நகரும் இலக்கைத் தாக்க விமானம், பீரங்கி, கப்பல் கூட நீங்கள் வெறுமனே குறிவைத்து நம்ப முடியாது. நிகழ்நேரத்தில் சரிசெய்ய வேண்டும். வழிகாட்டப்பட்ட ஏவுகணைகள் இதைத்தான் செய்கின்றன. அவை ரேடார், அகச்சிவப்பு அல்லது GPS போன்றவை, கட்டுப்பாட்டு அமைப்புகளை (கைரோஸ்கோப்புகள், துடுப்புகள், உள் உந்திகள்) சுமந்து செல்கின்றன, அவை நடுப்பயணத்தில் அவற்றைத் திசைதிருப்புகின்றன.
இந்த சிக்கல் தோன்றுவதை விட கடினமானது. இதைக் கவனியுங்கள்: நீங்கள் மணிக்கு 900 கி.மீ வேகத்தில் 40 கி.மீ. தொலைவில் பறக்கும் ஒரு விமானத்தைத் தாக்க முயற்சிக்கிறீர்கள். உங்கள் ஏவுகணை அடையும் நேரத்தில், விமானம் நகர்ந்திருக்கும். எனவே நீங்கள் இலக்கு இருக்கும் இடத்தைக் குறிவைக்கவில்லை. அது எங்கு இருக்கும் என்பதைக் குறிவைக்கிறீர்கள். pursuit curve எனப்படும் கிளாசிக் கணித சிக்கலைத் தீர்ப்பதை உள்ளடக்கியது, இதில் தொடர்ந்து நகரும் இலக்கை நோக்கி தனது பாதையை சரிசெய்கிறார்.
ஆரம்ப நாட்களில், அனலாக் கணினிகளைப் பயன்படுத்தி செய்யப்பட்டது. பிரிட்டிஷ் பொறியாளர் பார்ன்ஸ் வாலிஸ் சைக்கிள் சங்கிலிகள் மற்றும் கியர்களைப் பயன்படுத்தி குண்டுவீச்சுப் பாதைகளை மாதிரியாக்கிய பிரபலமான கதை உள்ளது. இன்றைய ஏவுகணைகள் அதிவேக செயலிகள் மற்றும் AI-அடிப்படையிலான கணிப்பைப் பயன்படுத்துகின்றன, ஆனால் சவால் அப்படியே உள்ளது.
ராக்கெட் அறிவியல்:
ஒவ்வொரு ஏவுகணையும், அடிப்படையில் ராக்கெட் ஆகும். ராக்கெட் உந்துவிசை நியூட்டனின் 3-ம் விதியைப் பின்பற்றுகிறது: ஒவ்வொரு வினைக்கும் சமமான மற்றும் எதிர் வினை உண்டு. எரிபொருளை எரித்து வாயுவை வெளியேற்றுவதன் மூலம், ஏவுகணை முன்னோக்கி உந்தப்படுகிறது. உண்மையான சவால் வெறும் வேகமாக செல்வது மட்டுமல்ல, அந்த வேகத்தில் பயணத்தைக் கட்டுப்படுத்துவதுதான்.
மேக் எண் 1ஐ தாண்டும்போது, ராக்கெட்டை சுற்றியுள்ள காற்று shocking உட்படுகிறது, இதனால் கடுமையான உராய்வு மற்றும் வெப்பம் ஏற்படுகிறது. ஆயிரக்கணக்கான டிகிரி செல்சியஸில் உருகாத சிறப்பு வெப்பக் கவசங்கள் மற்றும் பொருட்களை ஏவுகணைகள் கொண்டிருக்க வேண்டும். அவற்றின் மின்னணுவியல் மனிதனை நசுக்கும் g-சக்திகளைத் தாங்க வேண்டும்.
நவீன ஏவுகணைகள் ஒலிவேக பகுதிக்குள் நுழைகின்றன - மேக் 5 க்கு மேல் வேகத்தில். இவை hypersonic glide vehicles உள்ளடக்கியவை, அவை ராக்கெட்டுகளிலிருந்து பிரிந்து, மேல் வளிமண்டலத்தில் கணிக்க முடியாத வகையில் சூழ்ச்சி செய்கின்றன. பாரம்பரிய ஏவுகணைகளைப் போலல்லாமல், அவற்றின் பாதையை மாதிரியாக்குவது கடினம், இதனால் அவற்றை இடைமறிப்பது மிகவும் கடினம்.
சீனாவும் அமெரிக்காவும் இந்த அடுத்த தலைமுறை அமைப்புகளில் கணிசமாக முதலீடு செய்துள்ளன. இந்தியாவின் DRDOவும் மீஒலிவேக தளங்களை சோதித்து வருகிறது. இந்த ஆயுதங்கள் வேகமாகப் பயணிப்பது மட்டுமல்லாமல், அவை புத்திசாலித்தனமானவை, சூழ்ச்சி செய்யக்கூடியவை, இன்றைய தொழில்நுட்பத்தால் பாதுகாக்க கிட்டத்தட்ட சாத்தியமற்றவை.
மீஒலிவேக ஏவுகணைகளை குறிப்பாக அழிவுகரமானதாக ஆக்குவது அவற்றின் வேகம் மட்டுமல்ல, அவை திணிக்கும் குறைந்த பதிலளிப்பு நேரமும் ஆகும். ஒரு பாரம்பரிய ICBM அதன் இலக்குக்கு பதிலளிக்க 30-40 நிமிடங்கள் கொடுக்கலாம்; ஒரு மீஒலிவேக ஏவுகணை அதை 10 நிமிடங்களுக்குள் குறைக்கலாம். இது தடுப்பு மற்றும் பாதுகாப்பின் கணக்கீட்டை மாற்றுகிறது. இந்த ஆயுதங்களைக் கண்காணிப்பதும் ஒரு சவால்: இத்தகைய வேகத்தில், காற்று உராய்வு ரேடார் சிக்னல்களைத் தடுக்கக்கூடிய பிளாஸ்மாவை உருவாக்குகிறது. இதன் விளைவாக, உலகெங்கிலும் உள்ள ராணுவங்கள் மீஒலிவேக ஆயுதங்களை உருவாக்குவதற்கு மட்டுமல்லாமல், அவற்றை நிறுத்த புதிய விண்வெளி அடிப்படையிலான சென்சார்கள் மற்றும் திசைசார் ஆற்றல் எதிர் நடவடிக்கைகளை உருவாக்கவும் போட்டியிடுகின்றன.
2-ம் உலகப் போரின் போது, அமெரிக்க உளவியலாளர் பி.எஃப். ஸ்கின்னர் விசித்திரமான யோசனையை முன்மொழிந்தார்: ஏவுகணைகளை வழிநடத்த புறாக்களைப் பயன்படுத்துவது. ஏவுகணையின் nose cone ஒரு திரையில் திட்டமிடப்பட்ட இலக்கின் படத்தை கொத்த புறாக்களுக்கு அவர் பயிற்சி அளித்தார். அவற்றின் கொத்தும் அசைவுகள் ஏவுகணையை அதன் இலக்கை நோக்கி செலுத்தும்.
ஒருபோதும் பயன்படுத்தப்படாவிட்டாலும், Project Pigeon மற்றும் அதன் Project Orcon, ஏவுகணை வழிகாட்டுதலின் ஆரம்ப நாட்களில் விஞ்ஞானிகள் எவ்வளவு ஆக்கப்பூர்வமான முயற்சிகளில் ஈடுபட்டனர் என்பதைக் காட்டியது. இன்றைய அமைப்புகள் புறாக்களை நம்பாமல் நுண்செயலிகளை நம்பியுள்ளன. ஆனால் அடிப்படைக் கோட்பாடுகள் அப்படியே இருக்கின்றன: உணர்தல், கணக்கிடுதல், சரிசெய்தல்.
அடிப்படையில், ஏவுகணை அறிவியல் ஒரு அடிப்படை சிக்கலைத் தீர்ப்பதாகும்: வெகு தொலைவில் உள்ள, அநேகமாக நகரும், உங்களைத் தவிர்க்க முயற்சிக்கும் ஒன்றை எவ்வாறு தாக்குவது? இதற்கான விடை இயற்பியல், பொறியியல் மற்றும் அதிகரித்து வரும் செயற்கை நுண்ணறிவில் உள்ளது.
பாதுகாப்பு மேம்பட மேம்பட இந்த சவால் மேலும் சிக்கலாகிறது. ஏவுகணைகள் இப்போது தற்காப்பு சூழ்ச்சிகளை எதிர்பார்க்க வேண்டும், நிகழ்நேர தரவைப் பயன்படுத்தி நடுப்பாதையில் சரிசெய்ய வேண்டும், மேலும் சாதனங்கள் அல்லது மின்னணு இடையூறுகளை வடிகட்ட வேண்டும். நவீன வான்-வான் ஏவுகணை ஒரு வினாடிக்கு நூற்றுக்கணக்கான சிறிய பாதை திருத்தங்களைச் செய்யலாம், அதே நேரத்தில் கடுமையான வெப்பம், G-சக்திகள் மற்றும் சிக்னல் இரைச்சலைத் தாங்கிக்கொள்ளும். ஏவுகணை, உண்மையில், ஒரு அதிவேக சிக்கலைத் தீர்க்கும் கருவியாக மாறுகிறது - வெறும் brute force ஆல் மட்டுமல்லாமல், அழுத்தத்தின் கீழ் முடிவெடுப்பதைப் பிரதிபலிக்கும் வழிமுறைகள் மற்றும் சென்சார்களால் வழிநடத்தப்படுகிறது.
பழமையின் கலப்பு மற்றும் புதியது - நியூட்டனின் விதிகள் மற்றும் நியூரல் நெட்வொர்க்குகள், கால்குலஸ் மற்றும் குறியீடு. மேலும் தொழில் நுட்பங்கள் வியத்தகு முறையில் வளர்ந்திருந்தாலும், அடிப்படை கோட்பாடுகள் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் சீராகவே உள்ளன. மிகவும் மேம்பட்ட ஏவுகணைகள் கூட கவண் மூலம் எறியப்பட்ட கல்லின் அதே கொள்கைகளுக்கு கீழ்ப்படிகின்றன. ஒரே வித்தியாசம் என்னவென்றால், இன்று, கல் மேக் 10 வேகத்தில் பறக்கிறது, தனக்குத் தானே சிந்தித்து, அரிதாகவே இலக்கை தவறவிடுகிறது.
/indian-express-tamil/media/agency_attachments/33Ho9XHwZawzDekwDLnu.png)
Follow Us/indian-express-tamil/media/media_files/2025/05/28/pNbnZEBbdovlTmn6pE69.jpg)