான தன்மையை உள்ளடக்கியது.

படத்தின் நுண்ணிய மற்றும் நெகிழ்ச்சியான தருணங்கள் இருந்தபோதிலும், வெற்றிமாறன் ஒருபோதும் கதையின் இதயத்தின் மீதான தனது பிடியை இழக்கவில்லை . குமரேசன் காதாப்பாத்திரத்தில் இருந்து கதை தொடங்குகிறது, அது அவருடன் முடிவடைகிறது. ஆறு மணி நேர கதை சொல்லல், கனமான விளக்கம், சீரற்ற எடிட்டிங், மோசமான டப்பிங், லட்சிய திரைப்படத் தயாரிப்பு என அனைத்தும் குமரேசனுக்கு ஒரு தனித்துவமான உணர்தலுக்கு வழிவகுக்கிறது.

பொருத்தமாக, கதை மீண்டும் காட்டை நோக்கி செல்கிறது. ஆனால் இந்த முறை, மலையேற்றம் செங்குத்தானது மற்றும் மிகவும் ஆபத்தானது. இயற்கை தானே அனைவரையும் ஒன்றிணைக்கும் சக்தியாக மாறி ஹீரோக்கள் மற்றும் வில்லன்கள், கலகக்காரர்கள் மற்றும் செயல்படுத்துபவர்கள், பெருமாள் மற்றும் குமரேசன் என அனைவரையும் இணைக்கிறது.

குமரேசன் இந்த நயவஞ்சகப் பாதையில் பயணிக்கும்போது, வன்முறையும் அரசியலும் தவிர்த்த கனமான கேள்விகளை அவர் எதிர்கொள்கிறார்: இதெல்லாம் எதற்காக? யாருக்கு சேவை செய்வது? யாருடைய உயிர்களைக் காப்பாற்ற வேண்டும், யாருடைய உயிரைப் பறிக்க வேண்டும்? முதல் பாகத்தில் குமரேசனின் வளைவு முழுமையானது என்று பார்வையாளர்கள் தங்கள் தவறான முடிவை உணர வைக்கிறது படம்.

ஆம், அவர் மாறிவிட்டார். ஆனால் ஒவ்வொரு மாற்றமும் அதன் சொந்த முரண்பாடுகளைக் கொண்டுள்ளது. துப்பாக்கியை எடுப்பது ஒரு வகையான உருமாற்றம். இப்போது அவர் ஆழமான கேள்வியை எதிர்கொள்ள வேண்டும்: அவர் உண்மையிலேயே அதை சுட முடியுமா? ஏனெனில், உண்மையான மாற்றம் என்பது நாம் என்ன கற்றுக்கொள்கிறோம் என்பதில் இல்லை, எதை நாம் கற்காமல் விடுகிறோம் என்பதில் உள்ளது.

“தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil“